Ἕνα ριζίτικο τραγοῦδι, μέσα ἀπ’ τὴν ὑποδειγματικὴ ἐπιμέλεια τῆς Δόμνας Σαμίου:
Αὐγὴ τσ’ αὐγῆς θὰ σηκωθῶ
’που τοῦ βουνοῦ τὴ ρίζα
νὰ σύρω νὰ ξημερωθῶ.
Νὰ σύρω νὰ ξημερωθῶ,
βουνό μου στὴν κορφή σου
νὰ κάμω κύκλο στὸ βουνό,
βολίτα στὴ μαδάρα
νὰ βρῶ μιὰ πέτρα ριζιμιά,
νὰ διπλωθῶ νὰ κάτσω
ν’ ἀκούσω γερακιοῦ φωνὴ
καὶ φάλκο νὰ λαλήσει
ν’ ἀκούσω καὶ τὴν πέρδικα
νὰ γλυκοκακαρίσει
ν’ ἀκούσω πετροκότσυφο.
2 σχόλια:
Ωραίο συνταίριασμα.
Ο ανυποχώρητος
Κόντογλου την
εποχή της νιότης
του
που υπερέβη εαυτόν,
ένας αλλά λέων
-κρατημένος γερά
από τις ρίζες
του γένους-
κι ένα τραγούδι
σκαρωμένο όχι απο έναν άνθρωπο μονάχο
-ξεκομμένο-
αλλά από έναν λαό
που αγωνιούσε μόνο
αν θα δεί
Θ ε ο ύ π ρ ό σ ω π ο .
Ωραίο συνταίριασμα.
Ο ανυποχώρητος
Κόντογλου την
εποχή της νιότης
του
που υπερέβη εαυτόν,
ένας αλλά λέων
-κρατημένος γερά
από τις ρίζες
του γένους-
κι ένα τραγούδι
σκαρωμένο όχι απο έναν άνθρωπο μονάχο
-ξεκομμένο-
αλλά από έναν λαό
που αγωνιούσε μόνο
αν θα δεί
Θ ε ο ύ π ρ ό σ ω π ο .
Δημοσίευση σχολίου