Αν είστε λάτρεις του ψωμιού
ή της Γαλλίας (ή και των δύο) τότε πιθανόν γνωρίζετε το όνομα Poilâne.
Ένα ταπεινό αρτοποιείο που άνοιξε το 1932 σε μια ήσυχη γωνιά του
ρομαντικού Saint-Germain-des-Prés του Παρισιού.
Εκεί, ο Pierre Poilâne δημιουργούσε όμορφα ψωμιά με παραδοσιακές τεχνικές και
πωλούσε sourdough boule (διάσημα στρογγυλά ψωμιά που δουλεύονται όπως
και οι μπαγκέτες) σε φτωχούς καλλιτέχνες με αντάλλαγμα ζωγραφιές από το
ίδιο το ψωμί. Σήμερα, το Poilâne διευθύνει η εγγονή του Pierre,
Apollonia, η οποία κληρονόμησε την αυτοκρατορία του ψωμιού στην ηλικία
των 18, όταν οι γονείς της πέθαναν σε ένα τραγικό ατύχημα με ελικόπτερο
το 2002. Από τότε η Apollonia, απόφοιτος του Χάρβαρντ, έφερε με επιτυχία
το Poilâne στον 21ο αιώνα. Φέτος η Apollonia Poilâne κυκλοφόρησε το βιβλίο μαγειρικής της, Poilâne: Τα μυστικά του παγκοσμίως διάσημου αρτοποιίου. Οι συνταγές περιλαμβάνουν τα πιο επιτυχημένα προϊόντα, όπως τα sourdoughs και τα κρουασάν που πωλούνται στα καταστήματα Poilâne καθημερινά, αλλά και πιο δημιουργικές προτάσεις.
«Το ψωμί που φτιάχνεται στο σπίτι γίνεται με την αγάπη και την ψυχή αυτού που το ζυμώνει, οπότε δεν μπορεί να πάει κάτι πολύ λάθος. Από την εμπειρία μου ωστόσο, θα πρότεινα να μην φοβάται κάποιος ένα ζυμάρι που είναι αρκετά κολλώδες και να μην προσθέτει πολύ αλεύρι για να διευκολύνει τη ζύμωση» απάντησε η γυναίκα που έχει συνδέσει το όνομά της με το ψωμί.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα επιχειρήσετε μα φτιάξετε ψωμί, μην φοβηθείτε τη ζύμη που μπορεί να κολλάει στα δάχτυλά σας. Μην βάλετε «λίγο ακόμη αλεύρι». Το αποτέλεσμα θα είναι πιο αέρινο και θα σας δικαιώσει. Την Apollonia, την έχει δικαιώσει σίγουρα.
πηγή
2 σχόλια:
Η γιαγιά Σοφία
δεν ήξερε καν τι είναι
το Χάρβαρντ
ούτε την ένοιαζε να φτουρήσει στο μάτι
η ποσότητα
ούτε να παραείναι
αφράτο το ψωμί.
Όσο για την πολύτιμη
αγάπη της,
την είχε καλά κρυμμένη
πίσω από το αετήσιο
βλέμμα της και
την ακριβή σιωπή της
που μας κρατούσαν
σε συνεχή εγρήγορση.
Το μεγαλείο της όμως
-και όλης αυτής της γενιάς-
ήταν οτι ποτέ δεν ετίθετο
το ερώτημα της νοστιμιάς.
Ο Θεός
-όχι η δουλειά-
είχε φροντίσει να υπάρχει στο σπίτι ψωμί, ίσως και
κάποια πίττα και το
τραπέζι ήταν ένας
τοπος ιερός.
Κάναμε το σταυρό μας,
ο παππους σταύρωνε το
ψωμί πριν το κόψει
και η ωραία γεύση ηταν
το λιγότερο σ' αυτήν την
ευλογημένη μικρή σύναξη.
Τό κάνεις πολύ ωραία !
Δημοσίευση σχολίου