Η διπλωματία είναι έργο των πολιτικών, όχι των Κληρικών

«Ἔστω δέ ὁ λόγος ὑµῶν τό ναί, ναί, καί τό οὔ, οὔ»

 π. Γεώργιος Χάας

Oἱ ἐξελίξεις στά Ἐκκλησιαστικά θέµατα τόν τελευταῖο καιρό δίδουν τήν ἐντύπωση, ὅτι πλέον ἔχει ἀνατραπεῖ ἡ ἀνωτέρῳ διαπίστωση. Καί αὐτό µᾶς ἐκπλήττει, διότι παραβαίνει πλέον τήν κοινή λογική.

Oἱ πολιτικοί ἔχουν ὡς ἀποστολἠ τήν διακυβέρνηση κρατῶν, ἀποτελουµένων ἀπό ἑτερόκλητα στοιχεῖα. Ὁ συµβιβασµός αὐτῶν τῶν στοιχείων ἀπαιτεῖ τέχνη, ἀπαιτεῖ µιά ἰσορροπία µεταξύ ὑποχωρήσεως καί ἐπιβολῆς. Αὐτή ἡ τέχνη εἶναι ἡ διπλωµατική. Σ’ αὐτήν πολλές φορές ἐντάσσονται καί ὡραιοποιήσεις καταστάσεων καί πραγµάτων ἀπό τήν µία πλευρά καί ἐκφοβισµοί ἀπό τήν ἄλλη.

Ἀντιθέτως οἱ Ἐπίσκοποι καί κατ’ ἐπέκτασιν ὅλοι οἱ Κληρικοί ἔχουν ὡς ἀποστολή τήν διαποίµανση τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ἄρα ἀνθρώπων µέ κοινή πίστη καί κοινή κεφαλή, τόν Χριστόν, ὅπως µᾶς διασαφηνίζει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς¹: «Ὅτι εἶναι δικό σου ἐνσαρκώνεται µέ τό Δικό Του, ἡ καρδιά σου µέ τήν καρδιά Του, ἡ ψυχή σου µέ τήν ψυχή Του, τό θέληµά σου µέ τό θέληµά Του, ἡ ζωή σου µέ τήν ζωή Του, γιά νά ἑνωθεῖ κεχαριτωµένα µέ Αὐτόν καί ἔτσι νά καταστεῖ ἕνα πνεῦµα, µιά ψυχή µέ τόν Κύριο. Γιατί ὁ κολλώµενος τῷ Κυρίῳ ἕν Πνεῦµα ἐστί, µιά καρδιά, µιά ψυχή, ἕνα θέληµα, ἕνα σῶµα κάτω ἀπό µιά κεφαλή. Καί ὅλο αὐτό εἶναι, µάλιστα, ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία!»

Ἑποµένως ἔχοµε νά κάνουµε µέ διαφορετικές ἀφετηρίες, τίς ἰδεολογίες καί τήν Ἀλήθεια, τούς συµβιβασµούς καί τήν ὁµολογία, τά πιστεύω καί τήν πίστη, τίς ἐµπροϋπόθετες ἀνακαλύψεις καί τήν ἀπροϋπόθετη ἀποκάλυψη. Ὅλα τά πρῶτα χρειάζονται ἀνθρώπινες ἐπεµβάσεις γιά νά µποροῦν νά συνυπάρχουν, ὅλα τά δεύτερα εἶναι ἑνωµένα ἐν Χριστῷ διά τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. Εἶναι ἑνωµένα, ἐπειδή ἡ Ἀλήθεια εἶναι µία, δέν εἶναι σχετική: «Ἐγώ εἰµί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰωαν. ιδ΄ 6). Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἁπλή, δέν εἶναι σύνθετη, ὅπως εἶναι γιά ἐκεῖνον πού ζεῖ τήν ἀλήθεια καί ἐν τῇ Ἀληθείᾳ καί ἡ ὁµολογία της ἁπλή. Γι’ αὐτό καί ὁµολογοῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ τήν ἀλήθεια χωρίς περισπασµούς, χωρίς προµελέτη, χωρίς τά κριτήρια τοῦ κόσµου, ἀλλά µόνο µέ τά κριτήρια καί τά µάτια τοῦ Χριστοῦ: «Θέσθε οὖν εἰς τάς καρδίας ὑµῶν µή προµελετᾶν ἀπολογηθῆναι· ἐγώ γάρ δώσω ὑµῖν στόµα καί σοφίαν, ᾗ οὐ δυνήσονται ἀντειπεῖν οὐδέ ἀντιστῆναι πάντες οἱ ἀντικείµενοι ὑµῖν» (Λουκ. κα΄ 14-15).

Ὁ Ἅγιος Νικόδηµος ὁ Ἁγιορείτης ἑρµηνεύοντας τό τέταρτο κεφάλαιο στιχ. 1-7 τῆς πρός Ἐφεσίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου γράφει: «Σέ τί συνίσταται ἡ ἐλπίδα τῆς χριστιανικῆς µας κλήσεως; Στήν ἕνωσή µας µέ τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστόν καί µέσῳ Αὐτοῦ µέ αὐτό πού εἶναι σέ Αὐτόν, τό θεανθρώπινο σῶµα Του, τήν Ἐκκλησία. Καί τό σῶµα Του εἶναι ἕν σῶµα, τό σῶµα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου, καί τό πνεῦµα σέ αὐτό τό σῶµα εἶναι ἕν πνεῦµα, τό Πνεῦµα τό Ἅγιον. Ἀπό τήν ἑνότητα αὐτή δέν ὑπάρχει στόν γήϊνο κόσµο µας ἄλλη πιό ἀληθινή καί πιό τέλεια ἑνότητα, ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπου µέ τόν Θεό καί τῶν ἀνθρώπων µεταξύ τους. Καί τά µέσα γιά νά γίνη αὐτή ἡ ἑνότητα προσιτή σέ ὅλους µας καί στόν καθένα χωριστά, εἶναι τά ἱερά µυστήρια καί οἱ ἅγιες ἀρετές»². Μέχρι ἐδῶ τό θεωρητικό µέρος, στό ὁποῖο πιθανόν νά συµφωνοῦν ὅλοι.

Στήν πράξη ὅµως βλέπουµε ἄλλα. Βλέπουµε νά συνέρχονται οἱ Ἀρχιερεῖς σέ συνόδους γιά νά ἐκλέξουν ἐπισκόπους γιά κενές ἕδρες, ἐνῷ ἔχουν δηµοσιευθῆ τά ὀνόµατα τῶν «ἐκλεχθέντων» πρό τῆς ἐκλογῆς τους. Αὐτό σηµαίνει, ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦµα φωτίζει πρῶτα τούς δηµοσιογράφους (ἄς εἶναι κάποιοι καί κατά δήλωσιν ἄθεοι) καί ἔπειτα τό σῶµα τῶν ἐπισκόπων; Βλέπουµε νά συνέρχεται ἡ Ἱερά Σύνοδός µας νά ἀποφασίση γιά ἕνα ὑψίστης σηµασίας ἐκκλησιολογικό θέµα, τό Οὐκρανικό, διατυπώνοντας τό θέµα «περί ἀναγνωρίσεως τοῦ Οὐκρανικοῦ Αὐτοκεφάλου», ἀγνοῶντας ὅτι πρόκειται γιά σχισµατική ὁµάδα. Βλέπουµε, ὅτι µετά τό πέρας τῆς συνεδριάσεως τῆς Συνόδου βγαίνει ἡ ἀνακοίνωση, ὅτι συντάσσεται µέ τόν πρῶτον καί µέ τά πορίσµατα ἐπιτροπῆς, ἡ ὁποία στηρίζεται στίς γνωµατεύσεις περισπουδάστου Καθηγητοῦ Πανεπιστηµίου, ὁ ὁποῖος στίς γνωµατεύσεις του λέγει ἀκριβῶς τά ἀντίθετα ἀπ’ ὅτι ἔχει γράψει στά ἐπιστηµονικά του συγγράµµατα. Οἱ περισσότεροι τῶν σηµερινῶν ἐπισκόπων µας ἦσαν φοιτητές του στή Θεολογική Σχολή. Εἶναι δυνατό νά ἔχουν ξεχάσει ἐντελῶς, τί τούς ἐδίδαξε καί τί ἔγραψε τότε; Καί τί θά πεῖ, ὅτι ἡ Σύνοδος τάσσεται µέ τόν πρῶτον; Ποιός εἶναι ὁ πρῶτος; Ἐκ πρώτης ὄψεως ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ὁ προεδρεύων τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἤ µήπως εἶναι ὁ πρῶτος µέ τόν ὁποῖον συντάσσεται ἡ Ἱ. Σύνοδος ὁ Οἰκουµενικός Πατριάρχης ὡς προεδρεύων τῆς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τῆς λεγοµένης Μητέρας Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θεωρεῖται θυγατέρα; Ὅλοι νοµίζω ξέρουµε περιπτώσεις πού ἡ θεία εἶναι µικρότερης ἡλικίας ἀπό τήν ἀνηψιά της. Ἀλλά περίπτωση πού ἡ µάνα εἶναι µικρότερη ἀπό τήν κόρη δέν ἔχει ξανακουστῆ! Μᾶλλον κοµπλεξική ἐµφανίζεται ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.

Μέχρι τώρα ξέραµε ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι ἴσοι µεταξύ τους. Ὅλοι ἔχουν τήν ἴδια ἀρχιερωσύνη καί ὅλοι, οἱ ὁποῖοι συµµετέχουν σέ µιά Σύνοδο τήν ἴδια ψῆφο καί τό ἴδιο δικαίωµα λόγου. Ἄρα στήν Ὀρθοδοξία δέν ὑπάρχει πρῶτος καί δεύτερος καί ἔσχατος. Πρόκειται γιά σχήµατα βγαλµένα ἀπό τήν κοσµική ἐξουσία καί κατά δεύτερο λόγο ἀπό τόν Παπισµό, ὁ ὁποῖος στήν οὐσία πάλιν εἶναι κοσµική ἐξουσία. Αὐτήν τήν θεώρηση περί πρώτου τήν ἀπορρίπτει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «Οἴδατε ὅτι οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καί οἱ µεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. Οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ὑµῖν, ἀλλ’ ὅς ἐάν θέλῃ ἐν ὑµῖν µέγας γενέσθαι, ἔσται ὑµῶν διάκονος, καί ὅς ἐάν θέλῃ ἐν ὑµῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑµῶν δοῦλος, ὥσπερ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι καί δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν» (Ματθ. κ΄ 25-28). Αὐτό συνεπάγεται, ὅτι κανείς ἐπίσκοπος µπορεῖ νά κρύβεται πίσω ἀπό οἱονδήποτε πρῶτον, διότι δέν πρωτεύει στήν ἐξουσία, ἀλλά στήν διακονία! Ὅλοι εἶναι σύνδουλοι, ὑπό τόν µόνο Δεσπότην Χριστόν. Καί ἡ λογική ποίµνη τοῦ κάθε ἐπισκόπου ἔχει ἀρκετά πρόβατα γιά διαποίµανση. Κανείς δέν ἔχει ἀνάγκη νά ἀνακατεύεται στήν ποίµνη ἄλλου ποιµένος. Καί ὅποιος ἀνακατεύεται, δέν ἐργάζεται κατά Χριστόν, ἀλλά περιεργάζεται. Ὅποιος θέλει νά εἰσάγη στήν Ἐκκλησία ἐξουσίες κατά τούς ἄρχοντας τοῦ κόσµου, ὅποιος ἐξασκεῖ ἀντί γιά διαποίµανση διπλωµατία, κάνει τόν ἑαυτό του εὐάλωτο στίς πιέσεις καί στά συµφέροντα τῶν κοσµικῶν ἀρχόντων.

Ὅλα αὐτά στό θέµα τῆς Οὐκρανίας εἶναι ὁλοφάνερα. Ἐπειδή ὁ δυτικός κόσµος θέλει νά ἀποσπάση τήν Οὐκρανία ἀπό τήν ἐπιρροή τῆς Ρωσίας, δηµιουργοῦνται τεχνητά προβλήµατα. Γι’ αὐτό κινοῦνται πονηρά, προκλητικά, ἀντορθόδοξα καί ἀντιεκκλησιαστικά, καί δέν διστάζουν νά χρησιµοποιοῦν καί Οὐνῖτες καί σχισµατικούς καί αὐτοχειροτονηθέντες, ἄρα λαϊκούς γιά τά δόλια σχέδιά τους. Ὅπως θέλουν οἱ «ἰσχυροί» τῆς γῆς νά µοιρασθοῦν τόν κόσµο, ἔτσι θέλουν στήν πρώτη φάση νά διασπάσουν τήν Ὀρθοδοξία σέ Ἑλληνόφωνη καί Σλαβόφωνη, γιά νά τήν διαλύσουν στή συνέχεια ἐντελῶς. Θά κοπῆ δηλαδή τό σῶµα τοῦ Χριστοῦ στά δύο; Μή γένοιτο. Καί δέν θά γίνη, ἄν µείνουµε πιστοί στόν λόγο τοῦ Θεοῦ µας νά εἶναι τό ναί ναί καί τό οὔ οὔ. Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς µᾶς θυµίζει τά λόγια τοῦ Ἁγίου Θεοφυλάκτου. Γράφει: «Ἡ ἁγία σκέψη τοῦ Μακαρίου Θεοφυλάκτου ἀποφαίνεται ἐδῶ µέ τήν σοφία τοῦ Θεοῦ: Ὅπως εἶναι στό σῶµα, ὅπου τό πνεῦµα ὅλα τά συνδέει καί τά ἑνώνει παρά τό ὅτι εἶναι διαφορετικά µέλη, ἔτσι  καί στούς πιστούς τό Ἅγιο Πνεῦµα εἶναι ἐκεῖνο πού τούς ἑνώνει ὅλους, καί ἄν ἀκόµη διαφέρουν ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλον στήν καταγωγή, στίς προσωπικές συνήθειες, στίς ἀντιληπτικές ἱκανότητες, διά Τούτου, τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος ἕν σῶµα γινόµεθα».

Στό κάτω-κάτω, ἄν δέν συρόµαστε ἀπό τούς κοσµικούς ἄρχοντες, πρός τί αὐτό τό ξαφνικό ἐνδιαφέρον γιά τήν Οὐκρανία; Τόσα χρόνια µόνο ἕνας Μητροπολίτης τῆς Ἐκκλησίας µας εἶχε σχέσεις µέ τήν Οὐκρανία, καί µάλιστα πολύ πρίν τήν ἐκλογή του σέ Ἐπίσκοπο, ἐξ αἰτίας τοῦ µεγάλου σεβασµοῦ καί τῆς ἰδιαιτέρας ἀγάπης του γιά τόν Ἅγιο Λουκᾶ τόν ἰατρό, Ἐπίσκοπο Συµφερουπόλεως καί Κριµαίας. Οὐδείς ἄλλος! Καί τώρα ὅλοι κόπτονται γιά ἀλληλοεπισκέψεις, φιλοφρονήσεις, συλλείτουργα, µνηµονεύσεις καί ἄλλα. Μόνο ἀπό αὐτό τό γεγονός φαίνεται τό δόλιο τοῦ ἐγχειρήµατος.

Σκόπιµα δέν ἀναφέραµε κανένα ὄνοµα. Δέν στρεφόµαστε ἐναντίον κανενός, ἀλλά περιγράψαµε τά γεγονότα καί θέσαµε κάποια ἐρωτήµατα, γιά νά ἔχουν ὅλοι τήν εὐκαιρία νά ἀναλάβουν τίς εὐθῦνες τους καί νά µή ἐµποδίζουν πλέον τήν κανονική συνοδική λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας µας.

Ἐκφράσαµε, ἐπίσης, καί τήν προσωπική µας ἀπογοήτευση, διότι δέν ἀφήσαµε τήν ἐκ καταγωγῆς µας ἀκολουθούµενη Παπική πλάνη γενόµενοι Ὀρθόδοξοι, γιά νά ζήσουµε στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα τήν ἀναβίωση τοῦ Παπικοῦ ὁλοκληρωτισµοῦ.

Ἄς σκύψουµε ὅλοι µαζί ὡς σύνδουλοι τό κεφάλι παρακαλῶντας: «Βασιλεῦ οὐράνιε, παράκλητε, τό Πνεῦµα τῆς Ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρός τῶν Ἀγαθῶν καί ζωής χορηγός, ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡµῖν καί καθάρισον ἡµᾶς ἀπό πάσης κηλῖδος, καί σῶσον,  Ἀγαθέ, τάς ψυχάς ἡµῶν».

       Ὑποσηµειώσεις:

Ἀρχιµ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἑρµηνεία τῆς Ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου Πρός Ἐφεσίους, Ἐκδ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1989, σελ. 146.

    2. Ἅγιος Νικόδηµος Ἁγιορείτης, Θησαυρός Κυρίου, Τόµος Δ΄, Ἐπιµέλεια-Μετάφραση-Ἀπόδοση πρωτ. Ἀντωνίου Μπιλάλη, Ἀθήνα 2016, σελ. 161.

Άγιος Νικόλαος Πευκακίων agnikolaos

πηγή: «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 207 Νοέμβριος 2019