Ένα από τα παλιά επαγγέλματα που τείνουν να εξαφανιστούν,αν δεν έχει εξαφανιστεί ήδη, είναι και εκείνο του καστανά. Κάποτε, στην Αθήνα του 1950, ο καστανάς ήταν μια πολύ συνηθισμένη εικόνα στους κεντρικούς δρόμους και η παρουσία του πολύ συμπαθής.
Εκείνοι οι καστανάδες ήταν από τους πιο καλοπληρωμένους πλανόδιους πωλητές. Γι αυτό και ο ανταγωνισμός μεταξύ τους ήταν μεγάλος. Οι πιο πολλοί από αυτούς που έστηναν τότε τις φουφούδες στους δρόμους ήταν κυρίως από τα Τρίκαλα, τα Φάρσαλα και την Καρδίτσα. Όσο περνούσαν τα χρόνια η αστυνομία χορηγούσε όλο και περισσότερες νέες άδειες πλανόδιου πωλητή, γεγονός που εκνεύριζε τους παλαιότερους πωλητές που έβλεπαν συνεχώς να απειλούνται από τους νέους. ‘Αρχισαν τότε οι προστριβές, για να μη πούμε οι μάχες, για τα προνομιακά πόστα. Δρόμοι όπως η Πανεπιστημίου, η Πατησίων, η Βασιλίσσης Αμαλίας, το Ζάππειο, η γωνία Ερμού και Βουλής, και αρκετές άλλες ήταν αρκετά κερδοφόρα σημεία.
Σε ένα καλό στέκι ο καστανάς πωλούσε καθημερινά επί ενάμιση μήνα 5 -8 οκάδες. Κάθε οκά αντιστοιχούσε περίπου σε 80 κάστανα κρητικής ή βολιώτικης παραγωγής.Το σακκουλάκι που αγόραζε ο πελάτης περιείχε κατά μέσο όρο 5 ψητά κάστανα.
Το πρώτο τους σωματείο οι καστανάδες το είχαν ιδρύσει το 1922 με την ονομασία “Σωματείον Στασίμων Πωλητών Καστάνων,Αραβοσίτων και Ξηρών Καρπών, η Ένωσις Θεσσαλών”.
Με το πέρασμα των δεκαετιών ο παλιός καστανάς με τα τσαρούχια και αργότερα με την παραδοσιακή θεσσαλική κάπα, ‘’εκσυγχρονίστηκε’’, μέχρι που σχεδόν εξαφανίστηκε ως χαρακτηριστική φιγούρα από τους δρόμους της Αθήνας.
Για πολλά χρόνια στέκι των καστανάδων ήταν το καφενείο του Πούλιου στο Μοναστηράκι. Εκεί μιλούσαν για τα προβλήματά τους, για την καθημερινότητα, για την πολιτική, για την ομάδα τους, για τη ζωή που αλλάζει τους ανθρώπους,τις συνήθειες, τα επαγγέλματα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου