Εσχάτως, δημοσιοποιήθηκε η αλληλογραφία του Πατριάρχη μας, όταν ήταν νεανίας, με τον άγιο Αμφιλόχιο Μακρή. Σκοπός ο ίδιος: η ενίσχυση της ορθόδοξης πλευράς του «εκλεκτού» μας Πατριάρχη. Όσο, όμως, και να επιχειρείται η ορθοδοξοποίησή του, αυτό είναι αδύνατο, διότι τα γεγονότα βοούν και κραυγάζουν.
«…ζητώ, να ανακαλύπτω εντός της χριστιανικής νεολαίας πρόσωπα με χριστιανικά αισθήματα, διά να στολισθή η Εκκλησία του Χριστού και επανέλθη εις την πρώτην της δόξαν, διά να φωτίζη και οδηγή τους βαδίζοντας την αγίαν ταύτην οδόν, που εβάδισαν Απόστολοι, Μάρτυρες και Ιεράρχαι. Η εποχή είναι τοιαύτη, που σπανίζουν οι νέοι εκείνοι, που με συγκίνηση και αγάπη βλέπουν αυτήν την οδόν της αρετής, που εβάδισαν οι Πατέρες μας»[1].
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι τελικά ο νεανίας τότε Δημήτριος, δεν ταύτισε, δεν ευθυγράμμισε την πορεία της μεταγενέστερης ζωής του με αυτήν την αγνή επιθυμία και θείο πόθο του αγίου Αμφιλοχίου. Τουναντίον, ως Πατριάρχης, τάραξε, δίχασε και συνεχίζει να ταράζει και να διχάζει όλον τον Ορθόδοξο κόσμο. Έχει χυθεί πολύ μελάνι για τα πεπραγμένα του Πατριάρχη μας. Υπάρχει διακοπή μνημονεύσεως του ονόματός του, όχι μόνο από ολιγάριθμους αλλά επιφανείς κληρικούς της Εκκλησίας μας για λόγους προωθήσεως της παναίρεσης του Οικουμενισμού, αλλά και από το πολυάριθμο Πατριαρχείο της Ρωσίας και την κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας. Έχουν γίνει σχετικές ημερίδες. Έχουν υπογραφεί ομολογίες Πίστεως από χιλιάδες πιστούς σε όλον τον Ορθόδοξο κόσμο ενάντια στον Οικουμενισμό και την νέα εκκλησιολογία του, που εισάγει στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ίσως, βέβαια, να θεωρούνται οι πιστοί αυτοί «ποσότητες» αμελητέες από τους κρατούντες, τους «ισχυρούς» του κόσμου τούτου, μέσα τους όμως γνωρίζουν, και το γνωρίζουν καλά, ότι «εποίησαν ουδέν», διότι «Μάρκος ουκ υπέγραψεν»!
Ο «εκλεκτός» Πατριάρχης μας, αντί να μιμηθεί τους αγίους Πατέρες, τους κατηγόρησε ότι έπεσαν θύματα του διαβόλου, διότι απέκοψαν τους αιρετικούς παπικούς από την Εκκλησία, ότι ήταν αφιλάνθρωποι, διότι με τους Ιερούς Κανόνες δεν επιτρέπουν τις συμπροσευχές με τους αιρετικούς, και τόσα άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός! Για αγίους Μάρτυρες δεν τολμούμε να κάνουμε λόγο, διότι αυτοί θυσίασαν τη ζωή τους, για να μη δεχτούν την βλάσφημη διδασκαλία του ανιέρου κορανίου, ενώ ο Πατριάρχης παραδέχεται ότι το κοράνιο είναι άγιο και το δωρίζει σε μουσουλμάνους. Το ίδιο έπρατταν και οι άγιοι Απόστολοι, οι οποίοι όλοι θυσιάστηκαν, για να διαδώσουν το Ευαγγέλιο, «πᾶσαν τε ἡμέραν ἐν τῷ ἱερῷ καί κατ’ οἶκον οὐκ ἐπαύοντο διδάσκοντες καί εὐαγγελιζόμενοι Ἰησοῦν τόν Χριστόν». Φυσικά, η διδασκαλία του Πατριάρχη είναι έτερη, διαφορετική από το Ευαγγέλιο, καθώς διδάσκει ότι όλες οι πίστεις οδηγούν στη σωτηρία[2].
«Η Αδελφότης μας είναι στο όνομα του Ηγαπημένου και διά τούτο πρέπει να είναι το θεμέλιον του πνευματικού συγκροτήματός μας, η αγάπη»[3].
Χαρακτηριστικό γνώρισμα του Οικουμενικού μας Πατριάρχη είναι η αγαπολογία και όχι η αγάπη. Η ιστορία έδειξε και δείχνει ότι η ευαγγελική συμβουλή του αγίου Αμφιλοχίου δεν ελήφθη υπ’ όψιν, καθώς συνεχίστηκε η αγαπολογία, που εγκαινίασε ο οικουμενιστής και μασόνος Πατριάρχης Αθηναγόρας, και οδεύει στην τελειοποίησή της. Η διδασκαλία του Ευαγγελίου είναι και πάλι διαφορετική, καθώς η αγάπη συμβαδίζει με την Αλήθεια. Ο Πατριάρχης μας αγαπά όλους τους αιρετικούς, τους οποίους αποκαλεί «αδελφές Εκκλησίες», τους αλλοθρήσκους και τους απίστους, και διώκει μόνον τους Ορθοδόξους (τρανταχτό παράδειγμα ο «αφορισμός» του μακαριστού ομολογητού και αντιοικουμενιστού Θεολόγου Νικολάου Σωτηροπούλου). Ενώ διαλέγεται με τους πάντες, δεν διαλέγεται με τους Ορθοδόξους. Πολλοί Πατέρες και Θεολόγοι ζήτησαν διάλογο μαζί του, αλλά ματαίως, και όπως φάνηκε στην ψευδοσύνοδο της Κρήτης, η διαφορετική άποψη (από τους Ορθοδόξους) απαγορεύεται!
Ο νεαρός τότε Δημήτριος παρουσιάζεται ως έχων «καρδίαν με φλόγα αγάπης Χριστού»[4], άλλα, όμως, πράττει ο νυν Πατριάρχης Βαρθολομαίος, οι πράξεις και οι λόγοι του οποίου είναι ενάντια στον Χριστό!
«Με συγκινεί πολύ ό,τι γράφεις και επιθυμώ κι εγώ μια συνάντηση στο νησί του Ηγαπημένου, για να σε γνωρίσω προσωπικώς, και εκ του πλησίον συζητήσω για όσα σκέπτομαι, για μια ιεραποστολή προς καταρτισμόν πνευματικόν του ορθοδόξου χριστιανικού λαού»[5].
Δυστυχώς, και αυτός ο θείος και ευαγγελικός πόθος για Ιεραποστολή, πήγε στον βρόντο. Ο Πατριάρχης είναι υπεύθυνος για την άμβλυνση του ορθοδόξου κριτηρίου στους Ορθοδόξους, καθώς και για τον εφησυχασμό των αιρετικών στη διατήρηση της πλάνης τους. Η διδασκαλία του προωθεί τον συγκρητιστικό Οικουμενισμό, την παναίρεση, που αυξάνει το πλήθος της κολάσεως!
«…να βαδίζετε τον δρόμον τον αποστολικόν χωρίς προσκόμματα»[6].
Όπως έχουμε ξαναγράψει, ο Πατριάρχης, μεγαλωμένος μέσα σ’ ένα άκρως οικουμενιστικό περιβάλλον, προορισμένος να γίνει αυτός που έγινε, δασκαλεμένος στις σχολές του Βατικανού και αλλαχού, δεν είχε ως σκοπό να ακολουθήσει τον αποστολικό δρόμο. Επομένως, έχοντας την προώθηση των «ισχυρών», δεν συνάντησε προσκόμματα για την πραγματοποίηση του στόχου του. Αντιθέτως, έβαλε και βάζει διαρκώς προσκόμματα στους Ορθοδόξους, που τολμούν και λένε την Αλήθεια του Ευαγγελίου του Χριστού!
«Οι πνεύμονες θα είναι πάντοτε γεροί και υγιείς, όταν θα αναπνέετε ως οξυγόνον τα συγγράμματα και τους βίους των Πατέρων της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας. Με χαρά βλέπω ότι ως θέμα διατριβής σκέπτεσαι να πάρης τον Άγιον Εφραίμ τον Σύρον. Είναι μέγας χριστιανός φιλόσοφος της Ανατολής και δεύτερος, μετά τον Μέγαν Βασίλειον, στύλος του Ορθοδόξου Μοναχισμού της Ανατολής. Η εκλογή σου είναι αρίστη και από μακρυά σε συγχαίρω και την ευλογώ»[7].
Δεν ξέρουμε σε ποια διατριβή (χρονικά) αναφέρεται ο άγιος. Γνωρίζουμε, όμως, ότι θέμα μιας άλλης διατριβής του Πατριάρχη όλης της οικουμένης, που υπέβαλλε στο Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο Ρώμης, είχε θέμα : «Περὶ τὴν κωδικοποίησιν τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ τῶν κανονικῶν Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ». Μία διατριβή, με την οποία καταστρατήγησε όλους τους Ιερούς Κανόνες, που θέσπισαν οι Άγιοι Πατέρες εν Αγίω Πνεύματι, εκτός από αυτούς, που ενίοτε του χρησιμεύουν, για να προβάλλουν τον εαυτό του. Όσο δε, για τον Μοναχισμό, πατάσσει όσους μοναχούς στοιχίζονται με τον Χριστό και όχι μαζί του, και έτσι καταφέρνει να κρατά υποχειρίους κάποιους, που δεν τολμούν να μιλήσουν με παρρησία, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας.
«Δυστυχώς σήμερον οι καπνοί των διαφόρων δυσόσμων ευρωπαϊκών αναθυμιάσεων καλύπτουν και εμποδίζουν να γίνη αισθητή η αγία ευωδία, που επί τόσους αιώνας, ανέπεμπε η Παλαιστίνη, η Αίγυπτος, το Λάτρος, ο Όλυμπος της Προύσης, ο Όλυμπος της Θεσσαλίας, το ιερόν όρος Γάνου και Χώρας, η Κρήτη, η Πάτμος, ο Άθως, το Σινά και τόσα άλλα θυσιαστήρια της Εκκλησίας, που τα περισσότερα είναι κατεστραμμένα από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς του Μοναχισμού. Το να γίνη γνωστή η δράσις του Μοναχισμού τόσον εις την Εκκλησίαν, όσο και εις την κοινωνίαν, πρέπει μόνον ορθόδοξοι Θεολογοι, χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς επιδράσεις προτεσταντικάς και ορθολογιστικάς, να εντρυφήσουν επί του σπουδαίου θέματος τούτου. Ο σημερινός Μοναχισμός δυστυχώς έχει φύγει από τας γραμμάς και κατευθύνσεις, τας οποίας άλλοτε είχε. Εύχομαι αυτά που γράφω να τα ιδώ πραγματοποιημένα προτού κλείσω τα μάτια μου»[8].
Ο Πατριάρχης μας συγχρωτίσθηκε με αυτές τις δύσοσμες ευρωπαϊκές αναθυμιάσεις και συνετέλεσε στο αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό, που προσδοκούσε ο Άγιος. Αυτή η ρήση του αγίου είναι, θα λέγαμε, μια προειδοποίηση, στον μελλοντικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ένα πρόσκομμα, μια ευκαιρία να ανανήψει, να έλθει εις εαυτόν, και, διαβάζοντάς την με κάθε ευκαιρία, να του υπενθυμίζει τα λόγια, τις πνευματικές νουθεσίες ενός Αγίου της Ορθοδοξίας μας, της Μόνης Εκκλησίας, που παράγει, θα λέγαμε, Αγίους.
«Προσπαθήσατε … να δημιουργηθεί ζωντανός ιεραποστολικός παλμός εις την καρδίαν της Εκκλησίας, που είναι η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, διά να κυκλοφορήση το αίμα πιο θερμό στις φλέβες της καινούριας θεολογικής νεότητος, για να εξέλθουν κατόπιν όχι με σκοπόν μόνον να καταλάβουν μια θέσιν Μητροπολίτου ή Καθηγητού, αλλά και με πρόγραμμα διαφωτισμού του λαού μας, ο οποίος δεν γνωρίζει τίποτε εκτός των εξωτερικών εκδηλώσεων, χωρίς να έχη Χριστόν εν τη καρδία του. Ο λαός βαδίζει μές το σκοτάδι. Τώρα προσετέθησαν και τα διδάγματα του υλισμού και των διαφόρων εβραϊκών οργανώσεων και έτσι μια πυκνή ομίχλη σκεπάζει όλους. Και οι χριστιανοί μας ζητούν οδηγούς με φως, για να ημπορέσουν να εξέλθουν εκ του σκότους και της ομίχλης. Το φως θα το λάβετε από την Σχολήν της Χάλκης, τον παλμόν τον ιεραποστολικόν θα τον αποκτήσετε από τον καθαρμόν της ψυχής και της καρδιάς σας και την δύναμιν από τους Πατέρας της Εκκλησίας μας. Και ούτω με τη θεολογικήν δάδα και με την ιεραποστολικήν ράβδον θα εξέλθετε διά την ανεύρεσιν των αποπλανηθέντων προβάτων και την επιστροφήν εντός της πνευματικής των μάνδρας της Ορθοδόξου Εκκλησίας»[9].
Όπως είναι γνωστό εκ του αποτελέσματος και εκ της σύγχρονης εκκλησιαστικής ιστορίας, οι πνευματικές συμβουλές του αγίου Αμφιλοχίου δεν βρήκαν πρόσφορο έδαφος στην καρδιά του νεαρού Δημητρίου, ο οποίος εργάζεται σκληρά – του το αναγνωρίζουμε αυτό – όχι, όμως, για την αγάπη του Χριστού, αλλά για την εξάπλωση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, του τελευταίου προδρόμου του Αντιχρίστου, κατά τον μακαριστό πατέρα Αθανάσιο Μυτιληναίο. Επίσης, εμμέσως, ο άγιος επαναπροσανατολίζει τον σκοπό λειτουργίας της Χάλκης, στην Θεολογική ουσία και αλήθεια, και όχι στο «φαίνεσθαι». Κάποιος είπε ότι, επειδή ακριβώς η Θεολογική Σχολή της Χάλκης δεν εστάθηκε στο ύψος της Ορθόδοξης Θεολογίας, γι’ αυτό επέτρεψε ο Θεός να κλείσει.
Ευχόμαστε, έστω και την «ενδεκάτην» να καταλάβει την λανθασμένη πορεία του και να ακολουθήσει τις συμβουλές του αγίου Αμφιλοχίου, του οποίου εσχάτως έγινε η αγιοκατάταξη από την Σύνοδο του Πατριαρχείου. Πώς είναι δυνατόν να αγιοκατατάσσει αγίους με αντιοικουμενιστικό φρόνημα (και «κολλημένους» στην Παράδοση, όπως λένε και οι πράκτορες του Οικουμενισμού) και ο ίδιος να είναι σφόδρα Οικουμενιστής, δεν είναι δικό μας θέμα να εξετάσουμε. Εμείς, εν κατακλείδι, παρακαλούμε τον Κύριο Ιησού Χριστό στην προσευχή μας, να φωτίσει πρώτα από όλους εμάς, τον κόσμο όλο, και τον «εκλεκτό» μας Πατριάρχη, καίτοι βρίσκεται στη δύση του βίου του, να αλλάξει νου και ν’ αποκτήσει νουν Χριστού και να μην βρεθεί στον τόπο, που ετοίμασε ο Θεός για τον Διάβολο και τους αγγέλους αυτού!
Πορφυρίτης
- [1] «Η αλληλογραφία του Αγίου Αμφιλοχίου Μακρή με τον Οικουμενικό Πατριάρχη», http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/23935-i-allilografia-tou-agiou-amfiloxiou-makri-me-ton-oikoumeniko-patriarxi
- [2] Δεν παραθέτουμε παραπομπές, για να ελαφρύνουμε το κείμενο, καθώς το διαδίκτυο βρίθει από τέτοια γεγονότα, καίτοι είναι χιλιογραμμένα (εκτός και αν μας ζητηθούν).
- [3] Ό.π., http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/23935-i-allilografia-tou-agiou-amfiloxiou-makri-me-ton-oikoumeniko-patriarxi
- [4] Ό. π.
- [5] Ό. π.
- [6] Ό. π.
- [7] Ό. π.
- [8] Ό. π.
- [9] Ό. π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου