Η ερμηνεία της Ιεράς Παραδόσεως μέσα από τις επιστήμες της αστρονομίας και ιατρικής

Τι αξία έχει μία θεραπεία χωρίς αποτέλεσμα;
 

Στην ενότητα αυτή θα εξετασθεί το τι είναι η Ορθόδοξη παράδοση και σε τι διαφέρει από τις άλλες παραδόσεις, ετερόδοξες ή αλλόδοξες, μέσα από τα παραδείγματα δύο επιστημών, της αστρονομίας και της ιατρικής.

π. Ι. Ρωμανίδης

Κατ' αρχάς, πρέπει να υπογραμμισθεί εκ νέου ότι η παράδοση της Εκκλησίας είναι η εμπειρία των θεοπτών Αγίων, Προφητών, Αποστόλων και Πατέρων, την οποία βίωσαν με την αποκάλυψη του Θεού και την οποία μεταφέρουν στα πνευματικά τους παιδιά και καταγράφεται στα συγγράμματά τους. Έτσι, ενώνονται πολύ στενά τρεις παράγοντες, ήτοι οι θεόπτες Άγιοι, ο φωτισμένος νους τους, δια του οποίου μετέχουν της αποκαλυπτικής εμπειρίας, και τα κείμενά τους, όπου καταγράφεται η εμπειρία με κτιστά ρήματα και νοήματα. Βασικά στοιχεία της παραδόσεως είναι οι Θεούμενοι Άγιοι, που είναι φορείς της παραδόσεως.

«Οι Πατέρες των Πατέρων ημών στην Παλαιά Διαθήκη, οι Προφήται, έχουν την θέωση χωρίς την ανθρώπινη φύση του Χριστού. Μετά, οι Απόστολοι έχουν και αυτοί θέωση με ανθρώπινη φύση του Χριστού. Μετά την Πεντηκοστή έχουμε και άλλο είδος θέωση, με τις εμπειρίες που έχουν μετά την θέωση και, εφ’ όσον στην Εκκλησία συνεχίζεται η ίδια εμπειρία της Πεντηκοστής, που δεν έχει τελειώσει. Και, εφ’ όσον δεν έχει τελειώσει η εμπειρία της Πεντηκοστής, γι’ αυτό και καθοδηγούνται οι Επίσκοποι, που έχουν αυτήν την εμπειρία, στην ίδια εμπειρία και ξέρουν τι λένε.

Εφ’ όσον έχουμε συνέχεια αυτής της παραδόσεως, γι’ αυτό η Ορθόδοξη πατερική θεολογία μοιάζει με την σημερινή βιολογία, χημεία και αστρονομία και ιατρική επιστήμη κ.ο.κ., και κατ' αυτόν τον τρόπο συνεχίζεται εμπειρικά η παράδοση της Εκκλησίας. Και τελικά ποια εμπειρία; Ότι συνεχίζονται οι θεραπείες, οι άνθρωποι θεραπεύονται. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να μανθάνουν την αλήθεια από την αστρονομία και την ιατρική επιστήμη, βιολογία κ.ο.κ., δηλαδή από την εμπειρία της κάθαρσης, από την εμπειρία του φωτισμού, που είναι θεραπεία της προσωπικότητος του ανθρώπου και από την εμπειρία της Θεώσεως, που είναι το τηλεσκόπιο και το μικροσκόπιο και κ.ο.κ., της Ορθοδόξου θεολογίας. Και, γι’ αυτόν τον λόγο, πιστεύουμε ότι βαδίζουμε τον καλόν τον δρόμο και βρισκόμαστε ακόμη μέσα στην παράδοση».

Οι θεόπτες ομοιάζουν με τους επιστήμονες αστρονόμους, που εξετάζουν τον έναστρο ουρανό και ανακαλύπτουν αστέρια που είναι αθέατα στον γυμνό οφθαλμό, χρησιμοποιώντας τα τηλεσκόπια. Ό,τι βλέπουν, το καταγράφουν στα συγγράμματά τους. Το ίδιο κάνουν και οι Άγιοι.

«Βρίσκει κανείς αυτήν την παράδοση κατεσπαρμένη εις τα συγγράμματα των Πατέρων, αλλά κυρίως στα συγγράμματα του Συμεών του Νέου Θεολόγου, όλων των μαθητών του και μεταξύ των λεγομένων ησυχαστών. Και τι είναι αυτή η παράδοση; Είναι απλούστατη, πάρα πολύ απλή».

Είναι η θεοπτία της Ακτίστου ενεργείας του Θεού και η καθοδήγηση του ανθρώπου με βάση αυτήν την εμπειρία. Η θέα της αρρήτου πραγματικότητος γίνεται με ένα ειδικό όργανο, που είναι ο νους, ο οποίος φωτίζεται από το άγιον Πνεύμα. Οι θεόπτες βρίσκονται στον φωτισμό, φθάνουν στην θέωση, μετέχουν του Φωτός και βλέπουν το Φως. «Εν τω φωτί σου οψόμεθα φως». Ομοιάζουν στο σημείο αυτό με τους αστρονόμους, οι οποίοι βλέπουν τα αστέρια, τα οποία είναι αθέατα στον γυμνό οφθαλμό, με την χρησιμοποίηση ειδικών οργάνων που λέγονται τηλεσκόπια. Επίσης, και οποίος θέλει να επιβεβαιώσει τις παρατηρήσεις των αστρονόμων πρέπει να χρησιμοποίηση τα ίδια όργανα. Αυτό σημαίνει ότι, οποίος Χριστιανός επιθυμεί να επαληθεύσει την πείρα των θεοπτών Αγίων, πρέπει να αποκτήσει φωτισμένο νου.

«Όταν υπάρχουν αμφιβολίες περί των συγγραμμάτων περί αστρονομίας, τότε παίρνουμε τα τηλεσκόπια, και με τα τηλεσκόπια επιβεβαιώνουμε την ερμηνεία την σωστή περί των βιβλίων, περί της αστρονομίας και κοιτάζει ο ένας, κοιτάζει ο άλλος, κοιτάζει ο τρίτος και τα λοιπά, και όσοι ελέγχουν με τα τηλεσκόπια και τα ραδιοτηλεσκόπια κ.ο.κ., λέγουν: Α! Αυτή είναι η έννοια αυτών των γραφομένων, το είδες όταν κοίταξες από το τηλεσκόπιο; Αυτή είναι η ερμηνεία.

Και συνεχίζεται η σωστή ερμηνεία μέσω των ετών, διότι υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι βλέπουν και ξεύρουν να χρησιμοποιούν τα τηλεσκόπια και τα ραδιοτηλεσκόπια και αυτά τα μηχανήματα με τα οποία μετρούν ανάλογα με τον χρόνο του φωτός σπεκτογραφήματα, τα σπέκτογκραμς δηλαδή, στα αγγλικά, και ξεύρουν πώς να μετρήσουν ακόμα και την σύνθεση την υλική, αλλά και την ταχύτητα μετράνε με αυτά».

Αυτό το παράδειγμα δείχνει ότι συνδέονται στενά οι αστρονόμοι με τα τηλεσκόπια και τα συγγράμματα. Το ίδιο έχουν στενή σχέση οι ιατροί με τα μηχανήματα-χειρουργεία και την θεραπεία του ανθρώπου.

Αν όμως οι αστρονόμοι χάσουν τα τηλεσκόπια και αρχίσουν να φαντάζονται τα αστέρια ή να στοχάζονται πάνω σε αυτά, τότε γίνονται αστρολόγοι. Το ίδιο μπορεί να γίνει και με τους ιατρούς, που όταν χάσουν τα εργαλεία τους γίνονται «κομπογιαννίτες».

«Εάν οι αστρονόμοι χάσουν το τηλεσκόπιο και δεν ξέρουν πλέον πώς να χειριστούν τα διάφορα όργανα της αστρονομίας, κατήντησαν βέβαια από αστρονόμοι σε αστρολόγους. Και εφ’ όσον έχουν γίνει αστρολόγοι αυτοί, και απατεώνες γιατροί οι άλλοι και ψεύτικοι βιολόγοι οι άλλοι κ.ο.κ., εκείνοι που δεν χειρίζονται πλέον τα επιστημονικά όργανα της Ορθοδόξου θεολογίας είναι αστρονόμοι θεολόγοι ή αστρολόγοι θεολόγοι;».

Δηλαδή, οι αληθινοί θεολόγοι είναι οι θεόπτες, που ομοιάζουν με τους αστρονόμους. Όμως, όταν θεολογούν χωρίς φωτισμένο νου, αλλά με τον στοχασμό και την φαντασία τους, τότε μετατρέπονται σε στοχαστές-σχολαστικούς. Στην συνέχεια, όταν ο αστρονόμος, που μετατρέπεται σε αστρολόγο, διότι δεν έχει το κατάλληλο όργανο, αλλά χρησιμοποιεί τον στοχασμό, συμμετάσχει σε ένα συνέδριο αστρονόμων, τότε αυτή καθ' εαυτή η συμμετοχή του στο συνέδριο δεν τον μετατρέπει αυτομάτως σε επιστήμονα αστρονόμο.

«Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα από επιστημονικής επόψεως. Δηλαδή, μπορεί ένας ο οποίος έχει γίνει αστρολόγος, διότι δεν ξεύρει να χειρίζεται τα όργανα της αστρονομίας, να νομίζει ότι η αδυναμία αυτή καλύπτεται με το να συνέρχεται σε συνέδριο; Δηλαδή, εάν οι αστρονόμοι ξεχάσουν πλέον τα όργανα της αστρονομίας και απλώς φυλάνε τα βιβλία της αστρονομίας και αρχίζουν παρερμηνείες, θα ερμηνεύσουν σωστά τα βιβλία περί αστρονομίας, επειδή συνήλθαν σε συνέδριο; Ρωτάω, δηλαδή. Το συνέδριο, δηλαδή, θα είναι εκείνο που θα κάνη σωστά την αστρονομία, δηλαδή θα ανεβάσει την αστρολογία σε αστρονομία; Το συνέδριο, δηλαδή, είναι εκείνο που θα το κάνει; ή θα είναι συνέδριο αστρολόγων;».

Το ίδιο μπορεί να παρατηρηθεί και με τους ιατρούς, που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα εργαλεία-όργανά τους ή τα χειρουργεία, για να θεραπεύσουν τους ασθενείς. Αυτοί δεν μπορούν ούτε να θεραπεύσουν ούτε να θεωρούνται ιατροί, επειδή συμμετέχουν σε ιατρικά συνέδρια.

«Οι ιατροί κληρονόμησαν από το παρελθόν τα όργανα της ιατρικής επιστήμης, όλα τα όργανα για χειρουργικές επεμβάσεις. Έχουμε τα ακτινογραφικά μηχανήματα, έχουμε τα νοσοκομεία, έχουμε τα δωμάτια για χειρουργικές επεμβάσεις κ.ο.κ. Και αν σε αυτά εξαφανίζονται οι γιατροί που ξέρουν να χρησιμοποιήσουν όλα αυτά τα όργανα, έρχονται οι κυρίες Μαρίκες από τα χωριά που κάνουν πρακτική ιατρική; Και αν το Κράτος αναθέτει σε αυτές τις κυρίες Μαρίκες, δηλαδή, να αναλάβουν τα Πανεπιστήμια, να διδάξουν τους φοιτητές, εφ’ όσον οι φοιτητές ασχολούνται με απεργίες και με πολιτική κλπ., και κατήντησαν να γίνουν κυρίες Μαρίκες της ιατρικής επιστήμης, τότε γίνονται επικίνδυνες πλέον.

Ας υποθέσουμε ότι κατήντησαν οι ιατροί να μη ξέρουν πλέον να χρησιμοποιήσουν αυτά τα όργανα, αλλά τα χρησιμοποιούν, έτσι κουτουρού, κουτουρού, δηλαδή. Εάν ο ακτινολόγος έχει τελειώσει το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης το 1870, γι’ αυτό δεν ξεύρει να διάβασει τις ακτινογραφίες, κάνει κακές διαγνώσεις και ο γιατρός κάνει κακές χειρουργικές επεμβάσεις κ.ο.κ. Και έτσι, αντί να θεραπεύονται οι άνθρωποι, οι 90% πεθαίνουν, οι 10%, δηλαδή, θεραπεύονται. Ενώ στην Αμερική και στην Γαλλία και στην Αγγλία και στην Ελβετία και στην Γερμανία οι 90% θεραπεύονται και στη Ρωσία οι 60% θεραπεύονται, στην Ελλάδα μόνον οι 10% θεραπεύονται. Λοιπόν, οι Έλληνες ιατροί, εάν κάνουν συνέδριο θα αυξήσουν την επιτυχία σε 90%, 100%; Δηλαδή, σε τι ωφελεί το συνέδριο γιατρών που δεν ξέρουν την ιατρική επιστήμη; Σε τι ωφελεί; Με παρακολουθείτε;».

Κατά αναλογία, το ίδιο συμβαίνει με τους Επισκόπους, που δεν έχουν το κατάλληλο όργανο, που είναι ο φωτισμένος νους, όταν συμμετέχουν στην Σύνοδο. Δεν μπορούν να είναι πραγματικοί θεολόγοι και δεν μπορούν να γνωρίσουν την παράδοση. Δεν φωτίζονται, επειδή συμμετέχουν σε μια Σύνοδο, αλλά προηγείται η φώτιση.

«Ως ερευνητής, θέτω θέμα: Εάν εκείνος ο Επίσκοπος, ο οποίος πήρε το δίπλωμά του, που δεν θα το έπαιρνε ποτέ, αλλά επειδή ο Μητροπολίτης του συνέχεια τηλεφωνούσε όλους τους καθηγητάς, και πήρε το δίπλωμα με πέντε, ενώ δεν του άξιζε ούτε μηδέν, ας πούμε- αυτός, δηλαδή, με άλλους εβδομήντα τέτοιους Επισκόπους αν συνέλθουν σε ένα επισκοπικό συνέδριο, που λέγεται Σύνοδος, θα βγάλουν σωστές αποφάσεις, δηλαδή; Επειδή κατέβηκε το Πνεύμα το άγιον; Η είναι παράλληλη υπόθεση με την υπόθεση όλων των άλλων θετικών επιστημών; Σε τι διαφέρει, δηλαδή, η θεολογία από τις άλλες θετικές επιστήμες; Με παρακολουθείτε;

Φοβούμαι πολύ ότι σάς λέγω πράγματα που είναι λιγάκι, έτσι, σοκ. Πώς να το πούμε δηλαδή; Αλλά είμαι υποχρεωμένος, όμως, ως ερευνητής και ιστορικός, διότι η δική μου ειδικότης είναι η ιστορία, ως ιστορικός είμαι υποχρεωμένος. Όταν κάνω ιστορική έρευνα, και βρίσκω ορισμένα πράγματα, είμαι υποχρεωμένος να σάς ενημερώσω».

«Από αυτής της απόψεως, εάν συνέλθουν ποτέ οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι, που είναι μαθηταί των θεολόγων εκείνων, που δεν είναι οπαδοί της πατερικής παραδόσεως, αυτοί, εάν συνέλθουν σε Σύνοδο, το ότι κάνουν συνέδριο, δηλαδή, θα τους κάμει Πατέρες της Εκκλησίας; Και ας το ονομάσουν το συνέδριο Οικουμενική Σύνοδο, είναι δυνατόν να βγάλουν καμιά σωστή απόφαση;

Μόνον εάν αντιγράψουν την Αγία Γραφή και τα πατερικά κείμενα κατά γράμμα, χωρίς να παραθέσουν καμιά δική τους λέξη, μόνον τότε υπάρχει μία ελπίδα ότι θα βγάλουν μιαν Ορθόδοξη απόφαση, μόνον τότε. Εάν, όμως, προσθέσουν λέξεις που δεν είναι μέσα στην Αγία Γραφή και στην πατερική παράδοση, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα βγάλουν εσφαλμένη δογματική απόφαση. Είναι σχεδόν βέβαιο. Καραντί, καραντί».

Οι επιστήμονες αστρονόμοι έχουν κριτήρια για να επαληθεύσουν τα συμπεράσματά τους. Υπάρχουν, βέβαια, τα συγγράμματα, αλλά υπάρχουν και τα τηλεσκόπια, που επιβεβαιώνουν τις παρατηρήσεις τους. Οι αστρολόγοι, που στηρίζονται στον στοχασμό και την φαντασία, δεν έχουν κριτήρια για να ξεχωρίσουν ποια ομάδα αστρολόγων αληθεύει και ποια όχι.

«Αν υπάρχει μια ομάδα από αστρολόγους, έχει δικαίωμα να αποκηρύσσει την άλλη ομάδα αστρολόγων; Και να λέει η μια ομάδα, ότι εμείς είμαστε καλύτεροι αστρολόγοι από τους άλλους, και ο άλλος να λέει: καλά εμείς είμαστε καλύτεροι από σάς, και ένας άλλος να λέει: όχι, εμείς είμαστε καλύτεροι από σάς κλπ., και να μαλώνουν μεταξύ τους οι αστρολόγοι; Με τι κριτήρια;

Ο ένας να πει ότι: βλέπεις εγώ προέβλεψα ότι η Ρωσία θα κατέβη στο Αφγανιστάν. Ο άλλος να πη τι λες προέβλεψα, αφού έγραψαν οι εφημερίδες ότι ο Πρόεδρος του Αφγανιστάν εκάλεσε τα ρωσικά στρατεύματα, τι προφητεία είναι αυτή αφού το είπαν ότι κάλεσε; Το ότι λες έστειλε δεν μπορεί να είναι προφητεία. Και ούτω καθ' εξής».

Αυτό συμβαίνει και με την Ορθόδοξη θεολογία. Οι θεόπτες Άγιοι, ως επιστήμονες αστρονόμοι, έχουν ασφαλή κριτήρια, και ως πραγματικοί ιατροί έχουν επιτυχίες, επειδή χρησιμοποιούν τα κατάλληλα όργανα και είναι εντεταγμένοι στην Ορθόδοξη παράδοση. Αντίθετα, οι αιρετικοί ομοιάζουν με τους αστρολόγους που δεν έχουν ασφαλή κριτήρια, αφού ο καθένας χρησιμοποιεί τον δικό του στοχασμό και δεν φθάνουν στην επιτυχία.

«Από την επιτυχία κανείς βλέπει ότι κάτι λειτουργεί σωστά. Κάθε επιστήμη πρέπει να έχει κάποιο σκοπό, και όταν έχει επιτυχίες στον σκοπό της, δηλαδή, είναι μία πραγματική επιστήμη που έχει κρίση και ξέρει τι λέει.

Δηλαδή, ερωτώ: η θεολογία είναι η μόνη επιστήμη που καθένας θα πάρεθι τον Μπούλτμαν και τον Κούλμαν και θα λέει ό,τι θέλει χωρίς κανένα έλεγχο; Δηλαδή, δεν πρέπει να υπάρχει κάποιος έλεγχος επάνω στα θεολογικά θέματα; Ο καθένας θα λέει ό,τι θέλει δηλαδή; Δεν μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Πρέπει να υπάρχει κάποιος έλεγχος. Και πρέπει να είναι, όπως σε κάθε άλλη θρησκεία που ο καθένας πιστεύει, κατά την φαντασία του;

Λοιπόν, εάν θα υπάρχει έλεγχος επιστημονικός στην Ορθόδοξη θεολογία, όπως υπάρχει σε άλλες θετικές επιστήμες, τότε πρέπει αυτά να περιγραφούν και να τεθούν σε εφαρμογή, για να υπάρχουν σωστά θεμέλια για την Ορθόδοξη παράδοση, ως ένα μέρος του συγχρόνου κόσμου. Εάν δεν υπάρχουν τέτοια θεμέλια, και δεν μπορούν να ελεγχθούν οι ισχυρισμοί των Ορθοδόξων, τότε είναι φαντασία. Διότι, όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να περάσει από το πείραμα, τότε δεν υπάρχει κανένα απτό σημείο, τίποτα που να φαίνεται ότι είναι σωστή η διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Εν τοιαύτη περιπτώσει, σε τι διαφέρει η Ορθόδοξη θεολογία από τις άλλες θρησκείες του κόσμου; Όπως ένας Ορθόδοξος νομίζει ότι έχει το δικαίωμα να απαρνείται το κύρος των διαφόρων θρησκευμάτων, κατ' αυτόν τον τρόπο και τα άλλα θρησκεύματα έχουν το δικαίωμα να το κάνουν εξ επόψεως επιστημονικής».

Η διδασκαλία της Εκκλησίας είναι αληθινή, γιατί έχει επιτυχία, αφού οδηγεί τους ανθρώπους στην θέωση, τον αγιασμό, και επιβεβαίωση αυτής της εμπειρίας είναι τα ιερά λείψανα. Σε αυτό συνίσταται η αξία της Ορθοδόξου παραδόσεως.

«Εάν δεν υπάρχει επιστημονικός τρόπος ελέγχου των διδασκαλιών της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τότε διερωτάται κανείς, σε τι διαφέρει η Ορθόδοξη θεολογία από τις άλλες θρησκείες; Σε τι διαφέρει;

Ας υποθέσουμε ότι ο σκοπός της θεολογίας είναι να βγάζει ιερά λείψανα, τα οποία ιερά λείψανα έχουν α, β, γ, χαρακτηριστικά. Και λέμε, εντάξει, βγάλαμε όλα αυτά τα λείψανα. Ελάτε εδώ, η Εκκλησία είναι εδώ. Κοιτάτε, τα λείψανα έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Πάμε σε μια άλλη Εκκλησία. Εάν η άλλη Εκκλησία έχει το ίδιο ιερά λείψανα, τότε τι γίνεται εδώ; Σημαίνει τότε ότι και εκείνοι έχουν κάτι παρόμοιο.

Εάν ο σκοπός της Ορθόδοξης θεολογίας είναι να κάνει Αγίους, τότε μπορεί κανείς να μας πει ότι, καλά η Ορθόδοξη θεολογία κάνει Αγίους, οι αιρετικές θεωρίες δεν κάνουν Αγίους;».

Όταν δεν υπάρχει ορθή μεθοδολογία και αντί αυτής επικρατή στοχασμός και όταν δεν υπάρχει ορθή θεολογία, τότε δεν δημιουργούνται θεραπευτικά αποτελέσματα.

Η αξία της Ορθοδόξου παραδόσεως βρίσκεται στο ότι αγιάζει τον άνθρωπο ενώνοντάς τον με τον Θεάνθρωπο Χριστό, χρησιμοποιώντας Ορθόδοξη μεθοδολογία. Οι Παπικοί συνιστούν στους οπαδούς τους να κάνουν καλά έργα για να δουν τον Θεό και να σωθούν, γι’ αυτό απέρριψαν την νηπτική-ησυχαστική παράδοση. Οι Προτεστάντες αισθάνονται αναγεννημένοι από τον Θεό και γι’ αυτό δεν έχουν θεραπευτική αγωγή. Οι Ορθόδοξοι γνωρίζουν ότι πρέπει να θεραπευθούν από αυτήν την ζωή, με την Χάρη του Θεού και με την δική τους συνεργεία, για να συναντήσουν τον Θεό ως θεραπευμένοι, και αυτή η συνάντηση να γίνει γι’ αυτούς Παράδεισος και όχι Κόλαση. Σε αυτό συνίσταται η θεραπεία. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο άνθρωπος φθάνει στην θέωση και το σώμα του γίνεται ιερό λείψανο, πράγμα που δεν παρατηρείται στις άλλες ομολογίες και θρησκείες. Αυτό επιβεβαιώνει την αλήθεια της Ορθοδόξου πίστεως.

«Εκείνο που θέλω να τονίσω είναι το γεγονός ότι κάθε επιστήμη κρίνεται από το τέλος, όχι μόνον από το μέσον. Διότι, εάν εμφανισθεί ένας γιατρός και αρχίζει και κάνει χειρουργικές επεμβάσεις και παρακολουθούν και άλλοι γιατροί τις παραδόσεις, και αρχίζει εκείνος και κάνει μια επέμβαση χειρουργική, και οι άλλοι λένε: μα θα τον σκοτώσει με αυτό που κάνει, τι πράγματα είναι αυτά, πρώτη φορά βλέπουμε να κάνη κανείς εγχείρηση κατ' αυτόν τον τρόπο, και δυσανασχετούν οι άνθρωποι, διότι ξέρουν ότι δεν γίνονται συνήθως έτσι οι χειρουργικές επεμβάσεις, γίνονται αλλιώτικα. Και όμως, βλέπουν ότι τον θεράπευσε. Ξανά πάλι η ίδια μέθοδος. Άμα δουν πέντε έξι φορές να βγαίνουν καλά αποτελέσματα, οι γιατροί θα συνεχίζουν να πουν ότι δεν είναι καλή η μέθοδος; Τότε, ο γιατρός δεν θα πει ότι δεν είναι καλή μέθοδος. Διότι αν δεν είναι καλή μέθοδος, τότε πώς επιτυγχάνει δηλαδή τόσες πολλές επιτυχίες;».

Έτσι, στην Ορθόδοξη παράδοση συνδέονται στενά οι θεόπτες, Προφήτες, Απόστολοι, Άγιοι, με τον φωτισμένο νου, τα θεόπνευστα κείμενά τους, και γι’ αυτό και θεραπεύονται οι άνθρωποι, υπάρχουν θεραπευτικές επιτυχίες, εξακολουθούν να αγιάζονται οι άνθρωποι, να φθάνουν στον φωτισμό και την θέωση. Επίσης, η ερμηνεία των θεοπνεύστων συγγραμμάτων χρειάζεται θεοπνεύστους ερμηνευτές που έχουν τον ίδιο φωτισμένο νου, την ίδια παράδοση, που είχαν οι θεόπνευστοι συγγραφείς της Αγίας Γραφής και των πατερικών βιβλίων.

Επομένως, στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχουμε και θεόπτες Αγίους, που έχουν φωτισμένο νου και συγγράμματα, οπότε συνδέεται η Αγία Γραφή με την ιερά Παράδοση. Όταν χάνονται οι αστρονόμοι-θεόπτες, και τα τηλεσκόπια-φωτισμένος νους και η θέωση, τότε παρερμηνεύονται και τα κείμενα. Τότε οι αστρονόμοι μετατρέπονται σε αστρολόγους που στοχάζονται και το συνέδριό τους γίνεται συνέδριο αστρολόγων και όχι αστρονόμων.

Το συμπέρασμα είναι ότι η αποκάλυψη είναι η φανέρωση του Λόγου στους ανθρώπους, ασάρκως στην Παλαιά Διαθήκη, εν σαρκί στην Καινή Διαθήκη. Οι Προφήτες, Απόστολοι και Άγιοι είναι οι φορείς της αποκαλύψεως, οι εμπειρικοί θεόπτες-θεολόγοι. Και τα βιβλία της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, όπως και τα κείμενα των Πατέρων, τα δόγματα και η όλη ζωή της Εκκλησίας είναι τα «μνημεία» της αποκαλύψεως. Η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση είναι η ουσία της Ορθοδόξου παραδόσεως που οδηγεί τον άνθρωπο στον δοξασμό, στην μέθεξη του μυστηρίου της Πεντηκοστής.

 Πηγή: "Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις του π. Ιωάννου Ρωμανίδη". Τόμος Α'