Θέωση είναι να αντιδρούμε σε κάθε περίπτωση της ζωής μας με τον τρόπο που αντιδρούσε ο Χριστός.

 

Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ

Όταν διαβάζουμε το Ευαγγέλιο, οι αντιδράσεις του Χριστού σε ό, τι συμβαίνει γύρω Του μας εκπλήττουν. Τη στιγμή που ο Ιούδας πηγαίνει να Τον προδώσει, Εκείνος λέγει: «Νυν εδοξάσθη ο Υιός του Ανθρώπου». Σε κάθε Λειτουργία γιορτάζουμε αυτήν ακριβώς τη στιγμή, την επαναλαμβάνουμε στη συνείδησή μας. Αν κάποια εχθρική ενάντια στρατιωτική δύναμη μας συλλάβει για να μας σκοτώσει, θα είμαστε άραγε και εμείς ικανοί να πούμε: «Τώρα και εγώ δοξάζομαι και ο Θεός δοξάζεται δι ‘εμού»; Όλοι γνωρίζετε αυτή την ιστορία. Είναι το περιεχόμενο της καθημερινής μας ζωής.

Ο Χριστός τέλεσε μια φορά την θεία Λειτουργία και αυτή πέρασε στην αιωνιότητα. Η τεθεωμένη ανθρώπινη φύση Του πέρασε στην θεία Λειτουργία. Γνωρίζουμε συγκεκριμένα τον Χριστό στην θεία Λειτουργία. Η θεία Λειτουργία την οποία τελούμε είναι η ίδια θεία Λειτουργία που έκανε ο Χριστός την Μεγάλη Πέμπτη στον Μυστικό Δείπνο.

Τα κεφάλαια ιδ’-ιζ ‘του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου είναι μια θεία Λειτουργία . Έτσι στην θεία Λειτουργία καταλαβαίνουμε την Αγία Γραφή.

Η πρώτη Εκκλησία ζούσε χωρίς την Καινή Διαθήκη, όχι όμως χωρίς την θεία Λειτουργία.

Η θεία Λειτουργία μας μαθαίνει να ζούμε με την καρδιά. Στην θεία Λειτουργία ζούμε τον Χριστό και καταλαβαίνουμε τον λόγο Του.

Ο Κύριος προσευχόμενος είπε: « Πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματι σου ούς δέδωκας μοι, ίνα ώσιν έν καθώς ημείς … Ου περί τούτων (των μαθητών) δε ερωτώ μόνον, αλλά και περί των πιστευόντων δια του λόγου αυτών εις εμέ, ίνα πάντες έν ώσι, καθώς συ, Πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν έν ώσιν … και εγώ την δόξαν ήν δέδωκας μοι δέδωκα αυτοίς, ίνα ώσιν έν καθώς ημείς έν εσμέν, εγώ εν αυτοίς και συ εν εμοί , ίνα ώσι τετελειωμένοι εις έν, και ίνα γινώσκη ο κόσμος ότι συ με απέστειλας και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας» (Ιωάν. 17,11.20-23).

Όπως ο Χριστός καθάρισε τους Μαθητές Του με τον λόγο Του και τους είπε: “ήδη υμείς καθαροί εστε δια τον λόγον όν λελάκηκα υμίν” (Ιω. ιε ‘, 3) και καθάρισε τα πόδια των Μαθητών με το νερό, κατά τον Ιερό Νιπτήρα, έτσι και το πρώτο μέρος της θείας Λειτουργίας μας καθαρίζει για να παρακαθίσουμε έπειτα στην Τράπεζα της αγάπης. Σκοπός της θείας Λειτουργίας είναι να μας μεταδώση τον Χριστό.

Η Λειτουργία είναι στην αιώνια πραγματικότητά της το Πάσχα του Κυρίου, το πάντοτε παρόν σ ‘εμάς.

Η θεία Λειτουργία μας μαθαίνει ένα ήθος, το ήθος της ταπεινώσεως. Όπως ο Χριστός θυσιάσθηκε, έτσι πρέπει και εμείς να θυσιαζόμαστε. Ο τύπος της θείας Λειτουργίας είναι ο τύπος του πτωχεύσαντος για μας. Στην θεία Λειτουργία προσπαθούμε να ταπεινωθούμε, γιατί έχουμε την αίσθηση ότι εκεί υπάρχει ο ταπεινός Θεός.

Η αγάπη του Χριστού, σε όλη τη διάρκεια της παραμονής του εδώ μεταξύ μας, ήταν μια φοβερή ταλαιπωρία. «Ώ γενεά άπιστος και διεστραμμένη», εκραύγασε, «έως πότε ανέξομαι υμών» (Ματθ. 17,17). Έκλαψε για τον Λάζαρο και τις αδελφές του (Ιωάν. 11,35).

Πικράθηκε για τη σκληρότητα των Ιουδαίων που σκότωσαν τους προφήτες (Ματθ. 23,38) και «ο ιδρώς αυτού εγένετο ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην» (Λουκ. 22,44). Ζούσε την τραγωδία όλου του ανθρώπινου γένους αλλά αυτός ο ίδιος δεν ήταν τραγωδία.

Τούτο είναι φανερό από τους λόγους του, τους οποίους είπε πιθανόν λίγο νωρίτερα, πριν από τη λυτρωτική θυσία του για όλη την ανθρωπότητα, στον κήπο των Ελαιών: « Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν »(Ιωάν. 14,27). Και λίγο αργότερα: «Ουκ ειμί μόνος ότι ο Πατήρ μου μετ ‘εμού εστι. Ταύτα λελάκηκα υμίν ίνα εν εμοί ειρήνην έχητε. Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον »(Ιωάν. 16,32.33). Το ίδιο και με το χριστιανό.

 Παρ ‘όλο το βαθύ πόνο του, τα δάκρυα του, τις προσευχές του για τον κόσμο, δε φτάνει ποτέ σε καταστροφική απελπισία. Κάτοχος ο άνθρωπος της πνοής του Αγίου Πνεύματος, είναι πεπεισμένος για την αναπόφευκτη νίκη του Φωτός. Η αγάπη του Χριστού ακόμα και στον ισχυρότερο πόνο, (τον οποίο θα μπορούσα να καλέσω «κόλαση της αγάπης» ), επειδή είναι αιώνια, είναι απαλλαγμένη από κάθε πάθος.

Η οδός μας είναι να ταπεινωνόμαστε, να προχωρούμε διαρκώς προς τα κάτω. Μόνο ο Θεός μπορεί να μας υψώσει και να μας δοξάσει.

Διακονώντας και όχι εξουσιάζοντας τον αδελφό γινόμαστε όμοιοι με τον Κύριο. Ο Χριστός υπέδειξε την οδό κατά τη νύκτα του Μυστικού Δείπνου. Ενώ ήταν ο Κύριος έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του.

Ο Χριστός πέρασε τα παθήματα, γιατί τήρησε τις εντολές του Πατέρα Του και έτσι ήλθε σε σύγκρουση με τον κόσμο. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνη και στον άνθρωπο που καλείται από τον Χριστό να ζήση την ζωή Του.

Άγνωστοι οι δρόμοι του Κυρίου. Ο άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να τους ανακαλύψει. Ο Θεός με την εμφάνιση του μας αποκάλυψε το μοναδικό δρόμο για την αιώνια λύτρωση. Μας έδωσε παράδειγμα σε όλα. Μας δίδαξε πώς ενεργεί το Άγιο Πνεύμα μέσα μας. Μας γέμισε με ανέσπερο φως, μακριά από το οποίο δεν υπάρχει αληθινή γνώση πουθενά, ούτε σωτηρία για κανένα.

Ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί το οχυρό εκείνο, επάνω στο οποίο διαλύονται όλα τα κύματα των λογισμών. Ο Χριστός, σταυρωμένος από αγάπη προς τον κόσμο και για τις αμαρτίες του κόσμου, είναι η ύστατη αγάπη μου, η έσχατη ανάβαση του νου μου, η μεγαλύτερη τόλμη της καρδιάς μου, ο μόνος αληθινός Θεός

– Ο Θεος εγκατέλειψε τον Απόστολο Πέτρο  κατά την διάρκεια του πειρασμού, για να τον προετοιμάση για την μεγαλύτερη Χάρη . Έλαβε τόση Χάρη από τον Θεό, ώστε ακόμη και η σκιά του θεράπευε τους ανθρώπους.

Συμβαίνουν περίεργα πράγματα με την Πρόνοια του Θεού.  Μας οδηγεί στην μετάνοια μέσα από όλα τα γεγονότα, ακόμη και από τις πτώσεις, αρκεί να έχουμε ταπείνωση να τα αισθανόμαστε.

Όταν κάποιος λαμβάνη ένα πνευματικό χάρισμα, συνήθως ελκύει τον φθόνο των άλλων. Τότε αισθάνεται την ανάγκη να το κρύψη. Έτσι, χωρίς να το καταλάβη, γίνεται κατά Χριστόν σαλός.

Ο Θεός δεν υπόσχεται χαρά, αλλά ποτήριο. Μας καλεί να πάθουμε για το όνομά Του, γιατί έτσι θα ζήσουμε και την δόξα Του.

πηγή

Ωδή α ‘ Ήχος πλ. β ‘Ο Ειρμός

Μυσταγωγούσα, φίλους εαυτής, την ψυχοτρόφον ετοιμάζει τράπεζαν, αμβροσίας δε η όντως σοφία του Θεού, κιρνά κρατήρα πιστοίς. Προσέλθωμεν ευσεβώς και βοήσωμεν · Ενδόξως δεδόξασται, Χριστός ο Θεός ημών.

Ξενίας δεσποτικής, και αθανάτου τραπέζης, εν υπερώω τόπω, ταις υψηλαίς φρεσί, πιστοί δεύτε απολαύσωμεν, επαναβεβηκότα λόγον, εκ του Λόγου μαθόντες, ον μεγαλύνομεν

Ήχος πλ. β ‘

Σήμερον ο Δεσπότης της κτίσεως, παρίσταται Πιλάτω, και σταυρώ παραδίδοται ο Κτίστης των απάντων, ως αμνός προσαγόμενος τη ιδία βουλήσει, τοις ήλοις προσπήγνυται, και την πλευράν κεντάται, και τω σπόγγω προσψαύεται, ο μάννα επομβρήσας, τας σιαγόνας ραπίζεται, ο Λυτρωτής του Κόσμου , και υπό των ιδίων δούλων εμπαίζεται, ο Πλάστης των απάντων. Ω Δεσπότου φιλανθρωπίας! υπέρ των σταυρούντων παρεκάλει τον ίδιον Πατέρα, λέγων · Άφες αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην · ου γαρ οίδασιν οι άνομοι, τι αδίκως πράττουσιν.