Αντί να φύγει το κράτος, φεύγει το έθνος!

Το ελληνικό κράτος υπάρχει χάριν του ελληνικού έθνους, και όχι το αντίστροφο.
Το ελληνικό έθνος αγωνίστηκε για την ελευθερία του απ' τους Τούρκους το 1821, και δημιούργησε ένα μικρό κράτος που σιγά σιγά μεγάλωνε καθώς απελευθερώνονταν κι άλλα εδάφη. Ως το 1821 ελληνικό κράτος δεν υπήρχε να βοηθήσει το έθνος να ελευθερωθεί. Υπήρχε μόνο η οθωμανική αυτοκρατορία και ο σουλτάνος.

Το έθνος επαναστάτησε όχι μόνο το 1821 αλλά και πρωτύτερα. Πολλές φορές. Χωρίς να έχει πρωθυπουργό, υπουργείο Άμυνας, στρατό. Το έθνος μόνο του αγωνιζόταν για την ελευθερία του.

Τους αιώνες της σκλαβιάς, που δεν υπήρχε κράτος, το έθνος είχε φυσικό αρχηγό του την Εκκλησία. Η Εκκλησία ήταν εθναρχούσα. Πατέρας του έθνους ήταν ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Και σε όλους τους αγώνες για ελευθερία, αρχηγός ήταν κάποιος κληρικός, συνήθως επίσκοπος. Όπως ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος που ηγήθηκε επαναστατικού κινήματος γύρω στο 1610, που καταπνίγηκε, κι αυτό, από τους Τούρκους με πολύ σκληρό τρόπο. Τον ίδιο τον επίσκοπο τον έγδαραν ζωντανό.

Το ελληνικό έθνος λοιπόν, με τους θρησκευτικούς του ηγέτες, αγωνίστηκε και θυσιάστηκε ώστε να δημιουργήσει ένα ελεύθερο ελληνικό κράτος.
Γι' αυτό ο εθνικός μας ποιητής λέει για την ελευθερία ότι είναι «βγαλμένη απ' τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά».

Επομένως, το ελληνικό κράτος υπάρχει χάρη στους Έλληνες. Δεν του χρωστάνε τίποτα οι Έλληνες. Αυτό χρωστάει στους Έλληνες την ύπαρξή του. Χωρίς τους αγώνες τους, δεν θα υπήρχε. Ούτε αυτό, ούτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ούτε πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές κ.λπ. Όλοι αυτοί έχουν τις θέσεις τους χάρη στους προγόνους τους που ελευθέρωσαν αυτόν τον τόπο και τον έκαναν κράτος.

Αφού λοιπόν το κράτος υπάρχει χάρη στο έθνος, επομένως υπάρχει υπέρ αυτού. Υπάρχει, δηλαδή, για να το προστατεύει και να ενεργεί τα συμφέροντα γι' αυτό, κατά τους αγώνες και τις θυσίες του. Αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό, δηλαδή να ανταποκριθεί στον πρωταρχικό και αυτονόητο αυτόν ρόλο του, αλλά ζημιώνει το έθνος, τότε πρέπει ΝΑ ΦΥΓΕΙ το κράτος.

Σήμερα δυστυχώς το κράτος πολεμάει το έθνος, και αυτή η σύγκρουση αντί να προκαλέσει την παραίτηση του κράτους, έχει προκαλέσει την παραίτηση του έθνους. Παραιτείται και φεύγει από τη γη του, τη γη δηλαδή που ελευθέρωσαν οι πατέρες του. Αντί να φύγει το κράτος, φεύγει το έθνος! Και μάλιστα φεύγει η τελευταία του ελπίδα: οι νεαροί του βλαστοί!
Όταν λέμε κράτος εδώ, εννοούμε τους θεσμούς που ασκούν την εξουσία, δηλαδή την κυβέρνηση, η οποία δεν είναι πλέον νόμιμη διότι με ψέματα πήρε την εξουσία, με ψέματα κυβερνάει, και τώρα ασελγεί πάνω στο έθνος, στην ιστορία του, στις ιερές παραδόσεις του, στα ήθη του, ασελγεί πάνω στους αγώνες του, στο αίμα που χύθηκε "δια να ξαναειπωθεί «πατρίδα Ελλάς» " - η έκφραση, του Μακρυγιάννη.

Αλλά η κατάσταση πρέπει να αλλάξει.
ΝΑ ΦΥΓΕΙ το κράτος - η κυβέρνηση. Και να μείνει το έθνος να αποφασίσει την πορεία του. Θα βρει τρόπο. Θα βγάλει άλλη κυβέρνηση, από τα σπλάχνα του. Και θα δημιουργήσει ένα νέο κράτος που θα εκφράζει και θα υπερασπίζεται τα δίκαια του έθνους, που πηγάζουν από την ιστορία του και τις θυσίες του για την ελευθερία.

Γένοιτο.

 Μπετη Μπιζα