(2ο μέρος)
Άγιος Αμφιλόχιος Πάτμου: «Στις ημέρες μας παραμορφώσαμε τη θεολογία,
δεν τη ζούμε εσωτερικά, γι’ αυτό και κατάντησε μια νεκρή επιστήμη,
επαγγελματική. Η θεολογία, μπορούμε να πούμε, είναι ένα μυστήριο, που
τελείται σε ψυχές που προσφέρονται ολοκληρωτικά στο Θεό. Είναι βίωμα
ιερό. Τότε μόνον επιδρά και αντανακλά και εξωτερικώς. Πραγματικός θεολόγος είναι εκείνος που έχει αποκτήσει μυστική ένωση με τον Κύριο… Και η ένωση αυτή αποκτάται διά της θείας χάριτος, αφού προηγουμένως ο άνθρωπος εγκαταλείψει τα πάντα για τη μωρία του Σταυρού»
π.Παύλος Νικηταράς «…ο Γέροντας πράγματι εθαύμαζε την οργάνωση των Μοναχικών ταγμάτων της Δύσεως και εδιάβαζε περιοδικό σχετικό με τις κινήσεις των σε όλο τον κόσμον· αυτό τον έκαμνε θιασώτη για την ένωση των Εκκλησιών, αλλά με τον όρον της αναπτύξεως του πραγματικού θεολογικού διαλόγου επί ίσοις όροις. Απέρριπτε βέβαια την υποταγή των Ορθοδόξων στο «αλάθητο» του Πάπα, διότι κάτι τέτοιο θα εσήμαινε την εξασθένιση και την υποδούλωση της Ορθοδοξίας, επιθυμούσε όμως την επιστροφή του Ποντίφηκα στις αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων και στην εποχή της αδιαιρέτου Εκκλησίας του Χριστού. Προσηύχετο για την ένωση των Εκκλησιών κάθε μέρα, και συνεμερίζετο στο θέμα αυτό, τις απόψεις του σύγχρονου ομολογητού Ιουστίνου Πόποβιτς. H στάση του ήταν κρυστάλλινη και ο διωγμός των Ιταλών κατακτητών επεκύρωνε την άποψή μου αυτή. Γιατί εξορίστηκε ο αείμνηστος από τους Ιταλούς; Δεν ήταν προμελετημένη η αυτοκεφαλοποίηση της Εκκλησίας της Δωδεκανήσου, για να αναγκάσουν τους Δωδεκανησίους να γίνουν, θέλοντας και μη, ουνίτες; […] Αυτός, και μάλιστα μόνον αυτός, περιήρχετο από το ένα νησί στο άλλο και με τον αποστολικό του ζήλο και την διακρίνουσα αυτόν αφιλοκέρδεια προσπαθούσε να τονώση το θρησκευτικό συναίσθημα του υπόδουλου Ελληνισμού.»
Δείτε επίσης το 1ο μέρος από τα αποφθέγματα Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας
του Οσίου Αμφιλοχίου Μακρή
από το βιβλίο «Νέον Γεροντικόν, ήτοι θαυμαστά γεγονότα και αποφθέγματα συγχρόνων Γερόντων» π.Διονυσίου Τάτση
π.Παύλος Νικηταράς «…ο Γέροντας πράγματι εθαύμαζε την οργάνωση των Μοναχικών ταγμάτων της Δύσεως και εδιάβαζε περιοδικό σχετικό με τις κινήσεις των σε όλο τον κόσμον· αυτό τον έκαμνε θιασώτη για την ένωση των Εκκλησιών, αλλά με τον όρον της αναπτύξεως του πραγματικού θεολογικού διαλόγου επί ίσοις όροις. Απέρριπτε βέβαια την υποταγή των Ορθοδόξων στο «αλάθητο» του Πάπα, διότι κάτι τέτοιο θα εσήμαινε την εξασθένιση και την υποδούλωση της Ορθοδοξίας, επιθυμούσε όμως την επιστροφή του Ποντίφηκα στις αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων και στην εποχή της αδιαιρέτου Εκκλησίας του Χριστού. Προσηύχετο για την ένωση των Εκκλησιών κάθε μέρα, και συνεμερίζετο στο θέμα αυτό, τις απόψεις του σύγχρονου ομολογητού Ιουστίνου Πόποβιτς. H στάση του ήταν κρυστάλλινη και ο διωγμός των Ιταλών κατακτητών επεκύρωνε την άποψή μου αυτή. Γιατί εξορίστηκε ο αείμνηστος από τους Ιταλούς; Δεν ήταν προμελετημένη η αυτοκεφαλοποίηση της Εκκλησίας της Δωδεκανήσου, για να αναγκάσουν τους Δωδεκανησίους να γίνουν, θέλοντας και μη, ουνίτες; […] Αυτός, και μάλιστα μόνον αυτός, περιήρχετο από το ένα νησί στο άλλο και με τον αποστολικό του ζήλο και την διακρίνουσα αυτόν αφιλοκέρδεια προσπαθούσε να τονώση το θρησκευτικό συναίσθημα του υπόδουλου Ελληνισμού.»
από το βιβλίο «Ο Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής, Μια σύγχρονη Μορφή της Πάτμου (1889-1970)»
Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr
Δείτε επίσης το 1ο μέρος από τα αποφθέγματα Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας
του Οσίου Αμφιλοχίου Μακρή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου