Ενα σκαρί ο καθένας μας που ταξιδεύει με φουσκωμένα πανιά πότε από άνεμο ούριο και πότε από φουρτούνες....Σε τούτη τη στιγμή στα παιδικά μας χρόνια γινόμασταν μύστες του χορού δίχως κανείς να μας διδάξει το πως και το γιατί και τις αρχαίες του ρίζες...Ενστικτωδώς βαδίζαμε τα βήματα των ιερών ρυθμών σπουδάζοντας εμπειρικά την κίνηση, την έκφραση, την ομορφιά....Κανείς δεν μας τόπε πως αυτό το λένε αισθητική μόρφωση...Αυτό και άλλα πολλά που περάσαν κάτω από τ άχυρα αλλά μονάχα από μέσα μας δεν πέρασαν....Πάει καλά....Ανιχνεύω ξανά το χρόνο μέσα από τις μορφές πλέον πίσω από την παιδική τελετουργία..Μορφές που ίσα ίσα θυμάμαι, σκαλισμένες ωστόσο σε ξύλο τραχύ όλο γωνιές και ακίδες....Μορφές με τις ρυτίδες του μόχθου και της έγνοιας, μορφές αιχμηρές απ το πολύ που αντίκρισαν τους καημούς ...πάνε χρόνια πολλά από τότε που πρωταγωνιστούσαν στη μικρή κοινωνία μας...
Αυτοί ξεχάστηκαν, αποξεχαστήκαμε κι εμείς...Και στάθηκε λόγος τούτη η εικόνα να τους μνημονέψουμε την ώρα που γεύονται την πιο απόλυτη χαρά και ικανοποίηση να ξαναβλέπουν δηλαδή τα νιάτα και τη συνέχειά τους πάνω στην άνθιση των παιδιών των παιδιών τους....
Αρχείο Γεωργίας Μάρκου- Ταλιαδούρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου