Τι θυμίζει τι θυμίζει ...;;

Στα μέσα του 1918, ένα χρόνο μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, τοιχοκολήθηκε σε όλες τις Ρωσικές πόλεις μια εφημερίδα τοίχου που ενημέρωνε τον πληθυσμό για ένα καινούριο ζήτημα, τη διατροφή του. 
 Έγραφε:
Συμπολίτες, η κομμούνα δεν αναγνωρίζει παρά μόνο τέσσερις τροφικές κατηγορίες στομαχιών.
Κατηγορία Ι - Εργάτες που παρουσιάζουν πιστοποιητικά εργοστασίων, δικαιούνται 100γρ. ψωμί την ημέρα, 2 αυγά, 10γρ. λίπος και μια μερίδα όσπρια.
Κατηγορία ΙΙ - Υπάλληλοι γραφείων, δικαιούνται 50γρ. ψωμί και μισή μερίδα όσπρια.
Κατηγορία ΙΙΙ - Διάφοροι υπάλληλοι, διανοούμενοι, εκπαιδευτικοί, δημοσιογράφοι λ, δικαιούνται 50γρ. ψωμί και ένα τέταρτο μερίδας όσπρια.
Κατηγορία ΙV - Αστοί, έμποροι, καταστηματάρχες, δικαιούνται 25γρ. ψωμί και δεν δικαιούνται λίπος και όσπρια.

Το μήνυμα ήταν σαφές, η άλλοτε πάμπλουτη και πανίσχυρη Ρωσία, ένα χρόνο μετά την επανάσταση που επαγγελόταν ισότητα και ευημερία, είχε περιέλθει σε περίοδο μαζικού λιμού και πείνας. Σύμφωνα με την κυρίαρχη κομμουνιστική ιδεολογία, πρώτα έπρεπε να επιβιώσουν οι εργάτες, μετά οι υπάλληλοι και οι διαννοούμενοι, ενώ οι αστοί καταδικάζονται ουσιαστικά σε θάνατο, αποκλειόμενοι από τα τρόφιμα. Ο ταξικός αυτός διαχωρισμός περιλάμβανε και τις οικογένειες των ανθρώπων, καθώςτα δελτία δεν δίνονταν ανάλογα με τα στόματα που είχαν να θρέψουν, αλλά ανάλογα με το επάγγελμα που ασκούσαν. Σύμφωνα με την άποψη των μπολσεβίκων ηγετών, το επάγγελμα και περιουσία καθόριζαν με σαφήνεια την τοποθέτηση του κάθε πολίτη υπέρ ή κατά της επανάστασης.

Ο λιμός ήταν αποτέλεσμα της φοβοερής αντίθεσης ανάμεσα στο νέο καθεστώς και τους αγρότες. Η εθνικοποίηση της αγροτικής παραγωγής που έκανε ο Λένιν, η θέσπιση του κρατικού μονοπωλείου του σιταρίου το Μάρτιο του 1918, δημιούργησε ένα κλιμα αντιπαράθεσης και αποσύνθεσης. Οι πόλεις πεινούσαν αλλά οι αγρότες αρνούνταν να παραδώσουν τα προιόντα τους στις Αρχές. Τα έκρυβαν και τα πουλούσαν στη μαύρη αγορά, σε αστρονομικές τιμές. Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, στην Αγία Πετρούπολη πέντε κιλά νοθευμένο αλεύρι, ανταλλασόταν με ένα τόπι μεταξωτό ύφασμα. Ένας πάλαι ποτέ πλούσιος έμπορος έπρεπε να δώσει ένα ασημένιο σερβίτσιο για ένα σακί πατάτες. Ο Λένιν αντιδρώντας ονόμασε τους αγρότες εχθρούς της επανάστασης και ο Τρότσκι έστελνε τον Κόκκινο Στρατό να ξεκαθαρίσει την κατάσταση. Ρακένδυτοι οπλισμένοι εργάτες, διότι αυτός ήταν ο Κόκκινος Στρατός τα πρώτα χρόνια, έμπαιναν στα κελάρια και τις αποθήκες, έπαιρναν ότι έβρισκαν και πυροβολούσαν όποιον θεωρούσαν ύποπτο αντεπαναστάτη.

Το χειμώνα του 1918 ξέσπασαν επιδημίες τύφου και χολέρας, αλλά τα επίσημα στοιχεία έκρυψαν τους αριθμούς των θανάτων. Σε 60 χιλιάδες υπολογίζονται οι νεκροί της Αγ.Πετρούπολης ενώ δεν υπήρχαν νεκροθάφτες να θάψουν τους νεκρούς, γι' αυτό μια επίσημη ανακοίνωση έλεγε ότι προσφέρει μισή λίμπρα ψωμί την ημέρα και δυό ποτήρια τσάι σε όποιον δήλωνε ότι θα κάνει αυτό το επάγγελμα. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε για πολλά χρόνια, αφού οι αγρότες ουδέποτε ταυτίστηκαν με το καθεστώς που τους αφαιρούσε κάθε κίνητρο κέρδους. Συνέχισαν να παίζουν κρυφτό με την εξουσία και να κάνουν μαύρη αγορά, ως τη στιγμή που ήρθε η βίαιη επέμβαση του Στάλιν στην αγροτική παραγωγή και έδωσε τέλος σε αυτή την κατάσταση.

Η αφαίρεση της ιδιοκτησίας, η βίαιη κολεκτιβοποίηση και ο εκτοπισμός, μαζί με το θάνατο εκατομμυρίων αγροτών (ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του 20ου αιώνα), εξαφάνισαν τον αυτάρκη σε προϊοντα αγρότη από τη Ρωσική γη. Με αυτή την επέμβαση μπορεί να σταμάτησε η αντιπαράθεση καθεστώτος και αγροτών, αλλά επί της ουσίας το πρόβλημα δε λύθηκε. Με την έλλειψη κινήτρου κέρδους και την κομματική γραφειοκρατία να κυριαρχεί, η αγροτική παραγωγή της Ρωσίας που κάποτε τροφοδοτούσε με σιτηρά όλη την Ευρώπη, δεν κατάφερνε να θρέψει ούτε τους κατοίκους της χώρας.

Τα λιγωμένα βλέμματα των Ανατολικών στα γεμάτα τρόφιμα και αγαθά καταστήματα των Δυτικών τη δεκαετία του '90, στα σφάλματα εκείνης της εποχής είχαν τις ρίζες τους.
(Μια σταγόνα ιστορία)
 Στέφανος Μάρκου

Η Συριζαίικη κουτοπόνηρη  

 λογική των επιδομάτων!