Η «Σύναξη» της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως

Γράφει ὁ π. Νικόλαος Μανώλης

Διαβάστε μία καλή ἀνάλυση, πού μοῦ ἐστάλη πρός δημοσίευση, γιά τόν ἐπεκτατισμό τοῦ Φαναρίου στίς Νέες Χῶρες. Εἶναι ἄκρως ἐνδιαφέρουσα ἡ ἔγκυρη πληροφορία ἀπό τήν παρελθοῦσα "Σύναξη", ὅτι τό Φανάρι θά ἐπιθυμοῦσε ἐπέκτασή του ἀκόμη καί στό .. Κατάρ!!! εἰς βάρος τοῦ Ἱεροσολύμων.

---

Ολοκλήρωσε τις εργασίες της η «Σύναξη» των εν ενεργεία Μητροπολιτών και Αρχιεπισκόπων του Οικουμενικού Θρόνου και, πιθανότατα, με την κοινοποίηση των αποφάσεων της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στους συμμετέχοντες αρχιερείς, δημιουργεί προϋποθέσεις τετελεσμένων στην Εκκλησία της Ελλάδος, καθότι το ένα τρίτο από τους εκατό ιεράρχες που συγκεντρώθηκαν στο Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Σταυροδρομίου Κωνσταντινουπόλεως ήταν Μητροπολίτες που, κατά το γράμμα της πράξεως του 1928, ανήκουν στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Η «Σύναξη», παρά το γεγονός πως δεν λαμβάνει αποφάσεις, δεν στερείται εξουσίας, καθώς σε αυτήν εκφράζεται, με τη συμμετοχή όλων των Μητροπολιτών, ο ενστερνισμός της αποστολής του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, όπως και η συνυπευθυνότητά τους στη διοίκησή του. Η «Σύναξη» είναι υπενθύμιση και επιβεβαίωση της άρρηκτης ενότητας μεταξύ των μελών της και έκφραση της κοινής τους ηθικής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως στην λειτουργική ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας πανηγυρίζουμε οκτώ Συνάξεις, με εξέχουσα αυτή των Δώδεκα Αποστόλων.

Επίσημα, ο σκοπός της «Συνάξεως» του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ήταν η ενημέρωση σε επίκαιρα εκκλησιαστικά θέματα των ιεραρχών «εκ των της οικουμένης περάτων», καθώς και η ανταλλαγή απόψεων επί αυτών, χωρίς να υποτιμάται και η ενίσχυση των «ιερών δεσμών τους μετά της Μητρός Εκκλησίας», με την έγκαιρη καταβολή των οικονομικών τους εισφορών στο ταμείο του Πατριαρχείου.

Το άξιο προσοχής σε αυτή τη «Σύναξη» είναι πως κυριάρχησε η μυστικότητα στις εργασίες της. Το βέβαιο είναι ότι, οι μεν εν ενεργεία ιεράρχες της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, καλέστηκαν από τον κ. Βαρθολομαίο στη «Σύναξη», προκειμένου και, επί της ουσίας, να επικροτήσουν τις ειλημμένες αποφάσεις του στο εκκλησιαστικό ζήτημα της Ουκρανίας και πολύ πιθανό, δια της «ενημερώσεως», να αποδεχθούν την πρόσφατη απόφαση της Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως, που κάνει αποδεκτό το δεύτερο γάμο των κληρικών! Ενώ οι ιεράρχες των λεγομένων Νέων Χωρών, με την πρόφαση πως συμμετέχουν σε «Σύναξη», έγιναν κοινωνοί των αποφάσεων και προθέσεων του Πατριάρχη Βαρθολομαίου.

Εμβόλιμα σημειώνεται πως η Συνοδική απόφαση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως για το δεύτερο γάμο των κληρικών δεν σκανδαλίζει απλά το χριστεπώνυμο πλήρωμα, αλλά, καθώς κατάφωρα παραβιάζει τους ιερούς κανόνες (17ο   Αγίων Αποστόλων, 3ο   της Πενθέκτης, 1ο  της εν Νεοκαισαρείᾳ, 12ο  του Μεγάλου Βασιλείου) και στο τέλος καταπατά την Πανορθόδοξη συμφωνία επί του θέματος, συνιστά σπορά ανέμων, που θα γεννήσουν θύελλες, καθώς το προηγούμενο που δημιουργεί το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με την αλλαγή αμετάκλητων κανόνων, χωρίς απόφαση Οικουμενικής Συνόδου, θα μιμηθούν και άλλες Εκκλησίες με γνώμονα το τί τους συμφέρει προς καιρόν.

Παρά ταύτα, φαίνεται από τις επιλεγμένες διαρροές που έκαναν οι Κωνσταντινουπολίτες,  ότι οι ευρισκόμενοι στη «Σύναξη» Μητροπολίτες του κλίματος της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως αποφάσισαν πως συμφωνούν με την απόδοση της αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία της Ουκρανίας! Δηλαδή συμφώνησαν να αναγνωρίσουν ως κανονική Εκκλησία τη σχισματική εκκλησία του  «Πατριάρχη του Κιέβου» Φιλάρετου Ντενισένκο, παρουσία των ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος (!) δημιουργώντας, χωρίς αμφιβολία, τετελεσμένα στην Εκκλησία της Ελλάδος, επειδή, σύμφωνα με τη δήλωση του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερώνυμου, «το Σώμα των Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος θα εμφανιστεί διχασμένο μπροστά σε ένα τέτοιο ζήτημα», (όπως αυτό που αφορά την Εκκλησία της Ουκρανίας), όποτε και όταν αυτό έρθει προς συζήτηση στην ολομέλεια της Συνόδου.

Το γεγονός πως η αναγνώριση από τον κ.Βαρθολομαίο της σχισματικής Εκκλησίας του Κιέβου ως αυτοκέφαλης εκκλησίας εντός της σφαίρας επιρροής του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως έχει πολιτικές προεκτάσεις και πιθανότατα υπακούει σε πολιτικές πιέσεις, ψιθυρίζεται τόσο από τη δήλωση του  Πρόεδρου της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο - που συγκρίνει τη δημιουργία μιας ενιαίας τοπικής Εκκλησίας με την Πράξη Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας - όσο και από την παρεχόμενη στήριξη του πρώην αντιπρόεδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής Τζο Μπάιντεν, επί των ημερών του οποίου η Ουκρανία στον πόλεμο του Ντονμπάς έχασε την περιοχή της Κριμαίας.

Φαίνεται πως οι εποχές που ο Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Δημόπουλος, δορυφόρος του από Σερρών Οικουμενικού Πατριάρχου Γρηγόριου Ζ΄ Ζερβουδάκη (1923-1924) όμνυε, για λογαριασμό του, στο όνομα «παντός του προλεταριάτου Κωνσταντινουπόλεως» υπέρ της Εκκλησίας των ανακαινιστών στην Ρωσία των Σοβιέτ, πέρασαν ανεπιστρεπτί, καθώς σήμερα «η Σοβιετική Ρωσία έπαυσε να υπάρχη και η Ορθόδοξη Ρωσία δεν δύναται πλέον να ανταποκριθή εις τα αιτήματα του προλεταριάτου της Ανατολής τού κάποτε ευμενώς διακειμένου προς ταύτην». Γι’ αυτό και οι εκφρασμένες αντιρρήσεις του Προέδρου Πούτιν για την αυτοκεφαλία της Ουκρανικής Εκκλησίας, δεν λαμβάνονται υπ’ όψη από τον κ. Βαρθολομαίο.

Το εκκλησιαστικό ζήτημα στην Ουκρανία δεν είναι νέο. Ξεκινά και αυτό, όπως κάθε πρόβλημα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, επί των ημερών του  αυταρχικού και συγκρουσιακού κ. Βαρθολομαίου.

Το 1978 ο  Πατριάρχης Δημήτριος, με Συνοδική απόφαση, κήρυξε τη λήξη της ισχύος του Τόμου του 1923, που υπήγαγε την Ορθόδοξη Εκκλησία της Εσθονίας στη δικαιοδοσία του Κωνσταντινουπόλεως. Και ενώ η όποια εκκλησιαστική ταραχή είχε γαληνέψει, απρόσμενα το 1996 ο κ. Βαρθολομαίος επέκτεινε τη δικαιοδοσία του επί της Εσθονίας. Αυτή του η πράξη είχε ως συνέπεια το Πατριαρχείο της Μόσχας να διακόψει την ευχαριστιακή κοινωνία μαζί του, πράγμα που και σήμερα έκανε, μετά την ανακοίνωση από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως του εξονομασμού «εξάρχων» ως πρώτου σταδίου στην εφαρμογή του σχεδίου εκχώρησης «αυτοκεφαλίας» στη σχισματική εκκλησία του Κιέβου.

Σήμερα τα δύο τρίτα του Ορθόδοξου πληρώματος της Εκκλησίας του Χριστού δεν μνημονεύουν το όνομα του κ.Βαρθολομαίου κατά τη Θεία Λειτουργία, ενώ το Πατριαρχείο Μόσχας έχει διακόψει τα συλλείτουργα με την  Ιεραρχία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Το σχίσμα είναι προ των πυλών! Και θα διευρυνθεί, εάν ο κ.Βαρθολομαίος κάνει πράξη τα όσα υποστήριξε στη «Σύναξη» για την ορθόδοξη κοινότητα του Κατάρ, ότι κανονικά αυτή είναι επαρχία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως!

Κατά πάσα βεβαιότητα, στην περίπτωση του Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου, ο Σοφοκλής δεν έχει δίκιο  με εκείνο: «το κακόν δοκείν ποτ’ εσθλόν τώδ’ έμμεν, ότω φρένας θεός άγει προς άταν» (το κακό φαίνεται πως είναι κάποτε καλό σ’ εκείνον, που του παίρνει τα λογικά του ο θεός για να τον καταστρέψει), που γράφει στην  «Αντιγόνη» του, καθώς η απειλή της ανεπανόρθωτης διαίρεσης της Ορθοδοξίας, την ενότητα της οποίας τουλάχιστον στα λόγια  υπερασπίζει ο απολυταρχικός πατριάρχης, θα κλονίσει την υπεροψία της εξουσίας του· εξουσία που με επηρμένη την οφρύν υποστηρίζει, ότι μόνο το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει την ευθύνη να θέσει τα πράγματα «εν εκκλησιαστική και κανονική ευταξία, διότι μόνον αυτό έχει τα τε κανονικά προνόμια και την ευχήν και ευλογίαν της Εκκλησίας και των Οικουμενικών Συνόδων να επιτελή το υψηλόν και εξαιρετικόν τούτο χρέος ως φιλόστοργος Μήτηρ και αρχή των Εκκλησιών».

Από αυτή την υπεροψία εξουσίας, που θεμελιώνει τον ανατολικό παπισμό του κ. Βαρθολομαίου, πηγάζουν και οι περίεργες εκκλησιολογικές αντιλήψεις του, αντιλήψεις που ταυτίζουν την Ορθοδοξία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο («η Ορθοδοξία αδυνατεί», υποστηρίζει, «ίνα υπάρχη άνευ του Οικουμενικού Πατριαρχείου»!!) ή πως: «δια την Ορθοδοξίαν το Οικουμενικόν  Πατριαρχείον αποτελεί ζύμην, ήτις όλον το φύραμα ζυμοί !!!», αντιλήψεις που πάνε αντάμα με το πώς ο κ.Βαρθολομαίος υπολογίζει τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, τις οποίες εκτιμά μεν, όταν βεβαιώνουν την ισχύ του, και πετά δε στο καλάθι των αχρήστων, όταν ταράζουν το οικουμενιστικό κοσμοείδωλό του ή δεν εξυπηρετούν τα σχέδιά του στα πλαίσια του συγκρητιστικού, διαχριστιανικού και διαθρησκειακού, Οικουμενισμού. Σήμερα, θεολόγοι του Πατριαρχείου Μόσχας κατηγορούν τον κ. Βαρθολομαίο, ότι οι προαναφερόμενες εκκλησιολογικές του αντιλήψεις συνιστούν καθαρή αίρεση!

Πάντως, οι επαΐοντες των εκκλησιαστικών υποστηρίζουν ότι ο κ. Βαρθολομαίος νόμιμα καλεί σε «Σύναξη» τους μητροπολίτες των Νέων χωρών, αν και το κάλεσμά τους έχει να κάνει μάλλον με επίδειξη ισχύος παρά με εκδήλωση αγάπης.

Για την ιστορία θυμίζουμε πως το 1992, και για πρώτη φορά, ο κ. Βαρθολομαίος κάλεσε τους Μητροπολίτες των Νέων Χωρών σε «Σύναξη». Όμως, στον θρόνο της Αρχιεπισκοπής των Αθηνών ήταν ο μακαριστός Σεραφείμ, που του «έκλεισε» κατάμουτρα την πόρτα, στέλνοντας μια τριμελή αντιπροσωπεία, με την εντολή να παρίστανται στη «Σύναξη» ως απλοί παρατηρητές.

Μετά από 24 χρόνια ο κ.Βαρθολομαίος επανέρχεται στα όσα είπε στον επιβατήριο λόγο του, το Νοέμβριο του 1991, και στέλνει κατά παράβαση των όσων ορίζει η πράξη του 1928 προσκλήσεις συμμετοχής των Μητροπολιτών των Νέων Χωρών απ’ ευθείας σε αυτούς και όχι μέσω της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ο εκκλησιαστικός αναβρασμός  που προκλήθηκε ήταν τόσο μεγάλος, που διατάραξε οριστικά τις σχέσεις του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ.Ιερώνυμου και του Κωνσταντινουπόλεως κ.Βαρθολομαίου, που έκτοτε με περίσσευμα μνησικακίας μόνο προβλήματα δημιουργεί στην Εκκλησία της Ελλάδος, με τελευταίο αυτό του κληροδοτήματος Προμπονά, καθιστώντας το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως από «φιλόστοργη Μητέρα Εκκλησία» σκληρή και εκδικητική μητριά!

Στη «Σύναξη» του 2018 οι προσκλήσεις προς τους Μητροπολίτες των λεγομένων Νέων Χωρών, πήγαν κατά την οριζόμενη από την πράξη του 1928 τάξη στην Αρχιεπισκοπή, η οποία αποφάσισε στο παρά πέντε, αντί να στείλει μια τριμελή αντιπροσωπεία, όπως άφηναν να εννοηθεί με διαρροές τους κύκλοι της Αρχιεπισκοπής, να αφήσει στη βούλησή των νεοχωριτών ιεραρχών την απόφαση συμμετοχής τους στη «Σύναξη» των ιεραρχών του Πατριαρχείου.

Και ώ του θαύματος! Πρώτοι και καλύτεροι, όσοι έγιναν Ιεράρχες Μητροπόλεων που ανήκουν στις Νέες Χώρες χάρις στον μεγαλόκαρδο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κυρό Χριστόδουλο πρόστρεξαν «με αεροπλάνα και βαπόρια» ποιος πρώτος θα υποβάλει τα σέβη του  στον αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, όχι από φόβο, μα ούτε και από διάθεση υποτέλειας (...τέτοια ποταπά αισθήματα σε πρώην ηγουμένους δεν ταιριάζουν...)! Έτρεξαν υπείκοντες πρωτίστως στον λόγο του Αποστόλου των Εθνών: «εσπούδασαν, απορφανισθέντες προς καιρόν ώρας από του “επισκόπου της αγάπης”, ιδείν το πρόσωπoν αυτού εν πολλή επιθυμία» (βλ. Α’ Θεσ. 2, 17).

πηγή