Πέμπτη 14 Ιουνίου 2018

"Ψάχνε, μόνο για νά ’χεις τη χαρά να ψάχνεις και όχι για τη χαρά πως βρίσκεις…"

 

Αποτέλεσμα εικόνας για Χόρχε Λουίς ΜπόρχεςΧόρχε Λουίς Μπόρχες συγγραφέας απο την Αργεντινή και έφυγε σαν σήμερα  το 1986.Έγραψε και ποιήματα και θα ανακαλύψει τον ποιητικό του δρόμο.   
 Όπως έλεγε: "Αυτά που έχω διαβάσει είναι πολύ πιο σημαντικά από αυτά που έχω γράψει. Γιατί ο καθένας διαβάζει αυτό που του αρέσει αλλά γράφει όχι αυτό που θα του άρεσε να γράψει αλλά αυτό που είναι ικανός να γράψει... Είμαι όλοι οι συγγραφείς που έχω διαβάσει, όλοι οι άνθρωποι που έχω συναντήσει, όλες οι γυναίκες που έχω αγαπήσει, όλες οι πόλεις που έχω επισκεφθεί. "
Μικρός δήλωσε στον πατέρα του ότι ήθελε να γίνει συγγραφέας και σε ηλικία επτά χρόνων σύνταξε στα ελληνικά μια σύνοψη της ελληνικής μυθολογίας. Οκτώ χρονών γράφει το πρώτο του διήγημα, ενώ ένα χρόνο αργότερα μεταφράζει και δημοσιεύει τον "Ευτυχισμένο πρίγκιπα" του Όσκαρ Ουάιλντ. Ωστόσο έφτασε στα 20 του χρόνια για να τελειώσει την πρώτη του ποιητική συλλογή. Ένας συγγραφέας και ποιητής του κόσμου που θα μας χαρίσει σήμερα μερικά συναισθήματα που ένιωσε και τα έκανε ποιήματα.
Όπως είχε πει σε μια διάλεξή του για την ποίηση: "Εάν πρέπει να ορίσω την ποίηση και νιώθω κάπως αμήχανα γι' αυτό, εάν δεν είμαι πολύ σίγουρος γι' αυτό, λέω κάτι όπως: Ποίηση είναι η έκφραση του ωραίου διαμέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους. Αυτός ο ορισμός μπορεί να είναι αρκετά καλός για ένα λεξικό ή ένα εγχειρίδιο, αλλά όλοι νιώθουμε πως είναι κάπως αδύνατος. Υπάρχει κάτι πολύ σημαντικότερο - κάτι που θα μπορούσε να μας ενθαρρύνει να συνεχίσουμε όχι μόνο προσπαθώντας να γράψουμε ποίηση, αλλά και να την ευχαριστιόμαστε, και να νιώθουμε ότι ξέρουμε τα πάντα γι' αυτήν. Αυτό το κάτι είναι το συναίσθημα. 



Είναι απλά ότι ξ έ ρ ο υ μ ε τι είναι ποίηση. Το ξέρουμε τόσο καλά που δεν μπορούμε να το ορίσουμε με άλλες λέξεις, όπως δεν μπορούμε να ορίσουμε τη γεύση του νερού ή του καφέ, την ομορφιά που βλέπουμε στη φύση, ή την έννοια του θυμού, της αγάπης, του μίσους, της ανατολής, του ηλιοβασιλέματος, ή της αγάπης μας για την πατρίδα μας. Αυτά τα πράγματα είναι τόσο βαθιά μέσα μας, που μπορούν να εκφραστούν μόνο με εκείνα τα κοινά σύμβολα που μοιραζόμαστε. Έτσι, γιατί να χρειαστούμε άλλες λέξεις; Αρκούν οι λέξεις ενός ποιήματος.." 



Να ένα απο τα  ποιήματά του. Πρώτο και καλύτερο το ποίημα του για τους φίλους:
"Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου, ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου, όμως μπορώ να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου. Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου. Όμως όταν με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί μαζί σου. Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου. Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου να κρατηθείς και να μη πέσεις. Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου. Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο. Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις, όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά, όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου και να μαζέψω τα κομμάτια της για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή. Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι ούτε ποιος πρέπει να γίνεις. Μόνο μπορώ να σ' αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου. Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν τους φίλους μου και τις φίλες μου, δεν ήσουν πάνω ή κάτω ή στη μέση. Δεν ήσουν πρώτος ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο. Να κοιμάσαι ευτυχισμένος. Να εκπέμπεις αγάπη. Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί. Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.
Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες. Να ακούμε την καρδιά μας. Να εκτιμούμε τη ζωή. Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος στη λίστα σου. Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο. Ευχαριστώ που είμαι..." 

 
Ένα άλλο είναι το "Μαθαίνεις..":
"Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή. Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι. Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια. Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια. Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις.
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα. Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού. Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα, γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής. Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό. Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια.
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις. Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη. Και ότι, αλήθεια, αξίζεις. Και μαθαίνεις… μαθαίνεις …με κάθε αντίο μαθαίνεις.." 

 
Ακόμη ένα  ποίημα του "Εσύ".
"Μονάχα ένας άνθρωπος γεννήθηκε, μονάχα ένας άνθρωπος πέθανε σ’ ολόκληρη τη γη. Υποστηρίζοντας το αντίθετο, κάνεις απλώς στατιστική, μια ανέφικτη προέκταση. Ανέφικτη, σα να εξισώνεις τη μυρουδιά της βροχής με το χτεσινοβραδινό σου όνειρο.
Ο άνθρωπος αυτός είναι ο Οδυσσέας, ο Άβελ, ο Κάιν, ο πρώτος άνθρωπος που ταξινόμησε τους αστερισμούς, ο άνθρωπος που ύψωσε την πρώτη πυραμίδα, αυτός που έγραψε τα εξάστιχα του βιβλίου των Αλλαγών, ο κηπουρός του Βολτέρου, ο Δαρβίνος στην πλώρη του Beagle, ένας εβραίος στο θάλαμο αερίων και, με τον καιρό, εσύ κι εγώ.
Μονάχα ένας άνθρωπος πέθανε στην Τροία, στον Μέταυρο, στο Τραφάλγκαρ. Μονάχα ένας άνθρωπος πέθανε στα νοσοκομεία, στα καράβια, σ’ αβάσταχτη ερημιά ή στην κρεβατοκάμαρα της συνήθειας και της αγάπης. Μονάχα ένας άνθρωπος κοίταξε την απέραντη αυγή.
Μονάχα ένας άνθρωπος ένιωσε στον ουρανίσκο του τη δροσεράδα του νερού, τη γεύση των καρπών και της σάρκας. Μιλάω για τον ένα, τον μοναδικό, αυτόν τον πάντα μόνο..." 

 
Όσο για την ποιητική τέχνη ο Μπόρχες έγραψε το ομώνυμο ποίημα: "Ένα χρυσάφι μελαγχολικό δειλινό, αυτή είναι η ποίηση η αθάνατη κι ασήμαντη. Μα η ποίηση ξανάρχεται σαν την αυγή και σαν το δειλινό. Καμιά φορά τα βράδια, ένα πρόσωπο μας κοιτάει από τα βάθη ενός καθρέφτη..
Η τέχνη πρέπει να ‘ναι σαν και τούτο τον καθρέφτη που μας αποκαλύπτει το ίδιο μας το πρόσωπο. Λένε πως ο Οδυσσέας, χορτασμένος στα θαύματα, έκλαψε από αγάπη μόλις φάνηκε η Ιθάκη μπροστά του χλωρή και ταπεινή. Η τέχνη είναι τούτη η Ιθάκη η αιώνια χλωρή και ταπεινή – κι όχι τα θαύματα..."
Πάμε και σήμερα να συναντήσουμε τους ανθρώπους της τέχνης που έζησαν, ταξίδεψαν, έψαξαν να βρουν την Ιθάκη τους και μετά έγραψαν, μίλησαν και τραγούδησαν γι'αυτήν. Για την τέχνη που παραμένει και σήμερα η Ιθάκη μας, χλωρή και ταπεινή. Όπως λέει: "Ψάχνε, μόνο για νά ’χεις τη χαρά να ψάχνεις και όχι για τη χαρά πως βρίσκεις…"


"Ρίξε τα μαργαριτάρια στ’ αγρίμια, δως την καρδιά σου εκεί στα σκυλιά όσοι αγαπάνε τη ζωή ξοδεύονται, δίνονται, δίνονται κι είναι αυτό που μετράει.. Τίποτα δε χτίζεται πάνω στην πέτρα, όλα πάνω στην άμμο χτίζονται.. Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο, σαν να ήταν η άμμος πέτρα.." 




Κανείς δεν είναι της γης το αλάτι
κι όμως όλοι μας μες στη ζωή
κρύβουμε αυτό το ανεκτίμητο κάτι
που είναι το αλάτι της για μια στιγμή

Δεν είναι ένοχοι όλοι οι δολοφόνοι
Ούτε αθώοι όλοι οι δικαστές
Μα θά `ταν όμορφο καθώς ξημερώνει
κι οι δύο τους να ανήκαν στο χθες

Τίποτα δε χτίζεται πάνω στην πέτρα
Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται
Μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο
Σαν να ήταν η άμμος πέτρα

Μη την λατρέψεις τυφλά την αλήθεια
γιατί ο καθένας μας την έχει αρνηθεί
μέσα σε μια μέρα μονάχα
χίλιες φορές για να σωθεί

Κι αν θα σε βάλει σε πειρασμό το κορμί σου
συγχώρεσέ το κι άκου τι λέει
τι κρύβει το σώμα, τι κρύβει η ψυχή σου
αυτό μπορεί να μην το μάθεις ποτέ

Τίποτα..

Ούτε η εκδίκηση ούτε η συγγνώμη
βρήκανε μέσα μου κάποια γωνιά
Η λησμονιά είναι η μόνη συγγνώμη
και η μόνη εκδίκηση η λησμονιά

Ρίξε τα μαργαριτάρια στ’ αγρίμια
Δως την καρδιά σου εκεί στα σκυλιά
όσοι αγαπάνε τη ζωή ξοδεύονται
Δίνονται, δίνονται κι είναι αυτό που μετράει

Τίποτα..

Ευτυχισμένοι, τέλος, όσοι αγαπάνε
κι όσοι αγαπιόνται δεμένοι σφιχτά
ευτυχισμένοι κι όλοι όσοι μπόρεσαν
να ξεπεράσουνε αυτά τα δεσμά

Τίποτα..

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Βρες για ναχεις τη χαρα πως εχτισες στην αμμο[....]

Ο Κυριος πανω στην πετρα της πιστεως οικοδομησε την Ε κ κ λ η σ ι α Του!
Και αν ο Δαβιδ εμισησε των πονηρευομενων την εκκλησιαν,στον ιδιο ψαλμο ο ιδιος ειπε
''Αγαπησα την ευπρεπειαν του Ο Ι Κ Ο Υ ΣΟΥ!''....

Τι κανει η εχθρικη σταση προς την αληθεια!

Τριατατικός είπε...

Και όμως κάτι λείπει
απο το ποίημα.
Ο νοών νοείτω.
Το είπε (αυτό εννοούσε)
ο Μεγάλος απών.