Χρειάζεται νὰ πράξουμε τὸ …ἀδύνατον γιὰ νὰ κτίσουμε Ἐλευθερία!!!

Θυμήθηκα τὸ …«ἀκραῖον» παράδειγμα τοῦ Γεωργίου Καστριώτου, ποὺ ἐν μέσῳ ἀπολύτου ὀθωμανοκρατίας, σὲ μίαν περίοδο ποὺ κάθε τὶ βυζαντινὸ ὑποτάσσετο στὸ σπαθὶ τοῦ ἰσλάμ, ἕνας, μόνος, μὲ πολλὲς μάχες, θυσίες, ἀγῶνες ἐπέτυχε, καθ’ ὅλην τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς του, ὄχι μόνον νὰ διατηρῇ τὴν Ἐλευθερία του, ἀλλὰ νὰ ἐπιτύχῃ ἐπὶ πλέον τὴν ἀπελευθέρωσιν πολλῶν ἀκόμη γύρω του. Τὴν στιγμὴ δῆλα δὴ ποὺ τὸ «διαμάντι» τῆς Ῥωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας γονάτιζε, ὁ Καστριώτης καὶ οἱ Ἠπειρῶτες σύντροφοί του, πατοῦσαν γερὰ στὰ θεμέλια τῆς δομήσεως ἑνὸς ἐλευθέρου κράτους, ἀπολύτως ἐλεγχομένου ἀπὸ τοὺς ἰδίους, ποὺ ἔως τὸ πέρας τῆς ὀθωμανικῆς ἐπικρατείας στὴν Χερσόνησο τοῦ Αἵμου, ἐκτὸς ἀπὸ κατάλοιπα ἐπαναστατικότητος, ἔφησε ἐπίσης σὰν κληροδότημα στοὺς ἐκεῖ λαοὺς τὴν γνώσιν τοῦ τὶ σημαίνει νὰ εἶσαι ἐλεύθερος, τῶν τιμημάτων ποὺ πρέπει κάθε στιγμὴ νὰ πληρώνῃς και τῶν διαρκῶν ἀγώνων ποὺ παύουν μόνον μὲ τὸ πέρας τοῦ βίου.
Εἶναι δὲ ἀξιοσημείωτον πὼς ἀκόμη καὶ ἐπὶ Ἀλῆ πασσᾶ, μίαν περίοδον ἀπολύτου τρομοκρατίας καὶ τέλματος, γιὰ τοὺς πληθυσμούς, κυρίως, τῆς Ἠπείρου, ἀπῃτήθησαν κάθε λογῆς δόλοι καὶ ἀτιμίες, γιὰ νὰ καμφθοῦν καὶ νὰ ὑποταγοῦν πλήρως οἱ ἐκεῖ τοπικοὶ ἄρχοντες, σαφῶς ἀπόγονοι τῶν προγενεστέρων συμμάχων καὶ συμπολεμιστῶν τοῦ Καστριώτου.
Μὲ λίγα λόγια, ὁ Γεώργιος Καστριώτης ἐπέτυχε τὸ …ἀδύνατον καὶ οἱ ἀπόγονοί του ἐπέτυχαν μόνον νὰ τὸν …ἐνθυμοῦνται, μιμούμενοι, σὲ κάποιον βαθμό, τμῆμα τῶν τακτικῶν του καὶ τῶν ἀγώνων του, ἀλλὰ ἔχοντας σαφὴ ἐπίγνωσιν τῶν τιμημάτων ποὺ ὄφειλαν νὰ καταβάλουν, ἐὰν κι ἐφ’ ὅσον κάποτε θὰ ἀπεφάσιζαν νὰ ἀνακτήσουν τὴν ἐλευθερία τους.
Καὶ εἶναι σαφῶς ὑποχρέωσις τῶν μεταγενεστέρων νὰ τιμοῦν τοὺς ἥρωές τους καὶ τοὺς ἀπελευθερωτές τους, μὰ εἶναι καὶ μεγαλύτερόν τους χρέος νὰ τιμοῦν, μὲ τὶς πράξεις τους, τὰ ἔργα τῶν προγόνων τους, διατηρώντας καὶ ἐπεκτείνοντας αὐτὰ τὰ (ὅποια) ὅρια ἐλευθερίας.
Μὲ ἀφορμὴ τὸν Γεώργιο Καστριώτη καὶ τὰ ὅσα …«ἀδύνατα» ἔπρ2αξε, ἡ μνήμη μου ἔφθασε στὸν Λάμπρο Κατσώνη, ποὺ μὲ μίαν …βάρκα (κυριολεκτικῶς) καὶ δρώντας πειρατικὰ κατὰ τῶν ὀθωμανῶν καὶ τοῦ σουλτάνου, μὲ τὴν διακριτική, ἀρχικῶς, ὑποστήριξιν τῆς Μεγάλης Αἱκατερίνης, ἀλλὰ τελικῶς μόνος του, ἐπέτυχε ἐπίσης τὸ ἀδύνατον, ἀπελευθερώνοντας τὸ Αἰγαῖον Πέλαγος καί, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά, μετατρέποντάς το σὲ Ἀρχιπέλαγος. Μαζύ του, σχεδὸν ἀπὸ ἀρχῆς ἐνάρξεως τῶν ἀγώνων του, ἕνας ἀκόμη …«παλαβός» τῆς ἱστορίας μας, ὁ Ἀνδρίτσος (Ἀνδρέας Βερούσης), πατὴρ τοῦ Ὀδυσσέως μας, ποὺ τελικῶς κατέληξε ἕνα ἀκόμη σφάγειο τῶν ὀθωμανῶν. Ὅμως, μελετώντας μὲ προσοχὴ κι αὐτῶν τῶν Ἡρώων τοὺς ἀγῶνες, γιὰ μίαν ἀκόμη φορὰ συνειδητοποιοῦμε πὼς ἡ Ἐλευθερία κερδίζεται στὰ πεδία τῶν μαχῶν, δὲν εἶναι ἀδύνατος, ἀλλὰ θέμα ἀποφάσεως καὶ μόνον. 
Φυσικά, ἐκτὸς αὐτῶν τῶν ἰδιαιτέρων μορφῶν, ἔχουμε πολλοὺς ἀκόμη νὰ θυμηθοῦμε, γιὰ τὸ …παράλογον τῶν ἀγώνων τους, ὅπως τὸν Ὀδυσσέα, τὸν Γέρο μας, τὸν Καραϊσκάκη, μὰ καὶ ἀμετρήτους ἄλλους, ποὺ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐπαναστάσεως ἐπίσης ἔπραξαν τὸ ἀδύνατον. Ὄχι τόσο κατὰ τῶν κατακτητῶν, ὅσο κατὰ τῶν ἐσωτερικῶν ἐχθρῶν, τῶν ἑλληνοφώνων γραικύλων, ποὺ ἐπὶ πλέον κατέστρεψαν τοὺς ἀγῶνες ὅλων αὐτῶν τῶν Ἡρώων, τοὺς ἐκαπηλεύθησαν, τοὺς ἀπεμείωσαν, τοὺς ἀπέκρυψαν ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ ἔρευνα, ἐνῷ παραλλήλως διέλυσαν τὰ ἔργα τῶν πρωταγωνιστῶν, περιορίζοντας τὸ μόρφωμα τοῦ (τύποις) ἀπελευθερωθέντος κρατιδίου, στὰ σύνορα Στερεᾶς Ἑλλάδος-Θεσσαλίας-Ἠπείρου, διότι αὐτὲς ἦσαν οἱ ἐντολές τους.  Γιὰ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο, τῶν ἐσωτερικῶν προδοσιῶν, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ ψεῦδος τῆς ἀπελευθερώσεως, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι καθολική, ἀλλὰ δὲν ἦταν, ὀφείλουμε σήμερα νὰ ἀκυρώσουμε τὶς ψευδαισθήσεις μας καὶ τὶς μυθοπλασίες ποὺ μᾶς ἐμφυτεύθησαν, ὡς ψευδο-πεποιθήσεις ἐλευθερίας, νὰ κτίσουμε μέσα μας τὶς συνθῆκες ἐκεῖνες ποὺ θὰ μᾶς διατηροῦν συνειδητῶς Ἐλευθέρους καί, τελικῶς, νὰ πράξουμε τὸ αὐτονόητον, ποὺ γιὰ τοὺς πολλοὺς φαντάζει κι ἀδύνατον: νὰ ὁλοκληρώσουμε τοὺς ἀγῶνες τῶν προγόνων μας, τιμώντας τους καὶ ἐπιβεβαιώνοντάς τους. 
Τὸ ἀδύνατον, πού, πρὸς ὥρας, φαίνεται καὶ ἀπροσδιόριστον, εἶναι μία διαρκής, κοπιώδης, ἀτελείωτη διαδρομή, ποὺ ὅταν κάποιος ἐπιλέξῃ νὰ τὴν διανύσῃ, δὲν ὑπάρχει ἐπιστροφή. Ἡ ἱστορία δὲν γράφεται μὲ «ἐάν» καὶ «ἴσως» ἀλλὰ μὲ γεγονότα. Αὐτὰ τὰ γεγονότα ὅμως κάποιοι τὰ πραγματοποιοῦν, ἐφ΄ ὅσον πρωτίστως δεσμεύονται ἀπέναντι σὲ ἱεροὺς νόμους καὶ κανόνες καί, ἐπὶ πλέον, εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ πληρώσουν τὰ σχετικὰ τιμήματα.
Ἀν τὶ νὰ κλαῖμε λοιπὸν γιὰ τὰ περασμένα μεγαλεῖα μας, νὰ θρηνοῦμε γιὰ τοὺς βαθμοὺς Ἐλευθερίας ποὺ ἀπωλέσαμε καὶ νὰ θεωροῦμε πὼς ἐμεῖς εἴμαστε καταδικασμένοι, καλὸ εἶναι, ἐπὶ τέλους, νὰ ἀλλάξουμε στάσιν ζωῆς καὶ νὰ τολμήσουμε τὴν ἔξοδό μας ἀπὸ τὶς μάζες, δημιουργώντας ἐκεῖνες τὶς ἀναγκαῖες συνθῆκες ποὺ θὰ ἐπιφέρουν τὸ …ἀδύνατον στὴν δική μας πραγματικότητα!
πηγή