Ὑπάρχουν δύο Ἑλλάδες. Αὐτὴ ποὺ ἐξαναγκάζεται καὶ τοὺς ίδίους τοὺς ὑπηκόους της νὰ καταπονῇ καὶ σ’ ἕναν διεθνῆ χορὸ μεταμφιεσμένων νὰ μετέχῃ μὲ τὸ φόρεμα τῆς Εὐρωπαίας (διάβαζε: Ἀμερικάνας).
Καὶ ὑπάρχει ἡ ἄλλη, ποὺ ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπακούῃ στὸν Ἡράκλειτο καὶ στὸν Μακρυγιάννη.
Ἡ πρώτη μπορεῖ νὰ καταλυθῇ μιὰ ἡμέρα.
Ἡ δεύτερη, ἀκόμα καὶ ἂν μείνῃ χωρὶς ὑπόστασι, ποτέ. Τοὐλάχιστον ἐγὼ γι’ αὐτὴν ὑπάρχω.
(Ὀδυσσέας Ἐλύτης, συνέντευξις στὴν ἐφημερίδα «Τὰ Νέα», Ἰούνιος τοῦ 1982.)
διὰ χειρὸς Χρήστου Νίκα
