Ο «ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΟΣ» ΜΕΤΑΞΑΚΗΣ!

Του Ανδρέα Κυριακού, Θεολόγου

Σε άρθρο του, στη «Ρομφαία» (12.11.ε.έ.), ο Σεβ. Ναϊρόμπης κ. Μακάριος πλέκει εκτενές εγκώμιο του Μελέτιου Μεταξάκη, πατριάρχου Αλεξανδρείας (1926-35). 

Σ’ αυτό αναφέρει ο Σεβασμιώτατος και τα πιο κάτω: «Οι πλέον φανατικοί τον παρεξήγησαν [τον Μεταξάκη] για τα ανοίγματά του προς κάθε κατεύθυνση, σε σχέση με άλλες θρησκευτικές Ομολογίες». 

Δεν μας βρίσκει σύμφωνους επ’ αυτού ο Σεβασμιώτατος για τους κατωτέρω λόγους: 

α.) Δεν είναι πρέπον αντί αποδείξεων να προβαίνει σε χαρακτηρισμούς που δεν τιμούν τον γράφοντα αυτούς. 

β.) Δεν αποτελεί παρεξήγηση το γεγονός ότι με το «πανορθόδοξο συνέδριο» του 1923 ο Μεταξάκης, ενεργώντας αντισυνοδικώς και αντικανονικώς, επέβαλε το Νέο Ημερολόγιο, που τελικά δίχασε την Εκκλησία και ΔΕΝ την ωφέλησε ποσώς,

γ.) Από πού ως πού προσκάλεσε ο Μεταξάκης Παλαιοκαθολικό «ιερέα» και Αγγλικανό «επίσκοπο» στο ως άνω «Συνέδριο»; Μιλάμε για γεγονότα και όχι για παρεξηγήσεις,

δ.) Βάσει ποίας λογικής αναγνώρισε στα 1922 τις Αγγλικανικές «χειροτονίες"; Δεν γνώριζε ότι από το 1066 μ.Χ. έπαυσε να υφίσταται η Αγγλική Ορθοδοξία, διότι ο Γουλιέλμος ο Κατακτητής επέβαλε, δια πυρός και σιδήρου, τον Παπισμό στη χώρα και από το 1523 υφίσταται το προτεσταντικό μόρφωμα του Αγγλικανισμού; Στην Εκκλησία τα πάντα γίνονται συνοδικώς και με βάση την Παράδοση και τους Ιερούς Κανόνες και όχι ετσιθελικώς

ε.) Αγνοεί ο Σεβασμιώτατος το γεγονός ότι ο Μεταξάκης ως Οικουμενικός Πατριάρχης δέχθηκε σε Εσπερινό στον πατριαρχικό ναό Αγγλικανό «επίσκοπο» και επέβαλε να του ψάλλουν οι ψάλτες «εις πολλά έτη δέσποτα»; Δεν υπάρχουν Ιεροί Κανόνες που απαγορεύουν, επί ποινή καθαιρέσεως, τις μετά των αιρετικών συμπροσευχές; Εδώ, Σεβασμιώτατε, δεν εμφιλοχωρεί ουδεμιά παρεξήγηση. Ή υπάρχουν απαγορευτικοί κανόνες ή ΔΕΝ υπάρχουν. Τα περί φανατικών είναι απλώς μέρος παρελκυστικής τακτικής και άρνηση της ουσίας του θέματος.

στ.) Μήπως, Σεβασμιώτατε, σας διαφεύγει το γεγονός ότι ο υφ’ υμών τιμώμενος Μεταξάκης εξεστόμισε ύβρεις κατά του εν Αγίοις Πατρός ημών Νεκταρίου του θαυματουργού; 

Όσον δε αφορά τον όρο «Ομολογίες» ασφαλώς αναφέρεστε στις αιρέσεις των Παπικών, Παλαιοκαθολικών και Αγγλικανών. Ή μήπως έτσι πρέπει να μιλάμε μετά το Κολυμβάριο, όπου οι πάσης φύσεως αιρετικοί και κακόφρονες μετεμορφώθηκαν οβιδιακώς, με βάση το «πολιτικά ορθό» σε «ετερόδοξες Εκκλησίες και Ομολογίες