''Και πάλι και πολλάκις γκαπ - γκούπ''

 
Ἂν δὲν ἀκροαζώμασταν τὸ γκάπ-γκοὺπ τῆς θείας σταυρώσεως, πῶς τὴν ἄλλη μέρα θὰ ψάλλαμε γοερῶς «Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ σου αἵματι, τῷ σταυρῷ προσηλωθεὶς καὶ τῇ λόγχῃ κεντηθείς, τὴν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις, Σωτὴρ ἡμῶν, δόξα σοι»;
Χρόνια πολλὰ μὲ τυραννεῖ ὁ λογισμός μου ὅτι στὴν κουρά μου ὅλοι οἱ ἄνθρωποι οἱ παρευρεθέντες μοῦ εὐχήθηκαν ἀπὸ καρδίας «νὰ εὐαρεστήσης τὸν Θεὸ καὶ τὸν Γέροντά σου».
Καὶ μάλιστα τώρα ποὺ ἐγγίζει ἡ πεντηκονταετία, ἀπανωτὰ εἶναι μέσα μου τὰ ἐρωτηματικὰ μὲ τὶ εὐαρέστησα τὸν Θεὸ καὶ τὸν Γέροντά μου. Μὲ τὴν ἀνακαίνιση μοναστηριῶν καὶ μάλιστα ἐκ βάθρων;
Μὲ τὴν ἀνοικοδόμηση μετοχίου καὶ τὴν ἐξ ἀρχῆς ἐμφάνισή του στὸν κόσμο ὡς τόπου λατρείας τοῦ Θεοῦ; Ἢ μὲ τὸν ἀσταμάτητο πόθο μου νὰ οἰκοδομῶ ἐκκλησάκια ἐν τῷ μέτρῳ τῶν δυνατοτήτων μου; Καὶ ὅλα αὐτὰ ταῖς ἰδίαις χερσί, στερούμενος καὶ κακουχούμενος, πάντοτε βέβαια ἐπικουρούμενος ὑπὸ τῶν ἀδελφῶν μου.
Μὲ ρώτησαν πολλοὶ πολιτικοὶ μηχανικοί: «Πότε, Γέροντα, κουράζεσαι; Καὶ πόθεν ἀντλεῖς δυνάμεις, ὑποσιτιζόμενος λόγῳ τοῦ διαβήτη;». «Ἀλήθεια –μοῦ ἔλεγε ὁ Ἀνδρέας ὁ μηχανικός– δὲν λυπᾶσαι τὸν ἑαυτό σου; Δὲν τὸν λογαριάζεις; Δὲν τὸν ὑπολογίζεις; Οἱ ἀδελφοὶ ποὺ εἶναι γύρω σου σὲ ἔχουν ἀνάγκη. Κάνε οἰκονομία δυνάμεων.»
Τί εὐαρέστησε τὸν Θεό; Ἡ προσκόλλησή μου στὴν λατρεία καὶ ἡ βαθειὰ ἐπίγνωση ὅτι ἡ λειτουργικὴ ζωὴ εἶναι τὸ πιὸ σπουδαῖο πρᾶγμα ποὺ μπορεῖ νὰ προσφέρη ὁ ἄνθρωπος στὸν Θεό, γιατὶ τὸν ἀναμορφώνει σὲ ἄγγελο εὐχαριστιακὸ καὶ δοξολογικό;
Μήπως οἱ ἐλάχιστες ἐλεημοσύνες, ἀφοῦ πάντοτε πτωχὸς καὶ πένης εἰμὶ ἐγώ; Ἢ μήπως οἱ ταπεινὲς προσευχές μου γιὰ τὸν ἄνθρωπο τὸν πονεμένο, τὸν στερούμενο, τὸν διωκόμενο, ποὺ πάντοτε εἶναι ἐλλιπεῖς, παρ᾽ ὅλο ποὺ δὲν δαπάνησα χρόνο σὲ ἐκδρομοῦλες καὶ βολτοῦλες, ἀφοῦ νιώθω ἀληθινὰ ὅτι αἱ ἁμαρτίαι μου ὑπερῆραν τὴν κεφαλήν μου καὶ γέγραπται ὅτι ἁμαρτωλῶν οὐκ ἀκούει ὁ Θεός;
Μήπως ἡ ὑπακοή μου, ὅπως τὴν ἐδιδάχθηκα ἀπὸ ἁγίους Γέροντες; Εἶναι βέβαια καὶ οἱ πολυχρόνιες ἀρρώστιες ποὺ ὁ Θεὸς ἐπέρριψε ἐπ᾽ ἐμέ, λόγῳ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν.
Ἰδίως τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ σύζευξή μου μὲ τὸν πόνο εἶναι ἀδυσώπητη. Κάτι ζυγίζει ἡ ὑπομονὴ τοῦ πόνου μπροστὰ στὸν Θεό, ὅπως μᾶς λαλοῦσιν οἱ Πατέρες.
Εἶναι διηνεκὲς μαρτύριο μὲ δήμιο τὸν ἴδιο τὸν διάβολο. Δόξα τῷ Θεῷ, σὲ ὅλη αὐτὴν τὴν περιπέτεια τῶν πενήντα ὀκτὼ ἐτῶν δὲν ζήτησα ἀπὸ τὸν Κυριό μου νὰ μὲ ἀπαλλάξη, παρὰ μόνον ὑπομονὴ νὰ μοῦ δίνη, γιὰ νὰ εἶναι πραγματικὰ ὁ βίος μου σταυροφόρος, ὅπως τὸ ἐπεθύμησα ἀπὸ τὰ ἁπαλά-ἁπαλά μου χρόνια.
Τώρα ὅμως, ποὺ ἄνοιξε ἕνα πραγματικὰ χρυσὸ στόμα καὶ μὲ κατήγαγε σὲ ἅδου βάραθρα, κατηνέχθην τὸν νοῦν καὶ ἐννόησα τὴν πραγματική μου πνευματικὴ κατάσταση. Τὸ εὐχαριστήθηκα, γιατὶ στεντορείᾳ τῇ φωνῇ ἐφώναξε στὸν κόσμο «Τίποτα δὲν εἶσαι· ταπεινώσου» καὶ ἀρχίζω νὰ συνειδητοποιῶ ὅτι τὸ μεγαλύτερο δῶρο ποὺ μπορῶ νὰ προσφέρω στὸν Θεὸ καὶ στοὺς Γεροντάδες μου, εἶναι ἡ ταπείνωση.
Πραγματικὰ «μοῦ τὰ ἔχωσε» καὶ μὲ συνέτριψε ὡς σκεῦος κεραμέως. Μὲ μιὰ μονοκοντυλιὰ μοῦ μηδένισε τὰ πάντα· μοναχικὴ ζωή, κτιτορικοὺς κόπους, ξενιτεία, νυχθήμερους πόνους καὶ στερήσεις. Αὐτὸ εἶναι πιστεύω τὸ πιὸ πολύτιμο, ὑψηλὸ καὶ μεγάλο δῶρο ποὺ μπορῶ μετὰ ἀπὸ πενήντα χρόνια νὰ κάνω στοὺς Γεροντάδες μου.
Δὲν θὰ λογαριάσω τίποτα ἀπ᾽ ὅλα αὐτά. Ἔτσι ρακένδυτος καὶ ἐξουθενωμένος θὰ προχωρήσω. Δὲν θὰ ὑποχωρήσω, γιατὶ στὴν ἐκστρατεία αὐτὴν τοῦ παπα-Χρυσόστομου πρέπει νὰ προστεθοῦνε κι ἄλλοι ὁπλοφόροι, μήπως ἔτσι βρεθῶ στὴν κατάσταση τῆς ταπείνωσης.
Ὅταν οἱ ἐχθροὶ τοῦ βασιλέως Δαυῒδ τὸν ἔφτυναν, τὸν πετροβολοῦσαν, τὸν ἐξύβριζαν καὶ ἔτρεχαν οἱ ὑπασπιστές του νὰ τοὺς ἐμποδίσουν, ὁ πραότατος Δαυῒδ τοὺς ἔλεγε «ἀφῆστε τους, ἀφῆστε τους, μήπως δῆ ὁ Θεὸς τὸ κατάντημά μου καὶ μὲ λυπηθῆ».
Εὐχαριστῶ τὸν Θεό, ποὺ μοῦ ἔδωσε τέτοια εὐκαιρία νὰ κατεργαστῶ τὴν ἀρετὴ τῆς ταπεινώσεως. Καὶ παρακαλῶ τοὺς ὑποτακτικούς μου, ὅσους τίτλους μοῦ ἀπένειμε τὸ χρυσὸ στόμα νὰ γραφοῦν στὴν ἐπιτύμβιο πλάκα καὶ τίποτε ἄλλο.
Ἔτσι εἶναι ὅπως τὰ λές, ὅσον ἀφορᾶ τὸ πρόσωπό μου. Ἀλλά, ὅταν ἀναφέρεσαι στὸ πανέμορφο καθολικὸ τῆς Δοχειαρίου καὶ ἰδιαίτερα στὴν ἁγία τράπεζα, ποὺ εἶναι τὸ θυσιαστήριο τοῦ ἐξιλασμοῦ, μὴ χρησιμοποιῆς χαρακτηρισμοὺς ὅπως «τσίρκο» ἢ «νυφικὴ παστάδα». Εἶναι ἀσεβὴς ἡ παρομοίωση.
Τὰ λόγια σου μὲ ἔκαναν νὰ μνησθῶ μία μικρὴ διήγηση ἀπὸ τὸν σὰν Φραγκίσκο τῆς Ἀσίζης. Ρώτησε τὸν ἀγωγιάτη του:
– Πῶς μὲ βλέπεις;
Κι ἐκεῖνος ἀπήντησε ἁπλᾶ καὶ ἀληθινά:
– Ὅλοι σὲ λένε ἅγιο. Πρόσεχε, γιατὶ ἂν δὲν εἶσαι, ὅλους αὐτοὺς ποὺ σὲ ἀκολουθοῦνε θὰ τοὺς ὁδηγήσης στὴν κόλαση.
Τοῦ ἀπήντησε ὁ ἀγωνιστής:
– Μοῦ εἶπες τὴν μεγαλύτερη ἀλήθεια ποὺ ἄκουσα ἀπὸ ἄνθρωπο.
Καὶ κατέβηκε ἀπὸ τὸ ὑποζύγιό του καὶ τοῦ ἀσπαζόταν τὰ πόδια.
– Τί κάνεις ἐκεῖ, ἄνθρωπέ μου;
– Σὲ εὐγνωμονῶ γιὰ τὴν ἀλήθεια ποὺ μοῦ εἶπες!
Εὔχομαι νὰ σοῦ δίνη δύναμη, καλέ μου Χρυσόστομε, σὲ ὅλη σου τὴν ζωὴ ὁ Κύριος, μὲ τὴν διδαχή σου νὰ μὲ ταπεινώνης.
Ἐγὼ ἂς λαλῶ κι ἐσὺ νὰ μὴ κουραστῆς νὰ βάζης πώματα, τάπες στὶς ἐξάρσεις τῶν πειρασμῶν μου. Τρέχα, τρέχα, ἐπιτάχυνε τὸ βῆμα.
Ἐγὼ εἶμαι γέρος καὶ ἄρρωστος. Σὲ κάποιο λιθόστρωτο τοῦ Ὄρους καὶ σὲ κάποιο μπαΐρι θὰ μὲ βρῆς νὰ ἱδρωκοπῶ γιὰ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ γιὰ τὴν ζωὴ τὴν αἰώνιο.
Φιλῶ τὸ στόμα σου, φιλῶ τὰ χέρια σου, φιλῶ τὰ πόδια σου, ποὺ μὲ ὡδήγησαν στοῦ σταυροῦ τὴν στράτα. Μὴ σταματήσης νὰ μὲ ὁδηγῆς στὸ βουνὸ τοῦ ἁγίου Γολγοθᾶ.

Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

Θυμίζουμε ότι η παρούσα παρέμβαση   

του Γέροντα Γρηγορίου ήρθε ως απάντηση, 

στα όσα είχε γράψει -σχολιάσει 

  ο π. Χρυσόστομος, αγιορείτης και αυτός , διαβάστε και τα δύο και δείτε ποιος από τους δυο είναι αληθινός και ποιος κάλπικος…

Γράφει ο Ιερομ. Χρυσόστομος ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ *

Αδελφός από τον κόσμο μου απέστειλε ένα κείμενο που αλίευσε στο διαδίκτυο και που έφερε τον τίτλο: (κλικ εδώ) «Γκαπ - γκουπ, γκαπ - γκουπ».

Διαβάζοντας τον τίτλο του άρθρου, νόμισα ότι το γράφει κάποιο παιδάκι, για να μας μεταφέρει κάποιες παιδικές σκέψεις. Με έκπληξη, όμως, διαπίστωσα ότι το άρθρο το έγραψε όχι ένα μικρό παιδί, αλλά αγιορείτης ηγούμενος, ο οποίος υπογράφει με το ψευδώνυμο «Αρχιπελαγίτης».

Ο αρθρογράφος αναφερόταν, μεταξύ των άλλων, και σε μια εκδήλωση που οργάνωσε με μεγάλη επιτυχία η Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου για την παρουσίαση τιμητικού τόμου αφιερωμένου στον μακαριστό γέροντά μου, μοναχό Μωυσή, κατά τρόπο απαξιωτικό.

Σκέφθηκα πολύ, για το αν θα έπρεπε να απαντήσω στο εν λόγω άρθρο. Όμως ο σεβασμός μου προς τον μακαριστό Γέροντά μου, αλλά και η προστασία της μετά θάνατον τιμής του με αναγκάζουν να απαντήσω.

Από καιρό τώρα στο διαδίκτυο αρθρογραφεί ο «Αρχιπελαγίτης». Με μια συνεχή γκρίνια αναφέρεται στα άρθρα του για κακώς κείμενα, για κακούς χριστιανούς, λαθεμένους Κληρικούς, αβαθείς Αρχιερείς, ανοημάτιστες εορτές, αντιπαραδοσιακά τυπικά, λατρευτικές απροσεξίες και για ένα Άγιο Όρος το οποίο παραπαίει και μόνο η Μονή του βρίσκεται στο σωστό δρόμο!

Σεβαστέ γέροντα, δεν κατανόησες ότι κουράζεσαι και κουράζεις; Ζητάς από τους άλλους πολλά με πολλή αυστηρότητα, παραβλέποντας τον εαυτό σου η μάλλον τον βλέπεις με πολλή επιείκεια.

Κρίνεις τους πάντες και τα πάντα, κρίνεις τη μάνα μας Εκκλησία, ωσάν να ήταν και να βρίσκεται σε νάρκη και εσύ είσαι ο θεόσταλτος διορθωτής των κακώς κειμένων, κατά τη γνώμη σου, της Εκκλησίας!

Δεν θα σχολιάσω αυτά που γράφεις για τους πολιτικούς, γιατί με αφήνουν εντελώς αδιάφορο. Οι πολιτικοί πάντοτε ίδιοι ήταν. Ποτέ δεν αγάπησαν αληθινά την Εκκλησία. Μόνον να την χρησιμοποιούν θέλουν.

Δούλη και σκλάβα τους την θεωρούν. Όμως απορώ πως από αυτούς τους πολιτικούς δέχτηκες τα κονδύλια για να φτιάξεις το Μοναστήρι σου; Δεν νομίζω ότι οι τότε κρατούντες φορούσαν φωτοστέφανο και γι’ αυτό δέχτηκες τα κρατικά χρήματα!

Θα σχολιάσω όμως αυτά που γράφεις για τα εκκλησιαστικά θέματα. Σε όλα σου τα άρθρα παρουσιάζεις προβλήματα μοναχών, Ηγουμένων, Ιερέων, Μητροπολιτών.

Παρουσιάζεις ένα Άγιο Όρος που συνεχώς σιωπά και κοιμάται. Όμως και, αν ακόμη είναι έτσι, εσύ δεν είσαι μέρος του προβλήματος; Είσαι ο άμεμπτος, ο αλάθητος; Έχεις λύσει όλα τα προβλήματα και μπορείς να ελέγχεις τους πάντες;

Πουθενά δεν γράφεις ότι και εσύ είσαι το ίδιο, όπως όλοι μας, μέρος του προβλήματος που βλέπεις. Δεν μπορείς, αγαπητέ «Αρχιπελαγίτη», να τα ισοπεδώνεις όλα, να τα εξομοιώνεις, να τα συμψηφίζεις και να τα αποϊεροποιείς. 

Κατηγορείς σε άρθρο σου τους Αρχιερείς ότι, αν δεν ξεκρεμάσουν τα στολίδια, θα έλθει μέρα που θα κλαύσουν!

Εσύ, γέροντα, ξεκρέμασες τα πανάκριβα στολίδια σου; Παρέλαβες ένα πανέμορφο Καθολικό και, ας μου συγχωρηθεί η έκφραση, το κατήντησες ένα "τσίρκο".

Την Αγία Τράπεζα του Καθολικού θα την ζήλευε η κάθε βασίλισσα για νυφική παστάδα, με τα κουρέλια που έχεις κρεμάσει.

Κατηγορείς τη Μονή Βατοπαιδίου για την εκδήλωση που έκανε για τον γέροντά μου και αποκαλείς τον σεβαστό Ηγούμενό της «κυρα-Παναγιώτα».

Θαυμάζω ήθος και ύφος αγιορείτου Ηγουμένου! Κρίμα σου Αρχιπελαγίτη! Συνεχίζεις, συγκρίνοντας το κελλί μας με το κελλί του παπα-Ευδόκιμου και του παπα-Διονυσίου.

Πριν όμως κάνεις αυτή τη σύγκριση καλό θα ήταν να είχες κάνει την αντίστοιχη σύγκριση του δικού σου Ηγουμενείου με τα Ηγουμενεία των Μονών Σταυρονικήτα, Καρακάλλου, Κωνσταμονίτου, Φιλοθέου και άλλων αγιορειτικών Μονών.

Συνεχώς κατηγορείς τον γέροντα Εφραίμ και την συνοδεία του. Πόσο γρήγορα ξεχνάς τις ευεργεσίες του προς την Μονή σου! Κάπου διάβασα: «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός από τον ευεργετηθέντα αχάριστο φίλο».

Αυτό ισχύει και για σένα, αρχιπελαγίτη. Βρίσκει πλήρη εφαρμογή στην ποιότητα του χαρακτήρα σου. Μακάρι να τον έφτανες τον γέροντα Εφραίμ στο μικρό του δακτυλάκι. Ο φθόνος, η εμπάθεια, η σκληρότητα, η εκδικητικότητα, δυστυχώς, δεν σε αφήνουν να δεις με καθαρά μάτια.

Κατηγορείς τους μοναχούς των άλλων Μονών για εκκοσμίκευση και έλλειψη πνευματικότητας. Πως το γνωρίζεις αυτό; Πήγες στις Μονές και στα κελλιά;

Έζησες το πρόγραμμά τους, είδες τον αγώνα τους; Δυστυχώς και πάλι συκοφαντείς. Και ο κάθε συκοφάντης είναι δεινός ψεύτης, κακός άνθρωπος, δόλιος και ζηλόφθονος, δειλός, διαστροφικός, ακαλλιέργητος, ρηχός, μέτριος, περίεργος, ιδιοτελής, με δαιμονική έπαρση και υστεροβουλία, μασκοφόρος, διπρόσωπος, διχασμένος, δυστυχής, ύπουλος, καταχθόνιος και σκοτεινός.

Δεν σέβεσαι ούτε τους κεκοιμημένους. Από την γραφίδα σου, που την βουτάς σε χολή και όχι σε μελάνι, δεν ξέφυγε ούτε και ο καλοκάγαθος γέροντας Βησσαρίων της Μονής Παντοκράτορος.

Τι σου έφταιξε ο καλός αυτός άνθρωπος; Ποιός είσαι εσύ που θα τον κρίνεις; Με ποιό δικαίωμα; Αυτός ήδη βρίσκεται εις χείρας Θεού. Κρίμα και πάλι κρίμα! Αυτό το παράδειγμα δίνεις στους μοναχούς σου;

Παντού διαλαλείς και το καταθέτεις και σε κείμενό σου ότι δεν έχεις και δεν θέλεις να έχεις σχέση με κελλιώτες μοναχούς. Ρώτησες ποτέ αν αυτοί θέλουν να έχουν σχέση με εσένα;

Κατηγορείς, τέλος, εμμέσως και τον μακαριστό Γέροντά μου. Ο μακαριστός όμως γέροντας μου Μωυσής πανθομολογουμένως ωφέλησε πολύ κόσμο. Εσύ, αγαπητέ «Αρχιπελαγίτη» ποιόν ωφέλησες και με τι ωφέλησες;

Με τους αισχρούς και εμπαθείς λόγους που εκπορεύονται από το στόμα σου; Καθημερινά σκανδαλίζεις πιστούς που προστρέχουν στη χάρη της Παναγίας για να βρουν κταφύγιο και παρηγοριά.

Με την γραφίδα σου μήπως; Δυσωδία όζει. Υπόδειξέ μου, παρακαλώ, που σε αυτούς τους λόγους και που σε αυτές τις συγγραφές υπάρχει η σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, γιατί εγώ ο άθλιος δεν την εντοπίζω.

Και ένα τελευταίο. Συγχώρεσέ με «Αρχιπελαγίτη», αλλά έχεις μπει σε μια επικίνδυνη κατωφέρεια. Κανένας σεβασμός από μέρους σου στους θεσμούς, στην ιεραρχία, στις αξίες και τα ιδανικά.

Τα κείμενά σου χρειάζονται γνώση, προσοχή, σοβαρότητα, διάκριση και φιλανθρωπία. Το κύρος δεν αποκτάται με κινήσεις σκληρότητας, εκδικητικότητας και εμπάθειας. Όλοι είμαστε αμαρτωλοί. Εκτός αν εσύ ζήλεψες θέση κριτού, ως ο Θεός, και θεωρείς τον εαυτό σου αλάθητο!

Δεν θα σχολιάσω άλλο τα κείμενά σου και εδώ σταματώ. Θα υπογράψω το κείμενό μου με τον τίτλο του αγιορείτη, αν και εσένα, παρότι Ηγούμενος σπουδαίας αγιορείτικης Μονής, δεν σου αρέσει αυτός ο τίτλος γιατί απλά δεν αισθάνεσαι αγιορείτης, όπως έγραψες σε επιστολή σου στον Ηγούμενο της Πάτμου.

Σεβαστέ Αρχιπελαγίτη, ταπεινά εύχομαι η Κυρία Θεοτόκος να σε αξιώσει, αφού πρώτα παραιτηθείς του Ηγουμενικού αξιώματός σου, να μεταβείς στον τόπο που αγαπάς, την Ιερά Νήσο Πάτμο (αφού αισθάνεσαι Πάτμιος μοναχός και όχι Αγιορείτης κατά τα λεγόμενά σου) και εν μετανοία να ζήσεις τα υπόλοιπα έτη της επίγειας ζωής σου.

Τελειώνοντας, σου ανταποδίδω τα ίδια τα λόγια σου. Σου ταιριάζουν καλύτερα. Στο καλάθι σου πραγματικά, κανείς καρπός γερός. Σαπίλα, σκνίπες, κούφια καρύδια και δυσοσμία.

Στα δύο βιβλία που έχεις γράψει, θα μπορούσε να προστεθεί και ένα με όλα αυτά τα ευτράπελα και αισχρά που λέγεις και γράφεις. Θα ήταν και ένα καλό δώρο στους Συριζαίους!

Στο καλάθι του γέροντά μου, 62 βιβλία πνευματικού περιεχομένου, ωφέλεια σε πολύ κόσμο, αδιαμαρτύρητη υπομονή στις χρόνιες ασθένειες και, πάνω από όλα, ήθος και ύφος ταπεινό, οικοδομητικό, παρακλητικό, φιλόκαλλο, ύφος και ήθος Αγιορείτικο.

Με πολύ σεβασμό,
*Ιερομόναχος Χρυσόστομος του Γέροντος Μωυσέως,
Κουτλουμουσιανοσκητιώτης και ελάχιστος ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ