Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

ΞΕΚΟΛΛΗΣΟΝ!..


 


 Χριστέ μου,
ίσως από ευγένεια,
δεν μας το είπες
έτσι ωμά.

Έπρεπε όμως
μια εντολή Σου
να λέει
αυτή μόνο τη λέξη
στο άρρωστο μυαλό μου:
Ξεκόλλα!

Αυτό το κόλλημα του νου,
μεγάλη αρρώστεια.

Κόλλημα σε ιδέες,
σε ανθρώπους,
σε έρωτες υπαρκτούς
μα κι ανυπόστατους,
σε επιθυμίες λογικοφανείς
αλλά και άρρωστες,
σε λεφτά,
σε κορμιά,
στη δόξα, στο τζόγο,
σε ουσίες, φοβίες,
σε ποικίλες ακόρεστες μανίες.
Πέσιμο με τα μούτρα.
Η σκέψη έγινε πηχτό σύννεφο
και με τύλιξε,
και σα να κινούμαι μέσα σε λασπώδες έδαφος
δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου.
Καθήλωση.

Ο νους τα κάνει όλα αυτά.
Με τρελαίνει,
με καρφώνει κάπου
και δεν μπορώ να κάνω
βήμα.
Ακίνητη η σκέψη,
κι αν αυτό πολυκαιρίσει,
γίνεται ακίνητο
και το κορμί.
Παράλυση παντού μέσα μου,
μπορεί και έξω μου.
(Αυτό που κάθεσαι και κοιτάς το ταβάνι για μέρες.
Σου θυμίζει κάτι μήπως;)

Χριστέ μου,
δεν ξέρω αν ήταν λόγω σεβασμού
και δεν ήθελες να μου το πεις ωμά κι απότομα.
Μα θα ‘θελα πολύ ν’ ακούσω
από το Στόμα Σου αυτή τη λέξη:
Ξεκόλλα!

Και να το κάνεις κιόλας,
αν μπορείς,
Κύριε:
Ξεκόλλα με.

Κι όλους τους φίλους
και γνωστούς μου
εδώ μέσα
που βασανίζονται
απ’ τα ίδια.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Όλα αυτά που περιγράφεις καλέ μου Τρελογιάννη, τα διάφορα δηλαδή κολλήματα, δεν είναι παρά φαντασία του μυαλού, λογισμοί, σε συνδυασμό όμως και με δαιμονικό πόλεμο. Τον δαιμονικό πόλεμο τον καταλαβαίνεις γιατί μόλις προσευχηθείς για λίγο και φτάσεις στο σημείο να "αγγίξει" η ψυχή σου τον Χριστό, αμέσως φεύγουν όλα έρχεται γαλήνη, και νιώθεις χαρά. Και έρχεται μετά και η Θεία Χάρη που σου δίνει μεγάλη δύναμη, και όλα εξαφανίζονται, και όλους τους αγαπάς.
Τα κολλήματα μπορεί να είναι μικρής έντασης αλλά μπορεί περιστασιακά να δυναμώνουν για διάφορους λόγους όπως π.χ. αν υπάρχουν εκείνο το διάστημα άλλου είδους προβλήματα στη ζωή σου.
Όμως η βασική αιτία πιστεύω ότι είναι το "πνεύμα αργίας περιεργείας φιλαρχίας και αργολογίας" που μας καταλαμβάνει κάποιες φορές, και από το οποίο παρακαλάμε τον Θεό να μας ελευθερώνει.
Όποιος έχει "αργία" δηλ. δεν "εργάζεται" (όχι μόνο για τις βιωτικές ανάγκες αλλά κυρίως για "την τροφή την μένουσα εις Ζωήν αιώνιον"), είναι φυσικό ότι θα "περιεργάζεται" (με πνεύμα περιέργειας) τους άλλους.. Και οι δαίμονες θα του υφαίνουν πολύπλοκα σενάρια μέσα στο κεφάλι του. Και τότε θα αρχίσει την "αργολογία", δηλ. λόγια... λόγια... και σκέψεις ανυπόστατες...


Αλλά ακόμα και όσοι κάνουν πνευματικό αγώνα βασανίζονται από τέτοιου είδους πειρασμούς (λογισμούς). Οι Άγιοι μας εξηγούν τους λόγους.Ο Θεός επιτρέπει τα πάντα για την δική μας διαπαιδαγώγηση, για να μάθουμε τον αόρατο πόλεμο εναντίον του διαβόλου, του "εαυτού μας" και του "κόσμου".

Λέει ο Άγιος Νικόδημος (αξίζει να τα προσέξουμε λέξη προς λέξη):

"Η ζωή του ανθρώπου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας πόλεμος και πειρασμός συνεχής, όπως είπε και ο Ιώβ: «Δεν είναι ένα πειρατήριο η ζωή του ανθρώπου πάνω στη γη;» (7,1). Λοιπόν εξ αιτίας του πολέμου αυτού εσύ πρέπει πάντοτε να είσαι άγρυπνος και να προσέχης πολύ και να παρατηρής την καρδιά σου να είναι πάντοτε ειρηνική και αναπαυμένη.
Και όταν σηκώνεται οποιοδήποτε κύμα ταραχής στην ψυχή σου, να παραμένης πρόθυμος για να ησυχάζης και να ειρηνεύης αμέσως την καρδιά σου μη αφήνοντάς την να αλλάξη πορεία και να καταστραφή από την ταραχή εκείνη.
Γιατί η καρδιά του ανθρώπου είναι όμοια με το βαρίδι του ωρολογιού και με το τιμόνι του καραβιού. Και όπως όταν κάποιο βαρίδι του ωρολογιού ξεκρεμασθή από την θέσι του αμέσως κινούνται και όλοι οι τροχοί, και όταν το τιμόνι δεν πάρη καλή στροφή, τότε όλο το καράβι φεύγει από την κανονική του πορεία, το ίδιο συμβαίνει και με την καρδιά: όταν μία φορά ταραχθή, αμέσως συγκινούνται όλα τα εσωτερικά και εξωτερικά όργανα του σώματος και ο ίδιος ο νους βγαίνει από τη σωστή του κίνησι και τον ορθό λόγο του.
Γι αυτό πρέπει πάντοτε να ειρηνεύης την καρδιά σου, κάθε φορά που τύχει κάποια ενόχλησι και σύγχυσι εσωτερική, είτε την ώρα της προσευχής, είτε σε κάθε άλλον καιρό.

Συνήθιζε να αγαπάς όλους τους ανθρώπους και να είσαι ειρηνικός με όλους, όπως παραγγέλλει ο απόστολος Παύλος: «Όσο εξαρτάται από εσάς να ζήτε ειρηνικά με όλους» (Ρωμ. 12,18).
Πρόσεχε την συνείδησί σου να μη σε κατηγορή για κανένα πράγμα, αλλά να είναι αναπαυμένη με τον Θεό, με τον εαυτό σου, με τον πλησίον και με τα έξω πράγματα, όπως είπαμε στο η΄ κεφάλαιο του μέρους αυτού. Και μάλιστα να μην σε κατηγορή ότι παρέλειψες κάποια εντολή του Θεού, γιατί η διατήρησις της καθαρής συνειδήσεως γεννά την ειρήνη της καρδιάς: «Έχουν πολλή ειρήνη όσοι αγαπούν το νόμο σου και δε συναντούν εμπόδιο μπροστά τους» (Ψαλμ. 118,164).

Συνήθιζε να υποφέρης τις ύβρεις χωρίς ταραχή.

Είναι, ναί, αλήθεια ότι θα υποφέρης πολύ μέχρι να αποκτήσης την ειρήνη αυτή, διότι είσαι αγύμναστος.
Αλλά αφού την αποκτήσης η ψυχή σου θα βρίσκη πολύ παρηγοριά σε κάθε αντίθετη κατάστασι που θα συναντά. Και από μέρα σε μέρα θα μάθης καλύτερα την άσκησι αυτή για να ειρηνεύης πνευματικά.

Ανώνυμος είπε...

Όταν πάλι δής τον εαυτό σου καμμιά φορά να είναι στενοχωρημένος και λυπημένος και να ενοχλήται τόσο πολύ, ώστε να μην μπορή να έχη ειρήνη μέσα του, τρέξε αμέσως στην προσευχή και να επιμένης σ αυτήν, μιμούμενος τον Κύριό μας που προσευχήθηκε στον Κήπο τρεις φορές, για να σου δώση παράδειγα ώστε σε κάθε σου θλίψι να έχης ως καταφύγιο την προσευχή.

Λοιπόν, αδελφέ, αν αγαπάς την ειρήνη της καρδιάς, αγωνίζου να εισέλθης σ αυτήν από την πόρτα της ταπεινώσεως (γιατί δεν υπάρχει άλλη είσοδος σ αυτήν εκτός από την ταπείνωσι).

Γιά να αποκτήσης όμως την ταπείνωσι, πρέπει να αγωνισθής και να κοπιάσης (και ιδιαιτέρως στην αρχή) στο να αγκαλιάσης όλες τις θλίψεις και εναντιότητες ως αγαπητές σου αδελφές, στο να αποφεύγης κάθε δόξα και τιμή,
επιθυμώντας να καταφρονήσαι από τον καθένα
και να μην υπάρχη κανένας που να σε υπερασπίζεται και να σε παρηγορή, παρά μόνον ο Θεός σου.

Βεβαίωσε και στήριξε το λογισμό αυτό στην καρδιά σου, ότι δηλαδή μόνον ο Θεός σου είναι το καλό σου, το μόνο σου καταφύγιο, και ότι όλα τα άλλα πράγματα είναι για σένα τέτοια αγκάθια, τα οποία, αν τα βάλης στην καρδιά σου, θα σε ζημιώσουν με τον θάνατο.Αν σε ντροπιάση κάποιος, δεν πρέπει να λυπηθής, αλλά να υποφέρης με χαρά την ντροπή, όντας βέβαιος ότι τότε ο Θεός είναι μαζί σου. Και μη ζητάς άλλη τιμή, ούτε τίποτε άλλο να γυρεύης, παρά να υποφέρης για την αγάπη του Θεού και για εκείνο που προξενεί μεγαλύτερη δόξα.

Αγωνίζου να χαίρεσαι όταν κάποιος σε βρίση ή σε ελέγξη ή σε καταφρονήση, διότι κάτω από αυτή τη σκόνι και την ατιμία βρίσκεται κρυμμένος μεγάλος θησαυρός.

Και αν τον δεχθής με την θέλησί σου, γρήγορα θα γίνης πλούσιος, χωρίς να το γνωρίζη ούτε εκείνος που σου προξενεί αυτό το χάρισμα, δηλαδή εκείνος που σε ατιμάζει.

Μη ζητήσης ποτέ να σε αγαπά κάποιος στη ζωή αυτή, ούτε να σε τιμά, για να μπορέσης να αφήνεσαι να υποφέρης μαζί με τον Εσταυρωμένο Χριστό και κανένας να μη σε εμποδίζη από αυτό.

Να φυλάγεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό, σαν από τον μεγαλύτερο εχθρό που έχεις.
Μήν ακολουθής την θέλησί σου, ούτε τον νού σου, ούτε την γνώμη σου, αν θέλης να μη χαθής.Να φυλάγεσαι από τους λογισμούς που φέρνουν μαζί τους μορφή αγιότητος και ζήλου που δεν έχει διάκρισι, για τον οποίο λέγει σχετικά ο Θεός: «Να προσέχετε από τους ψευδοπροφήτες που έρχονται προς εσάς με ενδυμασία προβάτου, ενώ από μέσα είναι λύκοι αρπακτικοί. Από τους καρπούς τους θα τους αναγνωρίσετε» (Ματθ. 7,15).
Και οι καρποί τους είναι η όποια ανησυχία και ενόχλησι που αφήνουν στην ψυχή.

Γιατί όσα σε απομακρύνουν από την ταπείνωσι και από αυτήν την εσωτερική ησυχία, με όποιο χρώμα και σχήμα κι αν είναι, αυτά είναι οι ψευδοπροφήτες, οι οποίοι όντας ντυμένοι με σχήμα προβάτου, δηλαδή με την υπόκρισι του ζήλου, χωρίς διάκρισι, για να ωφελήσουν τον πλησίον, είναι πράγματι λύκοι αρπακτικοί, που αρπάζουν την ταπείνωσί σου και εκείνην την ειρήνη και την ησυχία, που είναι τόσο απαραίτητα σε όποιον θέλει να έχη σίγουρη πρόοδο πνευματική.


Αν πάλι αισθανθής καμμιά φορά να κεντάται η ψυχή σου από κάποιο δυνατό και φαρμακερό αγκάθι, δηλαδή από κάποιο πάθος και λογισμό, μην ταραχθής γι αυτό, αλλά δείξε μεγαλύτερη προσοχή, για να μην περάση στα σπλάγχνα σου.
Γύρισε πίσω την καρδιά σου και με ευχαρίστησι βάλε την θέλησί σου μέσα στον τόπο της ειρήνης και της ησυχίας, φυλάττοντας καθαρή την ψυχή σου απέναντι του Θεού, τον οποίο θα βρίσκης πάντοτε στα σπλάγχνα σου και στην καρδιά σου για την ορθότητα της γνώμης σου, όντας βέβαιος ότι το κάθε τι συμβαίνει για να σε δοκιμάση, για να μπορής να καταλάβης το συμφέρον σου και για να είσαι άξιος του στεφάνου της δικαιοσύνης, που σου είναι ετοιμασμένος από την ευσπλαγχνία του Θεού.

[........]

Ανώνυμος είπε...

Εκτός από τους καρπούς αυτούς που προξενούν στην ψυχή μας οι παρόμοιοι πειρασμοί και η έλλειψις της ευλαβείας, υπάρχουν ακόμη και άλλοι πολλοί καρποί. Γιατί όποιος είναι στενοχωρημένος από αυτούς τους εσωτερικούς πειρασμούς, σχεδόν αναγκάζεται να πλησιάση τον Θεό, και προσπαθεί να κάνη ό,τι είναι σωστό για την θεραπεία της θλίψεως και της καρδιακής πικρίας και για να μπορέση να ελευθερωθή γρήγορα από τέτοιο νοητό μαρτύριο.
Πηγαίνει εξετάζοντας την καρδιά του, αποφεύγοντας κάθε αμαρτία και κάθε άλλο παραμικρό ελάττωμα που τον απομακρύνει από τον Θεό με οποιονδήποτε τρόπο.

Και έτσι εκείνη η θλίψις, την οποία αυτός νόμιζε τόσο αντίθετη και ζημιογόνα, κατόπιν αυτή η θλίψις, του γίνεται σαν ένα κέντρο, από το οποίο ξεκινά και αναζητεί τον Θεό με περισσότερη θερμότητα, και απομακρύνεται ακόμη περισσότερο από εκείνο που νομίζει ότι δεν είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού.Και για να μιλήσω εν συντομία, όλες οι θλίψεις και τα βάσανα που υποφέρει η ψυχή σ αυτούς τους εσωτερικούς πειρασμούς και ελλείψεις των πνευματικών τρυφών και ευχαριστήσεων, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα φιλικό καθαρτήριο με το οποίο την καθαρίζει ο Θεός, αν τα υπομένη με ταπείνωσι και υπομονή: και αυτά μπορούν να μας κάνουν να λάβουμε στον ουρανό εκείνο το στεφάνι που αποκτάται μόνον με το μέσο αυτών. Και όσο μεγαλύτερα είναι τα βάσανα, τόσο πιο ένδοξος είναι και ο ουρανός.

Από αυτά είναι φανερό ότι εμείς δεν πρέπει να συγχιζώμαστε και να λυπούμαστε τόσο για τους άλλους εξωτερικούς πειρασμούς που μας έρχονται, όσο και για τους προλεχθέντας εσωτερικούς, όπως κάνουν εκείνοι που έχουν λίγη πείρα στα παρόμοια και ό,τι τους συμβαίνει το αποδίδουν ότι τους έρχεται ή από τον διάβολο ή από τις αμαρτίες τους και ατέλειές τους, και τα σημεία της αγάπης του Θεού, τα νομίζουν ως σημεία μίσους, και τις ευεργεσίες και τις δωρεές του τις θεωρούν ότι είναι δοκιμασίες και κτυπήματα, που βγαίνουν από μία οργισμένη καρδιά και ό,τι κάνουν είναι χαμένο και χωρίς μισθό και ότι η ζημία αυτή δεν θεραπεύεται. Διότι αν πίστευαν ότι από τους παρόμοιους πειρασμούς δεν προκύπτει καμμία ζημία, αλλά μεγάλη απόκτησις αρετών, αν η ψυχή τους τους μεταχειρισθή και τους δεχθή με ευχαρίστησι, και αν πίστευαν ότι αυτοί είναι μόνο μία ενθύμησι της στοργικής αγάπης του Θεού προς εμάς, δεν θα μπορούσαν να ταράσσωνται και να χάνουν την ειρήνη της καρδιάς τους,
γιατί θλίβονται από πολλούς πειρασμούς και λογισμούς παράξενους και βλάσφημους και βρίσκονται σαν ξηροί και χλιαροί και χωρίς ευλάβεια στην προσευχή και στις άλλες πνευματικές ασκήσεις που κάνουν.

Μάλιστα τότε με μία νέα επιμονή θα ήθελαν να ταπεινώσουν τις ψυχές τους ενώπιον του Θεού και να αποφασίζουν σε κάθε περίπτωσι να εκπληρώσουν το θείο θέλημα με οποιοδήποτε τρόπο θέλει ο Θεός και να τον υπηρετήσουν στον κόσμο αυτόν και να φροντίζουν να φαίνονται ειρηνικοί και ήσυχοι, νομίζοντας ότι δέχονται κάθε πράγμα από το χέρι του ουράνιου Πατέρα, στο χέρι του οποίου βρίσκεται αυτό το πικρό ποτήρι που τους δίνεται.

Διότι είτε από τον διάβολο είναι η ενόχλησις αυτή και ο πειρασμός που υποφέρουν, είτε από τους ανθρώπους, είτε για τις αμαρτίες τους, είτε για κάθε άλλο λόγο, πάντοτε και σε όλα ο Θεός είναι που τα παραχωρεί με διάφορα μέσα, όπως κρίνει σωστό, για να μην φθάσης σε άλλο κακό, παρά σε εκείνο μόνο της ποινής και τιμωρίας, το οποίο πάντοτε αυτός επιτρέπει να έρχεται για ωφέλειά σου.
Και αν το κακό του πταίσματος, δηλαδή η αμαρτία που γίνεται, για παράδειγμα, από τον πλησίον, είναι αντίθετη στο θέλημά του, αυτός όμως και αυτήν ακόμη την μεταχειρίζεται για την δική σου ωφέλεια και σωτηρία, αν εσύ την υπομένης χωρίς ταραχή.
Έτσι αντί να λυπήσαι και να ανησυχής, πρέπει να τον ευχαριστής με εσωτερική χαρά και αγαλλίασι, κάνοντας ό,τι μπορείς με επιμονή και καρτερία, χωρίς να χάνης τον καιρό και μαζί με αυτό να χάνης και πολλούς και μεγάλους μισθούς, που θέλει ο Θεός να αποκτάς με την αφορμή που επιτρέπει να έρχεται.

Ανώνυμος είπε...

"Βασανίζομαι αλλά.. γουστάρω.." Αυτό σημαίνει εθισμός. Είτε σε ποτά και ουσίες, είτε στο τσιγάρο, είτε στο ίντερνετ, είτε στο να περιεργάζομαι και να κρίνω τους άλλους, αν μίλησαν, αν γέλασαν.. ακόμα και αν έβηξαν.. Η λύση είναι μία. "Εργασιοθεραπεία". Εργασία σωματική και πνευματική. Πνεύμα βουλής και συνέσεως.Και όλα μπαίνουν στη σωστή τους θέση. Όσα είναι μικρά και ασήμαντα θα πέσουν στα μάτια μας και όσα είναι σημαντικά θα αντιμετωπιστούν εύκολα.
Γύρω μας οι άνθρωποι έχουν χίλια προβλήματα. Άλλος είναι άνεργος και έχει μικρά παιδιά, άλλος είναι άρρωστος, με κατάθλιψη με καρκίνο, νέοι άνθρωποι και μεγαλύτεροι με τόσα θέματα με τόσα και τόσα... Γιατί δεν βλέπουμε τίποτα;.. Γιατί τόσος εγωκεντρισμός;..Έξοδος χρειάζεται, να βγούμε λίγο απ΄τον εαυτό μας. Και να εκτιμήσουμε τα 99 που έχουμε και να νιώθουμε ευγνωμοσύνη και όχι να κολλάμε στο 1 που δεν έχουμε.. Αυτή είναι η καρδιακή ελευθερία.. Έτσι φεύγουν τα κολλήματα.. Η ζωή μας μερικές φορές κινείται σε εικονική πραγματικότητα. Κλεινόμαστε σε ένα γυάλινο πύργο μέσα από τον οποίο βλέπουμε μόνο την αντανάκλαση του κόσμου. Αδικούμε όμως και τον εαυτό μας όσο δεν "ταχτοποιούμε" αξιακά τα πράγματα γύρω μας.

Ανώνυμος είπε...

Κι εγώ , αλλα γουστάρω .....

Ανώνυμος είπε...

Το παθαίνουν οι καλλιτέχνες .....μία αποστασιοποίηση από τά πράγματα .....τό ξέρω είναι μιά οδύνη .....

Ανώνυμος είπε...

Οι ελλάσσονες συγχορδίες στο κονσέρτο της ζωής .....

Ανώνυμος είπε...

Βασανιστηκα κι εγω να βρω την ακρη του νηματος και ειδα την καταντια μας,του ανθρωπινου γενους,εαν ειναι εντος Εκκλησιας,που μου παρεδωσε την πιστη,,,,,ποτε να αποκλινει απο τη μια κ ποτε να επιστρεφει η να μην μετανοει,αλλα να ψαχνει οικειωση με τους δαιμονες.
Τα πατερικα μας εμεις,και αν δεν ειχε βαλει Ο Θεος δυναμεις αντιστασεως στα της εκκλησιας μελη του,εαν δεν ειχε τα φαρμακα εκεινα [εξομολογηση,νηστεια,θεια Κοινωνια,Μελετη, κλπ]ποιος ο σκοπος να ερθη στη γη Ο Χριστος κ το κηρυγμα τι νοημα θα ειχε,η ιεραποστολη τι τυχη θα ειχε;
Θυμηθηκα ενα κοσμικο ασμα μετατρεπομενο γι'αυτους που κοροιδευουν,τους απιστους που δεν πιστευουν στη δυναμη Του Θεου.Αν ειναι η πιστη εγκλημα,ε,,,,εχω εγκληματισει κ συνεχως θα εγκληματω...
Οταν ομως προσγιωνεσαι προς τη σωτηρια σου,βρισκεις ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ πνευματικα λογια των αγιων σε σχεση με το Ευαγγελιο,..
''Μετα φοβου κ τρομου[πως το λεει στην προς Φιλ/ους στο 2 κεφ ο απ.Παυλος;;;]
Μετα φοβου κ τρομου εργαζου δια την σωτηρια σου....και ερχεται σε πληρηταυτιση με τους λογους του αββα Ισαακ ''η αληθινη μετανοια,απο τον φοβο και την πιστη γενναται!
Θυμισου -λεγει καπου-τους κινδυνους.Οπου ενας νεος ηλεγχθη σφοδρα απο τους γονεις του,επειδη συνεδεθη με την πορνεια.Ετσι,αποφασισε να γραψει ολα οσα εκανε σε ενα χαρτι και στον πηγαιμο για τον εξομολογο,ειδε το ''κατηραμμενο σπιτι'' ανοιχτο κ εισηλθε αποφασισμενος να αμαρτησει ,με την ελ πιδα της εξομολογησης λεγοντας κ πειθοντας τον εαυτον του ''ε,και τι μ'αυτο,θα προσθεσω αλλη μια ακομ α στο χαρτι της εξομολογησεως μου και ολα καλα...''
Και γραφει ο Αγιος* Ω, ΛΟΓΙΣΜΕ ΠΕΠΛΑΝΗΜΕΝΕ!
Παρακινηθηκε λοιπον και μολις εισηλθε,νασου κ παρουσιαζεται συνεραστης-αγαπητικος της ατασθαλου και τον ριχνει κατω πληγωνοντας τον θανασιμα.
Οταν ηρθαν να παρουν το λειψανο του νεου,βρηκαν το χαρτι με τις αμαρτιες του....
Και που'ναι η ελπιδα της εξομολογησεως;
---
Βεβαια,Ο Κυριος δεν πραττει παντα ετσι,αλλα πως να βαλει κ τον φοβο μεσα στις καρδιες,αφου κ τα παθη ειναι φιλεπιστροφα;
Σημερα,δεν καλλιεργειται ο φοβος Του Θεου.
Αγια μερα να εχετε!

Το σλογκαν της ημερας;
''Οταν λεμε οχι,ΟΧΙ!''


Σημερα ειχα πολλες διακοπες .με πεταγε συνεχως εξω.
Το ξαναστελνω!