Μου αρέσουν οι ιστορίες.
Ειδικά αυτές που η αφήγησή τους είναι ρεαλιστική.
Αυτές, που οι ήρωές τους είναι υπαρκτά, αληθινά πρόσωπα της καθημερινής
ζωής και που έζησαν τα γεγονότα που αφηγούνται.
Κάθε χρόνο, τη μέρα του
Σταυρού, ήταν αδύνατο να μην θυμηθεί ξανά αυτό: Στο χωριό πίστευαν πως
τη μέρα αυτή, όταν φύτευες κλήμα ή βασιλικό, βλαστούσε αυθημερόν!
Όταν
λοιπόν ήταν μικρό παιδί, η γιαγιά αυτή, χήρα, τον διέκοψε από το
αγαπημένο του παιχνίδι λέγοντάς του: "Στυλιανέ, έλα να μπήξουμε
στο χώμα αυτή την ξερή βέργα από κλήμα. Σήμερα είναι του
Σταυρού".
Και έμπηξε τη βέργα στο χώμα.
Τα υπόλοιπα τα άκουγα
βλέποντας τον Στυλιανό, παππού πια, να προσπαθεί να συγκρατήσει τα
δάκρυά του και τα σαγόνια του που έτρεμαν. Γιατί μέχρι να τελειώσει το
βραδάκι το παιχνίδι του, το κλήμα έβγαλε μικρά πράσινα φυλλαράκια..μέχρι
το βράδυ!
1 σχόλιο:
γιαγιά Ελπινίκη. Χήρα, με παιδιά ξενιτεμένα. Όταν της έλεγαν, πως να το γράμμα ξεκάθαρα το λέει, τα παιδιά σου έρχονται σε λίγες μέρες, απαντούσε πως δεν της ήταν γραμμένο από τον θεό να λάβει τέτοιες χαρές σ' αυτόν τον κόσμο. Ήθελε να πεθάνει μαρτυρικά, όπως Εκείνος. Τα ρούχα της άρπαξαν φωτιά απ' την εστία που είχε στο σπίτι και κάηκε. Ούτε τα παιδιά της είδε..με τέτοιες γιαγιάδες πώς να μην πετάξει φυλλαράκια το κλήμα..
Δημοσίευση σχολίου