Ίσως να το είδατε κι εσείς. Σήμερα το πρωί στην ΕΤ1, ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ» με θέμα τους Έλληνες της διασποράς και την ιστορία τους, παρουσίασε την ελληνική κοινότητα της Αμερικής μέσα από τις αφηγήσεις μελών της. Μεταξύ αυτών και την μικρασιατικής καταγωγής ηλικιωμένη κα Σάνο Χάλο, που βρέθηκε από μικρή στην Αμερική. Η συνέντευξη με εκείνη ήταν στα αγγλικά, μιας και δεν ήξερε καθόλου να μιλήσει ελληνικά.
Είπε: "Η τελευταία φορά που μίλησα ελληνικά ήταν με τον πατέρα μου. Έπειτα εκείνος πέθανε κι εγώ δεν ξαναμίλησα ελληνικά κι έτσι τα ξέχασα. Αλλά, ήταν πολύ σημαντικό για εμένα να θυμάμαι κάτι, κι έτσι όλα αυτά τα χρόνια το κράτησα στη μνήμη και μέσα στην καρδιά μου. Δεν το έχω πει ποτέ σε κανέναν, ούτε στα παιδιά μου ακόμα".
Δημ: "Τι είναι αυτό που θυμάστε; Θέλετε να μας πείτε;"
Η κα Σάλο απάντησε με ένα μορφασμό συστολής: "Ναι, γιατί όχι; Θα σας το πω, αλλά πρέπει πρώτα να ανακαθίσω".
Μου κίνησε λοιπόν το ενδιαφέρον να μάθω. Τι ήταν αυτό που άξιζε τόσο πολύ, ώστε η κα Σάλο να αγωνιστεί να μην το ξεχάσει ποτέ; Κρεμιόμουν από τα χείλη της για να ακούσω τις μοναδικές φράσεις στα ελληνικά που έχει κρατήσει άσβηστες στη μνήμη της. Δεν ξέρω τι περίμενα να ακούσω, αλλά αυτό που άκουσα με άφησε έκπληκτο και ανέβασε ένα ποτάμι συγκίνησης και ρίγους από το στήθος στα μάτια μου.
Η κα Σάλο μπροστά στην κάμερα άρχισε να λέει αργά και καθαρά το "Πάτερ ημών" μέχρι το τέλος! Για να προσθέσει απολογητικά ότι: "Μετά το Δι ευχών δεν τα θυμάμαι πια...."
Εκεί τελείωνε το ντοκιμαντέρ με το φωτεινό πρόσωπο της γριούλας να χάνεται από την οθόνη. Με τα μάτια υγρά, ένιωσα ανάμεικτα συναισθήματα χαρμολύπης, αλλά και ντροπής. Ντροπής για όλους αυτούς, που ζουν στην Ελλάδα, αλλά είναι τόσο μακριά της.....
Γ.Γ.Γ.
μας τόστειλε το mail
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου