Δευτέρα 22 Μαΐου 2017

Φωτογραφία του Νικήτας Καυκιός.
Όλα χαίρονται όταν τα αγαπάς.
Labels:

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Μην τσαλακώνεις την καρδιά του πλησίον...Είναι σχεδόν αδύνατον- έπειτα- το σιδέρωμα...
Θα χαιρόμουν, να θυμάσαι αυτές τις δυο εικόνες.
Του λείου χαρτιού, του πεντακάθαρου, που μπορείς να γράψεις ό,τι θέλεις επάνω του, και την εικόνα την άλλη του χαρτιού που -λιγότερο ή περισσότερο- τσαλακώθηκε.
Όταν πρωτογνωρίζεις την όποια ψυχή, η σχέση μεταξύ σας, είναι λευκή και άσπιλη.
Μοιάζει γεμάτη δυνατότητες για να γραφούν τα ωραιότερα ποιήματα, οι συγκλονιστικότερες αφηγήσεις...
Και μετά...
-Τι συμβαίνει μετά;
-Κάποιος από τους δύο, δεν προσέχει και κάνει την π ρ ώ τ η αδέξια κίνηση.
-Αδέξια κίνηση, είναι ότι δηλώνει αρνητικότητα, επίκριση, έπαρση, σκληρότητα στη δύσκολη στιγμή του άλλου... τη στιγμή που περίμενε βοήθεια και πήρε άρνηση..
Τότε ο απέναντι-ο όποιος απέναντι-, μας πετάει και κείνος με τη σειρά του, κακή μπαλιά στο επικοινωνιακό τέννις, και απ' την ψυχρή έκφραση, πάει στα λόγια τα πικρά, μετά στα έργα τα πληγωτικά και στη συνέχεια εμφανίζονται τα μεγάλα μαχαίρια και γίνονται οι φόνοι των συναισθημάτων, απ'το περί-στροφο του εγω-κεντρισμού μας.
Γι αυτό σου λέω:
Κάθε φορά που γνωρίζεις ένα καινούργιο πρόσωπο, να μην επαναπαύεσαι ότι ο άλλος...αντέχει...
Να μη φαντάζεσαι ότι αν τον φτύσεις, και τον ποδοπατήσεις, ότι ο άλλος θα το αντέξει.
Όχι, μπορεί να μην αντέχει...
Δεν είναι υποχρεωμένος να μπορεί...
Και η ευθύνη θα είναι πάντα και πρώτα δ ι κ ή σου και όχι δική του.
Αυτό συνιστά μεγάλη σοφία -αν το θυμάσαι.
Γι αυτό χρειάζεται να επαγρυπνείς, για να μη καταντήσεις την ψυχή του διπλανού, από λευκή ελπιδοφόρα σελίδα, σε ένα τσαλακωμένο, γκρίζο, καταθλιμμένο χαρτάκι...που όσο και να το τεντώσεις, αργότερα, όσο και να το σιδερώνεις, την παλιά του, καθαρή, ατσαλάκωτη μορφή, δεν μπορεί να την ξαναπάρει...
Ακόμα και αν σε έχει ήδη συγχωρέσει... κλείνεται στον εαυτό του... ΑΜΥΝΕΤΑΙ με αυτόν τον τρόπο... για να μην ξαναπληγωθεί....
Σε κάθε περίπτωση, ένα γραμμάριο πρόληψης , ένα γραμμάριο νήψης, σε προφυλάσσει από πολλά κιλά απαιτούμενης θεραπείας.
Το ήξεραν αυτό όλοι οι νουνεχείς, γι αυτό π ρ ό σ ε χ α ν.
Πρόσεχαν τόσο, που οι άλλοι, οι σκοτισμένοι -οι μη δυνάμενοι να εννοήσουν τις βαθύτερες της απρόσεκτης συμπεριφοράς, στο χρόνο επιπτώσεις-την αρετή τους, την χλεύαζαν, ως δειλία, ηλιθιότητα, υποκρισία , αβελτηρία τους.
(Ζούμε, νομίζω, απρόσεχτα, διότι ο φόβος του Θεού, απ' τις ψυχές μας εχάθη...)

22 Μαΐου 2017 στις 8:33 π.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)