γράμματα

Ξαναδιαβάζοντας την αλληλογραφία τους,  θα έλεγε κάποιος απερίσπαστα αντικειμενικός,  πως θα μπορούσε να προκύψει ακόμη και έρωτας,  ίσως να ήταν και δυνατός,  αν το επέτρεπαν οι συνθήκες.  Κατά ένα περίεργο λόγο,  όταν γύρευε να τον προσεγγίσει αυτή,  να μάθει για τη ζωή του,  την καθημερινότητα του,  τι τον έφτανε στο ζενίθ και τι στο ναδίρ,  αυτός δεν ήταν ''εκεί''.  Δλδ ήταν,  αλλά απαντούσε σχεδόν μονολεκτικά,  ή με τρόπο που δεν σήκωνε περαιτέρω κουβέντα.  Μάλλον,  κι αυτό ήταν πολύ φυσιολογικό,  την ήθελε στην ζωή του,  αλλά όχι τόσο κοντά,  μια που το ''κοντά''  προμήνυε άσβηστες φωτιές και άλλου είδους καταστάσεις,  όπου θα μπορούσε να βάλει τον εαυτό του,  πολύ ευχαρίστως μάλιστα,  αν και μόνο αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές.
Όταν αυτή μαζευόταν στο δικό της καβούκι,  όταν ένιωθε πως δεν είχε κάτι σημαντικό να πει,  τότε ερχόταν το δικό του γράμμα να την σκουντήξει από την δική της γλυκιά ρουτίνα και σαν απαλό καμπανάκι,  μιας πρώιμης ίσως χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας,  να της υπενθυμίσει πως αυτός είναι πάντα ''εδώ'',  και πως ίσως μάλιστα και κάποιες στιγμές,  όμορφα πράγματα,  όπως πχ η ανάγνωση ενός τρυφερού ποιήματος έφεραν την εικόνα της στο μυαλό του.
Μια εικόνα που την έπλασε μόνος του,  χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία,  ίσως όμως με καμμία μα καμμία αντικειμενικότητα.
Κι εκεί είναι όλη η μαγεία που δημιουργείται ανάμεσα σε δυό ανθρώπους,  που κάτω από κάποιες συνθήκες άλλες,  διαφορετικές,  να μπορούσαν ακόμη και να είναι ζευγάρι,  αν μια μέρα γνωρίζονταν δίνοντας ένα ραντεβού σε κάποιο ρομαντικό σημείο της πόλης (αν έμεναν στην ίδια πόλη),  κι αν αυτή τη τρυφερότητα της φαντασίας κατάφερναν να την βιώσουν σε πραγματικό χρόνο και εικόνα.
Γιατί,  διόλου απίθανο,  ακόμη και με την πρώτη καλημέρα ή καλησπέρα,  ακόμη και με το άκουσμα,  με τον τόνο της φωνής,  με το κοίταγμα ή το μοίρασμα απόψεων,  οι ανάσες τους να έπλεαν σε διαφορετικά,  δύσβατα πελάγη.

με το φεγγαρι αγκαλια