ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

14.05΄33΄΄9/10/2016
Σ’ αὐτή τήν χώρα σμίξανε, ὁ Ἥλιος καί τ’ ἀτσάλι,
μέ τήν γαλάζια θάλασσα καί τό λευκό της κῦμα
κι ἑνός λαοῦ τοῦ ἔρωτα, ἡ τρελλαμένη ζάλη,
γιά λευτεριά καί γίνανε, ὅλα μαζύ ‘να βῆμα,

σάν δρασκελιά στό ὄνειρο καί ἅγιο παραμῦθι,
ὅπου ἐδῶ νεράιδες, Θεοί Θεές καί πλήθη,
κορίτσια ἀγόρια νιάτα μας, γεμίζουν τ’ ἀκρογιάλια
καί τίς νυχτιές τά ἄστρα μας, μυριάδες μανουάλια,
ἀνάβουν ἕνα γύρω μας, στά σκοτεινά Οὐράνια.
Ἐδῶ γεννᾶ ἡ θάλασσα, ταξείδια θρύλους ρότες,
πού μήποτε θά ἔβαζες, στό νοῦ κατά διάνοια
καί μοιάζουν ἀπαράλλαχτα, ὅπως παληά καί τότες,
σάν φεῦγαν οἱ Ἡμίθεοι, ἀρχαῖοι μας προγόνοι,
ἀτίθασοι κι ἀδέσμευτοι, πού δέν λυγίζαν γόνυ,
σάν Ὀδυσσεῖς στήν πρόκληση, ποτέ τοῦ Ποσειδῶνα,
καθότ’ εἶχαν μέ τ’ ὄνειρο, τοῦ Μύθου ἀρραβῶνα.
Τό μπλέ καί τ’ ἄσπρο γίνονται, στό κρύσταλλο ‘να γειά μας,
ρετσίνα, οὖζο, τσίπουρο καί μέ καλή παρέα,
σηκών’ ὁ μόχθος θάλασσα καί γῆ στήν ἀγκαλιά μας
κι ὅλα τῆς δόλιας ζήσης μας, εἴτε καλ(ά) ἤ μοιραῖα.
Μιάν ἄγκυρα στό πέλαγο, στό κῦμα ἀγκυρώνει,
ἐδῶ κι εἶν’ ἡ πατρίδα μας, τό μπλέ της πού ἁπλώνει
καί μ’ ὄνειρα ἀτέλειωτα, γεννᾶ μεθᾶ τήν ζήση,
ὅτ’ εἶναι ἡ Ἑλλάδα μας, Τῆς Παναγιᾶς ξωκκλῆσι.

Γ.Μ.