O BEΛΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ (ΗΘΙΚΟ) ΔΙΔΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ

ΟΔΥΝΗΡΕΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ 
Ο Αλέξανδρος Βέλιος συγκλονίζει με το βιβλίο του «Εγώ κι ο θάνατός μου. Το δικαίωμα στην ευθανασία» 


Σοκ προκάλεσε στο πανελλήνιο ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος, που ανακοίνωσε σε τηλεοπτική εκπομπή ότι θέλει να υποβληθεί σε ευθανασία επειδή έχει καρκίνο και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των γιατρών, του απομένουν δύο με τρεις μήνες ζωής. Ο γνωστός δημοσιογράφος άνοιξε, με αφορμή το προσωπικό δράμα του, και πάλι τη δημόσια συζήτηση γύρω από το σοβαρό θέμα της ευθανασίας, που για την Εκκλησία (αλλά και για το κράτος, με βάση τους ισχύοντες νόμους) ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Οποιος επιζητά τον θάνατό του επί της ουσίας είναι σαν να θέλει να σκοτώσει τον εαυτό του, άρα να αφαιρέσει ζωή που δεν του ανήκει, ακόμα κι αν πρόκειται για τη δική του.

Με τον Αλέξανδρο Βέλιο γνωριζόμαστε εδώ και πολλά χρόνια, αφού συνδεθήκαμε επαγγελματικά για μακρά περίοδο. Είναι ένας δηλωμένος άθεος, που ποτέ δεν αποδέχτηκε τα χριστιανικά κηρύγματα, παρότι ξέρω ότι κατά καιρούς «ψάχτηκε». Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι επεδίωξε να συναντήσει τον μακαριστό Χριστόδουλο και εντυπωσιάστηκε από τη συζήτησή μαζί του. Αυτό, όμως, δεν ήταν αρκετό για να πιστέψει.

Ηταν πάντα αιρετικός, του άρεσε να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα και να προκαλεί. Δεν το έκανε, όμως, ποτέ επιτηδευμένα. Ελεγε πάντα αυτά που πίστευε. Προσηλωμένος απόλυτα στη λογική, είχε έναν κυνισμό που προκαλούσε... ανατριχίλα, όμοιο με αυτόν που έδειξε αποκαλύπτοντας δημοσίως ότι πεθαίνει! Ομως, ήταν πάντα αυθεντικός και κυρίως έντιμος. Τις αρχές του δεν τις πρόδωσε ποτέ, ούτε στο δύσκολο τέλος. Επιβεβαίωσε έτσι ότι ήταν αληθινός σε όλο τον πρότερο βίο του.

Ασφαλώς διαφωνώ και λυπάμαι για την επιλογή του. Εχει, όμως, το δικαίωμα να αποφασίσει ο ίδιος για το τέλος του; Ιδού το μέγα ηθικό δίλημμα. Από τη μια, το πώς θέλουμε να πεθάνουμε μοιάζει με αυστηρά προσωπική επιλογή μας. Από την άλλη, μια κοινωνία που τιμά ως υπέρτατη αξία την ανθρώπινη ζωή οφείλει να βάζει κανόνες και να μη δίνει περιθώρια για νομιμοποίηση της ευθανασίας. Ομως, ποιος και με ποια δικαιοδοσία έχει το δικαίωμα να στερήσει από κάθε άνθρωπο την ελεύθερη βούληση; Το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο, είναι όμως επί δεκαετίες άλυτο.

Ορισμένοι έσπευσαν να κατηγορήσουν τον Βέλιο για δειλία και φυγοπονία. Αλλοι τον συνεχάρησαν για το θάρρος και την αξιοπρέπειά του. Πριν από αυτόν, όμως, έχουν προηγηθεί δεκάδες παραδείγματα του «άλλου δρόμου», που πολλές φορές ξεχνάμε. Πιο πρόσφατο, ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, που είχε τον ίδιο καρκίνο με τον Αλέξανδρο Βέλιο και μέχρι τέλους πάλεψε, δίνοντας μάθημα θάρρους και πίστης, αφήνοντας τελικά τη ζωή του στα χέρια του Θεού.
Ακόμα πιο σπουδαία μαθήματα μας έδωσαν γέροντες και άγιοι της Εκκλησίας, που θεωρούσαν «ευλογία» τον καρκίνο, επειδή τους έδωσε την ευκαιρία να αναμετρηθούν με τις αμαρτίες τους. Ο άγιος Πορφύριος είχε για χρόνια καρκίνο και για μακρά περίοδο τον είχε «νικήσει». Ελεγε για το θέμα: «Ο καρκίνος είναι η καλύτερη αρρώστια. Με τις άλλες ασθένειες νομίζεις ότι θα τα καταφέρεις. Με αυτήν, όμως, καταλαβαίνεις ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να σε βοηθήσουν και πλέον βρίσκεσαι μόνος σου, αντιμέτωπος με τον Θεό. Γαντζώνεσαι από την ελπίδα και σώζεσαι».

Μπορούν, όμως, όλοι να αντιμετωπίσουν την ασθένεια όπως ένας άγιος; Προφανώς όχι... Το αν θα προσπαθήσουν (και για πόσο) εξαρτάται (και πάλι) από τη δική τους ελεύθερη βούληση. Με μία διαφορά: όσοι πιστεύουν έχουν έναν καθοριστικό «σύμμαχο» στον αγώνα τους - την ελπίδα. Οι υπόλοιποι είναι μόνοι...
Δημήτρης Ριζούλης

 ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ

.           Ἔχουμε ἀκούσει καὶ στὸ παρελθὸν περιπτώσεις εὐθανασίας… Καὶ σὲ ζῶα καὶ σὲ ἀνθρώπους… Ἀκούσαμε καὶ πρόσφατα ἀπὸ ἐπωνύμους… Δὲν εἶναι ὅμως εὖ-θανασία ἡ λεγομένη εὐθανασία… Πᾶς νὰ ἀποφύγεις ἕνα ἐπίγειο σωματικὸ πόνο ἢ ἕνα ὀξύτατο πνευματικὸ πόνο καὶ φεύγεις ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ μὲ ἕνα χειρότερο ἀποτέλεσμα: χωρὶς δυνατότητα μετάνοιας καὶ ἐπιστροφῆς. Δὲν εἶναι ἡ εὐθανασία συμβατὴ μὲ τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ τὴν σωτηρία τῆς ἀθάνατης ψυχῆς μας.
.            Τί εἶπε ὁ Χριστὸς γιὰ τὸν αὐτόχειρα Ἰούδα; Εἶπε: «καλύτερα νὰ μὴ εἶχε γεννηθεῖ». Ὄχι μόνο γιὰ τὴν προδοσία, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν αὐτοκτονία. Καὶ ναὶ μὲν στὰ ζῶα τὸ κακὸ εἶναι μικρότερο, διότι δὲν ἔχουν συνείδηση τῆς ὑπάρξεώς τους, ἀλλὰ μόνο ἔνστικτα ζωῆς καὶ ἀναπαραγωγῆς καὶ κατώτερο συναισθηματικὸ κόσμο (κάποια κέντρα)… Γιὰ τὸν ἄνθρωπο ὅμως ἡ εὐθανασία εἶναι ὅ, τι χειρότερο. Εἶναι αὐτοκτονία, αὐτοχειρία, ἔστω κι ἂν γίνεται μὲ ἀφαίρεση τῆς μηχανικῆς ὑποστήριξης στὸ Νοσοκομεῖο ἢ μὲ ἔνεση τοῦ γιατροῦ. Ὅποιος αὐτοκτονεῖ φεύγει ἀμετανόητος… Μάλιστα ἐπεμβαίνει στὰ χωράφια τοῦ Θεοῦ. Τὴν ζωὴ δὲν τὴν φτιάξαμε ἐμεῖς… Εἶναι δῶρο Θεοῦ ἡ ζωὴ διὰ μέσου τῶν γονέων μας. Ἀρχηγὸς τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου εἶναι ὁ Θεός. Δὲν ἔχουμε ἐμεῖς τὸ δικαίωμα κάτι ποὺ δὲν ἀρχίσαμε νὰ τὸ τελειώσουμε. Δὲν εἴμαστε αὐθύπαρκτοι καὶ αὐτόνομοι σ᾽ αὐτὴ τὴ ζωή. Ἄλλος ἀνοίγει καὶ κλείνει τὸ διακόπτη τῆς ζωῆς. Ἔχουμε λοιπὸν ἀρχὴ καὶ τέλος βιολογικό. Ὅμως δὲν ἔχουμε ὑπαρξιακὸ τέλος. Ἡ ψυχὴ εἶναι ἀθάνατη καὶ ποτὲ δὲν πεθαίνει. Συνεχίζει τὸ ταξίδι της καὶ ἀναλόγως τῶν πράξεών της χαίρεται ἢ πενθεῖ στὸ διηνεκὲς χωρὶς τὴ δυνατότητα ἀλλαγῆς. Αὐτὸ τὸ σκέφτονται οἱ ὑποψήφιοι πελάτες τῆς εὐθανασίας; Χώρια ποὺ ἡ εὐθανασία εἶναι κι ἕνας ἄκρατος ἐγωϊσμός. «Δὲν θέλω νὰ πονέσω, νὰ καταρρεύσω, νὰ μὲ δοῦνε στὰ χάλια μου, νὰ εἶμαι ἐξαρτώμενος καὶ διασωληνωμένος». Καὶ οἱ ἄλλοι ποὺ δὲν ἔχουν τὰ χρήματα νὰ πᾶνε στὴν Ἑλβετία γιὰ εὐθανασία; Ποὺ λιώνουν πάνω στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου; Ποὺ συχνὰ μέσα στὸν πόνο τους βρίσκουν τὸν λησμονημένο Θεὸ καὶ ξανασμίγουν μὲ τοὺς συγγενεῖς τους;
.           Ἔλεγε σοφὰ ὁ ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης: «Μὴ κατηγορεῖτε τὸν καρκίνο. Ξέρετε πόσους ἔστειλε στὸν Παράδεισο ὁ καρκίνος»; Κακὸ ὁ πόνος, κάκιστο… Δὲν εἶναι ὅμως ἠθικὸ κακό. Ἀπὸ τὸ πικρὸ τοῦ πόνου συχνὰ βγαίνει γλυκιὰ ὠφέλεια. Ἂν ἦταν κακὸ ὁ πόνος, δὲν θὰ ὑπέφερε ὁ Χριστὸς στὸν Σταυρὸ καὶ οἱ ἅγιοι Μάρτυρες στὰ μαρτύριά τους. Ἐξ ἄλλου γιατί κάνει κάποιος εὐθανασία; Πιθανὸν γιὰ τὴν ἀποφυγὴ τῶν δυσάρεστων συνεπειῶν μίας ἀνίατης καὶ ἐπώδυνης ἀρρώστιας. Κι ἂν στὸ διάστημα αὐτὸ ἀνακαλυφθεῖ – λέμε ἂν – τὸ φάρμακο κατὰ τοῦ καρκίνου; Ἂν βρεθεῖ μία μέθοδος νὰ μὴ πονᾶμε; Ἂν τέλος πάντων κάνει ὁ Θεὸς ἕνα θαῦμα; Δὲν θὰ χτυπᾶμε τὸ κεφάλι μας αἰώνια στὸν τοῖχο τῆς κόλασης χωρὶς ἀποτέλεσμα; Ἡ τελικὴ ὅμως προσπάθεια τῆς εὐθανασίας ἔγκειται στὸ νὰ ἀποφύγει ὁ ἄνθρωπος τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ (ὅπως π.χ. καὶ μὲ τὴν κρυονικὴ) καὶ τελικὰ κάνει τὸ δικό του θέλημα.
.           Κι ἂν ὁ Θεὸς θέλει νὰ περάσουμε μέσα ἀπὸ τὸ καμίνι τοῦ πόνου; Δηλαδὴ δὲν μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Θεός; Ξέρουμε ἐμεῖς καλύτερα ἀπὸ Αὐτόν; Αὐτὸς θυσίασε τὸ Γιό Του γιά μᾶς. Αὐτὸς εἶπε ὅτι «καὶ οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς μᾶς εἶναι μετρημένες». Μᾶς ἀγαπᾶ καὶ μᾶς φροντίζει μέχρι λεπτομερειῶν καὶ δευτερολέπτων.
.           Ἐρχόμαστε λοιπὸν ἐμεῖς μὲ τὴν εὐθανασία καὶ λέμε στὸ Θεὸ ὅτι «εἶσαι ἄδικος πού μου ΄δωσες αὐτὴ τὴν ἀρρώστια κι ἐγὼ θὰ δεῖς τί θὰ σοὺ κάνω, θὰ σοὺ ξεφύγω, εἶσαι ὁ δήμιός μου καὶ δὲ θέλω καμιὰ παρηγοριὰ καὶ λύπηση»… Κι ὅλα αὐτὰ τὰ λέει στὸν Πατέρα καὶ Πλάστη μας… Καὶ τελικὰ πάει μὲ τὸν ἄλλο, τὸν κακό, ποὺ εἶναι ἀνθρωποκτόνος καὶ μᾶς ὠθεῖ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ εἴτε στὸν φόνο κάποιου ἄλλου εἴτε στὸν φόνο τοῦ ἑαυτοῦ μας
.           Ἡ ἀρρώστια καὶ ὁ πόνος μᾶς πληροφοροῦν ὅτι εἴμαστε φθαρτοὶ καὶ παροδικοὶ ἐδῶ κάτω. Ὅτι ἔχουμε ἡμερομηνία λήξεως. Εἶναι τὸ καμπανάκι τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς λέγει: «στροφὴ πρὸς τὰ ἄνω». «Μετανοεῖτε καὶ πιστεύετε στὸ Εὐαγγέλιο».
.           Ἀλήθεια, αὐτοὶ ποὺ ἐπιθυμοῦν εὐθανασία ρώτησαν τὴν ψυχή τους, τὸν Χριστό, τὴν Ἐκκλησία, τὸ Εὐαγγέλιο, ἔτσι ἀπὸ περιέργεια νὰ δοῦνε τί λέγουν… Ξέρουν τί σημαίνει Παράδεισος καὶ Κόλαση; Οἱ ἐμφανισθέντες κατὰ καιροὺς ἅγιοι μάρτυρες σὲ ἁγίους καὶ ὁσίους της Ἐκκλησίας μᾶς ἔλεγαν ὅτι «δὲν εἶναι ἄξια τὰ παθήματα αὐτῆς τῆς ζωῆς πρὸς τὴν μέλλουσα δόξα ποὺ θὰ μᾶς ἀποκαλυφθεῖ». Οἱ ἑκούσια εὐθανατούμενοι ὅμως γυρίζουν τὰ πράγματα ἀνάποδα: Γιὰ νὰ μὴ ζήσουν λίγο πόνο σωματικὸ ἐδῶ προτιμοῦν τὸν αἰώνιο καὶ ἀβάσταχτο πόνο τῆς ψυχῆς ἐκεῖ! Ἀλλὰ τὸν πραγματικὸ πόνο δὲν τὸν νιώσαμε ἀκόμη….
.           Νὰ φυλάξει ὁ Καλὸς Θεὸς νὰ μὴ πᾶμε στὴν κόλαση, στὸν τόπο τῆς βασάνου, ἐκεῖ ὅπου ὁ πόνος δὲν ἔχει οὔτε γιατρειὰ οὔτε τέλος. Εἴμαστε συμπαθεῖς σὲ ὅσους σκέφτονται μέσα στὴν ἄγνοιά τους ἢ τὴν ἀπελπισία τους τὸ λάθος τῆς εὐθανασίας, ἀλλὰ θὰ ἦταν ὅμως χειρότερο λάθος νὰ μὴ λέγαμε τὸ ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὸν θάνατο. Γιὰ τὸν ἄνθρωπο!

Τῆς « ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»