Δευτέρα 6 Ιουνίου 2016

Ετικέτες

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

συγγνώμη, καθόλου δεν με εμπνέει η γερόντισσα Γαβριηλία..ποτέ μου δεν μπόρεσα να διαβάσω αυτό το βιβλίο, πάντα το παρατούσα, αυτού του είδους αγαπολογία μου θυμίζει κάτι από οικουμενισμό..

6 Ιουνίου 2016 στις 8:21 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Κι εγώ κάπως έτσι ένιωσα με το βιβλίο στην αρχή.. με ενοχλούσαν κάποια πράγματα όπως η παραμονή της στο Θιβέτ, η συναναστροφή και συμμετοχή σε λατρευτικές συνάξεις ετερόδοξων ευαγγελιστών στην Ευρώπη, η φιλία της με βουδιστές μοναχούς οι οποίοι μάλιστα της έγραφαν ότι υπήρχε αντιστοιχία στον τρόπο ύπαρξης και ασκητικότητας χριστιανικού και βουδιστικού μοναχισμού.
Κάποιες φορές προσπάθησα να το διαβάσω και το άφηνα. Τελικά φτάνοντας στα λόγια της, είδα την μεγάλη αγάπη της για τον Χριστό, και την σοφία που είχε σε πολλά θέματα όπως τα μυστήρια της ζωής, του ανθρώπινου πόνου, της αδικίας, της παιδείας του Θεού κτλ..
Δεν μπορώ να την απορρίψω θεωρώντας ότι προωθεί μια αγαπολογία οικουμενιστικού τύπου.. Αυτά που έλεγε τα ζούσε..
Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή, ο πλανήτης συγκλονίστηκε από 2 Παγκόσμιους πολέμους με εκατομμύρια νεκρούς.. Η ανθρωπότητα έζησε το πρωτοφανές σοκ της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα. Αμέσως μετά από αυτή τη φρίκη όλοι επιζητούσαν την ειρήνη, δημιουργήθηκε ο ΟΗΕ ( υποτίθεται γι΄αυτόν το σκοπό), και το Π.Σ.Ε. Το γενικό αίτημα ήταν η ειρηνική συνύπαρξη και η αλληλοπεριχώρηση . Δυστυχώς άνοιξε ο δρόμος για τον οικουμενισμό, ο οποίος ακόμα σήμερα εξελίσσεται..
Η γ.Γαβριηλία μετά το θάνατο της μητέρας της ενώ είχε δικό της ιατρείο και χρήματα, τα εγκατέλειψε όλα και έφυγε απένταρη για την Ινδία αφημένη απόλυτα και πλήρως στα Χέρια του Θεού. Αυτό ήταν ήδη μια μεγάλη υπαρξιακή υπέρβαση αντίστοιχη με αυτή των ασκητών.
Μέσα στη ζούγκλα διακονούσε σ΄ενα "λεπροκομείο" (ουσιαστικά κάποιες καλύβες στις οποίες έμπαιναν τίγρεις και φίδια και είχε κινδυνέψει πολλές φορές), ακρωτηριάζοντας όλη μέρα προσευχόμενη, νεκρές σάρκες λεπρών.
Έφερε στον Χριστό πολλούς ανθρώπους και στην Ινδία αλλά και στο Θιβέτ, στο οποίο ήταν τότε μόδα να έρχονται πολλοί Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι νέοι, για να γνωρίσουν τον Δαλάι Λάμα και να "φωτιστούν"από την "θιβετιανή σοφία". Ένα βράδυ στο Θιβέτ την τύφλωσαν με δαιμονικές επικλήσεις αλλά ο Θεός δεν την άφησε επανέφερε την όρασή της, και την άλλη μέρα την έδιωξαν.
Νομίζω ότι δεν πρέπει να την κρίνουμε αυστηρά ούτε με τα σημερινά δεδομένα που ο οικουμενισμός πλέον σαρώνει τα πάντα. Να την δούμε στο πλαίσιο της εποχής της, με την μεγάλη και γνήσια αγάπη και αφοσίωση στον Χριστό, και την αξιοθαύμαστη "επαναστατική" πλήρη παράδοση στα Χέρια Του, τη βίωση της αληθινής "εν Χριστώ' ελευθερίας από τα πάντα ακόμα και από το ένστικτο της επιβίωσης.Και να ωφεληθούμε από τα λόγια της.
Να πω ακόμα ότι το βιβλίο το έγραψε άλλη μοναχή και έχει δώσει τη δική της οπτική και χαλαρή αντίληψη. Αμιγώς τα λόγια της γερόντισσας, ξεκαθαρίζουν περισσότερο τι πίστευε κυρίως για τα θέματα των αιρέσεων.

6 Ιουνίου 2016 στις 9:25 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

σωστά όλα αυτά, απλά δεν με αναπαύει εμένα το στυλ. Μου το χάρισαν το βιβλίο και δεν το "κατάφερα", κάτι μέσα μου δεεεν..Ούτε θέλω να είμαι αυστηρή μαζί της ούτε την κρίνω. Είναι τα γνωστά "συμπεράσματα" που βγάζουμε, ένα κλικ πριν την κατάκριση. Τελικά είναι τί του ταιριάζει καθενός, ποια είναι τα σημεία εκκίνησης του, κλπ. Η τάδε μοναχή νομίζω κιόλας αποσχηματίστηκε, δεν ξέρω αν είναι σίγουρο ότι το έγραψε εκείνη (είναι;) Έχουμε, εξ'άλλου, και είχαμε τόσες γερόντισσες και γέροντες κοντά μας που ορθοτομούν τον λόγο της Αληθείας, ε δεεν μπορώ 500 σελίδες βιβλίο με ελαφρώς γλυκανάλατο-κατ'εμέ-στυλ. Γερόντισσα Ακυλίνα Σίψας= λίγα λόγια και σταράτα, και αν τύχαινε να σου πει και τίποτε, πήγαινες τοίχο-τοίχο μετά!Ο θηλυκός Παϊσιος που την λέγανε στο Όρος.και τόσοι άλλοι, etc, etc, etc! που έλεγε και ο Γιούλ Μπρύνερ στο "ο Βασιλιάς κι εγώ"..έχω θέμα με την πλάνη, γενικότερα, φύλαγε τα ρούχα σου να τά'χεις όλα.
προτιμώ σαφέστατα, τους fous de Dieu (κατά Χριστόν σαλούς)
αυτά
Σας ασπάζομαι Φαίδων
Φ.Τ.

6 Ιουνίου 2016 στις 11:29 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

To καλό με την γερόντισσα ήταν ότι είχε "πιάσει" τη ρίζα, την αιτία του κακού που ήταν η άγνοια του Κυρίου.Όπως και άλλοι γέροντες (Άγ. Πορφύριος κ.α.) δεν μιλούσε με ηθικολογίες μόνο για την ανάγκη να γνωρίσουμε τον Χριστό. Το φυσικό επακόλουθο είναι όπως έλεγε να Τον αγαπήσουμε, να υποτιμήσουμε τα γήινα και να τα βλέπουμε με περιφρόνηση και απαξίωση. Έβλεπε τον αμαρτωλό όχι σαν παραβάτη αλλά σαν τραγικό θύμα του πνευματικού σκοταδιού του. Υπάρχει στο βιβλίο και μια περίπτωση συνομιλίας με ομοφυλόφιλο.Θεωρούσε ότι δεν έχει νόημα σε ανθρώπους που δεν έχουν επίγνωση του Κυρίου, να κάνεις ένα κήρυγμα του τύπου "Εκκλησιαζόμαστε; Τηρούμε τις νηστείες; Τηρούμε τα "εντεταλμένα" κτλ.. όπως ακούμε καμιά φορά.. χωρίς να αναφέρεται καν η λέξη Χριστός.. ενώ θα έπρεπε όλα να ξεκινούν και να τελειώνουν με αυτό.Όπως έλεγε, πως να πεις για διάφορα "πρέπει", σ΄έναν άνθρωπο γεμάτο προβλήματα; Τον "φορτώνεις" με ένα επιπλέον "βάρος" ( έτσι το αντιλαμβάνεται σαν μια ακόμα υποχρέωση ανάμεσα σε όλες τις υπόλοιπες). Όπως είπε ο Κύριος στους Φαρισαίους "Φορτώνετε φορτία δυσβάσταχτα τους ανθρώπους" και στους ανθρώπους είπε "Έλθετε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι και Εγώ θα σας αναπαύσω".Έλεγε ότι όλα ξεκινούν και τελειώνουν από το αν αγαπάς κάτι, και πόσο το αγαπάς. Είναι ο δρόμος για να γνωρίσεις την αλήθεια που θα σε ελευθερώσει, αυτό τόνιζαν και οι γέροντες.

7 Ιουνίου 2016 στις 1:55 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

"Εκείνος που, για να πιστέψει και αγαπήσει το Θεό, ζητά θαύματα, δεν έχει αρχοντιά. Για το Θεό αυτό έχει αξία και "μετρά":Το να αγαπήσει ο άνθρωπος το Θεό, μόνο και μόνο, επειδή είναι αγαθός". άγιος Παϊσιος ο αγιορείτης.
Εμένα αυτό με αγγίζει πιότερο..
μη κάνουμε κι εμείς σαν:"λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. μεμέρισται ὁ Χριστός; μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε;"
Γνωρίζω λίγους ανθρώπους που κολύμπησαν στην χάρη του Θεού παιδιόθεν, γιατί ζήσανε μέσα σε ευλογημένες οικογένειες..κι ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί, για να λάμπουν σε όλους μας σαν παραδείγματα. Στους περισσότερους από εμάς, έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι για να μπούμε στο νόημα -αν μπήκαμε τελικά! Ομοφυλόφιλοι; πρέπει; νηστείες; καθωσπρεπισμός; τιν τουτ; Αν πάσχω από ηθικισμό, ταπεινοφάνεια (παίζει πολύ αυτό ε;;),ανθρωποκεντρισμό και δεν καταθέτω τα "σα εκ των σων"από αγάπη στον Χριστό μου, τότε τι; κάτι λάθος. φτου κι απ'την αρχή. Ευτυχώς που ο Χριστός μου μου δίνει το περιθώριο να ξανασηκωθώ.

7 Ιουνίου 2016 στις 3:10 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Η μόνη πραγματική δύναμη ανακαίνισης του ανθρώπου είναι η γνώση της Aγάπης και Άκρας Ταπείνωσης του Θεού μας και "η δική μας ντροπή και το φιλότιμο" όπως έλεγε ο Άγιος Παίσιος που επακολουθεί. Τίποτα μα τίποτα άλλο. Όποιος διανύει αυτό το δρόμο μέσω άλλων πραγμάτων (συνήθειας φόβου ή συμφέροντος) παραμένει ατελής.. βλέποντας σκιές πνευματικών καταστάσεων οι οποίες είναι παραμορφωμένες.. Μπορεί να ακούγεται κοινότυπο και συνηθισμένο.. συνήθως μας εξιτάρουν οι αγώνες και τα μεγάλα κατορθώματα των ασκητών.. Οι ασκητές όμως έφτασαν σε τέτοια αυταπάρνηση και τέτοια μέτρα αγγελικής ζωής, αφού πρώτα γνώρισαν τον Κύριο ως Απόλυτη Αγάπη και Άκρα Ταπείνωση, και γεύτηκαν την Χάρη του Αγίου Πνεύματος.Όπως λέει ο Γ. Σωφρόνιος μπροστά στην θέα του Τέλειου Πρωτότυπου ο άνθρωπος έρχεται σε επίγνωση του εαυτού του και σε αληθινή μετάνοια, εκ βάθρων της όλης ύπαρξής του, και η καρδιά του αφήνει τον "κόσμο".
Στην παραβολή του ασώτου βλέπουμε αρχικά μια απλή μεταμέλεια επειδή "χάνεται από την πείνα". Επιστρέφει από φόβο μην πεθάνει δεν ξέρει τι θα συναντήσει δεν γνωρίζει τον Πατέρα ελπίζει στην καλύτερη περίπτωση ότι θα τον δεχτεί σαν δούλο. Η αληθινή μετάνοια (μεταβολή του νοός), ξεκινάει όταν ο Πατέρας τον καταφιλεί στον τράχηλο, του δίνει την στολή την πρώτη και τον Μόσχο τον σιτευτό.
Αυτή είναι η πορεία είτε ζήσαμε σε πιστή είτε όχι οικογένεια.Δεν είναι ανάγκη να κάνει κάποιος φοβερά πράγματα στη ζωή του για να νιώθει την διαρκή εσωτερική ανάγκη της μετάνοιας και των δακρύων.Αρκεί η επίγνωση της Αγαθότητας και Ταπείνωσης του Θεού από την μια, και η συναίσθηση της αμαρτωλότητας του όλου Αδάμ από την άλλη.

Γ. Σωφρόνιος:
"Οι Πατέρες λέγουν ότι η συναίσθηση της αμαρτίας είναι μέγα δώρο του Ουρανού ανώτερο της οράσεως αγγέλων. Καταυγασθέντες υπό του Θεού, και οδηγηθέντες εις νέαν άγνωστον και υψηλήν οδόν συναντώμεν δύο μεγαλειώδεις βαθμίδας: Το όνομα της μιας είναι "άδης μετανοίας" της άλλης "άδης αγάπης". Η μετάνοια συνδέεται μετά των δύο Εντολών. Πρώτη και μεγάλη "Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της ψυχής σου.."

Μέμφομαι εμαυτόν δια παν κακόν διότι δεν υπάρχει εν τω κόσμω άπαντι αμαρτία την οποίαν δεν διέπραξα έστω και στιγμιαίως αδιόρατα δια του νοός μου. Αυτή η δυνατότης τοιαύτης κινήσεως του πνεύματός μου αποτελεί ένδειξη της αμαρτωλότητός μου. Κανείς δεν είναι ελεύθερος εκ της εξουσίας των λογισμών.Οσάκις ο άνθρωπος προσφέρει προσευχήν ουχί ως αμαρτωλός η προσευχή αυτού δεν φτάνει εις τον θρόνον Αυτού.

Κατά την επί δεκαετίας διακονίαν μου ως πνευματικού, παρετήρησα μετά λύπης ότι σπάνιοι είναι οι άνθρωποι οι κατανοούντες εν αισθήσει καρδίας την αληθινήν φύσιν της αμαρτίας. Οι πλείστοι παραμένουν επί του επιπέδου της ανθρώπινης ηθικής και αν ποτέ αρθούν υπεράνω αυτής πράττουν και τούτο πάλιν ανεπαρκώς.

Μόνο όποιος γνώρισε το Άγιον Πυρ της Θείας Αγάπης, αγωνίζεται όπως παραμείνει εν τη χαρισματική ταύτη καταστάσει. Και αν διαπράξη οτιδήποτε είτε μόνον δι΄εσωτερικής κινήσεως, όπερ συνεπάγεται εξασθένησιν της θείας Χάριτος τότε αυτή η μείωση αποτελεί ένδειξιν παρρεκλίσεως εκ της εντεταλμένης δικαιοσύνης.
Και όσο μεγαλύτερη ήτο η Χάρις κατά τας ώρας της επισκέψεως του Αγίου Πνεύματος, τοσούτον οδυνηροτέρα και βαθυτέρα γίνεται η Μετάνοια."

7 Ιουνίου 2016 στις 7:37 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Κράτει τον νουν σου εις τον Άδην, και μη απελπίζου..
Ευχαριστώ πολύ για την ανάρτηση, την θεολογική τοποθέτηση και την "κάθαρση".
Δόξα τω Θεώ
Φ.Τ.

7 Ιουνίου 2016 στις 8:58 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ κι εγώ.Ο Θεός να μας φωτίζει..

8 Ιουνίου 2016 στις 8:58 π.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)