Το Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών) είναι «χριστιανική»
οργάνωση η οποία έχει ως, μακροχρόνια πλέον, εργασία («κόψε-ράψε» ή
«ράβε ξήλωνε») τον διάλογο μεταξύ των θρησκειών προς μια σύντμηση των
δογμάτων, ώστε να γεφυρωθούν τα χάσματα μεταξύ των χαρακτηρίζοντάς τα ως
πεπερασμένα και αναχρονιστικά (βλ. άποψη γνωστού αγαπολόγου Ορθόδοξου
κληρικού των ερτζιανών «οι Άγιοι και Πατέρες δογμάτισαν για την εποχή
τους!!!), με τελικό σκοπό την «χριστιανική» ενότητα, σε πρώτη φάση
κι έπειτα σε παγκόσμιο θρησκευτικό επίπεδο, ώστε να συνδράμει η
«εργασία» του αυτή, την εφαρμογή υπό αντίχριστων ανθρώπων του
«στησίματος» της νέας παγκόσμιας σκηνής.
Αυτό σημαίνει αλλοίωση της Αλήθειας (ένας Χριστός μπαλωμένος με χίλια μπαλώματα, όσα και οι «εκκλησίες», ένας Χριστός αλλότριος Εκείνου, του Ευαγγελίου, ένας Χριστός κεχρισμένος από τα λύματα των δογμάτων των θεοσοφιστών της Νέας Εποχής, της εποχής του Υδροχόου).
Τούτο είναι και ο οικουμενισμός, η εντατική, αν και μακροχρόνια, εργασία για συγκρητισμό των δογμάτων την Μίας, Αγίας και Καθολικής Εκκλησίας μετά των κακοδοξιών των αιρετικών της Δύσεως και των σατανικών διδασκαλιών της Άπω και Μέσης Ανατολής, ώστε να δημιουργηθεί η «νέα» θρησκεία κατ’ απαίτησιν του παγκοσμιοποιημένου καθεστώτος, η Πανθρησκεία.
Αυτό σημαίνει αλλοίωση της Αλήθειας (ένας Χριστός μπαλωμένος με χίλια μπαλώματα, όσα και οι «εκκλησίες», ένας Χριστός αλλότριος Εκείνου, του Ευαγγελίου, ένας Χριστός κεχρισμένος από τα λύματα των δογμάτων των θεοσοφιστών της Νέας Εποχής, της εποχής του Υδροχόου).
Τούτο είναι και ο οικουμενισμός, η εντατική, αν και μακροχρόνια, εργασία για συγκρητισμό των δογμάτων την Μίας, Αγίας και Καθολικής Εκκλησίας μετά των κακοδοξιών των αιρετικών της Δύσεως και των σατανικών διδασκαλιών της Άπω και Μέσης Ανατολής, ώστε να δημιουργηθεί η «νέα» θρησκεία κατ’ απαίτησιν του παγκοσμιοποιημένου καθεστώτος, η Πανθρησκεία.
Μάγδα Παλαιολόγου
2 σχόλια:
Από την εγκύκλιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου το 1920
«Οὕτω δέ τῆς εἰλικρινείας καί τῆς ἐμπιστοσύνης πρό παντός ἀποκαθισταμένης μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν, νομίζομεν δεύτερον ὅτι ἐπιβάλλεται ἴνα ἀναζωπυρωθῇ καί ἐνισχυθῇ πρό παντός ἡ ἀγάπη μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν, μή λογιζομένων ἀλλήλας ὡς ξένας καί ἀλλοτρίας, ἀλλ΄ ὡς συγγενείς και οἰκείας ἐν Χριστώ καί "συγκληρονόμους καί συσσώμους της επαγγελίας του Θεού εν τω Χριστῷ"». Τα παραπάνω είναι δυνατό να επιτευχθούν
α) με την αποδοχή ενός ΄΄ἑνιαίου ἡμερολογίου΄΄, β) ΄΄τῆς ἀνταλλαγῆς ἀδελφικῶν γραμμάτων κατά τάς μεγάλας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἑνιαυτοῦ ἑορτάς΄΄, γ) ΄΄διά τῆς οἰκειοτέρας συσχετίσεως τῶν ἑκασταχού εὑρισκομένων ἀντιπροσώπωντῶν διαφόρων Ἐκκλησιῶν΄΄, δ) με την επικοινωνία των Θεολογικών Σχολών και των αντιπροσώπων της Θεολογικής Επιστήμης των εκκλησιών, ε) με την ανταλλαγή σπουδαστών, στ) ΄΄διά τῆς συγκροτήσεως παγχριστιανικῶν συνεδρίων πρός ἐξέτασιν
ζητημάτων κοινοῦ πάσαις ταῖς Ἐκκλησίαις ἐνδιαφέροντος΄΄,
ζ) ΄΄διά τῆς ἀπαθοῦς καί ἐπί τό ἱστορικώτερον ἐξετάσεως τῶν δογματικῶν διαφορῶν΄΄,
η) ΄΄διά τοῦ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ τῶν κρατούντων ἐν ταῖς διαφόροις Ἐκκλησίαις ἠθῶν καί ἐθίμων΄΄.
Η ιδρυτική διακήρυξη του Π.Σ.Ε. αναφέρει ανάμεσα σε πολύ χειρότερα από αυτά της Εγκυκλίου, ότι οι "εκκλησίες" θα πρέπει να είναι έτοιμες ενώπιον των κοινών στόχων να χαλαρώσουν την αυστηρή ατομική δογματικότητα, να κάνουν έκπτωση στα δόγματα.
Αυτή η "ανταλλαγή σπουδαστών" εξαφάνισε την πατερική θεολογία.
Δημοσίευση σχολίου