Οι εχθροί της Εκκλησίας και οι ερευνητές του κόσμου δίνουν πολιτική διάσταση στην εικονομαχία και την αναστήλωση των εικόνων. Την θεωρούν προσωπική νίκη του μοναχισμού και επικράτηση πολιτική των μοναχών πάνω στα πολιτικά και εκκλησιαστικά πράγματα. Την εικονομαχική διάθεση των αυτοκρατόρων την μακαρίζουν ως αντίσταση του πολιτικού κόσμου στην δύναμη της Εκκλησίας. Η αλήθεια είναι πώς μετά την λήξη της εικονομαχίας, οι Μοναχοί επικράτησαν και στα λειτουργικά και στο τυπικό και στα εκκλησιαστικά πράγματα. Κάτι τέτοιο όμως το είχαν κερδήσει όχι με την βία, αλλά με τα πάθη, τις διώξεις, την σταθερή ομολογία τους, τις εξορίες, τις φυλακίσεις και τον θάνατο τους πολλές φορές. Και αυτό πέρασε στον λαό και την ιεραρχία ως συνείδηση και απόδοση τιμής προς εκείνους.
Η εικονομαχία και η αναστήλωση των Εικόνων και όλη αυτή η φασαρία και η θεολογία πού διαμορφώθηκε εκατέρωθεν , δεν ήταν σύμπτωμα και αντίλογος 100 χρονών. Η εικονομαχία είναι η πιό παλιά αίρεση στην Εκκλησία. Ξεκινά από τον γνωστικισμό και τον μανιχαϊσμό. Σε δοξασίες και αιρέσεις παλαιές και συγκρητιστικές οι οποίες χοντρικά απέρριπταν την δυνατότητα αγιασμού της ύλης, την θεωρούσαν βδελυκτή και δημιουργημα του σατανά και με διάφορους τρόπους υποβάθμιζαν ή και αρνούνταν ακόμα την Σάρκωση του Χριστού. Ήδη από τους αποστολικούς χρόνους, η Εκκλησία θεωρεί αυτόν πού αρνείται την σάρκωση ως Αντίχριστο.Οι ύμνοι της Κυριακής της Ορθοδοξία καθαρά αποκαλούν τους εικονομάχους μανιχαϊστές. Σαν να είχε επιβιώσει αυτή η σέχτα ως τα βυζαντινά χρόνια, γιατί η ιδεολογία τους επιβίωσε στους εικονομάχους.Η Εκκλησία λοιπόν από τον γνωστικισμό,τους πλατωνικούς, έως τον μονοφυσιτισμό και την επιρροή του ισλάμ, πού μόλις γεννιόταν είχε να αντιπαλέψει τους εικονομάχους, πού σταθερά μέσα στους αιώνες, εκφράζονταν σε πολλές μορφές και δοξασίες. Ήταν λοιπόν η σύγκρουση δύο κόσμων: του Θεού σαν ιδέα και πνεύμα και φάντασμα και του Θεού πού σαρκώθηκε και έγινε άνθρωπος. Από τον καιρό των Αποστόλων η τιμή της Εικόνας ήταν δεδομένη και δηλωτική της σαρκώσεως του Χριστού, ενώ οι χριστιανοί χρησιμοποιούσαν υλικά στοιχεία για την λατρεία τους, τα οποία θεωρούσαν αγιασμένα με πρώτα τα θεοπαράδοτα Άρτον και Οίνον.Αυτά λοιπόν πού η Εκκλησία θεωρούσε δεδομένα, κάποιοι τα θεωρούσαν βδελυκτα. Η ειδωλολατρία αυτή του πνεύματος είχε και τον αντίποδα της. Ήταν οι εικονολάτρες πού λάτρευαν το ξύλο, το χρώμα και τα συστατικά της εικόνας και τα έκαναν φυλαχτά, μεταλαμβάνοντας τα ακόμα ως αγίασμα. Αυτή ήταν η υλική διάσταση της ειδωλολατρίας και της αίρεσης. Ο παγανισμός πού δεν λείπει από καμία θρησκεία και από καμιά εποχή.
Η ορθοδοξία δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να θέσει έναντι όλων αυτό πού παρέλαβε από τον Κύριο: Η τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει, εικονίζουμε τον Χριστό γιατί ο ίδιος σαρκώθηκε, προσκυνούμε όχι άνθρωπο, αλλά Θεάνθρωπο Λόγο εσαρκωμένο, λατρεία αποδίδουμε στον Θεό, τιμή στους αγίους.
Αυτή ήταν η προσφορά της Εκκλησίας στον κόσμο. Η ορθοδοξία σχετικά με τον Θεό και την δυνατότητα αγιασμού της ύλης.Ή απαλλαγή του κόσμου και από την χυδαία ειδωλολατρία και από τα πλατωνικά φιλοσοφήματα πού καταδυναστεύουν και υποτιμούν άνθρωπο και κόσμο. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν και επιμένουν σε διαλεκτικές θεωρήσεις της ιστορίας και νεομανιχαϊσμούς, καλής και κακής φιλοσοφίας,καλών και κακών προσώπων και ρευμάτων, ας παραμένουν στα ιδεολογήματα τους.
π. Παντελεήμων Κρούσκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου