Μια φορά κ'ένα καιρό υπήρχε μια ιστορία ότι ο διάβολος αποφάσισε να
παρατήσει τη δουλειά του και έβγαλε σε πώληση όλα του τα εργαλεία για όποιον είχε λεφτά να τα αγοράσει.
Εκείνη τη νύχτα λοιπόν που έκανε το ξεπούλημα είχε παρατάξει όλα τα
εργαλεία ελκυστικά.
Ηταν ένας σιχαμένος σωρός με πολύ - κακεντρέχεια, δόλο, μίσος, ζήλεια, απάτη - και το καθένα είχε μια ταμπελίτσα με την τιμή.
Λίγο πιο κει από τα υπόλοιπα ήταν ξαπλωμένο και ένα φαινομενικά αβλαβές σφηνοειδές εργαλείο, πολύ ξεθωριασμένο και το οποίο είχε την πιο μεγάλη τιμή από όλα τα άλλα.
«Τι είναι αυτό;» ρώτησε κάποιος τον διάβολο.
«Αυτό είναι η απελπισία - η απογοήτευση» απάντησε.
«Και γιατί έχει τόσο μεγάλη τιμή;» ρώτησε ο ενδεχόμενος πελάτης.
«Γιατί», είπε ο διάβολος, «μου είναι πιο χρήσιμο από ότι τα υπόλοιπα.
Μπορώ να χώνω τη μύτη μου και να μπαίνω μέσα σε ένα άτομο με αυτό όταν όλα τα άλλα είναι άχρηστα και δεν μπορώ να τον πλησιάσω.
Όταν μπω μέσα σε αυτό το πρόσωπο μπορώ να τον χρησιμοποιήσω όπως μου αρέσει γι' αυτό είναι τόσο ξεθωριασμένο, το χρησιμοποιώ σχεδόν σε όλους μια και πολύ λίγοι άνθρωποι ξέρουν ότι μου ανήκει.»
Είναι προφανές και δεν χρειάζεται να πω ότι η τιμή ήταν τόσο μεγάλη που κανείς δεν μπόρεσε να το αγοράσει.
Και γιαυτό το χρησιμοποιεί ακόμη...
3 σχόλια:
Πολύ ωραίο Τρελογιάννη..
Αόρατος Πόλεμος Αγίου Νικοδήμου
Κάνε εκείνα που σου είπα στο κστ΄ κεφάλαιο του πρώτου μέρους, δηλαδή όλες τις φορές που θα δής τον εαυτό σου να πέφτη σε κάποιο ελάττωμα από τα συγγνωστά, μικρότερο ή μεγαλύτερο και χίλιες φορές την ημέρα να το κάνης αυτό και πάντοτε με την θέλησί σου και εν γνώσει σου, μη συγχισθής με ενοχλητική λύπη και μη ταραχθής, ούτε να χάνης πολύ καιρό εξετάζοντάς το, αλλά αμέσως γνωρίζοντας εκείνο που έκανες, ταπεινώσου, και βλέποντας την αδυναμία σου, να στραφής με αγάπη στον Θεό σου και με το στόμα ή και με τον νού, να πής προς αυτόν:
«Κύριέ μου, εγώ έκανα σαν αυτός που είμαι. Και από εμένα δεν μπορούσε κανείς να περιμένη τίποτε άλλο, παρά αυτά τα ελαττώματα και άλλα ακόμη. Και δεν θα παρέμενα μόνο σ αυτά, αν δεν ήταν η αγαθότητά σου να με βοηθή και να μη με εγκαταλείπη. Σ ευχαριστώ γι αυτό, γιατί με ελευθέρωσες, και πονώ για εκείνο που έκανα, μη ανταποκρινόμενος στην χάρι σου. Συγχώρεσέ με και δος μου την χάρι ώστε να μη σε λυπήσω πλέον, και να μη με χωρίση κανένα πράγμα από σένα, τον οποίον πάντοτε θέλω να υπηρετώ και να υπακούω». Και αφού κάνης αυτό, μη χάνης τον καιρό να σκέπτεσαι ή να νομίζης ότι ο Θεός δεν σε συγχώρεσε. Αλλά με πίστι και ανάπαυσι προχώρα μπροστά, ακολουθώντας πάντοτε τα συνηθισμένα σου γυμνάσματα, σαν να μην έπεσες σε κανένα σφάλμα.
Αυτό πρέπει να το κάνης όχι μία φορά, αλλά αν είναι ανάγκη και εκατό φορές, και σε κάθε στιγμή και με τόσο θάρρος και ανάπαυσι την τελευταία φορά, όπως και την πρώτη. Γιατί με τον τρόπο αυτόν τιμάς πολύ την αγαθότητα του Θεού, τον οποίο πάντοτε οφείλεις να εννοής ότι είναι όλος αγαθός και απείρως σπλαγχνικός και περισσότερο από εκείνο που μπορείς εσύ να σκεφθής. Και έτσι δεν θα εμποδισθή ποτέ η πρόοδός σου και η υπομονή σου και η πορεία σου προς τα εμπρός. Γι αυτό μη χάνης τον καιρό σου άδικα και τον καρπό.
Εκεινος που ειναι ακριβης εξεταστης των λογισμων
Ειναι και πραγματικος εραστης των εντολων.
Η ψυχη του εμπαθους βγαζει απο το αποθεμα προς τα εξω
Τους πονηρους λογισμους αφου ειναι εργοστασιο πονηρων
Και ακων σκεψεων.
Καλημερα!
Aκριβώς γι΄αυτούς τους "εραστές των εντολών" μιλάει ο Άγιος Νικόδημος σ΄αυτό το κεφάλαιο. Για τους επιμελείς εξεταστές, γι΄αυτό εξηγεί ότι αναφέρεται σε "συγγνωστά ελαττώματα" (όπως τα χαρακτηρίζει).
Ο διάβολος προσπαθεί να ρίξει σε απελπισία όχι μόνο αυτούς που έχουν πέσει σε μεγάλη αμαρτία (όπως π.χ. τον Άγιο Ιάκωβο τον ασκητή), αλλά και όλους όσοι με την Χάρη του Χριστού αγωνίζονται και δεν αυτοδικαιώνονται (υποκριτικά όπως ο Φαρισαίος) από τα καλά τους έργα. Γιατί ξέρουν ότι "πάσα η δικαιοσύνη ημών είναι ως ρυπαρόν ιμάτιον και ως ράκος αποκαθημένης".. Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης κάνει στην "Κλίμακα" λεπτομερή σκιαγράφηση της πτώσης μας και του κατακερματισμού της ψυχής μας. Διαλύει κυριολεκτικά τον Φαρισαϊσμό. Γι΄αυτούς λοιπόν που αναζητούν την "τελειότητα" (εννοούμενη ως διαρκή άνοδο στα πλαίσια της πνευματικής ζωής), δηλ. τους επιμελείς εξεταστές, δίνει ο Άγιος αυτές τις πνευματικές κατευθύνσεις.
Σε άλλο κεφάλαιο αναφέρεται στους αμετανόητους που συνεχώς αναβάλλουν να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με την αλήθεια, και ουσιαστικά κρύβονται (από τον εαυτό τους και τον Θεό) όπως ο Αδάμ μετά την παράβαση. "Την φωνή σου άκουσα, και φοβήθηκα, γιατί είμαι γυμνός και γι αυτό κρύφτηκα". Μέσα σε τρεις λέξεις όλη η ανθρώπινη πτώση. Επίγνωση πνευματικής γυμνότητας, φόβος και απόκρυψη από τον Θεό.. σε διάφορετική κλίμακα στον καθένα. Αυτές οι αντιδράσεις αλλάζουν όσο γνωρίζουμε τον Θεό. Όπως και ο άσωτος που από την απλή μεταμέλεια επειδή "χανόταν από την πείνα", έφτασε στην αληθινή μετάνοια όταν γνώρισε την εκτός ορίων αγάπη και αποδοχή του Πατέρα.
Καλημέρα και από μένα.
Δημοσίευση σχολίου