Ο "Γέρων μητροπολίτης Περγάμου" Ιωάννης Ζηζιούλας διαπράττει ένα σημαντικό ιστορικό φάουλ, όταν βάζει τον "πρώτο" πάνω απο τη Σύνοδο, δηλαδή τον Πρόεδρο πάνω από το Σώμα των Επισκόπων! Σε ποια οικουμενική σύνοδο ίσχυσε αυτό, μπορεί να μας πει; Και παραποιεί με τόσο θράσος την εκκλησιαστική ιστορία, δίχως κανείς να του φέρει αντίρρηση, είναι απίστευτο!
Αφήνω τα υπόλοιπα με την ετερότητα στην Αγία Τριάδα, όπου ξεφεύγει σε παραλήρημα, που δεν είναι ούτε φιλοσοφικό, ούτε θεολογικό, αλλά μόνο trash....
Και αυτός ο άνθρωπος, με αυτές τις ιδεοληψίες και τις εμμονές, θεωρείται από μερικούς ως ο "μέγιστος εν ζωή ορθόδοξος θεολόγος"; Ενώ σερβίρει δευτεροβατικάνεια θεολογία και φτηνής εκδοχής υπαρξισμό, ντυμένο με χριστιανικά ράκη...
Ας ευχηθούμε νά βρεθεί πάλι ένας Αγιος Νικόλαος νά αστράψει ένα χαστούκι...
Ας ευχηθούμε νά βρεθεί πάλι ένας Αγιος Νικόλαος νά αστράψει ένα χαστούκι...
1 σχόλιο:
Με βάση αυτή την παραληρηματική φτηνολογία του "στιβαρού θεολογικού βραχίονος" περί "ελευθερίας" και "αξιοπρέπειας" του προσώπου και τα τοιαύτα άκρως "πρωτότυπα", ακυρώνεται και όλη η ιεραποστολική διάσταση της Εκκλησίας. Διότι αν σεβαστείς την "ετερότητα" του άλλου, γιατί να θελήσεις να τον κάνεις χριστιανό και δη Ορθόδοξο; Του βλάπτεις την "ετερότητα". Γι'αυτό και δεν υπάρχει χώρος για μετάνοια στο ζηζιούλειο σαθρό οικοδόμημα. Είναι μία "Ορθοδοξία πολυτελείας", γκουρμέ, απευθυνόμενη σε μεγαλοαστούς ή wannabe μεγαλοαστούς (η καραφλή πατρινιά τραγουδιάρα με το ιδιωτικό βλογκάκι ανήκει στη δεύτερη κατηγορία). Μία "θρησκεία" της "καλής κοινωνίας", χωρίς ουσία, αλλά με πολλή πολλή "ομορφιά", με "κάλλος", με ολίγον από Ελύτη φυσικά, με μία ρήση του Αλεξανδρινού, με ένα στίχο από ποίημα του πρωτοπρεσβυτέρου και ποιητή Παναγιώτη Καβουρδίστρια. Και δίπλα στην Εκκλησία που "θητεύει μανικώς στην ομορφιά" (ααααχ....) έχουμε ένα χώρο για διαλογισμό, παραδίπλα έναν για τζαμί, έναν για γιόγκα, έναν για τον εκστατικό στροβιλισμό των δερβίσιδων, έναν για μια ρωμαιοκαθολική λειτουργία και πάει λέγοντας. Ετερότητα, αγαπητοί, σεβαστείτε την ετερότητα του προσώπου. Και την ιερότητα της κτίσης (ως ευχαριστίας, βεβαίως)... Αχ, πώς να την αντέξεις τόση αλήθεια, όπως λέει μία φιλοθεάμων μεγαλοκυρία στο "Αστερίξ και η χύτρα"...
Η πατρινιά καραφλή τραγουδιάρα τρελαίνεται για τον "Γέροντα" όχι επειδή καταλαβαίνει τις μπερδεμένες σκέψεις του περί του ακριβούς τρόπου γἐννησης του Υιού εκ του Πατρός και του θελήματος του Πατρός, το οποίο μόνον, ίσως, ο ίδιος ο "Γέρων" έγνω (εδώ βρίσκεται και η απάντηση στο βιβλικό ερώτημα: Νουν Κυρίου τις έγνω;...). Αλλα΄επειδή ο "Γέρων" θέλει μόνο την ιεραρχία να βρίσκεται μέσα στην εκκλησία, άντε και μερικούς υψηλού επιπέδου και μόνον (ο χύδην όχλος, ο λαουτζίκος, να πάει στο παγκάρι να ρίξει τον οβολό του και να φύγει, να πάει αλλού...). Ποιος άλλος θα μπορούσε, άλλωστε, να εκπροσωπεί επαξίως ως στυλ μία τραγουδιάρα που γεμίζει τα καθίσματα της Οικίας Παλαιολόγου, ίσως και μερικές θέσεις ορθίων; Ουδείς, πλην του πολιού "Γέροντος"...
Δημοσίευση σχολίου