ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Ἦρθ’ ὁ Θεός καί φύτεψε, σ’ αὐτό ἐδῶ τό χῶμα,
τρεῖς ρίζες ἅγια θάματα, μία ἑληά, ‘να κλῆμα
καί μιά γαλάζια θάλασσα κι ἄλλα πολλά ἀκόμα…
μ’ αὐτές οἱ τρεῖς τους κάνανε, τήν γῆ αὐτήνα βῆμα,

γιά νά πατᾶ ὁ Ἕλληνας, νά φτάνει ὡς τ’ ἀστέρια,
νά συναντᾶ Τόν Πλάστη του, νά κοινωνεῖ μαζί Του
καί νά κρατᾶ τήν Τύχη του, μές τά δικά του χέρια
καί νά ‘ν’ αὐτός ἡ χώρα του κι ὁ Πλάστης του πνοή του.

Χρυσό λάδι βελούδινο κι αἷμα τῆς γῆς πορφύρα
καί μύριες ρότες πέλαγα, πού πάντα ταξειδεύουν
-καί τ’ Ἅγιο τό Βαγγέλιο μας καί γλῶσσα μας καί Μοίρα-
αὐτά εἶναι τά πλούτη μας, π’ οὐδέποτε τελεύουν.

Κι ἅμα ποτέ τελέψουνε, ‘πως λέει κι ὁ Ἑλύτης,
μία ἑληά νά ἔχουμε, ‘να κλῆμα καί μιά βάρκα,
ἀπ’ τήν ἀρχή ὁ Ἕλληνας, -τῆς γῆς αὐτῆς πολίτης-
στεριώνει τήν Ἑλλάδα του, μ’ ἴδια ψυχή καί σάρκα
Γ.Μ.