Ἀναδρομή στήν ἱστορία τοῦ λιβελογράφου....
Λόγος δ"
Ὁ π.Ἰ. Διώτης, μέ ἡλικία στήν ὁποία δέν ἐπιτρέπεται νά ξεχνᾶ τό «κοινόν τοῦ βίου χρέος», προκαλεῖ, ὅσους γνωρίζουν κραυγαλέες πτυχές τῆς ἱστορίας του, μέ τήν μνημόνευση τῶν τιμητικῶν διακρίσεων «τῆς ἐγνωσμένης Ἱερατικῆς τιμῆς» του, ὅπως ταπεινοφρονών γράφει.Ἐπειδή στό μεγάλο ταξίδι γιά τά ἐπέκεινα τῆς προσκαίρου ζωῆς τόν συμφέρει (ὅπως καί ὅλους μας) νά ἔχει συμπαραστάτη του τόν πρό αὐτοῦ ὁσίως κοιμηθέντα Γέροντα Σωφρόνιο, εἶναι ἀναγκαῖο, πρός αἰώνιο ὄφελός του, νά βοηθηθεῖ στήν συναίσθηση τῆς μεγάλης πτώσεώς του.
Τοῦ θυμίζουμε λοιπόν δυό τρία παλαιά γεγονότα, πού ἔχουν συνάφειες μέ τήν σύγχρονη ἀντιπνευματική μαχητικότητά του.
1. Στήν σύνταξη λιβελογραφημάτων ἔχει παρελθόν. Τό 1966 τύπωσε καί διένειμε λιβελογράφημα ἐναντίον τοῦ τότε ἱεροκήρυκος π.Αὐγουστίνου Καντιώτη, τό ὁποῖο εἶχε σχέση μέ τά «οἰκονομικά» τῶν ἐφημερίων τῶν μεγάλων ἐνοριῶν τῶν Ἀθηνῶν, τά «δικαιώματα» καί τό μεταθετό τῶν Ἐπισκόπων.
Ὁ π.Ἰ.Διώτης ὑπερασπιζόταν τά «οἰκονομικά» τῶν ἐφημερίων, τά «δικαιώματα» καί τό μεταθετό τῶν Ἐπισκόπων, καταφερόμενος ἐναντίον τοῦ ἱεροκήρυκος π.Αὐγουστίνου Καντιώτη. Ὁ π. Αὐγουστίνος φυσικά δέν τοῦ χαρίστηκε. Τοῦ ἔδωσε ἀπάντηση ἀνάλογη μέ τό λιβελογράφημά του μέσα ἀπό τίς στῆλες τοῦ περιοδικοῦ Χριστιανική Σπίθα (φ. 296, Σεπτέμβριος 1966). Συγκεκριμένα, ἀφοῦ ἀναφέρει τό ὄνομα τοῦ παπα-Διώτη, γράφει: «Ὁ ἱερεύς αὐτός, ὁ ὁποῖος πρό τινος προσεποιεῖτο τόν φίλον, αἴφνης ἐξιφούλκησεν ὁ γενναῖος ἐναντίον μας. Ἐκεῖνο τό σύνθημα “ΔΩΡΕΑΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ”, τό ὁποῖον ἔρριψεν ὁ ὑποφαινόμενος ἐν θρησκευτικῷ συλλαλητηρίῳ τῶν Ἀθηνῶν, καί τό ὁποῖον τόσην ἀπήχησιν εὗρε παρά τῷ Ἑλληνικῷ λαῷ, ἐτάραξε τάς καρδίας τῶν ἱερέων τῆς βαρείας βιομηχανίας τῶν μυστηρίων». Καί ἡ «τιμητική διάκριση» πού ἀπονέμει ὁ π. Αὐγουστῖνος στόν παπα-Διώτη, εἶναι ὅτι τόν κατατάσσει «εἰς τήν κατηγορίαν τῶν διαπρεπῶν ἐκπροσώπων τῆς βαρείας βιομηχανίας τῶν μυστηρίων».
Καί ἐπειδή ὁ π.Ἰ.Διώτης τότε, ὅπως καί τώρα, ὅσες ἀπαντήσεις κι ἄν εἶχε λάβει, καί μάλιστα πειστικότατες, πού κονιορτοποιοῦσαν τίς θέσεις του, αὐτός ἐπανελάμβανε, σάν νά μήν εἶχε γραφεῖ τίποτε, τά ἴδια, ὁ π. Αὐγουστίνος τοῦ ἔγραψε: «Πρός τί ἐπαναλαμβάνετε τά ἴδια; Πρός τί ὡς μικρόν παιδίον πιπιλίζετε διαρκῶς τίς ἴδιες καραμέλλες;».
2. Στήν πρώτη ἀνάρτησή μας γράψαμε ὅτι προσῆλθε ὡς «συνήγορος ἐνώπιον τῆς ἐκκλησιαστικῆς δικαιοσύνης σέ Κληρικό μέ ὁμόφιλο προσανατολισμό». Θυμήσαμε τό γεγονός γιά νά μήν εἶναι εὔκολος στόν χαρακτηρισμό ἁγίων ἀνθρώπων ὡς ἀνηθίκων. Αὐτός βέβαια (γιά τούς ἀδαεῖς) ἐξανίσταται στήν ἀπαντητική ἐπιστολή του, τήν γεμάτη ὕβρεις, οἱ ὁποῖες εἶναι γιά μᾶς εὐλογίες, καί γράφει: «Μέ κατηγοροῦν ἀκόμη οἱ χυδαῖοι ὑβρισταί μου ὅτι προσῆλθον εἰς τά Ἐκλησιαστικά Δικαστήρια ὡς συνήγορος ὁμοφυλοφίλου κληρικοῦ. Εἶναι διαστρεβλωταί τῆς πραγματικότητος». Ἡ ἱστορία ὅμως εἶναι καταγεγραμμένη. Μπορεῖ κανείς νά ἐνημερωθεῖ, γιά παράδειγμα, ἀπό τό περιοδικό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας «Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός» (τεῦχος 180 τοῦ 1988). Ἐκεῖ ἀναφέρεται ὅτι «ἔλαβε μέρος ὡς συνήγορος εἰς τά Συνοδικά Δικαστήρια ὑπέρ καταδικασθέντος Ἱερέως», ὁ ὁποῖος εἶχε καταγγελθεῖ «ἐπί κιναιδισμῷ καί μέ μάλιστα ἀποδεδειγμένα καί ἀδιάσειστα στοιχεῖα. Μέ φρικτές φωτογραφίες». Ὅπως εἶναι γνωστό ὁ τώρα λεγόμενος «ὁμόφιλος προσανατολισμός» τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ὀνομαζόταν «κιναιδισμός».
3. Πιάνεται ἀπό τόν τύπο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, πού ἵδρυσε στό Essex τῆς Ἀγγλίας ὁ Γέροντας Σωφρόνιος, μέ ἔγκριση τῆς προϊσταμένης του ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς, τύπος πού, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Γέροντας ἔλεγε, ἦταν ἀποτέλεσμα ἀνάγκης σέ ἕναν ὁρισμένο τόπο καί ἕναν ὁρισμένο χρόνο.
Ὡς ἄτεγκτος ἱεροκανονικός εἰσαγγελέας ὁ π.Ἰ.Διώτης δέν ἀνέχεται τέτοιου εἴδους οἰκονομίες στούς κανόνες. Καί ἐξαπολύει μέ αὐτήν τήν ἀφορμή μύδρους, ρύπους, «πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ» ἐναντίον τῆς ὁσίας μνήμης τοῦ Γέροντος Σωφρονίου Ζαχάρωφ.
Ὁ π.Ἰ.Διώτης ὅμως μέ αὐτή τήν πολεμική δέν εἶναι μόνο κατάφωρα ἄδικος, ἀλλά καί σκανδαλωδῶς μεροληπτικός, διότι τόν καιρό πού ἄρχισε νά γράφει ἐναντίον τοῦ Γέροντος Σωφρονίου, ἔγραφε ἐγκωμιαστικά, σχεδόν συναξαριακά, γιά τόν Γέροντα Ἀμβρόσιο Λάζαρη, ὁ ὁποῖος ἔζησε πολλά χρόνια στήν ἴδια μοναστική κοινότητα μέ τήν Γερόντισσα Παρθενία. Στό βιβλίο μάλιστα «Γέρων Ἀμβρόσιος Λάζαρης, ὁ πνευματικός τῆς Μονῆς Δαδίου», τό ὁποῖο ἐκδόθηκε ἀπό τήν ἐν λόγῳ Μονή, γράφεται ὅτι ὁ Γέροντας Ἀμβρόσιος μαζί μέ τήν Γερόντισσα Παρθενία «δέν φημίζονταν γιά τήν θεολογία τους, γιατί δέν εἶχαν σπουδάσει στό Πανεπιστήμιο, ἀλλά γιά τήν ἐμπειρία τῆς ζωῆς, τήν ὁποία μετέδιδαν σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Δίδασκαν, ὅσο ἔζησαν, τήν θεολογία στήν πράξη, τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στήν πράξη, ἔχοντας ξεφύγει ἀπό αὐτό πού λέμε “εὐσεβισμός”. Στήν σχέση μεταξύ τους ἀλλά καί πρός τούς τρίτους παραγκώνιζαν τόν τύπο, διότι ἦταν ἄνθρωποι τῆς οὐσίας».(σελ. 42)
Εἰς βάρος τοῦ Γέροντος Ἀμβροσίου ἔγιναν ἀνακρίσεις ἐπί Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἱερωνύμου τοῦ πρώτου, ἡ ὁλοκλήρωση τῶν ὁποίων ἀνατέθηκε στόν π.Ἰ.Διώτη, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ «ἡ ἀρχική ἀνακριτική πορεία ἔβαινε πρός καθαίρεσιν τοῦ ἀδίκως κατηγορηθέντος Πατρός Ἀμβροσίου», ὅπως γράφει ὁ ἴδιος (στό παραπάνω βιβλίο σελ.247), πείσθηκε τελικά ἀπό τήν ἐξέταση τῆς ὑποθέσεως, ὅτι πρόκειται «περί οἰκτράς δαιμονικῆς συκοφαντίας καί ὅτι ὁ Πατήρ Ἀμβρόσιος εἶναι εἷς σύγχρονος ἀφανής ὅσιος Γέρων τῆς Ἐκκλησίας μας»(σελ. 248), ὁπότε εἰσηγήθηκε τήν ἀθώωσή του, μέ ἀποτέλεσμα ὁ φάκελος νά πάει στό ἀρχεῖο.
Ἐδῶ ὁ «τύπος» δέν ὑπερίσχυσε τῆς «οὐσίας».
Στόν Γέροντα Σωφρόνιο ὅμως ὁ ἀνακριτής τοῦ Γέροντος Ἀμβροσίου πολεμᾶ μέ «τύπους» καί «παράτυπους» νά καταπνίξει τήν «οὐσιώδη ἀλήθεια». Προσπαθεῖ νά διαβάλει μέ οἰκτρές σκαιότατες συκοφαντίες τήν «ὑπερουσία» τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι θεοπτικῆς ἐμπειρίας τοῦ Γέροντος Σωφρονίου. Δέν χρειάζεται κάνενας παραπάνω σχολιασμός γιά τήν μεροληπτικότητα τοῦ π. Ἰ. Διώτη.
Ὅλα τά παραπάνω γεγονότα ἀναφερθήκαν γιά ἱστορικούς λόγους, ἀλλά καί γιά νά πειραχθεῖ σωτήρια (ἄν ὑπάρχει αὐτή ἡ δυνατότητα) ἡ συνείδηση τοῦ γέροντος στήν ἡλικία π. Ἰ. Διώτη.
τρελογιάννης
Διαβάστε επίσης εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου