Μπροστά στον θάνατο οι άνθρωποι είναι αδύναμοι σαν τα κουνούπια, σαν τα πετραδάκια. Για ποιό πράγμα καυχάσθε, ω άνθρωποι; Για τον πλούτο, την Επιστήμη, την Φιλοσοφία και την κουλτούρα; Όλα αυτά είναι σκύβαλα - συ και εγώ δούλοι του θανάτου! Κάθε άνθρωπος είναι δούλος του φόβου, δούλος του θανάτου. Μπορεί να γίνει άνθρωπος σε αυτό τον κόσμο με χαρά; Όχι δεν μπορεί. Ο άνθρωπος, που θα αντικρίσει σοβαρά τον εαυτό του και με σοβαρότητα θα κοιτάξει τον θάνατο σαν τον έσχατο σταθμό αυτής της ζωής, αυτός ό άνθρωπος δεν έχει χαρά σε αυτό τον κόσμο, δεν υπάρχει γι' αυτόν καμιά απόλαυση εδώ. Όλες οι απολαύσεις είναι ένα ψέμα, εάν ο θάνατος αποτελεί για μένα και για σένα τον τελευταίο σταθμό αυτού του κόσμου.
....Τα πάντα φθείρονται και αποθνήσκουν. Μέχρι πότε όμως; Μέχρι την Ανάσταση των νεκρών, όταν ο Κύριος θα κρίνει τον κόσμο και στη θέση της παλαιάς γης, θα δώση Καινή Γη, όταν όλα θα γίνουν Αθάνατα επάνω της. Αυτό είναι κάτι που εμείς δεν μπορούμε, μα ούτε και ξέρουμε να το συλλάβουμε, αλλά αυτό είναι η καλή είδηση του Κυρίου και Χριστού μας.
Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου