(Μέρος 1ο)
Η Φωτεινή Δάρρα βρέθηκε στην Λήμνο και έδωσε το βράδυ της 17ης Αυγούστου συναυλία με τίτλο «Στο φως των αστεριών» στο Γυμνάσιο Μύρινας μαζί με τον μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου. Στο μεταμεσονύκτιο γεύμα μετά το πέρας της συναυλίας και παρά την κούραση είχε την ευγενή καλοσύνη να απαντήσει στις ερωτήσεις στον διευθυντή σύνταξης της Πεμπτουσίας Νίκου Κόϊου.
ΝΚ – Σας ευχαριστούμε πολύ για αυτή τη συνέντευξη και μάλιστα μετά από την κούραση μίας εξαιρετικής ομολογουμένως συναυλίας! Θα θέλαμε να ξεκινήσουμε με μία προσωπική ερώτηση σε σχέση με την πορεία σας στην τέχνη. Τι ήταν αυτό που τη σημάδεψε περισσότερο; Θα θέλαμε μία απάντηση που θα βγαίνει πραγματικά μέσα από την ψυχή σας.
ΦΔ – Προσπαθώ να βρω τον τρόπο να αποτυπώσω σε λίγες γραμμές όχι το τι έχω κάνει μέχρι σήμερα, αλλά το πώς έχω νοιώσει. Θα πω, κυρίως, για τους ανθρώπους με τους οποίους έχω βρεθεί μαζί ξεκινώντας από τον Δημήτρη Παπαδημητρίου, από τον Νίκο Μαμαγκάκη που ήταν οι πρώτοι που μου μίλησαν για την φωνή μου, που με προέτρεψαν – εγώ τότε ήμουν ηθοποιός – να ασχοληθώ και με τη μουσική, να σπουδάσω μουσική, να πάω στο εθνικό ωδείο και συνεχίζοντας με τον Μίκη Θεοδωράκη, με τον Μίμη Πλέσσα, ένας πολύ αγαπητός συνθέτης και αυτός, με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, με τον Νίκο Ξυδάκη που έχουμε συνεργαστεί συναυλιακά. Κατόπιν συνεργάστηκα με μεγάλες μορφές του τραγουδιού παγκόσμιες, στον Ρολάντο Βιγιαζόν, τον μεγάλο τενόρο, στον Άνχελ Πάρα, τον μεγάλο Χιλιανό αγωνιστή της δημοκρατίας, τη δική μας Μαρία Φαραντούρη, την Τζένη Βάνου, την Βίκυ Μοσχολιού, τον Λιβανελί. Ανθρώπους με τους οποίους έχω βρεθεί πάνω στη σκηνή μαζί, αλλά και που έχουμε δουλέψει μαζί και εκτός σκηνής.
Αυτή για μένα είναι η προίκα μου, αυτή για μένα είναι η ιστορία μου, αλλά και ο κόσμος ο οποίος πιστά με ακολουθεί παρ’ όλες τις αλλαγές που γίνονται της μόδας. Έχω έναν κόσμο που με αγαπάει έτσι όπως τον αγαπάω κι εγώ και αυτό για μένα είναι πάρα-πάρα πολύ σημαντικό, ίσως είναι το πιο σημαντικό και απ’ όλα και από τις συνεργασίες και από τα μεγάλα θέατρα. Το πιο σημαντικό είναι να υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που σ’ ακολουθούν πάντα.
ΝΚ – Εάν θα υπήρξε ένας τρόπος να δώσετε μέσα με πολύ λίγες λέξεις έναν χαρακτηρισμό στη δουλειά, στο ρεπερτόριο, στο ύφος σας, στον τρόπο με τον οποίο εκφράζεστε, πως θα το χαρακτηρίζατε;
ΦΔ – Ολοκληρωτικό, είναι ολοκληρωτικό αυτό που κάνω γιατί είναι πολύ έντονο, είναι από μέσα μου, πηγάζει από μέσα μου, είναι αληθινό. Αληθινό και ολοκληρωτικό, είμαι ολοκληρωτικά δοσμένη σ’ αυτό που κάνω.
ΝΚ – Με αυτό το οποίο λέτε μου δίνετε το έναυσμα για την επόμενη η οποία για μένα είναι ίσως η σημαντικότερη ερώτηση που θα ήθελα να σας κάνω σήμερα. Είπατε ότι δίνεστε ολοκληρωτικά, άρα η παρουσία σας πάνω στο σανίδι έχει έναν χαρακτήρα εκστατικό. Κάποτε ένας διακεκριμένος φυσικός επιστήμονας μου είπε το εξής: όταν φτάνεις στα άκρα της επιστήμης, στα όρια της δημιουργίας και πάρα πολύ κοντά στην αρχή, αισθάνεσαι ότι υπάρχει κάτι άλλο πίσω από αυτό, λέει, αρχίζεις να αισθάνεσαι μία πνοή του Θεού.
ΦΔ – Ακριβώς.
ΝΚ – Λοιπόν, θέλω να σας ρωτήσω, εσείς μέσα από τη μουσική, μέσα από την δουλειά σας αυτήν και τον εκστατικό χαρακτήρα που την χαρακτηρίζει έχετε προσλάβει κάτι τέτοιο και αν ναι με ποιόν τρόπο; Δηλαδή είχατε κάποια τέτοια αίσθηση; Σας φέρνει η μουσική κοντά στο υπερβατικό;
ΦΔ – Είναι πάρα πολύ ωραία η ερώτηση και μ’ αρέσει πάρα πολύ που μου δίνεται η ευκαιρία να το πω έστω και μία φορά αυτό και να το μοιραστώ με τον κόσμο. Πολλές φορές όταν είσαι πάνω στη σκηνή αισθάνεσαι, όταν ξεπερνάς το όριο της πραγματικότητας, αυτό που σου συμβαίνει εκείνη τη στιγμή, όταν έρχεσαι πάρα πολύ κοντά στον κόσμο ταυτόχρονα και ανοίγεις πάρα πολύ την ψυχή σου αισθάνεσαι ότι σε οδηγεί κάτι άλλο, αισθάνεσαι ότι δεν είσαι εσύ που οδηγείς τα πράγματα, αισθάνεσαι ότι υπάρχει όντως ένα Θείο άγγιγμα που εκείνη την ώρα αγγίζει όχι μόνο εσένα, αγγίζει όλες τις ψυχές που είναι εκεί. Χαίρομαι πάρα πολύ που μπορώ να το πω επιτέλους αυτό και χαίρομαι πολύ γιατί αυτό όταν μου συμβαίνει, από τη στιγμή που ξεκίνησε να μου συμβαίνει, αισθάνθηκα ότι έρχομαι πιο κοντά στον αρχικό στόχο μου. Γιατί όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με την τέχνη αυτό ήθελα, ήθελα να έρθω κοντά στο Θείο. Αυτό ήθελα να κάνω.
ΝΚ – Τώρα με βάζετε σε μεγάλο πειρασμό να πω το εξής, ότι μια από τις μεγαλύτερες, προσωπικότητες της ορθοδοξίας του 20ου αιώνα, ο γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ ήταν ένας από τους γνωστούς γκαλερίστ – ζωγράφους στη Γαλλία πριν γίνει μοναχός. Αναφέρεται σε πολλά σημεία στα κείμενά του στην σχέση του με την τέχνη. Θεωρούσε την τέχνη στην αρχή της καριέρας του, της ζωής του ως μια ύψιστη μορφή προσέγγισης του Θείου. Λέει ωστόσο ότι όταν έφτασε στα άκρα της τέχνης είδε ότι είχε την ανάγκη να την βάλει στην άκρη ώστε να προσεγγίσει το ίδιο το πρόσωπο μετά του Θεού, δι’ άλλης οδού, της ασκητικής οδού.
ΦΔ – Ναι. Ξεπέρασε την τέχνη και πήγε ένα στάδιο πιο εκεί.ΝΚ – Πιστεύετε δηλαδή ότι κι εσείς ότι υπάρχει και αυτό το στάδιο;
ΦΔ – Υπάρχει. Υπάρχει και το μετά, ναι, βέβαια. Και σ’ αυτό φτάνουν οι φωτισμένοι άνθρωποι που μπορούν και περνούν στο επόμενο στάδιο και που είναι εκεί για να φωτίσουν και τους υπόλοιπους ανθρώπους. Εμείς τουλάχιστον μέχρι στιγμής αυτό το κάνουμε – προσπαθούμε να το κάνουμε – μέσα από την τέχνη μας. Αυτοί οι άνθρωποι περνάνε και λίγο πιο εκεί, προσεγγίζουν ακόμη πιο πολύ το Θείο, αλλά να πω ότι πραγματικά υπάρχουν στιγμές που τη φωνή μου αισθάνομαι ότι δεν την οδηγώ εγώ, αισθάνομαι ότι την οδηγεί κάτι άλλο. Αλήθεια το αισθάνομαι.
ΝΚ – Μάλιστα, μιλάτε για την φωνή. Η φωνή είναι ένα χάρισμα, είναι ένα δώρο το οποίο το θέτει ο άνθρωπος στην υπηρεσία και του κόσμου και του Θεού. Υπάρχει περίπτωση μία φωνή σαν τη δική σας να οδηγήσει έναν άνθρωπο σε έπαρση και να του δημιουργήσει έτσι συγκρούσεις εσωτερικές;
ΦΔ – Υπάρχει περίπτωση βεβαίως. Υπάρχει περίπτωση να οδηγηθεί σε έπαρση. Πρέπει συνέχεια να έχεις το νου σου. Αυτό πρέπει να κάνεις. Πρέπει συνέχεια να έχεις το νου σου και πρέπει συνέχεια να έχεις στο μυαλό σου τον αρχικό σου στόχο. Ο αρχικός στόχος, ο δικός μου τουλάχιστον, ήταν να έρθω κοντά στον κόσμο. Και αυτός ήταν ο λόγος που έκανα αυτή τη δουλειά, που ξεκίνησα να κάνω αυτή τη δουλειά, είτε του ηθοποιού είτε του τραγουδιστή, γιατί πιστεύω ότι είναι συναφείς τέχνες αλλά πιστεύω ότι ούτως ή άλλως η τέχνη είναι ένα, όλες οι μορφές τέχνης οδηγούν τελικά σε ένα συγκεκριμένο στόχο και ο στόχος ο δικός μου ήταν η επικοινωνία με τον άνθρωπο, η επικοινωνία με τον κόσμο, η επικοινωνία με τους ανθρώπους που δεν σε έχουν ξαναδεί ούτε σε γνωρίζουν και δεν τους γνωρίζεις και τους κάνεις ένα δώρο εκείνη τη στιγμή. Για μένα αυτό είναι, αυτή είναι η σημασία της τέχνης, το να κάνεις ένα δώρο σε αγνώστους. Αυτό. Αυτό θέλω να κάνω.
ΝΚ – Η επικοινωνία αυτή δεν θέλει και μία εσωτερική καλλιέργεια;ΦΔ – Σαφέστατα και νομίζω ότι αν έχεις αυτό στο μυαλό σου τότε δεν μπορεί να αφήσεις την έπαρση να σε κυριεύσει.
ΝΚ – Γιατί δεν θα υπηρετηθεί μετά αυτός ο σκοπός…
ΦΔ – Ακριβώς.
(Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου