ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Μιά κρέμα μπλέ διάφανη, ‘πό θάλασσα κι Αἰγαῖο,
λιακάδες μύριες λίκνιζε καί ἦταν στολισμένη,
μ’ ἄστρα νησιά καί ὄνειρα κι ἕνα λαό ἀρχαῖο,
πού εἶχε γιά Παράδεισο, -νά ζεῖ ζωή πλασμένη-,

τριγύρω στά παράλια της, σ’ ἀμμοῦδες καί κοχύλια,
κι αἰῶνες τῆς τραγούδαγε, σά νἆταν ἐρωμένη
καί ἔπινε τόν ἔρωτα, στ’ ἀνόθευτά της χείλια,
πού ἦταν καί ἀνάσα του καί ζήσης εἰμαρμένη.

Αὐτή ἐδῶ ἡ θάλασσα, αὐτή ἡ ἁρμονία,
Νύμφες, Θεές, νεράιδες καί σύγχρονες γοργόνες
καί χίλια μύρια ξώκκλησα καί πλοῦτος κι ἀφθονία,
Ἑλλήνων ρότες πλεύσεις τους κι Ἑλλάδας οἱ πυλῶνες.

Γ.Μ.