Λίζα Σαρηγιαννίδου, η ιδιοκτήτρια της οικογενειακής επιχείρηση που
εμπορεύεται ψάθινα design καπέλα αλλά και το κλασικό ελληνικό κασκέτο,
που κάνει θραύση στους τουρίστες
Τη Λίζα Σαρηγιαννίδου την είχα γνωρίσει πριν από λίγα χρόνια όταν ανακάλυψα τη βιοτεχνία καπέλων που διατηρεί στου Ψυρρή. Πρόκειται για μια οικογενειακή επιχείρηση που άνοιξε ο πατέρας της το 1960 και η οποία πέρασε στα άξια χέρια της το 2001. Είναι η μοναδική που ακόμα φτιάχνει ψάθινα design καπέλα, όπως επίσης το κλασσικό, υφασμάτινο, κασκέτο, κάποιες τσάντες και καλάθια. Ξανασυναντηθήκαμε επειδή ήθελα να μάθω για την πορεία της δουλειάς της στα δύσκολα χρόνια που ζούμε αλλά και για το γεγονός ότι πρόκειται για έναν νέο αισιόδοξο και δημιουργικό άνθρωπο, από εκείνους που έχει ανάγκη η πόλη.
Το καπέλο έχει μπει στη ζωή των Ελλήνων περισσότερο τα τελευταία χρόνια «ενώ για μεγάλη περίοδο αποτελούσε μάλλον ένα αξεσουάρ που πολλοί φορούσαν πολύ περιστασιακά και μάλλον όχι σοβαρά», μου λέει η Λίζα. Για τη φετινή σεζόν «όλα έδειχναν ότι θα πάει πολύ καλά αν και οι εξελίξεις μας έχουν λίγο παγώσει. Τώρα, περιμένω τι θα γίνει αφού μεγάλο μέρος της δουλειάς εξαρτάται από τον τουρισμό». Όπως εξηγεί, το προϊόν που κατάφερε να βγάλει πριν μερικά χρόνια από την κρίση την επιχείρηση ήταν το κλασικό ελληνικό κασκέτο που είναι ιδιαίτερα αγαπητό στους ξένους επειδή το βλέπουν κάτι ως «σήμα κατατεθέν» της νησιωτικής, κυρίως, Ελλάδας. «Είναι ένα καπέλο που βγαίνει τόσο σε καλοκαιρινό όσο και σε χειμερινό ύφασμα, και έχει πολλή δουλειά παρόλο που φαίνεται απλό», προσθέτει η Λίζα «και γι αυτό και δεν σου αφήνει κέρδος. Τα ψάθινα, απαιτούν μια μαεστρία στο ράψιμο και απευθύνονται και σε άτομα με ιδιαίτερες αισθητικές απαιτήσεις».
Της δείχνω ένα ψάθινο άψογο πλατύγυρο, πολύ κομψό που θυμίζει μοντέλα της Vogue από την δεκαετία του '50, και τη ρωτάω πόσο χρόνο της παίρνει για ράψει ένα τέτοιο. «Εξαρτάται. Μπορεί να μου πάρει μια ή δύο μέρες επειδή η διαδικασία είναι αρκετά περίπλοκη με το καλούπι, τις πρέσες, το ράψιμο κλπ. Αλλά μπορεί σε μια μέρα να βγάλω και περισσότερα. Οι συνθήκες με ανάγκασαν να δουλεύω σχεδόν μόνη μου, οπότε δεν μπορώ να βγάλω τεράστια παραγωγή», απαντάει.
Ο ανταγωνισμός με τα πολύ φθηνότερα κινέζικα προϊόντα ήταν αρχικά μεγάλος αλλά, όπως μαθαίνω, γρήγορα ο κόσμος κατάλαβε τις σημαντικές διαφορές και στράφηκε πάλι προς τα πολύ ανώτερα ελληνικά. Μια νέα αγορά στο είδος, αποτελούν και τα βαφτιστικά που πολλοί τα προτιμούν. Τέλος, η Λίζα διαφωνεί κάθετα με όσους εμπορεύονται καπέλα και διογκώνουν τη λιανική τους τιμή καθιστώντας τα κάτι σαν «είδη πολυτελείας» για τους πελάτες. Μια επίσκεψη στη σελίδα της επιχείρησης στο facebook είναι ένα μικρό ταξίδι στο κόσμο του στιλ.
πηγή
Τη Λίζα Σαρηγιαννίδου την είχα γνωρίσει πριν από λίγα χρόνια όταν ανακάλυψα τη βιοτεχνία καπέλων που διατηρεί στου Ψυρρή. Πρόκειται για μια οικογενειακή επιχείρηση που άνοιξε ο πατέρας της το 1960 και η οποία πέρασε στα άξια χέρια της το 2001. Είναι η μοναδική που ακόμα φτιάχνει ψάθινα design καπέλα, όπως επίσης το κλασσικό, υφασμάτινο, κασκέτο, κάποιες τσάντες και καλάθια. Ξανασυναντηθήκαμε επειδή ήθελα να μάθω για την πορεία της δουλειάς της στα δύσκολα χρόνια που ζούμε αλλά και για το γεγονός ότι πρόκειται για έναν νέο αισιόδοξο και δημιουργικό άνθρωπο, από εκείνους που έχει ανάγκη η πόλη.
Το καπέλο έχει μπει στη ζωή των Ελλήνων περισσότερο τα τελευταία χρόνια «ενώ για μεγάλη περίοδο αποτελούσε μάλλον ένα αξεσουάρ που πολλοί φορούσαν πολύ περιστασιακά και μάλλον όχι σοβαρά», μου λέει η Λίζα. Για τη φετινή σεζόν «όλα έδειχναν ότι θα πάει πολύ καλά αν και οι εξελίξεις μας έχουν λίγο παγώσει. Τώρα, περιμένω τι θα γίνει αφού μεγάλο μέρος της δουλειάς εξαρτάται από τον τουρισμό». Όπως εξηγεί, το προϊόν που κατάφερε να βγάλει πριν μερικά χρόνια από την κρίση την επιχείρηση ήταν το κλασικό ελληνικό κασκέτο που είναι ιδιαίτερα αγαπητό στους ξένους επειδή το βλέπουν κάτι ως «σήμα κατατεθέν» της νησιωτικής, κυρίως, Ελλάδας. «Είναι ένα καπέλο που βγαίνει τόσο σε καλοκαιρινό όσο και σε χειμερινό ύφασμα, και έχει πολλή δουλειά παρόλο που φαίνεται απλό», προσθέτει η Λίζα «και γι αυτό και δεν σου αφήνει κέρδος. Τα ψάθινα, απαιτούν μια μαεστρία στο ράψιμο και απευθύνονται και σε άτομα με ιδιαίτερες αισθητικές απαιτήσεις».
Της δείχνω ένα ψάθινο άψογο πλατύγυρο, πολύ κομψό που θυμίζει μοντέλα της Vogue από την δεκαετία του '50, και τη ρωτάω πόσο χρόνο της παίρνει για ράψει ένα τέτοιο. «Εξαρτάται. Μπορεί να μου πάρει μια ή δύο μέρες επειδή η διαδικασία είναι αρκετά περίπλοκη με το καλούπι, τις πρέσες, το ράψιμο κλπ. Αλλά μπορεί σε μια μέρα να βγάλω και περισσότερα. Οι συνθήκες με ανάγκασαν να δουλεύω σχεδόν μόνη μου, οπότε δεν μπορώ να βγάλω τεράστια παραγωγή», απαντάει.
Ο ανταγωνισμός με τα πολύ φθηνότερα κινέζικα προϊόντα ήταν αρχικά μεγάλος αλλά, όπως μαθαίνω, γρήγορα ο κόσμος κατάλαβε τις σημαντικές διαφορές και στράφηκε πάλι προς τα πολύ ανώτερα ελληνικά. Μια νέα αγορά στο είδος, αποτελούν και τα βαφτιστικά που πολλοί τα προτιμούν. Τέλος, η Λίζα διαφωνεί κάθετα με όσους εμπορεύονται καπέλα και διογκώνουν τη λιανική τους τιμή καθιστώντας τα κάτι σαν «είδη πολυτελείας» για τους πελάτες. Μια επίσκεψη στη σελίδα της επιχείρησης στο facebook είναι ένα μικρό ταξίδι στο κόσμο του στιλ.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου