Στους Αγίους Αποστόλους, στον περικαλλή ναό της Αθήνας, στην καρδιά
της αρχαίας αγοράς. Με επικεφαλής τον πατέρα Δημήτρη Μαρούλη, τον
φιλότεχνο ιερέα που εχει αναδείξει τον Άγιο Φίλιππο στο Μοναστηράκι ένα
μοναδικό κέντρο ενοριακής ζωής.
Είχα την ευλογία να πάω, παραμονή, τη Δευτέρα που μας πέρασε, 29 Ιουνίου. Ν᾽ ανάψω δυο κεράκια, στο μανουάλι, έξω από τον ιστορικό βυζαντινό ναό. Τώρα λειτουργεί ως μουσείο, αλλά μια φορά τον χρόνο, στην εορτή των τιμωμένων Αγίων ανοίγει για την πανήγυρη.
Με την είσοδο μας υποδέχεται ο Άγιος Αντώνιος και ο Άγιος Σπυρίδωνας.
Ανάμεσα στους προσκυνητές αρκετοί τουρίστες έκπληκτοι εξερευνούσαν το
ναό, μια γιαπωνέζα βγάζει από σεβασμό το ψάθινο καπέλο της φίλης της,
άλλοι ηχογραφούν τον καλλικέλαδο θίασο των ιεροψαλτών να αποδίδει τις
υπέροχες εικόνες για τους μαθητές του Ιησού
Τότε είδα και μία «θεούσα» να χαμογελάει με την ψυχή της. Μια άλλη αύρα υπήρχε στον χώρο. Ένιωθα πόσο παλιά ήταν αυτή η τελετή. Και όταν βγήκαμε όλοι έξω σε πομπή για την αρτοκλασία είχα πιο πολύ το αίσθημα των δεσμών με τους παλαιότερους. Ίσως να έφταιγε ότι αυτή η βυζαντινή εκκλησιά της Αθήνας είναι κτισμένη επάνω σε ένα Νυμφαίο του 2ου αι. μ.Χ. ή μπορεί να οφειλόταν στο περιβάλλον με τα αρχαία σπαράγματα, τα κλασικά μαρμάρινα κιονόκρανα που έστεφαν τους κίονες του τρούλου, ότι λίγα μέτρα παραπέρα βρίσκεται η οδός των Παναθηναίων. Ή γιατί απλώς όλοι οι άνθρωποι, εκεί, έστεκαν με τις διαφορές τους, που δεν τους χώριζαν, όπως παλιά, όταν ήταν όλοι μαζί επί το αυτό. O καθένας με τη δική του ιστορία, τη δική του φάτσα, το δικό του βλέμμα, τους δικούς του πόνους. Και όλοι μαζί ένα, σε αυτή την εσπερινή σύναξη, σαν αρχαίος χορός να τραγουδάει το «Φως ιλαρόν» και να συμπροσεύχεται λίγο πριν πέσει ο ήλιος πίσω από το ναό του Ηφαίστου. Έφυγα χαμογελαστός!
Υπήρχε μια διάχυτη χαρά, σαν να είμασταν σε μια φωλιά ή σε ένα λιμανάκι, όταν ήδη είχε ξεκινήσει η ένταση, η πόλωση και τα δηλητήρια, με το ναί και με το όχι του δημοψηφίσματος, το ευρώ και τη δραχμή, το πού μένουμε Ευρώπη ή Ελλάδα και όλα αυτά που μας πηγαίνουν μόνο πίσω και φέρνουν θλίψη.
Είχα την ευλογία να πάω, παραμονή, τη Δευτέρα που μας πέρασε, 29 Ιουνίου. Ν᾽ ανάψω δυο κεράκια, στο μανουάλι, έξω από τον ιστορικό βυζαντινό ναό. Τώρα λειτουργεί ως μουσείο, αλλά μια φορά τον χρόνο, στην εορτή των τιμωμένων Αγίων ανοίγει για την πανήγυρη.
Στην είσοδο μας υποδέχεται ο Άγιος Αντώνιος, το καύχημα των ασκητών!
… τώ κόσμω εφάνατε, καί ως όρη νοητά, γλυκασμόν εσταλάξατε, ως αέναοι, ποταμοί Παραδείσου μερισθέντες, τών εθνών τάς Εκκλησίας, θείοις ποτίζετε νάμασιν…
Τότε είδα και μία «θεούσα» να χαμογελάει με την ψυχή της. Μια άλλη αύρα υπήρχε στον χώρο. Ένιωθα πόσο παλιά ήταν αυτή η τελετή. Και όταν βγήκαμε όλοι έξω σε πομπή για την αρτοκλασία είχα πιο πολύ το αίσθημα των δεσμών με τους παλαιότερους. Ίσως να έφταιγε ότι αυτή η βυζαντινή εκκλησιά της Αθήνας είναι κτισμένη επάνω σε ένα Νυμφαίο του 2ου αι. μ.Χ. ή μπορεί να οφειλόταν στο περιβάλλον με τα αρχαία σπαράγματα, τα κλασικά μαρμάρινα κιονόκρανα που έστεφαν τους κίονες του τρούλου, ότι λίγα μέτρα παραπέρα βρίσκεται η οδός των Παναθηναίων. Ή γιατί απλώς όλοι οι άνθρωποι, εκεί, έστεκαν με τις διαφορές τους, που δεν τους χώριζαν, όπως παλιά, όταν ήταν όλοι μαζί επί το αυτό. O καθένας με τη δική του ιστορία, τη δική του φάτσα, το δικό του βλέμμα, τους δικούς του πόνους. Και όλοι μαζί ένα, σε αυτή την εσπερινή σύναξη, σαν αρχαίος χορός να τραγουδάει το «Φως ιλαρόν» και να συμπροσεύχεται λίγο πριν πέσει ο ήλιος πίσω από το ναό του Ηφαίστου. Έφυγα χαμογελαστός!
Υπήρχε μια διάχυτη χαρά, σαν να είμασταν σε μια φωλιά ή σε ένα λιμανάκι, όταν ήδη είχε ξεκινήσει η ένταση, η πόλωση και τα δηλητήρια, με το ναί και με το όχι του δημοψηφίσματος, το ευρώ και τη δραχμή, το πού μένουμε Ευρώπη ή Ελλάδα και όλα αυτά που μας πηγαίνουν μόνο πίσω και φέρνουν θλίψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου