Αυτά τα άγνωστα στόν πολύ κόσμο ταπεινά γεροντάκια τών χωριών καί τών Μοναστηριών κράτησαν καί δίδαξαν με τήν ζωή τους τήν Ορθόδοξη πίστη στά χρόνια πού πέρασαν…
Σήμερα όμως τί γίνεται;
Ό π. Ιάκωβος δεν ήταν μόνον ο άνθρωπος της προσευχής αλλά καί της προσοχής- της αγρύπνου μάλιστα προσοχής. Πρόσεχε τον εαυτό του καί εις τά ελάχιστα, εις τά όποια άλλοι δεν θα έδιναν καί τόση μεγάλη σημασία, καί θα προέβαιναν ίσως εις συμβιβασμούς, υποχωρήσεις καί αβαρίες…Όταν την Μ. Τεσσαρακοστή του 1955 κλήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη, για να Εξομολογήση τους πιστούς, δυσκολεύθηκε πολύ για να αποφασίσει.
Γιατί νομίζετε; Για να μην βγάλει τα ράσα.
Εκεί, ως γνωστόν, οι Τουρκικές αρχές απαγορεύουν το ράσο. Πώς να βγάλει το ράσο, πού το θεωρούσε αχώριστο σύντροφο της ιεροσύνης καί την οποία ιεροσύνη έλαβε από τον Θεό; Πώς να βγάλει το ράσο, το οποιον επί τρία τέταρτα αιώνος δεν αποχωρίστηκε ούτε στον ύπνο του; Πώς να βγάλει αυτός το ράσο, το όποιον έτμησε η μακραίωνα παράδοση;
Του φαινόταν oτι θα εμοντερνοποιείτο, του φαινόταν ότι θα έμοιαζε με κάτι θηλυπρεπείς κληρικούς πού είδε κάποτε στην Αθήνα με ψαλιδισμένα τά γένια, με κομμένα τά μαλλιά καί ξυρισμένο τους σβέρκο, καί για τους οποίους παρακαλούσε τον Θεό να τούς ελεήσει.
Του φαινόταν oτι θα έχανε την Ορθοδοξία, τήν Ιεροσύνη του, την πίστη του. «Λίγο – λίγο ξεφτίζει ο παπάς», έλεγε. Του φαινόταν, ότι με παντελόνι καί σακάκι -Ορθόδοξος αυτός παπάς- θα φαινόταν σαν σατανάς !…
Αλλά καί να μην υπακούσει στην φωνή του καθήκοντος; Να αφήσει τήν ευκαιρία πού του έδίδετο, για να πάρει «ψύχα μισθόν από τον Θεόν»; Να αφήσει χάριν του ράσου ψυχές ανεξομολόγητες; Τότε τί λόγο θα έδιδε στον Θεό. Εδώ ήταν ο κόμπος. Καί τον έλυσε.
Φόρεσε απ’ έξω από το αντερί του καί μέσα από το έξώρασό του ένα μαύρο καί μακρύ παλτό. Όταν πλησίασε εις τον έλεγχο τών Τούρκων, έβγαλε μόνον το έξώρασο το δίπλωσε στο χέρι του καί, φορώντας το παλτό, πέρασε ανενόχλητος.
Μόλις απομακρύνθη το ξαναφόρεσε καί περιεφέρετο με το ράσο καθ’ όλο το διάστημα τής παραμονής του στην Πόλη.
Η εκεί παραμονή του έφερε πολύ πνευματικό καρπό. Εξομολόγησε πολύ λαό.
Ό «Απόστολος Ανδρέας» το επίσημο όργανο του Πατριαρχείου στο φύλλο τής 23ης Απριλίου του 1955 έγραψε για τήν εκεί επίσκεψή του, μεταξύ των άλλων καί τά εξής: «Αφίκετο ενταύθα κατόπιν Πατριαρχικής προσκλήσεως ό πανοσιολογ. Άρχιμ. κ. Ιάκωβος Βαλοδήμος Πνευματικός….
Ο Πατριάρχης δεχθείς τον Άγιο Πνευματικό μετά πολλής χαράς καί ευλαβείας κράτησε αυτόν φιλοξενούμενο εις τά Πατριαρχεία καί διευκόλυνε αυτόν να δεχθή Χριστιανούς εις τον Πατριαρχικό ναό, εις τούς ιερούς ναούς Αγίου Δημητρίου, Κουτρουλούς, Μακροχωρίου, Πρώτης καί εις τήν Ιερά Θεολογική Σχολή Χάλκης. Συνεχάρη αυτόν για το έργο του, ευχαρίστησε για τήν έλευσή του καί κάλεσε αυτόν να επανέλθει καί πάλιν.
Κατά τήν επιστροφή του διήλθε από το Αγρίνιο. Παρ’ όλον τον κόπο του ταξιδίου λειτούργησε καί εν συνεχεία εξομολόγησε όλη τήν ημέρα χωρίς διακοπή. Τελείωσε αργά τήν νύκτα.
Καμπτόμενος τώρα από το βάρος του τόσου κόπου καί τών γηρατειών ανέβαινε τήν κλίμακα τοΰ Νοσοκομείου τής Χριστιανικής Κινήσεως, όπου θα διανυκτέρευε, μετά δυσκολίας. Τότε μία ευσεβής νοσοκόμα, έσπευσε να τον υποβοήθηση. Δεν δέχτηκε. Τόσο πολύ εφοβείτο τήν γυναίκα καί πρόσεχε τήν αγνότητα του! Μόλις τον άγγισε, τινάχτηκε σύγκορμος, σαν να τον δάγκωσε οχιά.
Όταν πάλιν του έδωσαν εκεί για να λειτουργήσει άμφια ωραία με χρώματα κτυπητά καί φανταχτερά ερώτησε: «Δεν υπάρχουν τίποτε μουντά;». ’Αν καί στο ζήτημα αυτό ορθοφρονούσε.
«Ο Ιερεύς, έλεγε, είναι υπηρέτης του Θεού καί πρέπει να ντύνεται καλά, όπως καί εκείνος πού υπηρετεί ετούτον τον βασιλέα, ο σερβιτόρος του δηλ. πού τον σερβίρει πρέπει να είναι καθαρός καί να ντύνεται καλά, έτσι καί ο Ιερεύς, πού είναι υπηρέτης του μεγάλου βασιλέως, πρέπει να είναι καλοντυμένος καί καθαρός καί προ πάντων εις το θυσιαστήριο».
—————–
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ. ΠΑΤΗΡ ΙΑΚΩΒΟΣ ΒΑΛΟΔΗΜΟΣ. ΈΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΆΓΙΟΣ. 1870-1960 —ΤΟ ΤΕΛΟΣ.
«Παραμένεις εν τω Μοναστηρίω;»Κατά τήν κουρά του μοναχού ο ηγούμενος, μεταξύ άλλων ερωτήσεων, απευθύνει εις τον προσερχόμενο καί τήν ερώτηση• «Παραμένεις τω Μοναστηρίω»;
Ό μέλλων μοναχός απαντά «ναι τίμιε Πάτερ». Δίδει υπόσχεση, ότι θα παραμείνει εις το Μοναστήρι. Αυτή τήν υπόσχεση ο Ιερομόναχος Ιάκωβος τήν τήρησε μέχρι τέλους τής ζωής του.
Πολλές φορές τον κάλεσαν να εγκατασταθεί εις Ιωάννινα, Αγρίνιο ή Αθήνα μεταξύ πνευματικών αδελφών, πού τον αγαπούσαν καί θα είχε όλες τις ευκολίες καί ιδίως τώρα εις το βαθύ γήρας. ’Αλλ’ αυτός προτιμούσε τήν σκληρή ζωή της στερήσεως εις το φτωχό Μοναστηράκι του. Το διατί το βλέπομε καί από μία φράση του, πού είπε κάποτε.
Ήταν κατάκοιτος καί άρρωστος βαρεία. περίμεναν οι γύρω του να πεθάνει. Ήταν Μ. Παρασκευή. Είχε σφοδρή επιθυμία να σηκωθεί καί να πάει στην Εκκλησία. Οι πάντες τον απέτρεπαν.
Του έλεγαν, ότι θα ήταν παράτολμο καί επικίνδυνο. Αυτός όμως συρόμενος επήγε. Προσευχήθηκε στον Εσταυρωμένο με πίστη καί – ώ τού θαύματος! – έγινε καλά.
Επέστρεψε μετά τήν Ακολουθία υγιής. Θαύμαζαν όλοι για το θαύμα.
«Δεν πεθαίνω, είπε, ακόμη. Με αφήνει ο Θεός, για να ξυπνώ καμιά ψυχή εδώ επάνω». Καί πράγματι πολλές ψυχές εξυπνούσε με τήν εξομολόγηση καί τήν νουθεσία.
Η αγάπη προς το μοναστηράκι του τον έκαμε να επισκεφθή τήν Αθήνα. Ήταν ετοιμόρροπο καί ήρθε να ζητήσει χρήματα, για να το επισκευάσει, παρ’ όλα τά ογδονταπέντε του χρόνια. Επεσκέφθηκε καί τον από Ιωαννίνων Αρχιεπίσκοπο Σπυρίδωνα, ο οποίος γνώριζε την αγιότητά του. Τον βρήκε πρόθυμο. «Ό,τι θέλει ο πάτερ Ιάκωβος, που πάτησε τήν νάρκη καί δεν έπαθε τίποτε», είπε.
Όταν επισκεύαζε το Μοναστήρι αρρώστησε. Επήγε στο γιατρό. Του συνέστησε ανάπαυση καί αυστηρότατη δίαιτα. Αλλ’ αυτός δεν ευκαιρούσε να καθίσει. Έπρεπε να δουλέψει στο Μοναστήρι. Ούτε τα μέσα είχε για να κάμη δίαιτα. Ήταν πτωχός, είπαμε. Επί πλέον ήταν καί η νηστεία του Δεκαπενταύγουστου καί δεν είχε τίποτε άλλο από φακές, πού ήταν τελείως αντίθετες στην ασθένειά του. Το μόνο πού έκαμε μετά τον γιατρό, ήταν να πάει στην Εκκλησία καί να παρακάλεση τον προφήτη Ηλία. «»Άγιε μου Ηλία, βάλε το χέρι σου. Έχω βλέπεις μαστόρους. Τί θέλεις να μείνει το μοναστήρι σου;»
Εξακολούθησε εντατικά τήν δουλειά του καί έτρωγε καθ’ όλον τον Δεκαπενταύγουστο μεσημέρι – βράδυ φακές. Όταν τελείωσε, τον είδε πάλι ο γιατρός, ο οποίος δεν βρήκε ούτε ίχνος από τήν ασθένειά του. «Βλέπεις, του λέγει, για να κάμης ότι σου είπα, έγινες τελείως καλά». Καί που να ήξερε, ότι έκαμε τελείως τά αντίθετα!
Η εκδημία του…
Ό π. Ιάκωβος ζούσε για τήν Βασιλεία των ουρανών, τήν όποια προγευόταν απ’ εδώ. Όταν μιλούσε για την Βασιλεία του Θεού ήταν σαν να ήταν εκεί. Αυτή ήταν ο στόχος του, η σκέψης του, ο πόθος του. Αυτήν ευχόταν καί εις πάντα συνομιλητή του. «Καλά στερνά», έλεγε. Αυτό το ευχόταν καί εις τούς προϊσταμένους του Αρχιερείς.
Τίποτε από τον κόσμο αυτόν δεν του τράβηξε τήν καρδιά. Τουναντίον μάλιστα «υπωπίαζε καί δουλαγωγούσε το σώμα του». Καί είναι θαύμα πώς εκείνο το σαρκίο άντεξε στην τόση άσκηση καί κακουχία τόσα χρόνια. Ενενήντα χρόνια είχε στην πλάτη του. Τώρα ήλθε το πλήρωμα τοΰ χρόνου.
Ήταν άρρωστος βεβαίως από τον Φεβρουάριο του 1959. Έπασχε από ουρία καί χρόνια ημικρανία. Αλλά τον Μάιο του 1959 έγινε θαυματουργικός τελείως καλά. Ξαναρρώστησε πάλι τέλος του 1959. Κατέβηκε στο Νοσοκομείο του Χατζηκώστα των Ιωαννίνων, πού το διευθύνει η Ιερά Μητρόπολη, καίτοι διά τον πατέρα Ιάκωβο oλες οι πόρτες ήσαν ανοικτές.
Οι ευσεβείς καί «τούς οφθαλμούς αυτών εξορύξαντες» θα του εδιδαν. Εκεί τον επισκέπτονταν πολλοί. Πάντα καί κάποιο καλό λόγο θα είχε για τον καθένα τους. Έβγαζε εκ του θησαυρού τής καρδίας του «καινά καί παλαιά». Τά λόγια του όλα ήσαν «αλάτι ήρτυμένα». Ουδείς φαντάζετε ότι θα έφευγε. Νόμιζαν ότι κάτι θα γίνει καί θαυματουργικός πάλιν θα σηκωθεί ό πάτερ Ιάκωβος, όπως καί τόσες άλλες φορές. Αυτός όμως προαισθανόταν τήν αναχώρηση του καί έλεγε εις κάθε επισκέπτη του. «Καλή αντάμωση». Μέχρι τέλους διατηρούσε τήν διαύγεια του πνεύματός του.
Ο π. Ιάκωβος εκοιμήθη τήν 15η Φεβρουάριου 1960. Οποία ήταν η έκπληξη όλων, όταν το άκουσαν! Έμειναν εμβρόντητοι. Θα έμεναν ορφανοί. Ήταν πατέρας όλων. Ήταν το στήριγμά τους εις τον αγώνα της αρετής.
Ήταν ο πρωτοπόρος οδηγός πού τούς έδειχνε τον ουρανό. Καί αυτός μεν «εξάρας τούς πόδας αυτού επί τής κλίνης αυτού ανεπαύθη έκ τών κόπων αυτού καί προσετέθη προς τούς πατέρας αυτού». Αυτοί όμως έμειναν μόνοι. Τρέχουν λοιπόν εις τον Ναό τοΰ Αγίου Νικολάου, πού είχε έναποτεθή το άγιο σκήνος του, για να πάρουν τήν ευχή του καί να τον δουν για τελευταία φορά.
Ο π. Ιάκωβος είχε αφήσει εντολή να ταφή στο αγαπημένο του Μοναστήρι, με το οποίον είχε συνδεθεί με τόσους πνευματικούς αγώνας, αγνώστους βεβαίως εις εμάς, γνωστούς όμως εις τον Θεό, από τον Όποιον θα λάβει τώρα τον «στέφανον της ζωής».
Τά Ζαγόρια εκείνες τις ήμερες είχαν αποκλεισθή. Είχε πέσει χιόνι πολύ. Οι ευσεβείς, πού τον συνόδεψαν υπέφεραν πολύ στη διαδρομή. Η Αγάπη τους όμως προς τον π. Ιάκωβο τά υπερνίκησε όλα.
Βρήκαν μπουλντόζες, άνοιξαν από τά χιόνια τον δρόμο καί τον επήγαν κατά τήν επιθυμία του εις τον προφήτη Ηλία του Μονοδενδρίου όπου καί ετάφη.
Ταπεινή υπήρξε η έξοδός του από τον κόσμο αυτό, όπως ταπεινή υπήρξε καί όλη του η ζωή. Η είσοδός του όμως εις τήν Βασιλεία του θεού ήταν θριαμβευτική, ασφαλώς. Ευαρέστησε εις τον Θεόν. Ο Θεός απέδειξε καί εις τήν παρούσα ζωή ότι έδέχθη τούς αγώνας του, διότι του παρείχε θαυματουργικός τήν προστασία, όπως είδαμε. Ο δε π. Ιάκωβος, από τήν Βασιλεία του Θεού, εις τήν οποία είναι ασφαλής καί ευτυχής, μάς φωνάζει: «Παιδιά μου προσοχή από τον μισόκαλον, προσοχή από τήν αμαρτία. Μή σάς παρασύρουν τά μάταια. Αγάπη στον Κύριό μας καί στον πλησίον μας. Σκοπός σας ο Παράδεισος, τά «επηγγελμένα αγαθά».
Κρίσεις για τον π. ΙΑΚΩΒΟΝ
Ό «Απ. Ανδρέας» το περιοδικό της Κωνσταντινουπόλεως έγραψε τά εξής επί τη εκδημία του, μεταξύ των άλλων:
«…Ζωή ασκητική, νηστεία συνεχής βίος ανεπίληπτος’ άμωμος, απρόσβλητος. Κατέστη ο σπουδαιότερος εξομολόγος της περιφερείας καί ίσως ολοκλήρου τής Χώρας. Σ’ αυτόν τον ερημίτη τον απόκοσμο γέροντα, με τήν πίστη τήν πηγαία, πήγαιναν Υπουργοί, βιομήχανοι ζάπλουτοι, καθηγηταί, πρίγκηπες, Ιεράρχαι. Χωρικοί κτυπούσαν τήν θύρα του φτωχού του κελιού ώς αργά τήν νύκτα. Η μεγάλη ψυχή του αποπνευματωμένου Λευίτη σήκωναν άμαρτίας καί άνοιγε τήν χρυσή πύλη του φωτός καί τής μετανοίας εις πάμπολλες βαρύθυμες συνειδήσεις, διά να αλλάσσουν τρόπον ζωής.
Προ τινων ετών ήλθεν εις τα Πατριαρχεία, νοσταλγός της παλιάς του διάβας καί δοκίμασε βαθύτατη ευτυχία, όταν προσκύνησε έδώ καί εις άλλας Εκκλησίας καί έπανεύρεν ένα παλαιόν του φίλον, τον Αίδεσ. Δημήτριον Βαλλιάνον. Τον έχαρήκαμεν όλοι καί άπηλαύσαμεν τήν διδασκαλίαν του.
Τήν 15ην Φεβρουάριου 1961, με πολλήν λύπην έμάθομεν ότι εις ήλικίαν 91 έτών άνεπαύθη έν Κυρίω.
Επίλογος
Αυτός υπήρξε ό π. Ιάκωβος. Ομολογουμένως άγιος άνθρωπος. Το ομολογούν όλοι όσοι είχαν τήν ευτυχία να τον γνωρίσουν από κοντά. Είναι σύγχρονος άγιος των ημερών μας. Δυστυχώς όμως είναι άγνωστος ακόμη. Δεν τον επρόσεξε η Εκκλησία μας.
Ό,τι όμως δεν έγινε μέχρι σήμερα, ας γίνει τώρα. Είναι άνάγκη σ’ αυτή τήν στείρα εποχή από άγιους, να αξιοποιήση η Εκκλησία αυτό το ανεκτίμητο πνευματικό κεφάλαιο, τον π. Ιάκωβον. Ο κόσμος διψά για παράδειγμα καί αγιότητα.
Προσπάθησε καί σύ αναγνώστα, να κάμης γνωστή τήν ζωή του με τις συζητήσεις σου καί τήν διάδοση του βιβλίου αυτού εις όσο το δυνατό περισσότερους.
Θα φέρη πολλή ωφέλεια καί ασφαλώς θα βρεθούν άνθρωποι πού θα προσπαθήσουν να τον μιμηθούν πολύ ή λίγο στη ζωή τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου