Η κυβέρνηση έχει χάσει το παιχνίδι, ακόμη και αν πετύχει μια καλή συμφωνία στο τέλος του τετράμηνου. Τα χειρότερα για τη χώρα είναι μπροστά.

Το παιχνίδι για τη χώρα χάθηκε όταν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, από τη χρεοκοπία του 2010 και μετά, δεν έκαναν τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε στην φορολογία και τα εργασιακά οι οποίες θα προσέλκυαν επενδύσεις στον ιδιωτικό τομέα.

Το παιχνίδι χάθηκε μετά τη χρεοκοπία του 2010 επειδή οι κυβερνήσεις δεν μείωσαν δραστικά το κράτος και δεν επαναθεμελίωσαν το εναπομείναν σε άλλες εντελώς διαφορετικές αξιοκρατικές ανταποδοτικές βάσεις.

Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είχε ούτε έχει τα περιθώρια αντιστροφής της κατηφόρας της χώρας προς την πλήρη κατάρρευση. Κυρίως όμως δεν έχει την διάθεση να το κάνει. Η κυβέρνηση Τσίπρα απλά επιταχύνει τις εξελίξεις.

Η σημερινή κυβέρνηση σε μεγαλύτερο βαθμό από τις προηγούμενες είναι αιχμάλωτη των κρατικοδίαιτων συντεχνιών και ολιγαρχιών που συνθέτουν το μη βιώσιμο οικονομικό μοντέλο.

Επίσης, η σημερινή κυβέρνηση είναι δέσμια της αυταπάτης πως ένας άλλος κόσμος, χωρίς τους νόμους της «βαρύτητας» της οικονομίας είναι εφικτός.

Η κυβέρνηση παραπαίει μεταξύ του ασφυκτικού κλοιού των εταίρων μέσω των «Θεσμών» (Τρόικας) και των προνομιούχων κρατικοδίαιτων συντεχνιών που έτρεφαν τις προσδοκίες.

Είναι προφανές πως ο πρωθυπουργός, όπως και ο κ. Σαμαράς παλιότερα, αντίκρυσε την άβυσσο και έδωσε εντολή για συμφωνία στο Eurogroup, αλλά η υλοποίηση της συμφωνίας έστω και κατ’ ελάχιστον προσκρούει πάνω στις δημαγωγικές υποσχέσεις που του χάρισαν την εξουσία, αλλά και τα συμφέροντα κρατικοδίαιτων ολιγαρχών και πραιτοριανών της πελατειακής απασχόλησης.

Η κυβέρνηση είναι εγκλωβισμένη στην προσπάθεια αποπληρωμής των δανείων που λήγουν, με την χρήση πόρων των ασφαλιστικών ταμείων, νοσοκομείων και οσονούπω μισθών και συντάξεων... Το να αφαιρείς από τα ταμεία σήμερα 1-2 δισ. ευρώ θα τα βρεις μπροστά σε 1 ή 2 μήνες όταν  θα χρειαστεί να καλύψεις το έλλειμμα στην καταβολή των συντάξεων.

Ακόμη και αν καταφέρει να αποπληρώσει τις δόσεις και πετύχει μια συμφωνία με μικρότερο πρωτογενές τον Ιούνιο, δεν θα υπάρχει οικονομική δραστηριότητα στην χώρα αρκετή για να διατηρηθεί η ανεργία, τα έσοδα και η ανθρωπιστική κρίση στα προ ΣΥΡΙΖΑ επίπεδα.

Το οικονομικό κλίμα μετά από μια πρόσκαιρη (και θνησιγενή για τη στήλη) αναλαμπή στα μέσα του 2014 επιδεινώνεται ραγδαία.

Το οικονομικό κλίμα επιδεινώθηκε κατ΄ αρχήν από την αβεβαιότητα που δημιούργησαν οι πρόωρες εκλογές. Τα έσοδα μειώθηκαν, οι πωλήσεις έπεσαν, οι επιχειρήσεις σταμάτησαν να παραγγέλνουν, οι τράπεζες σταμάτησαν να δανείζουν...

Το οικονομικό κλίμα συνεχίζει να επιδεινώνεται μετά τις εκλογές λόγω της αβεβαιότητας που δημιουργεί η διφορούμενη στάση της κυβέρνησης (αλλά λέει στους εταίρους άλλα στο εσωτερικό). Η παράταση της αβεβαιότητας μέχρι τον Ιούνιο θα αποδειχτεί «θανατηφόρα» για την κυβέρνηση και τη χώρα, ακόμη και φτάσουμε στο καλοκαίρι χωρίς πιστωτικό γεγονός ή κλείσιμο των ΑΤΜ των τραπεζών.

Η κυβέρνηση αναλώθηκε και αναλώνεται σε ένα επικοινωνιακό παιγνίδι αντεγκλήσεων μέσω δηλώσεων με τους Ευρωπαίους Εταίρους, ωσάν να διαθέτει κάποια τραπεζική και οικονομική αυτάρκεια, ενώ δεν διαθέτει ούτε την αυτάρκεια βασικών αγαθών στα ράφια.

Αυτό μπορεί να μην είναι επαρκώς αντιληπτό από το οικονομικό επιτελείο, λόγω αριστερίστικων ιδεολογικών αγκυλώσεων, είναι όμως αντιληπτό στους Ευρωπαίους πολιτικούς και γραφειοκράτες. Αυτός είναι ένας λόγος που τους οδηγεί να απαιτούν ένα ταπεινωτικό συμβιβασμό και υποταγή.

Δεν είναι βέβαιο αν θα το αποδεχτεί η κυβέρνηση.

Είναι πολύ πιθανό να επιλέξει τη ρήξη, γεγονός που θα αυξήσει κατακόρυφα τις πιθανότητες εξόδου από το ευρώ. Η έξοδος από το ευρώ με τέτοιους όρους θα είναι η πιο μεγάλη καταστροφή μετά την μικρασιατική καταστροφή και την γερμανική κατοχή.

Οι πιθανότητες ρήξης ή υποταγής είναι περίπου 30-40% με 60-70% υπέρ της υποταγής. Το σχέδιο της υποταγής στα μνημόνιο αν επιλεχθεί θα συνδυαστεί με ένα επικοινωνιακό κρεσέντο καταπολέμησης της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής.

Οι επικοινωνιακές τακτικές όμως είναι αποδοτικές, όταν η ανεργία και η ανθρωπιστική κρίση τελούν υπό έλεγχο. Αυτό συμβαίνει μόνο όταν υπάρχει θετικό οικονομικό πρόσημο και κυρίως θετικές προσδοκίες.

Δυστυχώς ούτε η ΕΡΤ, ούτε η ΔΕΗ, ούτε το ελευθέρας στους λαθρομετανάστες συμβάλλουν στο κλίμα οικονομικής εμπιστοσύνης.

ΥΓ: Επειδή κάποιοι μπορεί να νομίζουν πως οι απαισιόδοξες εκτιμήσεις απορρέουν από μικροπολιτικές αντιπολιτευτικές σκοπιμότητες, το παρακάτω απόσπασμα δημοσιεύτηκε ακριβώς ένα χρόνο πριν σ’ αυτή τη στήλη και αφορούσε τα πεπραγμένα της προηγούμενης κυβέρνησης. Ισχύουν τα ίδια και χειρότερα και για την τωρινή...

«Γιατί ο κίνδυνος κατάρρευσης παραμένει ορατός...
09 04 2014
Ο Τζωρτζ Μπέρναρ Σω το είχε θέσει πριν πολλά χρόνια στη σωστή βάση: «Μία κυβέρνηση που ληστεύει τον Πέτρο για να πληρώσει τον Παύλο μπορεί πάντα να υπολογίζει στην υποστήριξη του Παύλου».

Τούτο είναι το κοινό μυστικό των πράξεων αλλά και των προθέσεων της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά και του «εθνικού σχεδίου» ολόκληρου το πολιτικού συστήματος των πελατών, της κομματοκρατίας και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών.

Να τα πάρουν από αυτούς που δουλεύουν και να τα δώσουν σ’ αυτούς που τους ψηφίζουν.

Πελάτες αφισοκολλητές, ανεπάγγελτα «κομματόσκυλα» που επανδρώνουν το κρατικό και συνδικαλιστικό μηχανισμό και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες συνιστούν το μεταπολιτευτικό παρασιτικό ελληνικό οικονομικό μοντέλο.

Ένα μοντέλο που επιβιώνει όσο μπορεί να καταναλώνει περισσότερα απ’ όσα παράγει και ως εκ τούτου με «βιτρίνα» διάφορους ειδικούς περί τα οικονομικά προβάλλει σαν μόνιμη επωδό πως η λύση για την Ευρώπη είναι ένα νέο σχέδιο «Μάρσαλ» εισροών προς τη χώρα οι οποίες θα αναπληρώνουν τη έλλειψη ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της...»