Οι ομολογούντες αυτά, πως Ορθοδοξούν;

Γεράσιμος Θηκαράς

“Δεν είναι αρκετό να λεχθεί ότι ήταν η  θεία φύση  του Χριστού  που νίκησε το θάνατο”, («It is not enough to say that it was Christ;s divine nature that overcame death.») [1]

Μέγας Βασίλειος: «Οἱ δὲ τὴν ὑπαρίθμησιν ἐν τῷ πρῶτον καὶ δεύτερον καὶ τρίτον λέγειν τιθέμενοι  γνωριζέσθωσαν τὸ πολύθεον τῆς Ἑλληνικῆς πλάνης τῇ ἀχράντῳ θεολογίᾳ τῶν Χριστιανῶν ἐπεισάγοντες»[2].

Από του Φαναρίου:  «Ἡ θεολογική βάσις  ἡ ἱεραρχική σειρά καί τάξις τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅπου ὁ Πατήρ ὡς πρῶτος ἐκφράζει τήν ἑνότητα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ»[3]

Άγιος Συμεών νέος θεολόγος: «Τῆς βλασφημίας! Πῶς, εἰπέ, ὁ τήν τριθεΐαν ἡμῖν δογματίζων ὑπούλως»[4]

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός:  « Οὕτως διὰ μὲν τῆς κατὰ φύσιν ἑνότητος ἡ πολύθεος τῶν Ἑλλήνων ἐξαφανίζεται πλάνη» [5]

 Ο χορός των Ορθοδόξων: «και τούτον αληθές ενώπιον του Κυρίου και της ομοδόξου του Χριστού Εκκλησίας των ομοπίστων αλλήλων εν ουρανώ και επί της γης, περί της ενοχής της πολυθεϊας καθώς, ο ομολογών εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία, ότι οι Πατέρες ορίζουν  ως ειδωλολατρεία, είναι αδύνατον να μην φέρει την ενοχή της ειδωλολατρείας , ακόμα και ανεπιγνώστως.»

Οταν λοιπόν λέγει κάποιος την θείαν ουσίαν του Χριστού, εν ανεπαρκεία επί της Αναστάσεως του ευατού ναού, όπως στην περίπτωση των  Φαναριωτών σήμερα, τούτον είναι   Αριστοτελικώς απότοκον  της παγιωθήσης ειδωλολατρείας  κάποιων συγχρόνων μας  Φαναριωτών, των ομολογούντων την θείαν ουσίαν ηθελημένως προκλητώς αιτιατή και διαιρετή, και πλατυνομένη και επεκτεινομένη και συνεμφανιζομένη  μετά της  τριαδικής υπάρξεως, «The co-emergence of divine nature with the Trinitarian existence initiated by the Father» («Η συν - εμφάνιση της θείας φύσης με την Τριαδική ύπαρξη  που προκλήθηκε από τον Πατέρα)[6]

Λέγοντες περι της θείας ουσίας,  «η ουσία του Θεού, η οποία πλατύνεται, επεκτείνεται ή διαιρείται»[7], ως αιτιουμένης εκ της υποστατικης ενεργειας εν αϊδιοτητι, (και πως τουτον Ορθοδοξως),  υπό τίνος ανούσιου πατρικής υποστάσεως, της «αποκτώσης την θεότητα μόνον όταν λάβουν την  ύπαρξιν των, ο Υιος και το Πνεύμα»,τα αναγκαία μαρτυρεί, δια να   ομολογηθεί   το  ειδώλον του θεού πατρός, ως πρώτου  και εις  ένωσιν, μίας Αρεινιζούσης τριθεϊας.

Οι ομολογούντες αυτά, πως Ορθοδοξούν;

Ο απόλυτος τραγέλαφος. Ο ταυτός Φαναριώτης, αδυνατεί να συμφωνήσει  επί των ιδίων αυτού λεγομένων ,και  πως είναι δυνατόν να συμφωνήσει μετα της συμφωνίας των Πατέρων, αλλά και πως όντως σεβαστός υπό πάντων, ως στιβαρός Ορθόδοξος θεολόγος , τη αρμοδία επευλογία;

Αφενός  πνέοντος του ανέμου προς δυσμάς, λέγει περί της   ισότητος  και της πληρότητος της θεότητος κάθε προσώπου της αγίας Τριάδος,  «the equality and fulness of each person’s deity.».[8]

Είτα δε, πνέοντος του ανέμου κατα βαρδάρη μεριά, φιλοσοφεί, “Δεν είναι αρκετό να λεχθεί ότι ήταν η  θεία φύση  του Χριστού  που νίκησε το θάνατο” ,(«It is not enough to say that it was Christ;s divine nature that overcame death.») [9]

Ομολογούντες εν Φαναρίω από κοινού μετα του επευλογηθέντος ως στιβαρώς Ορθοδοξου θεολόγου,

«Η συν - εμφάνιση της θείας φύσεως μετά της Τριαδικής ύπαρξεως  που προκλήθηκε από τον Πατέρα, σημαίνει ότι ο Πατέρας , επίσης , « αποκτά », να το πω έτσι , θεότητα, μόνο  "ως" ο Υιός και το Πνεύμα είναι σε ύπαρξη ( είναι αδιανόητον να είναι πατήρ , χωρίς αυτών ) , δηλαδή , μόνο "όταν" θεία φύσις "κατέχεται" από τους τρεις . Έτσι , ο πατέρας φαίνεται να είναι "μείζων " από τον Υιό ( και το Πνεύμα ), όχι στη φύση , αλλά με τον τρόπο ( το πώς ) υπάρχει η φύσις , δηλαδή , στην υποστασιοποιηση της φύσης . Η Τριαδική ιεραρχία και αιτιότης μάλλον προστατεύει παρά απειλεί την ισότητα και την πληρότητα της θεότητος κάθε προσώπου.»

(The co-emergence of divine nature with the Trinitarian existence initiated by the Father implies that the Father, too, “acquires,” so to speak, deity only “as” the Son and the Spirit are in existence (he is inconceivable as Father without them), that is, only “when” divine nature is “possessed” by all three. Thus, the Father is shown to be “greater” than the Son (and the Spirit) not in nature, but in the way (the how) the nature exists, that is, in the hypostasization of nature. Trinitarian ordering and causation protect rather than threaten the equality and fulness of each person’s deity.),[10] πως  λοιπόν Ορθοδοξούν, καθώς η ιεράρχησις επί της αγίας Τριάδος  από μόνης της, αρκεί επί του αναθεματισμού αυτών, ως ειδωλατρών, υπό συνόδου της Εκκλησίας της επομένης των Πατέρων;

Προσφάτως Φαναριώτες αδελφοί μας  θέλουν και ενεργούν,  την αλλαγήν της αγίας πίστεως των Ορθοδόξων, δια της επιβολής αλλοτρίας πίστεως, της ήδη  χαρακτηρισμένης παλαιόθεν Πατερικώς, ως ειδωλολατρείας.

Σκοπός τους είναι,  η ενδεχομένως βιαία  δια αφωρισμών και επιτιμίων,  επιβολή ως  Ορθοδόξου,  της υπεροχής εν πρωτείω άνευ ίσου, του τίνος της Ορθοδοξίας ως, αξιώματι αλάθανστου επί των φύσει λανθανόντων, τω τύπω της υπεροχής εν πρωτείω, του Θεού Πατρός εν τη αϊδιω αγία Τριάδι.

Οι ακηδώς θεολογούντες αθεολογήτως ,εν πενία θεολογίας,  από Φαναρίου μετά των ακολούθων αυτών, προφανώς αγνοούν την θεολογίαν των αγίων και θεοφόρων Πατέρων, την χαρακτηρίζουσα ως ειδωλολατρεία την όποια διάκριση της αγίας Τριάδος, ως ιεραρχικώς διαβαθμισμένης εις πρώτον και δεύτερον και τρίτον, και την ομολογία της ενότητος της αγίας Τριάδος, επί τίνος άλλου της θείας ουσίας.

Πως είναι δυνατον  να συνιστά  θεολογικώς λαμπρόν λόγον στιβαρού Ορθοδόξου θεολόγου,  το δημοσιευθέν και ενεργούμενον επί της αλλαγής της αγίας πίστεως,

“There is,in fact,an ordering or ταξις in the Trinity, since the Father always comes first, the Son second, and the Spirit third in all biblical and patrisric references to the Holy Trinity. “ , (Υπάρχει , πράγματι , μια τάξις στην Αγία Τριάδα , αφού ο πατέρας έρχεται πάντα πρώτος , δεύτερος ο Υιός , και το τρίτο Πνεύματος σε όλες τις βιβλικές και patrisric αναφορές στην Αγία Τριάδα .) [11]

Εις τον λέγοντα τούτον το  φρικτόν, καν από στόματος Πατριάρχου και συνόδου ,τω λόγω της εγκυκλίου του 1848 εκ του Οικουμενικού Πατριαρχείου, απαντά ο άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος, «Τῆς βλασφημίας! Πῶς, εἰπέ, ὁ τήν τριθεΐαν ἡμῖν δογματίζων ὑπούλως», ως μη ακούων εκουσίως, του μεγάλου Βασιλείου και του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού και εμού του ταπεινού;

Ο θειος Βασίλειος μεν, τον δαιμονιώδη λήρον της ιεραρχίσεως της αγίας Τριάδος ούτως όλεσεν θεηγορών, τη θεία αυτού ουρανοφαντωρία , «Πατέρα καὶ Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα παραδιδοὺς ὁ Κύριος, οὐ μετὰ τοῦ ἀριθμοῦ συνεξέδωκεν.  Οὐ γὰρ εἶπεν ὅτι εἰς πρῶτον καὶ δεύτερον καὶ τρίτον· οὐδὲ εἰς ἓν καὶ δύο καὶ τρία· ἀλλὰ δι´ ὀνομάτων ἁγίων τὴν γνῶσιν τῆς πρὸς σωτηρίαν ἀγούσης πίστεως ἐχαρίσατο»[12], ορίζων εις βδελυγμαία τω Κυρίω ειδωλολατρείαν, το ομολογείν την αγίαν Τριάδαν, εις πρώτον  και δεύτερον  και τρίτον, κατά το αίτιον και  αιτιατόν  και αιτιατόν διά του αιτιατού, εις πλήρωσιν παντός λατινισμού.

Μηδείς των ανθρώπων τολμήσαι του λοιπού ειπείν άλλως του λόγου του  θείου Συμεώνος, του αγίου και νέου θεολόγου , «Οὔτε γάρ πρῶτον, οὔτε δεύτερον, οὔτε τρίτον, οὐ μεῖζον, οὐκ ἔλασσον, ἔστιν ἐννοῆσαι ἤ εἰπεῖν ἐν τῇ ἀδιαιρέτῳ καί ἀσυγχύτῳ Τριάδι· ἄφθεγκτα γάρ πάντῃ καί ἄρρητα καί ἀκατανόητα τά τῆς θείας καί ὑπερουσίου φύσεως καί ἀνθρωπίν, τῳ νοΐ ἀκατάληπτα.» [13] ότι, εις δαιμονιώδη τριθεϊα ο λογος αυτού.

Μηδείς των ανθρώπων τολμήσαι του λοιπού ειπείν άλλως και ετέρως του λόγου του  θείου Ιωάννου της Δαμασκού,  «Οὕτως διὰ μὲν τῆς κατὰ φύσιν ἑνότητος ἡ πολύθεος τῶν Ἑλλήνων ἐξαφανίζεται πλάνη» [14] , την ενότητα της αγίας Τριάδος επί τω προσώπω ειδώλου τινός θεου πατρός, του ομολογουμένου αλλοτρίως του μεγάλου Βασιλείου, μη επί τη συνάψει της αγεννήτου θείας ουσίας μετά της αγεννήτου πατρότητος.

Οτι η πίστις των Ορθοδόξων εις το πρόσωπον του Θεού Πατρός έσται ούτως,  «χρὴ οὖν τῷ κοινῷ τὸ ἰδιάζον προστιθέντας, οὕτω τὴν πίστιν ὁμολογεῖν: κοινὸν ἡ θεότης, ἴδιον ἡ πατρότης: συνάπτοντας δὲ λέγειν: Πιστεύω εἰς Θεὸν Πατέρα.»[15] , και το έτερον αυτού, εις αλλότριον πίστιν ειδώλου βελίαρ.

Ερωτούντως δε του αγίου  Κυρίλλου Αλεξανδρείας,

“Ἤγειρε γὰρ τὸν ἑαυτοῦ ναὸν, αὐτὸς ὑπάρχων ἡ δύναμις τοῦ Πατρός.  Εἰ γὰρ αὐτός ἐστιν ἡ ἀνάστασις, καὶ ἡ ζωὴ, τίνος ἂν ἐδεήθη πρὸς ζωοποίησιν ἡ ζωή;”[16]

τι δύνανται  να απαντήσουν  Ορθοδόξως εν τη κοινή δόξη των θεοφόρων Πατέρων οι λέγοντες ,

 «Δεν είναι αρκετό να λεχθεί ότι ήταν ο  θεία φύση  του Χριστού  που νίκησε το θάνατο.  Η ιδέα του ότι ο Χριστός νίκησε το θάνατο διά  τη θείας φύσεως Του,  εισήχθη από τον Πάπα Λέοντα Α’  εις την Σύνοδον της Χαλκηδόνας.”[17]

Ας απαντήσουν λοιπόν ευθέως, εις τον άγιον Συμεώνα τον νέον θεολόγον και εις τον άγιον Κύριλλον Αλεξανδρείας και εις τον μέγαν Βασίλειον και εις τον άγιον Ιωάννην τον Δαμασκηνόν.

Διότι, εάν δεν απαντήσουν Ορθοδόξως....

Η  απάντησις εκ του Κυρίου έσται εν τω καιρώ της αγίας Αυτού θελήσεως καταλυτική των πάντων, ότι δική Του η εκδίκησις εν τη ενδόξω δικαιοκρισία Αυτού.

Ημών δε, η προσευχή υπέρ των ιδίων ημών αμαρτημάτων και υπέρ της αναλώσεως της φρικτής  αποστασίας, της εν Φαναρίω.

………………………………………………………………….

[1]  “It is not enough to say that it was Christ;s divine nature that overcame death. The idea that it was by his divine nature that Christ overcame death was introduced by Pope LeoI in the council of Chalcedon, against Cyril's  insistence thay agency can be attributed only to persons, not to natures»  “Lectures in Christian Dogmatics, t&t Clark, London, 2008, σελις 148”, by John D. Zizioulas, σελίς 148

[2] ΕΠΕ ΤΟΜΟΣ 10 ΣΕΛΙΣ 406

[3] Λόγος εις την Κυιακήν προ της Χριστού Γεννήσεως, υπό του  Μ. Αρχιδιακόνου Μαξίμου  28-12-2012,  http://fanarion.blogspot.gr/2012/12/blog-post_6593.html

[4] (Φιλοκαλια των Νηπτικων και Ασκητικων, 19Β, Εκδοτικος Οικος Ελευθεριου Μερετακη, «Το Βυζαντιον», Θεσσαλονικη, 1988, σελις 23

[5] PG 94, 805C

[6] Communion and Otherness: Further Studies in Personhood and the Church [John Zizioulas, Paul McPartlan, Rowan Williams] t&t Clark, 2007 σελις. 140

[7] Ακαδημαϊκές Σημείωσεις Δογματικής, υπό Σεβ. Μητρ. Περγάμου κ.Ιωάννου Ζηζιούλα.

[8] (Communion and Otherness: Further Studies in Personhood and the Church [John Zizioulas, Paul McPartlan, Rowan Williams] t&t Clark, 2007 σελις. 140)

[9]  “It is not enough to say that it was Christ;s divine nature that overcame death. The idea that it was by his divine nature that Christ overcame death was introduced by Pope LeoI in the council of Chalcedon, against Cyril's  insistence thay agency can be attributed only to persons, not to natures»  “Lectures in Christian Dogmatics, t&t Clark, London, 2008, σελις 148”, by John D. Zizioulas, σελίς 148

[10] Communion and Otherness: Further Studies in Personhood and the Church [John Zizioulas, Paul McPartlan, Rowan Williams] t&t Clark, 2007 σελις. 140)

[11] Communion and Otherness: Further Studies in Personhood and the Church [John Zizioulas, Paul McPartlan, Rowan Williams] t&t Clark, 2007 σελίς. 137

[12] ΕΠΕ,τομος 10. Βασιλειου Καισαρειας του Μεγαλου, Απαντα τα εργα, Δογματικα,  σελις 398

[13] ΕΠΕ (19Β),Φιλοκαλία των Νηπτικών και Ασκητικών, σελίς 28

[14] PG 94, 805C

[15] PG 32, 884B

[16] Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Απαντα τα έργα, (16), Υπόμνημα εις τον Ησαϊα, Βιβλίον α’.Λόγοι α’-c΄,σελίς 426

[17] “Lectures in Christian Dogmatics, t&t Clark, London, 2008, σελις 148”, by John D. Zizioulas
 πηγή