Οι 10 κινηματογραφικές ταινίες που ο Αντρέι Ταρκόφσκι θεωρούσε κορυφαίες Σαν σήμερα το 1986 πεθαίνει ο μεγάλος Ρώσος σκηνοθέτης

Για τον ίδιο ο κινηματογράφος ήταν κάτι παραπάνω από ωραία αισθητική και καλό σενάριο. Ήταν ένας τρόπος να συμβιβάσει την ατέλεια, την ομορφιά και το θαύμα της ζωής. Ο ορισμός της τέχνης όπως την είχε στο μυαλό του ο Tarkovsky είναι το σημείο όπου συναντώνται αυτά τα τρία. Με μεγάλη προσήλωση και σκέψη, ο θρυλικός σκηνοθέτης κατέγραψε πρόχειρα σε ένα κομμάτι χαρτί τις ταινίες που πιθανότατα είχε απολαύσει και έμαθε πολλά από αυτές, αλλά λαμβάνοντας υπόψη και την φιλοσοφία του για την 7η τέχνη, είναι πιθανό να θεωρούσε ότι οι ταινίες αυτές συνέβαλαν συνολικά στον κινηματογράφο. 

Η δεκάδα στη λίστα του Tarkovsky, θα μπορούσε ίσως να διδάσκεται ως μάθημα στις σχολές κινηματογράφου. Οι επιλογές του σκηνοθέτη ουσιαστικά αντλήθηκαν από τη φιλοσοφία του για την τέχνη. Για τον ίδιο ο κινηματογράφος ήταν κάτι παραπάνω από ωραία αισθητική και καλό σενάριο. Ήταν ένας τρόπος να συμβιβάσει την ατέλεια, την ομορφιά και το θαύμα της ζωής. Ο ορισμός της τέχνης όπως την είχε στο μυαλό του ο Tarkovsky είναι το σημείο όπου συναντώνται αυτά τα τρία. Αυτό θέλησε να κάνει μέσα από τις ταινίες του. Να δημιουργήσει αρμονία σε έναν ετερόκλητο κόσμο.

Είναι εύκολο να υποθέσουμε ότι ο Tarkovsky συμπεριέλαβε τις ταινίες που τον έκαναν να διασκεδάσει, τον ενέπνευσαν ή τον καθοδήγησαν. Ωστόσο, ο Kozlov πιστεύει ότι η λίστα του κρύβει κάτι μεγαλύτερο: "Όπως και άλλες λίστες σκηνοθετών που βλέπουμε σε περιοδικά ή εφημερίδες, η λίστα του Tarkovsky είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική. Κύριο χαρακτηριστικό του σκηνοθέτη είναι η σοβαρότητα της επιλογής. Με εξαίρεση το City Lights, δεν έχει καμία άλλη ταινία του βωβού κινηματογράφου ή οποιαδήποτε από τη δεκαετία του '30 και του '40." Ο λόγος είναι ότι ο Tarkovsky αντιλήφθηκε ότι τα πρώτα 50 χρόνια του κινηματογράφου ήταν ένα προοίμιο για το τι θεωρείται πραγματικός κινηματογράφος. Και αν και είχε σε μεγάλη εκτίμηση τόσο τον Dovzhenko όσο και τον Barnet, η πλήρης απουσία σοβιετικών ταινιών από τη λίστα του είναι ίσως ενδεικτική ότι έβλεπε "αλλού" τον αληθινό κινηματογράφο.

Ugetsu Monogatari (Kenji Mizoguchi, 1953)
 Seven Samurai (Akira Kurosawa, 1954)
 Persona (Ingmar Bergman, 1966)
Mouchette (Robert Bresson, 1967)
Woman of the Dunes (Hiroshi Teshigahara, 1964)
Le Journal d'un curé de campagne (Robert Bresson, 1951)
 Winter Light (Ingmar Bergman, 1963)
Nazarin (Luis Buñuel, 1959)
Wild Strawberries (Ingmar Bergman, 1957)


 Για τον Tarkovsky, το ζήτημα δεν έγκειται στο πόσο όμορφη μπορεί να είναι η τέχνη του σκηνοθέτη, αλλά στο πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει αυτή η τέχνη. Ο Tarkovsky αντιλήφθηκε ότι τα πρώτα 50 χρόνια του κινηματογράφου ήταν ένα προοίμιο για το τι θεωρείται πραγματικός κινηματογράφος Ο Tarkovsky αντιλήφθηκε ότι τα πρώτα 50 χρόνια του κινηματογράφου ήταν ένα προοίμιο για το τι θεωρείται πραγματικός κινηματογράφος 

Γεννήθηκε το 1932 στο χωριό Zavraje και ήταν γιος του σημαντικού ποιητή Arseniy Tarkovsky. Σπούδασε μουσική, ζωγραφική, γλυπτική και αραβικά, ενώ από το 1956 παρακολούθησε μαθήματα στο Ινστιτούτο κινηματογράφου της Σοβιετικής Ένωσης. Η διεθνής αναγνώριση του Tarkovsky ήρθε με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν (1962), η οποία κέρδισε τρεις "Χρυσούς Λέοντες" στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας, μεταξύ των οποίων το βραβείο σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας. 

Οι ταινίες του: 

Θυσία (Offret, 1986) 
Νοσταλγία (Nostalghia, 1983) 
Tempo di viaggio (1983)
 -- τηλεπαραγωγή Στάλκερ (Stalker, 1979) 
Ο Καθρέφτης (Zerkalo, 1975)
 Σολάρις (Solaris, 1972) 
Αντρέι Ρουμπλιόφ (Andrei Rublyov, 1969)
 Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν (Ivanovo detstvo, 1962) 
Ο οδοστρωτήρας και το βιολί (Katok i skripka, 1960) 

Έφυγε  στις 29 Δεκεμβρίου του 1986 στη Γαλλία από καρκίνο. Ήταν μόλις 54 ετών
Πηγή