Ήταν μεσημέρι στα ρολόγια τ' ουρανού
ήτανε σκοτάδι στα μεσάνυχτα του νου
τότε που σε πήραν κι ήρθα πρώτη να σε βρω
καρφωμένο απάνω σ' ένα δέντρινο σταυρό.
Γύρω σου ποτάμια, κυπαρίσσια και βουνά
σού `δειχναν το δρόμο που δε βγάζει πουθενά.
Ήμουνα για σένα και γυναίκα κι αδερφή
πότε Παναγιά σου πότε λύκαινα κρυφή
μού `δινες μαχαίρι να μοιράσω το ψωμί
χάρη δε ζητούσες δε ζητούσες πληρωμή.
Τώρα είσαι ξένος τα πουλιά δε χαιρετάς
σ' άλλα περιβόλια φτερουγίζεις και πετάς.
Γράφω τ' όνομά σου στ' ασημένιο το νερό
τι να περιμένω πες μου τι να καρτερώ
ξέρω πως αν ήταν και ξυπνούσες μιαν αυγή
πάλι το σταυρό σου θά `χαν έτοιμο στη γη.
τραγούδι από το τελευταίο έργο των Μάνου Χατζιδάκi, Νίκου Γκάτσου, Οι Μύθοι Μιας Γυναίκας (Έργο 40, 1988)
Πρόκειται για ένα από τα πιο λυρικά και συμφωνικά έργα του μεγάλου συνθέτη, με τις μελωδίες να θυμίζουν αμυδρά το θρυλικό «Χαμόγελο της Τζοκόντας». Σ' αυτό συντελούν τόσο οι προσεγμένες ενορχηστρώσεις, που περιλαμβάνουν όργανα όπως βιολί, βιολοντσέλο, κόρνο, άρπα, φλάουτο, όμποε κ.ά., όσο και οι εξαιρετικές ερμηνείες της Μούσχουρη, η οποία αντιμετωπίζει με σεβασμό και συνέπεια το υλικό της, χωρίς να κάνει επίδειξη των φωνητικών της ικανοτήτων (παρόλο που τα τραγούδια είναι ιδιαιτέρως απαιτητικά) τραγουδάει με μία διακριτική μελαγχολία, χωρίς περιττό πάθος και θεατρινισμούς, τους ποιητικούς στίχους του Νίκου Γκάτσου, θυμίζοντας σε ορισμένες περιπτώσεις περισσότερο μία άπειρη πλην ταλαντούχα τραγουδίστρια που κάνει το ντεμπούτο της στη δισκογραφία κι επομένως ακολουθεί κατά γράμμα τις οδηγίες του συνθέτη, παρά μία πεπειραμένη ερμηνεύτρια με διεθνή καταξίωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου