Στις 29 Σεπτεμβρίου συμπληρώνονται έξι μήνες από την κοίμηση του π.Νικολάου.Κ..ο οποίος υπηρέτησε ως εφημέριος για πολλά χρόνια σε ενορία των Τζουμέρκων. Αναδημοσιεύουμε από το περιοδικό “Χώσεψη” του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού, τον επικήδειο ο οποίος εκφωνήθηκε την ημέρα της κηδείας.
———————————————————————————————————–
Επικήδειος -αποχαιρετιστήριος Λόγος
Στον π.Νικόλαο Κ.
Εκφωνήθηκε από τον πρωτοπρεσβύτερο Δημήτριο Αθανασίου, κατά την διάρκεια της Εξοδίου Ακολουθίας του μακαριστού ιερέως, στον Ιερό ναό Αγίου Νικολάου Κυψέλης, το Σάββατο 29 Μαρτίου 2014.
Και ώσπερ επί της γης εν τη Εκκλησία σου λειτουργόν αυτόν κατέστησας ούτω και εν τω ουρανίω σου θυσιαστηρίω ανάδειξον.
Με αισθήματα χαρμολύπης Σεβασμιότατε, ευλαβέστατοι πατέρες και συλλειτουργοί, ευσεβέστατες μονάστριες και πένθιμη ομήγυρη, προπέμπουμε σήμερα στην αιωνιότητα τον προκείμενο αγαπητό αδελφό και συλλειτουργό π. Νικόλαο.
Λύπη μεν για τον ανθρώπινο αποχωρισμό.Κι όλοι εμείς εδώ στεκόμαστε με την ίδια απορία «ορώντες το γενόμενον» διότι κατά τον ιερό υμνωδό: «την γαρ χθες ημέραν μεθ’ υμών ελάλουν, και άφνω επήλθε μοι η φοβερά ώρα του θανάτου» μετατιθέμενος προς την αιωνιότητα, την πραγματική Ζωή.
Χαρά επειδή ο π. Νικόλαος ήδη γεύεται κι απολαμβάνει αυτών των οποίων αφιερώθηκε, ακολούθησε, δίδαξε και βίωσε μέσα από την εκάστοτε ευχαριστιακή σύναξη, που ο Κύριος αξίωσε να τελεί με το να τον καταστήσει λειτουργό Του.
Το πέρασμά του από αυτόν τον κόσμο, ως ιερέας και εφημέριος, ήταν σαν την πορεία ενός αστεριού, που έλαμψε αλλά δεν χάθηκε και δεν πρέπει να χαθεί, αλλά άφησε το ίχνος του, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια της συνέχειας του ανεξίτηλου ίχνους της προσφοράς και θυσίας του Θεανθρώπου.
Η ιεροσύνη είναι το μέγιστο στον κόσμο αξίωμα. Ένα αξίωμα, που ούτε στους αγγέλους δόθηκε ούτε στους αρχαγγέλους. Είναι σφραγίδα ανεξίτηλη! Ακολουθεί και μετά θάνατον τον Ιερέα. Γι ‘αυτό και στην ευχή που μόνο στους ιερείς διαβάζεται, ευχόμεθα στον Κύριο και Θεό μας, «όπως ανέδειξε εδώ στη γη ιερέα Του τον μακαριστό αδελφό μας Νικόλαο, έτσι να τον αναδείξει και ιερέα του ουρανίου Του θυσιαστηρίου». Γι’αυτό και ο Ιερέας κηδεύεται με άπασαν την ιερατική του στολή. Και μάλιστα με καλυμμένο με το ιερό κάλυμμα του «αέρα» το πρόσωπό του, όπως ακριβώς και ο θεόπτης Μωϋσής,
ο οποίος, όταν συνομίλησε με τον Θεό τεσσαράκοντα ημέρες και νύκτες στο θεοβάδιστο Όρος και δέχθηκε τις δεύτερες πλάκες του Δεκαλόγου, τόση πολλή δόξα έλαβε το πρόσωπό του από τη θεία συνομιλία, ώστε δεν μπορούσαν οι Υιοί Ισραήλ να το δουν. . Γι ‘αυτό και αναγκάσθηκε να βάλει κάλυμμα στο πρόσωπό του, για να εγκλείσει κατά κάποιο τρόπο την πολλή λαμπρότητα και δόξα που χυνόταν άπλετα έξω, και να μπορέσουν έτσι να τον δουν οι Ισραηλίτες. «Και είδον, φησίν, οι Υιοί Ισραήλ το πρόσωπον Μωϋσέως ότι δεδόξασται . και περιέθηκε Μωϋσής κάλυμμα επί το πρόσωπον αυτού “(Έξοδ. λδ 35)». Γι’ αυτό καλύπτεται και το πρόσωπο του Ιερέως, γιατί και ο κάθε Ιερέας βλέπει και γεύεται τον ίδιο τον Θεό στην ιερή ώρα της Θείας Λειτουργίας, που μόνον αυτός μπορεί να επιτελέσει!
Ο Ιερέας στην παράδοση της Εκκλησίας μας δεν είναι κοινός άνθρωπος. Είναι ο βαστάζων τον Σταυρόν του Κυρίου. Είναι ο Κυρηναίος που έχει άνωθεν κληθεί, «ίνα άρη τον Σταυρόν του Ιησού και της Εκκλησίας του».
Αγάπησε πράγματι και βίωσε ο μακαριστός π.Νικόλαος, αυτόν τον Σταυρό. Μεγάλωσε στη φτώχεια, πέρασε θλίψεις, αγωνίες και δοκιμασίες, στερήσεις και δυσκολίες. Νυμφεύθηκε την ευσεβέστατη Σοφία, μετά της οποίας απέκτησε μία κόρη, η οποία «ενεδύθη το μοναχικό τριβώνιο» μετά τις σπουδές της και υπηρετεί το προσευχητικό έργο της Εκκλησίας σε μοναχικό τάγμα.
Το 1975, ο π.Νικόλαος σε ώριμη ηλικία, εισήλθε στις τάξεις του ιερού κλήρου, προκειμένου να υπηρετήσει στον Αμπελώνα του Κυρίου που τελικά τον υπηρέτησε επί 30 χρόνια με ζήλο και ταπείνωση.
Πολυσέβαστε Γέροντα,
Θα τολμήσω να κάμω σήμερα, αυτό που μισούσες. Το να μιλήσω δηλαδή εγκωμιαστικά για σένα, μπροστά σου.
Σ όλους τους ανθρώπους του Θεού, ανάλογα με τις αρετές που διακρίθηκαν, κάποιος ευαγγελικός λόγος τους ταιριάζει. Δεν δυσκολεύτηκα από την αρχή που σε γνώρισα να καταλάβω, πως σου ταίριαζε απόλυτα ο λόγος που είπε ο Χριστός στους μαθητές του, συνιστώντας ως υπόδειγμα τον εαυτό Του. «Μάθετε απ εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία». Έτσι σε γνώρισα, κι έτσι με το παράδειγμά σου δίδαξες, γιατί ήσουνα «πράος και ταπεινός τη καρδία».
Η γνωριμία μας ξεκίνησε κατά την διάρκεια της διακονίας του μυστηρίου της Εξομολογήσεως, πριν περίπου δώδεκα χρόνια. Τότε βρέθηκα ως νέος πνευματικός στον ενοριακό ναό του Αγίου Νικολάου Κυψέλης για διακονία του μυστηρίου της Εξομολόγησης. Ο πρώτος που ήρθε να εξομομολογηθεί ήσουν εσύ. Κυριολεκτικά σοκαρισμένος, εμμέσως πλην σαφώς, σε παρέπεμψα σε άλλους πνευματικούς εμπειρότερους από τον ομιλούντα. Τότε με κοίταξες με αυστηρό τόνο και μου είπες:
«Πάτερ μου η Εκκλησία σου ανέθεσε μια διακονία που θα πρέπει να την υπηρετήσεις. Στο μυστήριο της Εξομολόγησης αοράτως παρών είναι ο ίδιος ο Χριστός. Ο,τι θα πω, σε εκείνον θα τα πω. Εσύ σαν το ορατό στοιχείο του μυστηρίου θα αποφασίσεις για το «δεσμείν και λύειν».
Και για σκέψου και το εξής. Εγώ είμαι άνθρωπος με σοβαρά προβλήματα υγείας και προχωρημένης ηλικίας και μπορώ ανά πάσα στιγμή να φύγω από αυτόν τον κόσμο. Πώς θα αντιμετωπίσω τον δικαιοκρίτη Χριστό και τι θα απολογηθείς εσύ για την τακτική σου αυτή;
Σιώπησα και υπάκουσα. Και σιωπούσα κάθε φορά που το ίδιο επαναλαμβανόταν όταν ερχόμουνα στην ενορία σου. Τώρα όμως θα σπάσω αυτή την σιωπή για να σκιαγραφήσω σύντομα μερικές πτυχές της προσωπικότητάς σου προς παραδειγματισμό και συμμόρφωση ημών των νεοτέρων. Και αυτό επειδή εσύ ανήκες στην γενιά των παλιών κληρικών. Ήσουν παπάς «παλαιάς κοπής».
Ως Λειτουργός του Υψίστου σε διέκρινε η απλότητα, η πίστη, η εργατικότητά και η αγάπη προς την αγία μας Ορθοδοξία. Είχες αυξημένη πίστη, ευσέβεια και διάθεση διακονίας λαού του Θεού.
Κύρια εφόδια της ιερατικής σου διακονίας δεν ήταν η μεγάλη μόρφωση και τα πτυχία, αλλά η πλούσια καρδιά σου. Μια καρδιά πλημμυρισμένη από αγνά συναισθήματα και βιώματα χριστιανικά και θείες εμπειρίες. Προπάντων, μια καρδιά γεμάτη με τη Χάρη του Θεού, που «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί».
Υπήρξες ευγενής. Υπήρξες ο άνθρωπος της σιωπής. Όχι γιατί δεν είχες τι να πεις, αλλά γιατί ήθελες να μιλάς με περίσκεψη.
Υπήρξες άκακος και αμνησίκακος. Ποτέ δεν κακολόγησες όποιον σε πίκρανε. Η εκδίκηση, ούτε ως λέξη δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο της καρδιάς σου.
Υπήρξες αφιλοχρήματος. Ποτέ σου δε ζήτησες. Χέρι δεν άπλωσες. Δεν αγάπησες τα χρήματα. Γι’αυτό και γεύτηκες πλούσια την αγάπη των ενοριτών σου. Εξάλλου, πολλοί είναι κι εκείνοι που γεύτηκαν τη δική σου αγάπη. Έκανες το καλό και το ξεχνούσες. Σου έφτανε που το γνωρίζει ο Κύριος.
Ήσουν φιλότιμος. Είχες πνεύμα νοικοκυροσύνης. Τα ήθελες όλα καλά και ωραία. Και το Ναό σου, το προαύλιό του, τα ξωκλήσια της ενορίας σου … Όλα θα διαλαλούν τη νοικοκυροσύνη και το ενδιαφέρον σου.
Υπήρξες ακούραστος λειτουργός και φίλος των αγίων, τους οποίους κάθε τόσο τιμούσες λειτουργώντας αγόγγυστα, ακόμη και τα πιο δύσβατα εξωκλήσια τους. Όλους αυτούς θα τους βρεις τώρα πρεσβευτές σου μπροστά στο θρόνο του Θεού.
Παναγία Ευαγγελίστρια, Άγιοι Νικόλαε, Παντελεήμονα, Κοσμά, Κω/νε, Μαρίνα, Αθανάσιε, Βαρβάρα, Μάρκε, προφήτα Ηλία και Απόστολε Πέτρε, σας παραδίδουμε σήμερα τον σεβαστό μας πατέρα Νικόλαο.
Ενώστε τις πρεσβείες σας για την ανάπαυσή του.
Και συ Γέροντα πρέσβευε για όλους εμάς, τον κλήρο και το λαό, στο επουράνιο θυσιαστήριο!
Με δάκρυα φιλούμε τα χέρια σου, που τόσα χρόνια ευλογούσαν …
Με συντριβή φιλούμε τα πόδια σου, τα ακούραστα πόδια σου, που έτρεχαν παντού και πάντοτε.
Με ευλάβεια φιλούμε το τίμιο πετραχήλι σου, που σκόρπισε τόσα χρόνια τη Χάρη και την ευλογία του Θεού στο ποίμνιο της ενορίας σου …
Με δέος θα σηκώσουμε το πονεμένο σώμα σου ως τον τάφο, για να αντλήσουμε την τελευταία ευλογία σου.
Χαλί μακρύ σου στρώνουμε Γέροντα, τις καρδιές μας,
και ρένουμε του μισεμού τη στράτα σου
μ ‘ευγνωμοσύνης δάκρυα και προσευχές μας.
Αείμνηστε και αγαπητέ μας π. Νικόλαε.
Προέτρεξες πριν από μας να κατοικήσεις τα ουράνια και να βιώσεις «εκτυπώτερον, καθαρώτερον, εναργέστερον» την του Κυρίου Αγία Ανάσταση.
Έφυγες την εβδομάδα της Σταυροπροσκυνήσεως αφού προηγουμένως προσκύνησες τον Σταυρόν του Κυρίου και πόθησες την Ανάσταση, τη λύτρωση, την μετάβαση «εκ του θανάτου εις την Ζωήν».
Για σένα ο τάφος και ο θάνατος δεν θα είναι το τέρμα και η απειλή της παρούσης ζωής. Είναι η αρχή της πέραν του τάφου ζωής, της όντως Ζωής, της Αυτοζωής, που είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Σταυρωθείς και Αναστάς, που τόσα χρόνια υπηρέτησες. Τόσα χρόνια που ανελλιπώς λειτούργησες και κοινώνησες το Ζωοποιό Σώμα και το Δεσποτικό Αίμα και μετέδωσες και σ άλλους «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον».
Πέρνα τώρα Γέροντα στο φως.
Ζήσε τη χαρά του Παραδείσου.
Πλούσιος που σε προσμένει ο μισθός,
όλη τούτη η δόξα είναι δική σου.
Αυτά θα εύρει η αθάνατη ψυχή σου. Αυτά θα ζει και πάλι η ανεξάντλητη Ιερωσύνη σου.
Αναπαύου, λοιπόν, δούλε πιστέ και αγαθέ, στο ουράνιο θυσιαστήριο, περιβεβλημένος την δόξαν της Ιερωσύνης σου, συνοδευόμενος από την βαθειά εκτίμηση και αγάπη της πρεσβυτέρας σου, των μοναστριών, των οικείων, των συγχωριανών, των πνευματικών συγγενών και φίλων. «Αναπαύου και ευφραίνου εν Κυρίω, τον ποιήσαντα μεγάλα και θαυμαστά» στην επίγεια ζωή σου για να σε αναπαύσει τώρα στην ουράνια κατάπαυση και ανάπαυσή Του.
Σε αποχαιρετούμε και περιμένουμε να σε συναντήσουμε και πάλι στην άνω πόλη, την άνω Ιερουσαλήμ, η οποία «ου χρείαν έχει του ηλίου ουδέ της σελήνης ίνα φαίνωσιν αυτή ∙ η γαρ δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν, και ο λύχνος αυτής το Αρνίον» (Αποκ. 21, 23). Αναμένουμε την συνάντηση μαζί σου στο Υπερουράνιο Θυσιαστήριο, όπου ακαταπαύστως, μαζί με τους προκεκοιμημένους άλλους αδελφούς και συλλειτουργούς μας, θα τελούμε την αναίμακτη μυσταγωγία, όχι μέσα σε χειροποίητο, αλλά σε αχειροποίητο Ναό, καθώς «ο γαρ Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ, ναός αυτής εστιν »(Αποκ. 21,22).
Ας είναι μακαρία « η οδός η πορεύη σήμερον », σεβαστέ πατέρα!
Η αγάπη μας και η βαθύτατη ευγνωμοσύνη μας θα σε συνοδεύουν.
Ο Κύριός μας ας σε συγχωρήσει για ό, τι ως άνθρωπος έσφαλες. Έχεις και τον δικό μας τελευταίο ασπασμό της αγάπης και της συγγνώμης!
Ας είναι η μνήμη σου αιώνια.
Καλή ανάπαυση και καλή Ανάσταση
Μνήσθητι, Χριστέ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου ·
Νικολάου τοῦ Σοῦ θύτου
καί τοῦ χοροῦ ἀξίωσον αὐτόν τῶν ἁγίων σου,
ὡς λαβόντα τήν σφραγίδα τοῦ Σταυροῦ Σου
εἰς ἕνωσιν ἐν τῷ παραδείσῳ.
————————————————– -
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου