Το
καλοκαίρι ενδείκνυται για Επίδαυρο ασυζητητί, όπως ποιος άραγε θα
μπορούσε να φανταστεί πως λίγα μόλις χιλιόμετρα πιο μακριά, κρύβονται
αρχαία μυστικά, μύθοι, θρύλοι και ειδυλλιακά τοπία βγαλμένα σαν από
παραμύθια;
Ο λόγος γίνεται για την περιοχή της Τροιζήνας, ανάμεσα στο δρόμο που
οδηγεί προς τη χερσόνησο των Μεθάνων και λίγο πριν τον Γαλατά.
Τριγυρίζοντας κανείς στον οικισμό αυτό, θα δει τη ζωή να κυλάει, με έναν
αργό, επαρχιακό ρυθμό, ακόμα και τον μήνα Αύγουστο. Θα μπορούσε μάλιστα
να συλλογιστεί πως ίσως έχει σταματήσει ο χρόνος σε μια συγκεκριμένη
χρονική στιγμή και κάθε ανατολή φέρνει την ίδια μέρα αλλεπάλληλα.
Αναζητώντας κι ακολουθώντας κανείς το δρόμο για το Διαβολογέφυρο και τις
Αρχαιότητες που υποδεικνύουν οι ταμπέλες θα βρεθεί να βουτά όλο και
περισσότερο σε αυτή την καμπή του χρόνου.
Η πέτρα του Θησέα, όπως αναφέρεται
μάλιστα και από τον Παυσανία, βρίσκεται μπροστά σε μία διττή επιλογή
χωματόδρομων, η ίδια πέτρα που λέγεται από τη μυθολογία πως σήκωσε ο
Θησέας για να πάρει το ξίφος που του είχε αφήσει ο πατέρας του
–θυμίζοντας και τους αγγλικούς μύθους γύρω από το Εξκάλιμπερ.
Επιλέγοντας το δρόμο στα δεξιά, θα βουτήξει κανείς περισσότερο στο μύθο,
αφού θα συναντήσει το παλάτι του Θησέα. Σίγουρα είχε πολύ λεπτεπίλεπτο
γούστο, αφού το παλάτι του θα είχε εξαιρετική θέα βλέποντας κατευθείαν
στη θάλασσα.
Περνώντας και το παλάτι, συνεχίζοντας
τον χωματόδρομο, τα όχι και τόσο συνηθισμένα σε κακοτράχαλο δρόμο
αυτοκίνητα του άστεως, καλό θα είναι να βαδίζουν μετά προσοχής, αφού ο
δρόμος είναι γεμάτος από τεράστιες πέτρες. Μια σοφή επιλογή για τους
ταξιδιώτες είναι να αφήσουν σε κάποια σκιά το αμάξι τους, όταν ο δρόμος
ξεκινήσει να γίνεται πραγματικά δύσβατος, και να συνεχίσουν με τα πόδια
τη σχεδόν ανεπαίσθητη ανηφόρα έως το Διαβολογέφυρο. Κάτι τέτοιες στιγμές
οι μη καπνίζοντες σκέφτονται πόσο τυχεροί είναι για τις επιλογές τους,
ενώ οι καπνίζοντας -μα κατά τα άλλα πεζοπόροι- φλερτάρουν με την ιδέα να
θυσιάσουν κάθε κατασκεύασμα νικοτίνης στο βωμό της βουκολικής
εξερεύνησης.
Πριν καν προλάβουν όμως οι μεν και οι δε
να ολοκληρώσουν τις σκέψεις τους, εμφανίζεται μπροστά τους μια χωμάτινη
διαδρομή που καταλήγει σε ένα μέρος μυθικό, ίσως κι εξωπραγματικό. Το
Διαβολογέφυρο στέκει επί τόσα χρόνια στο ίδιο σημείο και κουβαλά τον
εξής θρύλο…
Πριν πολλά πολλά χρόνια, ο πασάς της
περιοχής είχε ζητήσει από διάφορους μαστόρους να κατασκευάσουν μία
γέφυρα που να ενώνει τις δύο άκρες στο σημείο εκείνο. Προσπαθούσαν για
καιρό διάφοροι μάστορες όμως με το που τελείωναν το χτίσιμο, θες από την
κακοκαιρία και το μαλακό έδαφος, θες από την μεγάλο απόσταση που είχαν
οι δύο άκρες, κανένα δεν στέριωνε κι όλα γκρεμίζονταν. Κάποτε όμως
εμφανίστηκε ένας μάστορας και πηγαίνοντας στον πασά του εγγυήθηκε πως
μπορούσε να φτιάξει το γεφύρι στέρεο και ασφαλές, πληρώνοντάς τον αδρά
φυσικά. Ο πασάς συμφώνησε όμως του είπε πως εάν αποτύγχανε θα του
έπαιρνε το κεφάλι. Η προσπάθεια του μάστορα ήταν ανεπιτυχή, όπως ήταν
λογικό. Κλαίγοντας και παρακαλώντας ο μάστορας ζήτησε μία δεύτερη
ευκαιρία από τον πασά, την οποία και πήρε. Όμως για δεύτερη φορά το
κτίσμα του κατέρρευσε. Παρακαλώντας και ικετεύοντας όμως ο μάστορας
κατάφερε να κερδίσει και μια τρίτη –και τελευταία- ευκαιρία από τον
πασά. Μη ξέροντας ο μάστορας όμως πραγματικά τι διαφορετικό να κάνει για
να μην καταρρεύσει το γιοφύρι και καθώς σκεφτόταν τι κρίμα που θα ήταν
να πεθάνει τόσο νωρίς, του παρουσιάζεται ο Διάβολος και του λέει πως θα
μπορούσε να κατασκευάσει εκείνος το γεφύρι, και να του γλυτώσει τη ζωή
προς το παρόν, σε αντάλλαγμα όμως όταν έρθει η ώρα του μάστορα να
πεθάνει να ανήκει η ψυχή του στο Διάβολο. Η μάστορας δέχτηκε, το γεφύρι
χτίστηκε, η ζωή του κερδήθηκε από τον πασά –προσωρινά…
Αξίζει τη συνέχεια της ιστορίας να τη μάθει κανείς συνομιλώντας με κάποιον κάτοικο της Τροιζήνας, πίνοντας τον χυμό ή τον καφέ του στην πλατεία του οικισμού. Πάντοτε οι μύθοι περιγράφονται καλύτερα από έναν ντόπιο κάτοικο.
Το Διαβολογέφυρο όμως, όσο οξύμωρο κι αν
ακουστεί, αποτελεί την είσοδο σε έναν καταπράσινο παράδεισο.
Ακολουθώντας τον δρόμο είτε στα δεξιά είτε στα αριστερά μετά το μικρό
αυτό γεφυράκι, ή ακόμα καλύτερα, ακολουθώντας τους ήχους της φύσης και
του τρεχούμενου νερού, που αντηχεί ταυτόχρονα με τα τζιτζίκια και το
θρόισμα των φύλλων, θα βρεθεί κανείς σε ένα κρυμμένο, παραμυθένιο τοπίο,
με καταρράκτες, λιμνούλες και πράσινο παντού. Χρειάζεται μονάχα μια
μικρή καταρρίχηση που όσο κι αν ακούγεται τρομακτικό, το θέαμα που
αποκαλύπτεται λίγα μόλις μέτρα πιο κάτω, είναι αποστομωτικό. Μερικές
γουλιές από το πεντακάθαρο, παγωμένο νερό που τρέχει ατέρμονα θα
επιβεβαιώσει πως το μεγαλείο της φύσης είναι τόσο εκστατικό και
βρίσκεται μόλις ελάχιστα χιλιόμετρα από τις αστικές πόλεις και τα
πολυσύχναστα χωριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου