Ουνία: Όχι αποπροσανατολισμός!

Πρόσωπο και Προσωπείο 

 Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Μεταλληνού

Είναι ανάγκη να γίνει κατανοητό, ότι το πρόβλημά μας δεν είναι η Ουνία. Αυτή είναι μια τραγική μαριονέτα στα χέρια του Βατικανού. Το Βατικανό κινεί τα νήματα. Το πρόβλημα πρέπει να εντοπισθεί στη φύση του Παπισμού. Είναι ο Παπισμός Εκκλησία; Αυτό το ερώτημα έθεσε σοφότατα με τον γνωστό αυθορμητισμό του και ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπός μας κ. Σεραφείμ κατά τον εορτασμό της μνήμης του Μ. Φωτίου (6. 2. 1992) προς τους Καθηγητές της θεολογίας. Τι είναι το Βατικανό, που συνιστά την άλλη όψη της «Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας», με την οποία διαλεγόμεθα;

Το Βατικανό η Αγία Έδρα είναι κράτος (Stato del la città del Vaticano). Η έκτασή του είναι 0,44 τετρ. χιλμ. Και ο πληθυσμός του 1.000 κάτοικοι, κυρίως Ιταλοί και Ελβετοί. Έχει σημαία, κιτρινόμαυρη με θυρεό. Αποτελεί ανεξάρτητο κράτος. Παλαιότερα, βέβαια, το κράτος του Πάπα είχε πολύ μεγαλύτερη έκταση. Τα σημερινά του όρια καθορίσθηκαν στις 11. 2. 1929 κατόπιν συμφωνίας μεταξύ Πάπα Πίου ΙΑ׳ και Μουσολίνι. Αρχηγός του Κράτους του Βατικανού είναι ο αρχηγός της «Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας», δηλαδή ο Πάπας.

Το ίδιο πρόσωπο είναι φορέας και της πολιτικής και της θρησκευτικής εξουσίας (θεοκρατία). Άρα, εξακολουθεί και σήμερα ο Πάπας να είναι πολιτικός κρατικός αρχηγός και αυτό δείχνουν οι καθιερωμένοι (Εκκλησιαστικά) τίτλοι του: «Επίσκοπος Ρώμης, αντιπρόσωπος (Βικάριος) Ιησού Χριστού, Διάδοχος των Αποστόλων Πριγκήπων, υπερτάτη κεφαλή της παγκοσμίου Εκκλησίας, Πατριάρχης της Δύσεως, Προκαθήμενος της Ιταλίας, Αρχιεπίσκοπος και Μητροπολίτης της Επαρχίας Ρώμης, Ηγεμών του Κράτους του Βατικανού, ύπατος Διδάσκαλος, Νομοθέτης, Δικαστής, Διοικητής». Αυτοί είναι οι (δογματικά) καθιερωμένοι και εν χρήσει τίτλοι του Πάπα.

Το Κράτος του Πάπα διαθέτει φρουρά (Ελβετοί), φυλακή, νόμισμα (λίρα), δικαστήρια, υπουργεία, διπλωμάτες, ραδιοτηλεοπτικά μέσα, πρακτορείο ειδήσεων (Fides), εφημερίδες (κυριότερη η «Osservatore Romano» από το 1861), ανάκτορα (Μπελβεντέρε, Λατερανό) και πάνω απ' όλα Τράπεζες.

Είναι, λοιπόν, ο Παπισμός Εκκλησία; Ήδη ο Μ. Αθανάσιος βοηθεί για μια ανηκειμενική τοποθέτηση στο ερώτημα. Οι Αρειανοί είχαν όλα τα των Ορθοδόξων, αλλά θεωρούσαν τον Υιό (και το Πνεύμα) κτίσμα. Ο Μ. Αθανάσιος συμβουλεύει γι' αυτό τους Ορθοδόξους να μην επηρεάζονται από τα εξωτερικά (περιβολή, λατρεία, οργάνωση) και τους θεωρούν Χριστιανούς, αλλά Αρειομανίτες (μανιακούς οπαδούς του Αρείου). Τα μυστήρια έχουν σημασία όχι ως τελετές, αλλά αν μεταδίδουν άκτιστη χάρη. «Όπου, όμως, Εκκλησία, εκεί Πνεύμα Άγιον (Χάρη)» κατά τον άγιο Ειρηναίο (β΄ αι. ). Ο μακαριστός π. Ιουστίνος Πόποβιτς εντάσσει τον Παπισμό στο «νεώτερο ευρωπαϊκό Αρειανισμό». Ο σοφός του 18ου αι. Αρχιεπίσκοπος Ευγένιος Βούλγαρις (+1806) ομολογεί, ότι ο Παπισμός έχασε τις εκκλησιολογικές προϋποθέσεις και δεν έχει γνησίους Αγίους (Επιστολή προς Κλαίρκιον). Όπως δε ομολογείται από μεγάλους θεολόγους της εποχής μας, ο Παπισμός ισχυρίζεται, ότι δέχεται τις (αρχαίες) οικουμενικές συνόδους, αλλά έχει χάσει τις αγιογραφικές και πατερικές προϋποθέσεις των (πνευματικότητα, θεραπευτικό χαρακτήρα των δογμάτων). Εξ άλλου, με την αλλοίωση του ιερού Συμβόλου (με το Filioque), έχει νοθεύσει τη συνοδική παράδοση της Εκκλησίας. Τα παπικά δόγματα δεν ευρίσκουν έρεισμα στην Αγία Γραφή και την συνέχειά της, την αγιοπατερική θεολογία, διότι είναι καρποί του σχολαστικισμού.

Και το σπουδαιότερο. Ρωτούν κάποιοι: Έχει καταδικασθεί ο Ρωμαιοκαθολικισμός από Οικουμενική Σύνοδο ως αίρεση; Η απάντηση είναι καταφατική. Η επί Μ. Φωτίου Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως του 879 είναι για την Ορθοδοξία η H' Οικουμενική Σύνοδος (I. Καρμίρης, π. I. Ρωμανίδης κ.ά. ), όπως οι Ησυχαστικές Σύνοδοι του 14ου αι. (1341, 1347, 1351) είναι η Θ׳ Οικουμενική Σύνοδος της Ορθοδοξίας. Δεν μπορεί να υπάρξει Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδοξίας, που δεν θα τις διακηρύξει ως Οικουμενικές. Η Σύνοδος του 879 κατεδίκασε ως αίρεση την προσθήκη του Φιλιόκβε στο Ι. Σύμβολο και αυτούς που την διέπραξαν. Υπάρχει, λοιπόν, ήδη οικουμενική καταδίκη του Παποφραγκισμού για την αίρεση του Φιλιόκβε, που είναι βέβαια η κορύφωση όλης της αλλοτριώσεώς του. Διότι οι προϋποθέσεις που οδήγησαν στην αίρεση του Φιλιόκβε είναι σημαντικότερες από την ίδια την προσθήκη. Γι' αυτό η αποβολή της προσθήκης από το Σύμβολο δεν είναι αρκετή, αν δεν απορριφθούν και οι προϋποθέσεις αυτής της πλάνης, η αντιγραφική και αντιπατερική θεολόγηση, δηλαδή η φραγκική εισαγωγή της Μεταφυσικής στην εκκλησιαστική θεολόγηση.
πηγή