Η ιδεολογική υπεραξία του νέου στην πολιτική και την οικονομία*

Το παλαιό και το νέο είναι η κυριαρχία του χρόνου εις βάρος του αιώνος. Ο Αιών, στον αρχαίο κόσμο, γεννούσε τον χρόνο, ήταν ένα είδος χρόνου. Όμως μετά την ενανθρώπιση του Κυρίου, την οικονομία τής σωτηρίας, ο Αιών μετεμορφώθη σε τόπο. Όχι σε χώρο, αλλά σε τόπο. Ο χώρος είναι συνώνυμο του χρόνου. Ο νέος αιών που μετεμορφώθη από αιώνιος χρόνος σε αιώνιος τόπος είναι η Βασιλεία τών Ουρανών, εικόνα της οποίας είναι η Εκκλησία. Η αίρεση του Φιλιόκβε με την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού, η διά του Υιού, έθεσε την κυριαρχία του χρόνου στον αιώνα. Στον αιώνα του αρχαίου κόσμου. Στον αιώνα που γεννούσε τον χρόνο και στον οποίο ο χρόνος επέστρεφε. Διότι το Φιλιόκβε ταύτισε την προαιώνιο Αγία Τριάδα με την οικονομική αποκαλυφθείσα Τριάδα. Και την σημασία της Εκκλησίας, σαν πύλης προς την Βασιλεία των Ουρανών μείωσε σε πορεία της Εκκλησίας προς τα έσχατα. Πορεία εν χρόνω. Από όπου επινοήθηκε και η Ιστορική Εκκλησία. Αυτή η πορεία της Εκκλησίας και της σεσωσμένης ανθρωπότητος προς τα έσχατα ονομάστηκε ΤΟ ΝΕΟ. Σε αντιπαράθεση με ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ, δηλ. τον αρχαίο προ-χριστιανικό κόσμο. Η τυφλή αντίθεση της Ορθοδοξίας προς την Λατινική κακοδοξία, αντιπαρέθεσε το παλαιό στο κακόδοξο νέο και χρωμάτισε την Εκκλησία σαν την αιώνια αλήθεια μέσα στον χρόνο - επανέφερε τόν αρχαίο αιώνα, πέφτοντας μέ τήν σειρά της στήν ίδια αίρεση μέ τούς λατίνους, λατρεύοντας τό κτιστό, τήν πηγή τού χρόνου, αντί τού ακτίστου -  η οποία χαρακτηριζόταν πλέον από σταθερότητα και αμετάβλητους κανόνες σβήνοντας την υπόσταση της Εκκλησίας του Κυρίου σαν πύλης προς την Βασιλεία των Ουρανών.
Σήμερα είμαστε μάρτυρες μιας τυφλής αντιπαράθεσης του παλαιού και του νέου τα οποία όμως ανήκουν στα μυστήρια του χρόνου. Έτσι ο οικουμενισμός αγκάλιασε το νέο και ο κληρικαλισμός ταύτισε την Ορθοδοξία με το παλαιό. Μέσα στην παγίδα αυτή είναι πιασμένα και τα αντιδραστικά κινήματα του παλαιού και της αποτειχίσεως τα οποία παροξύνουν την διαφορά του παλαιού από το νέο, βυθίζοντας τήν εκκλησία όλο καί πιό βαθειά στήν φυλακή τού χρόνου.
Ο σκοτισμός τής αντιλήψεώς μας έφτασε στό σημείο νά θεωρεί τόν Αϊ-Βασίλη τής Πρωτοχρονιάς, πού συμβολίζει τόν παλαιό χρόνο πού παραδίδει στόν νέο, σάν μείωση τής εικόνος τού Μεγάλου Βασιλείου. Ξεχνώντας ότι ο Μέγας Βασίλειος αντιπροσωπεύει τήν εμφάνιση ώς εν εσόπτρω και εν αινίγματι τής νέας ζωής πού μάς υπεσχέθη ο Κύριος, δηλ τής Βασιλείας τών Ουρανών. Είναι ο νέος εν Χριστώ άνθρωπος, ο Άγιος.

Ευεργετινός τόμος Α, σελ. 164,165
Πέτρος:
Τούτο ζητώ νά μάθω. Πώς κατά τά τελευταία αυτά έτη φανερώνονται τόσα πολλά περί ψυχών, τά οποία προηγουμένως διέφευγον τήν προσοχήν; Μήπως συμβαίνει αυτό διά νά ίδωμεν τόν μέλλοντα Κόσμον παρουσιαζόμενον εις ημάς μέ φανεράς αποκαλύψεις;
Γρηγόριος:
Έτσι είναι όπως ακριβώς είπες. Διότι όσον πλησιάζει τό τέλος τού παρόντος Κόσμου, τόσον καί η παρουσία τού μέλλοντος φανερώνεται σιγά-σιγά μέ ολοφάνερα σημεία.
Αμέθυστος

η συνέχεια εδω