" Ὁ καθήμενος ἐν κήποις, ἑταῖροι προσέχοντες τῇ φωνῇ σου, ἀκούτισόν με̇ / Φύγε, ἀδελφίδέ μου, καὶ ὡμοιώθητι τῇ δορκάδι ἢ τῷ νέβρῷ τῶν ἐλάφων ἐπὶ ὄρητῶν ἀρωμάτων."
Θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὄτι στὸ τέλος τοῦ κειμένου διαρρήγνυται ἡ κορύφωση τῆς πλοκῆς, ποὺ θὰ ἦταν ἡ γαμήλια ἕνωση δύο ἀγαπημένων. Ἐδῶ ἡ γαμήλια ἕνωση ὑπάρχει γερὰ θεμελιωμένη στὸν σφοδρὸ ἔρωτα τῶν δύο προσώπων, τῆς Νύμφης καὶ τοῦ Νυμφίου, ὅμως ἡ Nύμφη παρακαλεῖ τὸν Νυμφίο, νὰ φύγει ̇ νὰ ξαναγυρίσει στὰ ὄρη τῶν ἀρωμάτων, ἀπ' ὅπου κατέβηκε - (μὲ τὴν ἐναθρώπισή του ὁ Χριστός, λένε οἱ πατέρες ̇ καὶ προσθέτουν ὅτι ἡ ἄνοδος στὰ ὄρη σημαίνει τὴν ἐσχατολογικὴ ὁλοκλήρωση τῆς σωτηρίας. Τὴν ἀ ν ά λ η ψ η - μὲ ἄλλα λόγια - τῆς Νύμφης - τοῦ ἀνθρώπινου γένους - στὴ δόξα τῆς Θεὀτητας).
Δημήτρης Κοσμόπουλος, Τὰ ὅρια τῆς φωνῆς, ΚΕΔΡΟΣ 2006, σελ. 173
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου