14 χρόνια σιωπής…

γράφει ο π. Χερουβείμ Μουστάκας

 Τα ανθρώπινα συναισθήματα και βιώματα, όπως αυτά αναπαράγονται στον έσω κρυπτό της καρδίας άνθρωπο, είναι δύσκολο πολλές φορές να εξωτερικευθούν και να αποτυπωθούν σε ένα κομμάτι άψυχο χαρτί. Την ίδια στιγμή όμως, η έντονη ανάγκη να μιλήσεις για την εμπειρία της κοινωνίας με έναν άνθρωπο και να παρουσιάσεις το ιδιαίτερο καταρρίπτει ενδοιασμούς και αναστολές…
Στις 3 Μαΐου ε.έ. συμπληρώθηκαν 14 χρόνια από την απρόσμενη κοίμηση του αρχιμανδρίτη Γεωργίου Xρ. Μαρίνη, εφημερίου και προέδρου του εκκλησιαστικού συμβουλίου του  Ιερού Ναού Ζωοδόχου Πηγής, οδού Ακαδημίας. Η μαθητεία και η διακονία μου δίπλα του από το 1997 μέχρι και την τελευταία στιγμή που έφυγε για τελευταία φορά από την Ελλάδα με ωθούν να γράψω αυτές τις γραμμές. Όχι για να εξυμνήσω το πρόσωπο, κάτι τέτοιο άλλωστε δεν το έχει ανάγκη, αλλά για να καταθέσω ένα στεφάνι ευγνωμοσύνης στη μνήμη του.
Ήταν 3 Μαΐου 2000, όταν στις 8:30 π.μ. χτύπησε το τηλέφωνο στη δουλειά μου και μου ανακοίνωσαν ότι «ο Γεώργιος έφυγε…». Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς μου είχαν πει, πέρασε αρκετός χρόνος, ως σαν να προσπαθούσα να πω ότι ήταν ένα κακό όνειρο…αλλά δεν ήταν! Και το τραγικότερο όλων ήταν ότι τότε συνειδητοποίησα το λόγο για τον οποίον τον παρατηρούσα τόσα επίμονα να προχώρα προς την πύλη αναχώρησης του αεροπλάνου του, όταν τον συνόδευσα για τελευταία φορά στο τότε δυτικό αεροδρόμιο του Ελληνικού για να γυρίσει στον Καναδά…δεν θα τον ξαναέβλεπα ποτέ.
Οι διαδικασίες επαναπατρισμού της σωρού του κράτησαν μέρες και η σιωπή μαζί με το κλάμα και το «γιατί;» μας συνόδευσαν στην παραλαβή της. Ήταν μεσημέρι, γύρω στη 1:30, με τον ήλιο πάνω από το κεφάλι μας να ζεσταίνει και να καίει, θαρρείς και ήθελε να αντισταθμίσει την παγωνιά μας από όσα ζούσαμε και θα συναντούσαμε.
Μπήκαμε στο υπόστεγο του εμπορευματικού σταθμού της Ολυμπιακής Αεροπορίας με τους αρχιμανδρίτες Κωνσταντίνο Γιακουμάκη και Σεραφείμ Δημητρίου ψάχνοντας να εντοπίσουμε τον φίλο μας, έστω και σιωπηλό… Μας είχε κυριέψει μανία ψάχνοντας εδώ και εκεί, μέχρι που το κατάλαβε ένας υπάλληλος και σιωπηλός, και αυτός, μας οδήγησε στον προορισμό μας. Και η μανία επέστρεψε όταν έπρεπε να απαλλαγούμε από τα υλικά συσκευασίας για να αποκαλύψουμε το πρόσωπο του αδελφού.
Γέμισε ο χώρος θλιμμένα πρόσωπα και οι λυγμοί άρχισαν σιγά-σιγά να αποσυντονίζουν τα καρφωμένα στο γεγονός μάτια, με τραγικότερη φιγούρα όλων τον κατά σάρκα θείο του εκλιπόντος Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών κ. Αλέξιο, ο οποίος συντετριμμένος άφησε έναν επιστήθιο σταυρό στο προσκέφαλο του Γεωργίου.
Τα γεγονότα εξελίχθηκαν με ραγδαίο τρόπο, μην αφήνοντας το μυαλό να ταξιδέψει στο παρελθόν, να αναπολήσει, να ζητήσει συγνώμη αν έσφαλε κάπου ή να ευχαριστήσει για την ευεργεσία. Διαδοχικές εναλλαγές σκηνικού μέχρι τη στιγμή της ταφής, ώσπου η σιωπή επανήλθε στο φως της επόμενης ημέρας, δίνοντας στην ψυχή το χώρο της αντιπαλότητας με τον χρόνο και τον συμβιβασμό με την πραγματικότητα.
Μπορείς άραγε ποτέ να συμβιβαστείς με γεγονότα τέτοιας φύσεως; Νομίζω όχι, αφού πάντα η θύμηση και η απουσία θα τραντάζουν την ισορροπία της ψυχής. Το γεγονός όμως της Ανάστασης μας δίδει το δικαίωμα να μην ζούμε χωριστά από εκείνους που έχουν μεταβεί εκ του θανάτου εις την  ζωήν… μια διαλογική ζωή με τα έσχατα και κοινωνία με τα ίχνη που άφησαν οι κεκοιμημένοι στην καθημερινότητά μας.
Τα καλύτερα μνημόσυνα, κατά τη γνώμη μου, τα κάνουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας κατά τη διάρκεια της επίγειας παρουσίας μας. Το τι θα αφήσεις πίσω σου είναι αυτό που θα δοξολογεί τον Θεό ή θα καταριέται τον άνθρωπο. Για το λόγο αυτό είπα στην αρχή των λόγων μου, ότι ο Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Μαρίνης δεν έχει ανάγκη από το δικό μου εγκώμιο. Ο λόγος του, οι πράξεις του, η συναναστροφή του με τους ενορίτες, τους αδελφούς και τους φίλους του, η ανιδιοτελής προσφορά, η ενοριακή παρουσία και δράση του, το χαμόγελο και το παιχνίδι του με οποίον συναναστρεφόταν, παραμένουν γραμμένα σε ανθρώπινες ψυχές που δοξολογούν το Θεό για τη συνάντηση αυτή.
Όλα αυτά αποτελούν για όσους τον γνώρισαν μια παρακαταθήκη, ένα μουράγιο για να βλέπεις την όμορφη πλευρά της ζωής όταν συναντάς το σκοτάδι. Μια στροφή προς το παρελθόν, όταν το παρόν είναι τόσο στεγνό και τόσο αδιάφορο. Μια εμπειρία που αναδεικνύει την αξία του προσώπου, της κοινωνίας και της ζωής, όταν το συμφέρον και το υπερφίαλο και εγωκεντρικό άτομο ισοπεδώνει αξίες και συναισθήματα. Μα πάνω από όλα, μια φυσιογνωμία που ο θάνατος δεν κατάφερε να σβήσει…
Θα σταματήσω κάπου εδώ τον λόγο, γιατί η μνήμη άλλωστε δεν σβήνει και δεν χάνει τα αρώματά της ποτέ! Αγαπητέ μου Γεώργιε, υπήρξες πραγματικός αδελφός, φίλος και πατέρας και δεν θέλω να το ξεχάσω ποτέ αυτό, αλλά και κανείς από όσους σε ζήσαμε ή όσους σε συνάντησαν δεν ψέλλισε κάτι διαφορετικό από τότε που έφυγες.
Μας λείπεις, αλλά δεν έχουμε και πολλές επιλογές για να ανατρέψουμε τα γεγονότα. Σε παρακαλώ να μας θυμάσαι όλους και να μας αγαπάς, και να είσαι πάντα δίπλα μας στη χαρά και στη λύπη μας…όπως άλλωστε δεν έπαψες ποτέ να είσαι…και αυτό δεν θα πάψουμε να το καταθέτουμε στη ζωή και σε όσους συναντούμε.. Καλή αντάμωση Πατέρα, Αδελφέ και Φίλε!
πηγή

Τα ανθρώπινα συναισθήματα και βιώματα, όπως αυτά αναπαράγονται στον έσω κρυπτό της καρδίας άνθρωπο, είναι δύσκολο πολλές φορές να εξωτερικευθούν και να αποτυπωθούν σε ένα κομμάτι άψυχο χαρτί. Την ίδια στιγμή όμως, η έντονη ανάγκη να μιλήσεις για την εμπειρία της κοινωνίας με έναν άνθρωπο και να παρουσιάσεις το ιδιαίτερο καταρρίπτει ενδοιασμούς και αναστολές…
Στις 3 Μαΐου ε.έ. συμπληρώθηκαν 14 χρόνια από την απρόσμενη κοίμηση του αρχιμανδρίτη Γεωργίου Xρ. Μαρίνη, εφημερίου και προέδρου του εκκλησιαστικού συμβουλίου του  Ιερού Ναού Ζωοδόχου Πηγής, οδού Ακαδημίας. Η μαθητεία και η διακονία μου δίπλα του από το 1997 μέχρι και την τελευταία στιγμή που έφυγε για τελευταία φορά από την Ελλάδα με ωθούν να γράψω αυτές τις γραμμές. Όχι για να εξυμνήσω το πρόσωπο, κάτι τέτοιο άλλωστε δεν το έχει ανάγκη, αλλά για να καταθέσω ένα στεφάνι ευγνωμοσύνης στη μνήμη του.
Ήταν 3 Μαΐου 2000, όταν στις 8:30 π.μ. χτύπησε το τηλέφωνο στη δουλειά μου και μου ανακοίνωσαν ότι «ο Γεώργιος έφυγε…». Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς μου είχαν πει, πέρασε αρκετός χρόνος, ως σαν να προσπαθούσα να πω ότι ήταν ένα κακό όνειρο…αλλά δεν ήταν! Και το τραγικότερο όλων ήταν ότι τότε συνειδητοποίησα το λόγο για τον οποίον τον παρατηρούσα τόσα επίμονα να προχώρα προς την πύλη αναχώρησης του αεροπλάνου του, όταν τον συνόδευσα για τελευταία φορά στο τότε δυτικό αεροδρόμιο του Ελληνικού για να γυρίσει στον Καναδά…δεν θα τον ξαναέβλεπα ποτέ.
Οι διαδικασίες επαναπατρισμού της σωρού του κράτησαν μέρες και η σιωπή μαζί με το κλάμα και το «γιατί;» μας συνόδευσαν στην παραλαβή της. Ήταν μεσημέρι, γύρω στη 1:30, με τον ήλιο πάνω από το κεφάλι μας να ζεσταίνει και να καίει, θαρρείς και ήθελε να αντισταθμίσει την παγωνιά μας από όσα ζούσαμε και θα συναντούσαμε.
Μπήκαμε στο υπόστεγο του εμπορευματικού σταθμού της Ολυμπιακής Αεροπορίας με τους αρχιμανδρίτες Κωνσταντίνο Γιακουμάκη και Σεραφείμ Δημητρίου ψάχνοντας να εντοπίσουμε τον φίλο μας, έστω και σιωπηλό… Μας είχε κυριέψει μανία ψάχνοντας εδώ και εκεί, μέχρι που το κατάλαβε ένας υπάλληλος και σιωπηλός, και αυτός, μας οδήγησε στον προορισμό μας. Και η μανία επέστρεψε όταν έπρεπε να απαλλαγούμε από τα υλικά συσκευασίας για να αποκαλύψουμε το πρόσωπο του αδελφού.
Γέμισε ο χώρος θλιμμένα πρόσωπα και οι λυγμοί άρχισαν σιγά-σιγά να αποσυντονίζουν τα καρφωμένα στο γεγονός μάτια, με τραγικότερη φιγούρα όλων τον κατά σάρκα θείο του εκλιπόντος Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών κ. Αλέξιο, ο οποίος συντετριμμένος άφησε έναν επιστήθιο σταυρό στο προσκέφαλο του Γεωργίου.
Τα γεγονότα εξελίχθηκαν με ραγδαίο τρόπο, μην αφήνοντας το μυαλό να ταξιδέψει στο παρελθόν, να αναπολήσει, να ζητήσει συγνώμη αν έσφαλε κάπου ή να ευχαριστήσει για την ευεργεσία. Διαδοχικές εναλλαγές σκηνικού μέχρι τη στιγμή της ταφής, ώσπου η σιωπή επανήλθε στο φως της επόμενης ημέρας, δίνοντας στην ψυχή το χώρο της αντιπαλότητας με τον χρόνο και τον συμβιβασμό με την πραγματικότητα.
Μπορείς άραγε ποτέ να συμβιβαστείς με γεγονότα τέτοιας φύσεως; Νομίζω όχι, αφού πάντα η θύμηση και η απουσία θα τραντάζουν την ισορροπία της ψυχής. Το γεγονός όμως της Ανάστασης μας δίδει το δικαίωμα να μην ζούμε χωριστά από εκείνους που έχουν μεταβεί εκ του θανάτου εις την  ζωήν… μια διαλογική ζωή με τα έσχατα και κοινωνία με τα ίχνη που άφησαν οι κεκοιμημένοι στην καθημερινότητά μας.
Τα καλύτερα μνημόσυνα, κατά τη γνώμη μου, τα κάνουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας κατά τη διάρκεια της επίγειας παρουσίας μας. Το τι θα αφήσεις πίσω σου είναι αυτό που θα δοξολογεί τον Θεό ή θα καταριέται τον άνθρωπο. Για το λόγο αυτό είπα στην αρχή των λόγων μου, ότι ο Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Μαρίνης δεν έχει ανάγκη από το δικό μου εγκώμιο. Ο λόγος του, οι πράξεις του, η συναναστροφή του με τους ενορίτες, τους αδελφούς και τους φίλους του, η ανιδιοτελής προσφορά, η ενοριακή παρουσία και δράση του, το χαμόγελο και το παιχνίδι του με οποίον συναναστρεφόταν, παραμένουν γραμμένα σε ανθρώπινες ψυχές που δοξολογούν το Θεό για τη συνάντηση αυτή.
Όλα αυτά αποτελούν για όσους τον γνώρισαν μια παρακαταθήκη, ένα μουράγιο για να βλέπεις την όμορφη πλευρά της ζωής όταν συναντάς το σκοτάδι. Μια στροφή προς το παρελθόν, όταν το παρόν είναι τόσο στεγνό και τόσο αδιάφορο. Μια εμπειρία που αναδεικνύει την αξία του προσώπου, της κοινωνίας και της ζωής, όταν το συμφέρον και το υπερφίαλο και εγωκεντρικό άτομο ισοπεδώνει αξίες και συναισθήματα. Μα πάνω από όλα, μια φυσιογνωμία που ο θάνατος δεν κατάφερε να σβήσει…
Θα σταματήσω κάπου εδώ τον λόγο, γιατί η μνήμη άλλωστε δεν σβήνει και δεν χάνει τα αρώματά της ποτέ! Αγαπητέ μου Γεώργιε, υπήρξες πραγματικός αδελφός, φίλος και πατέρας και δεν θέλω να το ξεχάσω ποτέ αυτό, αλλά και κανείς από όσους σε ζήσαμε ή όσους σε συνάντησαν δεν ψέλλισε κάτι διαφορετικό από τότε που έφυγες.
Μας λείπεις, αλλά δεν έχουμε και πολλές επιλογές για να ανατρέψουμε τα γεγονότα. Σε παρακαλώ να μας θυμάσαι όλους και να μας αγαπάς, και να είσαι πάντα δίπλα μας στη χαρά και στη λύπη μας…όπως άλλωστε δεν έπαψες ποτέ να είσαι…και αυτό δεν θα πάψουμε να το καταθέτουμε στη ζωή και σε όσους συναντούμε.. Καλή αντάμωση Πατέρα, Αδελφέ και Φίλε!
- See more at: http://www.amen.gr/article17913#sthash.suXvaeUs.dpuf