πού φύσαγαν μαινόμενοι, μ’ ἀνείπωτη μανία,
σέ κεῖνα πού συμβόλιζες καί μέ κρυφούς πολέμους,
πασχίζαν νά σέ σύρουνε, ὡς τήν αὐτοκτονία
καί γέμιζαν τά σπλάχνα σου, μέ ψέματα κι ἀπάτες
καί στήνανε ἀνάμεσα, στόν κόσμο τήν διχόνοια,
φορτώνοντας δυσβάστακτα, μέ πονηριά στίς πλάτες,
ἑνός λαοῦ πού ἢτανε, γι αὐτούς μονάχα πιόνια,
τά χρέη πού συσσώρευαν, δωσίλογοι προδότες,
μέ ξένους πού ἐμπόρευαν, λαούς καί μοιάζαν στίφη,
βαρβάρων πού ξερίζωναν, τίς χῶρες σάν καί τότες,
μονάχα πού στό σήμερα, λεγόταν τοκογλύφοι
καί βλέπω πώς δέν ἒμαθες, ἀκόμη νά κρατιέσαι,
μονάχη σου στά πόδια σου κι εἶσαι Θεέ μου χάλια
κι ἐκλιπαρεῖς τό δίκιο σου, -καημένη μήν γελιέσαι-,
τό δίκιο δέν κερδίζεται, μ’ εὐχές καί παρακάλια….
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου