Εδώ Ηγουμενίτσα: «Μόνο την ευχή σου χρωστάς, γιαγιά»

Γιαγιά, ετών 95, όνομα Μαρία. Κάτασπρα μαλλιά, μάτια κουρασμένα, σαν να έχει ταξιδέψει σε άγριες φουρτούνες και να έχει δει πολλά -και τα περισσότερα άσχημα- στη ζωή της, μα με ένα γαλάζιο βλέμμα, σαν το χρώμα της θάλασσας στα Σύβοτα τον Αύγουστο. Ρυτίδες σε όλο της το πρόσωπο, μπαστουνάκι στο αριστερό της χέρι, μαυροφορεμένη, με άσπρα μαλλιά να βγαίνουν από το μαύρο μαντήλι στο κεφάλι της. Περπατούσε αργά και με δυσκολία. Έβγαινε από το ιατρείο του πνευμονολόγου της στο κέντρο της Ηγουμενίτσας και με ρώτησε πού να πάει «για να κάνει τις εξετάσεις που τις είπε ο γιατρός»… Χρόνια τώρα ταλαιπωρείται από αναπνευστικά προβλήματα, μου ψιθύρισε -και της έλειπε ο Γιώργος της, ο σύντροφος στη ζωή της για πολλά πολλά χρόνια. «Αυτός ήξερε πού έπρεπε να πάμε, τώρα παλεύω μόνη μου». «Παιδιά έχεις γιαγιούλα;», τη ρώτησα. «Ναι παιδί μου, αλλά είναι στις δουλειές τους, τρέχουν όλη μέρα, παιδεύονται…. Με έφερε από το χωριό η κούρσα του Μιχάλη (δηλαδή το ταξί του χωριού!) και με περιμένει στην πιάτσα να με γυρίσει σπίτι». Τη συνόδεψα στο πλησιέστερο μικροβιολογικό εργαστήριο. Κοντοστάθηκε, με τράβηξε με το χέρι της: «Όχι εδώ, πρέπει να πάμε στο Κέντρο Υγείας, εκεί δεν πληρώνω συμμετοχή», μου είπε. Κρατούσε στον κόρφο της το βιβλιάριο Υγείας της, σαν θησαυρό… «Πάμε εδώ γιαγιάκα, το Κέντρο Υγείας είναι μακριά και έτσι κι αλλιώς για να μην πληρώσεις θα σε στείλουν στο Νοσοκομείο στους Φιλιάτες, που είναι ακόμα πιο μακριά -και μην ανησυχείς για την πληρωμή, κάτι θα κάνουμε». Καλύτερα να την έβριζα – το ύφος της σκοτείνιασε: «Γριά είμαι, όχι ζητιάνα, και δε θέλω να υποχρεωθώ σε κανέναν…»! Την πήρα απ' το χέρι και ανεβήκαμε στο ιατρείο. Εξήγησα στον γιατρό την ιστορία -είχε και τόσο πολύ κόσμο εκεί, πέσαμε και σε ημέρα που οι γιατροί της περιοχής είχαν τα θέματά τους με το Υπουργείο. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο γιατρός, αν και δεν τη γνώριζε, την περιποιήθηκε, την εξυπηρέτησε και με ένα χαμόγελο στα χείλη της ευχήθηκε να τα χιλιάσει. «Τα αποτελέσματα θα τα πάω εγώ στον γιατρό σου και θα σε ειδοποιήσουμε τηλεφωνικά, μπορείς να πας σπίτι σου». – «Τι χρωστάω παιδάκι μου;» - «Μόνο την ευχή σου γιαγιά-Μαρία, να έχουμε τα χρόνια σου!», απάντησε γελώντας ο γιατρός -ας τον πούμε Σπύρο…
Τελικά, σε όλη αυτήν τη φουρτούνα που περνάμε, χρειάζεται στην καθημερινότητά μας, πρώτα από όλα το υπερήφανο βλέμμα της γιαγιάς Μαρίας και το χαμόγελο του γιατρού Σπύρου… Όχι γιατί έτσι θα «σωθούμε», αλλά γιατί τουλάχιστον δεν θα χάσουμε την ανθρωπιά μας, αλλά και την αληθινή αλληλεγγύη μας. Τουλάχιστον ας πορευτούμε ως άνθρωποι στην καθημερινή μας συμπεριφορά και όχι ως αριθμοί…

*Ο Φώτης Ζγούρης γεννήθηκε στη Θεσπρωτία πριν 37 χρόνια, μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου σπούδασε πληροφορική και ξεκίνησε την επαγγελματική του δραστηριότητα. Το 2004 έκανε το όνειρό του πραγματικότητα - επέστρεψε δηλαδή στην Ηγουμενίτσα- όπου και ζει. Είναι ασφαλιστικός σύμβουλος ενώ παράλληλα διατηρεί και εταιρία Η/Υ – κρίση γαρ! Είναι αυτοδίδακτος «ερασιτέχνης» κειμενογράφος και μουσικός. 
πηγή