Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΜΠΑΜΠΙ ΓΙΑΡ ΚΑΙ Η 13η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΣΟΣΤΑΚΟΒΙΤΣ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ , ΟΠΟΥ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΟΥΝ ΟΙ ΧΙΤΛΕΡΟΦΙΛΟΙ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΙ ΟΥΚΡΑΝΟΙ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ, ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΤΗ ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΜΠΑΜΠΙ ΓΙΑΡ, ΤΟ 1941, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΥΚΡΑΝΟΥΣ  ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥΣ

Μπάμπι Γιαρ - Βικιπαίδεια

 

Εικόνες για Babi Yar

1941 : Τhe largest single massacre of the Holocaust took place at Babi Yar, a ravine in Kiev.

In just 2 days almost 34 thousand Jews were murdered by a team of German SS troops, other German units, and local collaborators.

This video shows scenes from Babi Yar today including:

0:53, 1:12, 2:09, 4:56 -- The park area just north of Dorohozhychi Metro Station
1:04 -- The road near the Menorah Monument to the Jewish victims
2:50 -- The park area near the 1976 monument to Soviet citizens and prisoners of war
3:18 -- The ravine where the actual massacre took place
4:51 -- Monument to children killed at Babi Yar
5:22 - Cross at the Babi Yar in Kiev where two Orthodox Christian priests were murdered by Nazis in November 1941
5:29 -- Menorah Monument to the Jewish victims
5:43 -- Monument to Soviet citizens and prisoners of war


Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ 13ης  ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ  ΤΟΥ ΣΟΣΤΑΚΟΒΙΤΣ, ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗΣ ΣΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΙ ΓΙΑΡ, ΚΑΙ Η ΜΕΤ΄ΕΜΠΟΔΙΩΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΗΣ
[............................]Μετά τον θάνατο του Στάλιν, το Μάρτιο του 1953, υπήρξε μία περίοδος φιλελευθεροποίησης η οποία ονομάστηκε «The Thaw»[iii]. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ελαττώθηκε ο ασφυκτικός «εναγκαλισμός» που προκαλούσε ασφυξία από μέρους του Σοβιετικού καθεστώτος. Ο Χρούτσεφ ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας και αποδόμησε την εικόνα του Στάλιν με την περίφημη ομιλία του του 1956, η οποία, παρ’ όλο ότι προοριζόταν να εκφωνηθεί μυστικά μόνο στους συνέδρους του 20^ου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης, διέρρευσε στο Σοβιετικό αλλά και δυτικό Τύπο. Η πλήρης αποκαθήλωση της εικόνας του Στάλιν και της πολιτικής του επήλθε το 1961 στο 22^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ.

Οι κρατικές παρεμβάσεις δεν ήταν τόσο έντονες πλέον αλλά ακόμα και τότε υπήρχαν. Η παρέμβαση γινόταν με διαφορετικό τρόπο. Η δημόσια απέχθεια του καθεστώτος για έργα τέχνης γινόταν γνωστή μέσα από δηλώσεις που έκαναν οι υψηλά ιστάμενοι, ακόμα και ο γενικός γραμματέας του ΚΚΣΕ, Νικίτα Χρούτσεφ. Το μεγαλύτερο σάλο και κριτική στα καλλιτεχνικά ζητήματα της χώρας προκάλεσε το ποίημα του Γεφτουσένκο Μπάμπι Γιαρ. Το ποίημα αυτό αναφερόταν στη σφαγή των Εβραίων κατοίκων του χωριού Μπάμπι Γιαρ από τις γερμανικές στρατιωτικές μονάδες κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι αντιδράσεις που υπήρξαν κατέδειξαν ένα υφέρπον πρόβλημα, αυτό του αντισημιτισμού. Το Σοβιετικό καθεστώς ήταν, υπογείως, αντισημιτικό και δεν ανεχόταν την ανάδειξη μιας σφαγής που υπέστην οι Εβραίοι του Μπάμπι Γιαρ να έρχεται με τέτοιο τρόπο στην επιφάνεια. Η ηρωοποίηση των πεσόντων Εβραίων ήταν το μεγάλο πρόβλημα του καθεστώτος.

Ο Σοστακόβιτς αποφάσισε να μελοποιήσει το ποίημα αυτό και ενώ αρχικά υπολόγιζε να γράψει μία καντάτα τελικά συνέθεσε μία συμφωνία σε πέντε μέρη, για σόλο μπάσο, χορωδία και ορχήστρα ενώ τα ποιήματα που χρησιμοποίησε ήταν όλα του Γεφτουσένκο. Η Συμφωνία αρ.13 Μπάμπι Γιαρ τελείωσε τον Μάρτιο του 1962 και ο Σοστακόβιτς ζήτησε από Γεβγκένι Μραβίνσκυ να διευθύνει την πρώτη εκτέλεση της. Ο Μραβίνσκυ αρνήθηκε, φοβούμενος τις συνέπειες που μπορεί να είχε μία τέτοια του πράξη.

Την πρώτη παρουσίαση της Συμφωνίας αρ. 13 διηύθυνε τελικά ο Κίριλ Κοντράσιν στις 18 Δεκεμβρίου 1962. Παρ’ όλες τις προσπάθειες του καθεστώτος να εμποδίσουν την πρεμιέρα του έργου μέσω πιέσεων προς τον Κοντράσιν αλλά και προς τους τραγουδιστές (ο Σοστακόβιτς είχε αναθέσει σε δύο διαφορετικούς σολίστες να μάθουν το μέρος του μπάσου ώστε σε περίπτωση που ο ένας πειθόταν, πράγμα που συνέβη, να μην τραγουδήσει να υπάρχει μία εναλλακτική λύση) η Συμφωνία παίχθηκε και η ανταπόκριση του κοινού ήταν εντυπωσιακή.

Μετά από τις δύο πρώτες παρουσιάσεις της Συμφωνίας, και με προγραμματισμένη μία ακόμη για τις 15 Ιανουαρίου 1963, ο ποιητής Γεφτουσένκο αποφάσισε να αλλάξει τους στίχους του ποιήματος του και δημοσίευσε μία δεύτερη γραφή, η οποία περιείχε αναφορές στη Ρωσία και στο κομμουνιστικό κόμμα. Επηρεασμένος, όπως φαίνεται, ο Γεφτουσένκο από τις πιέσεις που δεχόταν από το Σοβιετικό καθεστώς αποφάσισε να συμβιβαστεί και να δώσει στους ιθύνοντες του κόμματος αυτό που επιζητούσαν.

Ο Σοστακόβιτς αισθάνθηκε άσχημα για το συμβάν αυτό, ενώ πληροφορήθηκε ότι εφόσον ο ποιητής είχε αλλάξει τους αρχικούς στίχους η συναυλία της 15^ης Ιανουαρίου 1963 δεν θα μπορούσε να γίνει με την αρχική μορφή της Συμφωνίας. Ο συνθέτης αποφάσισε να μην αλλάξει τη μουσική αλλά να επέμβει στο αρχικό κείμενο και να αλλάξει μερικούς από τους στίχους. Παρ’ όλη την εχθρική στάση του καθεστώτος, δεν υπήρξε κάποια επίσημη διακήρυξη γα την απαγόρευση του συγκεκριμένου έργου. Το μόνο που υπήρχε ήταν η σύσταση του Κόμματος ότι δεν συνιστούσε την παρουσίαση αυτού του έργου.

Για άλλη μία φορά ο Σοστακόβιτς δοκίμαζε την σκληρότητα του καθεστώτος, της φίμωσης, έμμεσης αυτή τη φορά, και της λογοκρισίας του έργου του. Φυσικά, αυτό το γεγονός δεν μπορεί να συγκριθεί με τις δύο προηγούμενες περιόδουςμ και τα γεγονότα που τις χαρακτηρίζουν, αλλά δείχνει ξεκάθαρα ότι η χειραγώγηση των τεχνών δεν είχε πάψει να υφίσταται ως ενδεδειγμένη ενέργεια από την πλευρά των κρατούντων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ=> Οι πολιτικές διώξεις του Σοστακόβιτς - Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη ...‎

Σε μία δεξίωση στο Κρεμλίνο. Διακρίνονται οι Χρούτσεφ, Κρένικοφ, Σαπόριν, Καμπαλέφσκυ ενώ ο Σοστακόβιτς βρίσκεται αριστερά στη φωτογραφία πηγή